Μαρτυρίες σιωπής...

Είναι πάμπολλες οι φορές που ήθελα να αρπάξω ένα μολύβι κι ένα χαρτί και να αρχίσω να γράφω· να γράφω τις βαθύτερες σκέψεις μου κι αυτά που με προβλημάτιζαν. 

Όμως, αρκέστηκα στο να μιλώ· να μιλώ ασταμάτητα και να προσωποποιώ αυτά που με βασάνιζαν στον φίλο μου, την αδελφή μου, τους γονείς μου, στον κύριο που γνώρισα χθες στη στάση του λεωφορείου. Τους βομβάρδιζα με τις μαρτυρίες μου κι αυτοί απορούσαν. Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που οι μαρτυρίες πρέπει να μιλήσουν.

Πάντα παρατηρούσα και επεξεργαζόμουν το καθετί που συνέβαινε γύρω μου. Πάντα έψαχνα το “γιατί”, ένα “γιατί” που δύσκολα μού έδινε απάντηση. Είναι που εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε σε θέση να εξηγή σουμε, που απλώς δεχόμαστε, ανεχόμαστε. Χωρίς την εξήγηση και την αμφισβήτηση όμως είναι δύσκολο να προβάλλει η όποια αλήθεια με αποτέλεσμα να ταυτιζόμαστε με την υποκρισία και ξεχνάμε ποιοι είμαστε.

Είμαστε αυτοί που θα θέλαμε να είμαστε ή αυτοί που οι άλλοι θέλουν να είμαστε. Είμαστε το φαίνεσθαι, το πορτρέτο του ψεύδους. Δεν έχουμε αίσθηση του “τι έχουμε τις ικανότητες να πράξουμε, γι'αυτό και μας κερδίζει το εύκολο, το γρήγορο, το χωρίς κόπο και πόνο. Αν γινόταν να έχουμε ό,τι θέλουμε αιωνίως δίχως κάποιο αντίτιμο κι αυτό θα το κάναμε. 

Κάνουμε λόγο για δημοκρατική ισότητα, εξισώνουμε τις ευκαιρίες με τις ικανότητες, μηδενίζουμε τα ταλέντα και τους κόπους των ανθρώπων που δούλεψαν σκληρά μια ζωή για να ικανοποιήσουμε την απληστία μας.

Είναι που οι επιθυμίες μας δε μετριάζονται με κανένα τρόπο. Η απληστία και ο άμετρος καταναλωτισμός δεσπόζουν στη ζωή μας. Τα υλικά αγαθά μεταφράζονται σε οιωνούς της ευτυχίας, του κύρους, της κοινωνικής καταξίωσης και της προσωπικής επιβολής. Ταυτόχρονα, οι αξίες φθίνουν και το οικοδόμημα του “ υπέρ-εγώ” σαν οδοστρωτήρας καταλύει τα πάντα στο πέρασμά του. Η προσωπική κερδοφορία αποκλείει το κοινό καλό. Κανένα αίσθημα σεβασμού και αλληλεγγύης προς το συνάνθρωπο. Η κοινωνική συμβίωση κάθε άλλο παρά συμβίωση με τους άλλους δεν είναι. Η δράση είναι πλέον ατομική και όχι ενός συνόλου ανθρώπων. 

Ακόμα και τα πιο αθώα συναισθήματά μας, ο έρωτας και η αγάπη, μολύνθηκαν από τον εγωκεντρισμό. Μέσα στα μάτια του συντρόφου μας βλέπουμε τον εαυτό μας, δεν αγγίζουμε την ψυχή του αλλά τη σάρκα του, δε δίνουμε αγάπη μα έχουμε την απαίτηση να πάρουμε. Το σώμα δεν είναι πια ο δίαυλος της επικοινωνίας και της απόλυτης ένωσης του ζεύγους αλλά σάρκα και μόνο. Είναι πιο εύκολο να βρεις ένα κορμί στις μέρες μας παρά ένα σύντροφο.

Φτάσαμε να πιστεύουμε ότι η μετριότητα έχει να κάνει με το ποταπό κατευθύναμε τη ζωή μας προς τα άκρα. Όλη μας η ύπαρξη, τα συναισθήματά μας, η συμπεριφορά μας δε χαρακτηρίζονται από το μέτρο αλλά από την υπερβολή και την έλλειψη. Δεν είμαστε σε θέση να κατευνάσουμε κάθε ανήθικη σκέψη, κάθε σκέψη που θα προκαλέσει κακό στον συνάνθρωπό μας, στην κοινωνία μας. Ή θα είμαστε άλογοι ή παράλογοι μα όχι λογικοί.

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που οι μαρτυρίες πρέπει να μιλήσουν. Είναι οι καταστάσεις τέτοιες που το έχουν ανάγκη. Οικονομική κρίση σου λέει! Κρίση αξιών!

Όλα αυτά γεννιούνται από ανθρώπους και τελειώνουν σε ανθρώπους. Φωλιάζουν σε νοοτροπίες και τρόπους σκέψης. Τίποτα δε ξεσπά δια μαγείας. Καμία θεϊκή οντότητα δε τα προκαλεί. Ο άνθρωπος τα προκαλεί και είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να δώσει λύση στα δεινά του. Οργανικά του όπλα σε αυτή τη μάχη η καθαρή σκέψη και η έλλογη δράση του. Και το σίγουρο είναι πως στο τέλος θα βγει νικητής. Θα έχει πετάξει από πάνω του την όποια αντίληψη που τον κρατά δέσμιο μιας στάσιμης και άδικης ζωής, μιας ζωής δίχως αθωότητα, συνεργασία, σεβασμό και αλληλεγγύη.

Και για όσους απορούν γιατί αποκαλώ τις σκέψεις μου “μαρτυρίες σιωπής” το μόνο που έχω να τους πω είναι να ψάξουν μέσα τους, εκεί που τα πάντα σιωπούν μα καταβάθος μαρτυρούν ποιοι είμαστε και τι θέλουμε!

Βιβή Βλαχοδήμου
Δευτεροετής φοιτήτρια του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου.