Ανατροφές από αυστηρούς γονείς με νου και όμματα στη θέα της γνωστής πεπατημένης. Η περιφρόνηση της επιθυμίας του ατόμου αυτοσκοπός ιερός. Τιμώμενος.
Γράφει ο
Γιώργος Σ. Πολίτης
Θρήσκες διδαχές, υποχρεώσεις, τιμωρήσεις, απειλές. Βέργα ως εργαλείο συμμόρφωσης. Δάσκαλοι, γονείς και αυστηρές διαλέξεις, θεμέλιοι λίθοι μιας κοινωνίας η οποία θεωρεί πως η λευκότητα ορίζεται-επιτυγχάνεται με όρους.
Αποτελέσματα όλοι χριστής διαπαιδαγώγησης. Χριστής και με την έννοια της σώφρονος πέραν της -απαραίτητης- χριστιανικής. Της άμωμου εκείνης όπου ποτέ δεν αντιστέκεται σε εκείνους που δεν πρέπει και κάνει τα παιδιά να γίνονται μεγάλοι ζώντας με την ελπίδα της ανταπόδοσης, της αποζημίωσης εκείνων που παράτησαν με βαριά καρδιά πίσω τους.
Ανατροφές με σημαία το πρέπον, το είθισται. Η ζωή αφιερωμένη στο κοινό καλό. Αλτρουισμός, υποκρισία, ταγή υποχρεωτική, χάριν ενός συνόλου που το νέμονται λίγοι. Βέργα στα νιάτα, απειλή και φοβέρα στους ενήλικες. "Να, η απόρριψη (της κοινωνίας και του Ύψιστου) καραδοκεί και η φωτιά θερμαίνει το καζάνι της απόδοσης του δίκαιου.
Η καταστροφή της προσωπικότητας θεμιτή εάν άλλα προστάζει η ατίθαση βούληση.
Στο τέλος ο στόχος επιτυγχάνεται. Ο αγέρωχος νους καταντά να μισεί τον εαυτό του. κοιτά τις πράξεις του και αυτομαστιγώνεται.
Κοιτιέται στον καθρέφτη και αγωνίζεται να δει πέρα από την κατάντια του τα κάποια οφέλη του. Παλεύει να αναγνωρίσει την προσωπικότητα του. Τη διαφορά εκείνη που φανταζόταν πως θα τον έκανε ευτυχισμένο.
Οι κοινωνίες αδιαφορούσαν ανέκαθεν για τις ευτυχίες των μελών τους. Την πάρτη τους κοιτούσαν μόνο και φρόντιζαν για αυτό θρησκεία και άρχοντες. Οι νομείς της υποταγής του πλήθους.
Μιλούν για αλτρουισμό, παινεύουν τις θυσίες, χαρίζουν τσίγκινα μετάλλια σε εκείνους που μάσησαν το παραμύθι και απαρνήθηκαν τον εαυτό τους χάριν των όποιων αφεντάδων και υπάρχουν πολλοί σήμερα. Σχεδόν ο κάθε ένας από εμάς εξουσιάζει και έναν ακόμα.
Γεννιόμαστε όχι όπως λέει ο Καμύ, αθώοι αλλά ένοχοι. Φορτωμένοι βαριές ενοχές που χρειάζεται αγώνας διαρκής να αποβάλλουμε. Έντιμος είναι εκείνος που υποτάσσεται, εκείνος που απαρνιέται τις επιθυμίες του και γίνεται ένας καλός χριστιανός, ένας χρήσιμος πολίτης για το κοινωνικό-πολιτικό σύνολο, όπου μαζί με το θρησκευτικό βαδίζουν χέρι-χέρι για το κοινό συμφέρον, ενάντια στο όφελος εκείνο που κάνει κάπως πιο ξεκάθαρη την παρουσία του όταν το μυαλό αδειάσει από δόγματα και καταφέρει να δει από ψηλά ολόκληρη την ιστορία της δημιουργίας των θρησκειών και των πολιτικών ρευμάτων.
Το σύνολο των αρχών στέκει ‘δίκαιο’ αρωγός κάθε προσπάθειας σε όλους τους ταγμένους, σε κάθε πιστό γονυπετή και ακολούθως, η κοινωνία σκληρή σαν παιδί, φροντίζει και αποβάλλει κάθε διαφορετικότητα, κάθε φυντάνι ελπίδας πως κάποτε ίσως ο ντουνιάς αλλάξει ροή και δει το φως του με άλλο μάτι. Πως τίποτα δεν έχει επί της ουσίας να μοιράσει με κανένα διπλανό του. Ζώο, λιγότερο λογικό ή περισσότερο.
Ορίστε ο καθρέφτης αγαπητοί μου! Δείτε και πείτε πως κάνατε όλα εκείνα που θελήσατε χωρίς φόβο, χωρίς ύστερες σκέψεις. Πείτε πως διαλαλήσατε όπως είχατε το δικαίωμα τις ορέξεις σας. Τις πολιτικές, τις θρησκευτικές, τις σεξουαλικές. Ορκιστείτε πως ομολογήσατε με παρρησία τις σκέψεις σας. Τις κρυφές. Τις καλές, τις κακές, όπως ακριβώς δικαιούστε να το κάνετε. Πείτε πως κάνατε παρέα με εκείνους που σας γέμιζαν τη καρδιά και όχι με εκείνους που για διάφορους λόγους έπρεπε.
Οι λόγοι αν καταλάβατε είναι τα αποτελέσματα της έχθρας μας.
Ας ομολογήσουμε ειλικρινά λοιπόν -αν διαφωνούμε- πως κάναμε πάντα εκείνο όπου η καρδιά μας πρόσταζε κι αν ζητάμε ένα μικρό παράδειγμα της υποταγής μας, ας αποδεχτούμε ως απόδειξη, τις πράξεις μας που έγιναν ώστε να τιμήσουμε τους όρους, τις συμβάσεις της παραμονής μας στο κάδρο της παραδοχής των γύρω μας και κατόπιν ας αναλογιστούμε την άλλη, τη διάφορη, του δικαιώματος στον εαυτό μας να λέει όποτε θέλει 'Οχι'…
Περιβαλλόμαστε από άθλιους τοίχους. Πρέπει πρώτα να ομολογήσουμε το προφανές, τα υπόλοιπα έπονται.
Η αστική ζωή μοιάζει πνιγμένη στους κανόνες. Ένα δάσος υποχρεώσεων μας σφίγγει. Από τη μια ο παπάς από την άλλη ο αστυφύλακας. Η φωτογραφία εκείνη της όμορφης γυναίκας στον τοίχο πρέπει να καλυφθεί για το δημόσιο συμφέρον. Ίσως και το δάσος που πρασινίζει αδιάντροπα μακριά από τη φυλακή.
Η υποχρέωση, η ακολούθηση, η πιστή εφαρμογή των πατροπαράδοτων αξιών, ο μόνος δρόμος της καταξίωσης. Η παραδοχή πως το νόμισμα είναι άξιο πέραν των συνόρων καθίσταται μονόδρομος. Η πίστη οφείλει να παροχετευτεί έστω και ενέσιμα.
"Δείτε ανυπάκουοι την καταστροφή όσων δεν ομολόγησαν δημοσία τα αμαρτήματα της ελεύθερης σκέψης τους. Δείτε την αποβολή τους, οραματιστείτε το μέλλον τους και τρομάξετε μηπως και σωθείτε. Ο τρόμος αυτός σας παρέχεται δωρεάν".
Μα η αγάπη του πλησίον δεν είναι εφικτή αν πρώτα δεν υπάρξει αγάπη για τον ίδιο τον εαυτό. Πώς διαφεύγει αυτό από τους πατέρες-καθοδηγητές μας;
Δεν διαφεύγει.
Μας μαθαίνουν να υποκρινόμαστε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Η υποκρισία έχει αναχθεί σε επιστήμη. Ακόμα και οι ίδιοι εμείς, ως πατέρες ή μανάδες διδάσκουμε τα παιδιά μας τις υποχρεώσεις τους λέγοντάς τους πως ο μόνος τρόπος να ευτυχίσουν είναι η ακολούθηση των κανόνων κι όχι εκείνη της καρδιάς τους.
Υπολογιστές όλοι μας, θύματα της εμβόλιμης κατάστασης που έχουμε αποδεχτεί ως γέννημα δικό μας. Αυτή κι αν είναι ήττα!
Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα κοιτούμε το παρελθόν μας. Τη μάνα, τον πατέρα, τις οδηγίες, τα λόγια τους και διδάσκουμε τα παιδιά μας με τον τρόπο που οφείλουμε. Αυτή είναι μια δεύτερη ήττα. Μια αυτοκτονική τάση που θλίβει κι όμως γίνεται γιατί πάψαμε να διαβλέπουμε κάποιο μέλλον μακριά από όσα το μαντρί προορίζει και επιβάλλει ή προτείνει για εμάς.
Υπάρχει γύρω μας η διάχυτη οσμή της υποταγής. Υπάρχει σαν απαλή αίσθηση, σαν διάφανη κουρτίνα που πίσω τα τοπία παραμένουν ελκυστικά, αλλά πάντα υπό προϋποθέσεις.
Αυτές οι προϋποθέσεις είναι ο διαχρονικός υπόγειος εχθρός μας.