Κατάργηση της ιδιαιτερότητας

Γράφει ο Κυριάκος Τούνης

Η κίνηση των πραγμάτων σε μια κοινωνική-πολιτική-οικονομική αναδιοργάνωση χαρακτηρίζεται από ποσοτικοποίηση των σχέσεων. Βλέποντας κανείς τα πολιτειακά μέτρα “σταθεροποίησης” της οικονομίας, καθώς και τις αντιδράσεις της βάσης του κράτους, παρατηρεί κατάργηση των ιδιαιτεροτήτων στο όνομα του κοινού καλού (;). Πού εντοπίζεται η τάση αυτή, πώς δημιουργείται και τι εξυπηρετεί είναι μερικά από τα βασικότερα ερωτήματα.



Αρχικά τα μέτρα για “αναδιοργάνωση” διοχετεύουν την δυναμική τους με αριθμούς. Πολλοί εν ενεργεία εργαζόμενοι καθίστανται αχρείαστοι και αμείβονται πενιχρά χωρίς κριτήρια. Πολλοί εν δυνάμει εργαζόμενοι πάλι ετοιμάζονται για μια προκαθορισμένη μόνιμη ανεργία επειδή άλλοι αποφασίζουν για το πως επιτυγχάνεται η ανάπτυξη. Τέλος η κοινωνία ακολουθεί παρόμοιες τακτικές με ποιοτικές διαφορές. Κατακρίνει και αποθαρρύνει ιδιότητες εργαζομένων και όχι άτομα αναζητώντας την απονομή δικαιοσύνης. Πώς όμως πράττουμε εξισώνοντας ενώ μιλάμε για την επιδίωξη του κοινού καλού;

Κάποιος θα έλεγε πως υπάρχει αγαθή πρόθεση που απλά εκφράζεται με λάθος τρόπο και κάποιος άλλος πως η πρόθεση είναι αρνητική παρόλο που βαφτίζεται με κοινές αποδεκτές αξίες. Στην πρώτη περίπτωση, θα μιλούσαμε απλά για λάθους υπολογισμούς. Όμως η διάρκεια αυτών, καθώς και ο χειρισμός τους από εξειδικευμένους τεχνοκράτες φανερώνει μια προβληματική σχέση κινήτρων. Στην δεύτερη περίπτωση, θα θεωρούσαμε πως η ονομαζόμενη γνώση για το κοινό όφελος κρύβει το κίνητρο της γνώσης για τεράστιο κέρδος σε λίγα χέρια. Δηλαδή ο λαός εναποθέτει την πίστη του σε ανθρώπους που χρησιμοποιούν το λεξιλόγιο του θελήματός του πράττουν ενάντια σ’ αυτό. Η παθητικότητα που εκπορεύεται από την σχέση αυτή οδηγεί στην ενέργεια της εξουσίας, η οποία μετρά αυτόν που βάλλει για να τον προσαρμόσει στην μηχανιστική αντίληψη του κέρδους. Άσχετος με την δεινοπάθειά  του δεν είναι και αυτός που εξουσιάζεται. Με αφορμή την δική του αδυναμία στρέφει την δυσαρέσκειά του επιθετικά στην βάση. Μετρά τον διπλανό του για να ξεσπάσει η οργή του  εύκολα και ανώδυνα. Η έλλειψη παιδείας αδυνατεί να καταστήσει τον άνθρωπο έτοιμο να κρίνει από που προέρχεται η αδικία και να αντιδράσει με τον ανάλογο τρόπο. Σύγχυση λοιπόν απονομής ευθυνών και σύγχυση εποικοδομητικής αντίδρασης.

Η παραπάνω διαπίστωση οδηγεί με οδυνηρό τρόπο στην κατάργηση της ιδιαιτερότητας των ατόμων. Και ας πάρουμε το παράδειγμα ενός νέου φοιτητή με εκπαιδευτικές προοπτικές. Αποκτά το ανάλογο γνωστικό αντικείμενο, έχει παιδαγωγική κατάρτιση, θέληση να διαμορφώσει χαρακτήρες δημιουργικά και κρίνεται ικανός δάσκαλος για την κρατική εκπαίδευση. Δείτε τι θα αντιμετωπίσει. Αρχικά η πολιτεία του έχει κλείσει τις πόρτες τοποθετώντας για οικονομικούς λόγους ανειδίκευτους στο αντικείμενο που κατέχει ο ίδιος, διατηρώντας την αιώνια ασφάλεια των δημοσίων ανίκανων εκπαιδευτικών, μη προκηρύσσοντας διαγωνισμούς Α.Σ.Ε.Π, οδηγώντας με το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων τεράστιο αριθμό μαθητών σε θεωρητικές σχολές που δεν αγαπούν. Η κοινωνία παίρνει την σκυτάλη, αποθαρρύνοντας τον νέο για το εγχείρημα να γίνει εκπαιδευτικός, καθώς θα γίνει ένας από τους πολλούς τεμπέληδες όπως του ονομάζουν. Βλέπουμε πως ποσοτικοποιούνται οι σχέσεις και πως καταργείται η ιδιαιτερότητα του νέου. Τα ιδανικά φαντάζουν έτσι ουτοπίες και όχι θεμέλια για ανάπτυξη. Ας μην ξεχνάμε όμως πως η δημιουργία έχει κυρίως ονόματα, ενώ η καταστροφή αριθμούς.

Άρα η αντίφαση κινήτρων και πράξεων προκύπτει από τον εξορθολογισμό και την ποσοτικοποίηση της ζωής. Το θέμα είναι ότι τα ποσά υπάρχουν. Ζούμε στην εποχή όπου παράγεται ο περισσότερος πλούτος που έχει παραχθεί ποτέ πάνω στην γη. Και αυτός συγκεντρώνεται στα πιο λίγα χέρια, τα οποί δεν τον παράγουν κιόλας. Οι λύσεις λοιπόν δεν παίρνονται μόνο με αριθμητικά δεδομένα, αλλά και με αξιακά. Δεν γίνεται οι ιδιαιτερότητες να καταργούνται σε κάθε σύγχυση, καθώς οι ποσότητες οδήγησαν σε άλλες ποσότητες και όχι σε δημιουργικότερο τρόπο βίου και καλύτερη κατανομή του πλούτου.

uperbasis.wordpress.com/

facebook