Πολιτική ψυχοστασία

Ποια είναι αυτή η ελάχιστη συναίνεση που ζητάει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης;

Όποια και αν είναι, ο Πρωθυπουργός πάντως δηλώνει απόλυτα σύμφωνος με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι αυτή η συναίνεση θα πρέπει να υπάρξει. Ωστόσο, αν και δηλώνει απόλυτα σύμφωνος, ο ίδιος δεν δείχνει την ίδια ώρα διατεθειμένος ν’ αλλάξει την πολιτική που ακολουθεί ούτε κατά κεραία. Τι σόι διάθεση για συναίνεση είναι αυτή;

Μήπως θεωρεί ότι, αφού εκών-άκων έφθασε εκείνος να συγκυβερνά με τον Βενιζέλο, και η Ν.Δ. με το Πα.Σο.Κ., άρα θα πρέπει τώρα ν’ αποζημιωθεί αυτοδίκαια γι αυτό, μέσα από τη συναίνεση του Αλέξη Τσίπρα;

Μήπως θεωρεί ότι, αφού οι καταγέλαστοι λεονταρισμοί του περί εξόδου από το Μνημόνιο εξέθεσαν την κομπορρημοσύνη του και τον ανάγκασαν σε αναδιπλώσεις, άρα κατά ιδιότυπη συνέπεια αναλογούν επίχειρα των δικών του αδιεξόδων στην Αξιωματική Αντιπολίτευση;

Και πώς ετούτο, εκείνο ή το άλλο ή το οτιδήποτε, όταν τηρεί απέναντι σε αυτήν, σταθερά και απαρέγκλιτα, τη γνωστή απαξιωτική στάση του με την οποία μας έχει συνηθίσει, πάντα αμεταμέλητος του δόγματος «δεν σας κοιτάω, κύριε Τσίπρα, για να μην γελάω…»;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι αμιγώς ευκαιριακές αποστροφές του τάχα υπέρ της συναίνεσης προέρχονται ευκρινέστατα από μιαν επηρμένη, πλην πληγωμένη ψυχοσύνθεση, υπόδειγμα συμφεροντολόγου που έχει εύκολο τον παραπλανητικό λόγο σαν εγγαστρίμυθος Ιανός, καθώς στην πραγματικότητα επιδιώκει από την Αξιωματική Αντιπολίτευση αποκλειστικά μονομερείς υποχωρήσεις.

Ο Πρόεδρος όμως; Ο Πρόεδρος, για τον οποίο δεν εξυπακούονται κατά τη θεσμική του ιδιότητα υποχωρήσεις όταν ζητάει συναίνεση; Πώς άραγε την εννοεί ο Πρόεδρος αυτήν, την έστω ελάχιστη που ζητάει; Ως αξίωση να εγκαταλείψει η Αξιωματική Αντιπολίτευση το αίτημά της για εκλογές; Πού κολλάει τότε εκείνο το «και όλα τ’ άλλα βρίσκονται…», με το οποίο επιχείρησε να πατρονάρει τον Αλέξη Τσίπρα στη συνάντησή τους; Και ποια είναι άραγε αυτά τα «όλα τ’ άλλα» που ο Πρόεδρος δεν αποσαφηνίζει;

Στο κάτω-κάτω, τι τον κόφτει εκείνον αν θα γίνουν εκλογές; Σάμπως δεν θα πάει έτσι κι αλλιώς στο σπίτι του, όταν σημάνει εκείνη η ώρα, οσονούπω; Μήπως μετά από τόση υπευθυνότητα πια, τον κυρίεψε επιπλέον κι ένα πρωθύστερο αίσθημα της… επίτιμης, συνταξιοδοτημένης εκδοχής της; Ή μήπως τον απασχολεί, εδώ που τα λέμε, που η Αξιωματική Αντιπολίτευση δηλώνει ότι δεν πρόκειται ν’ αναγνωρίσει συμφωνίες, στις οποίες θα κληθεί ο ίδιος να βάλει από κάτω την υπογραφή του;

Μήπως τελικά δεν πρόκειται για τίποτε απ’ όλα τούτα, αλλά για κάποια παρασκηνιακή, απόρρητη περαιτέρω περιπλοκή σ’ εθνικό θέμα, περιπλοκή την οποία αγνοούσε ο Αλέξης Τσίπρας; Κοινότοπο μεν αυτό, αλλά θεσμικά όχι κι εντελώς αθώο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν ενημερώνει ψυχή… Διότι πώς θα την είχε υπόψη του ο Πρόεδρος μια τέτοια περιπλοκή; Είχε ήδη ενημερωθεί ετεροχρονισμένα; Δηλαδή, μολονότι συναντήθηκε με τον Αντώνη Σαμαρά, αφού πια είχε δεχθεί τον Αλέξη Τσίπρα; Όπως και να ‘χει το πράγμα όμως, θα έπρεπε σε μια τέτοια περίπτωση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ζητήσει, όχι ελάχιστη συναίνεση από τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά στοιχειώδη σοβαρότητα από τον Πρωθυπουργό της χώρας, ώστε να ενημερώνει ασυμπλεγμάτιστα αυτός στο εξής όλους τους πολιτειακούς παράγοντες συστηματικά, ως εκ της θέσης του οφείλει.

Εκτός πια αν δεν είναι ούτε αυτό, και απλώς ζήλεψε ο Έλληνας Πρόεδρος τη δόξα του Γερμανού ομολόγου του, ο οποίος ανέλαβε εσχάτως αυτόκλητα κι επίσημα καθήκοντα και πολιτικού ψυχοστάτη, αφού ζυγίζει το βαθμό ωριμότητας του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς αρνητικά, παρά την αντίθετη επ’ αυτού γνώμη του εκλογικού σώματος.

Σε παρεμφερές πνεύμα, λοιπόν, μπορεί τευτονικά επηρεασμένος ο δικός μας Πρόεδρος να ζητάει προληπτικά συναίνεση από τον Αλέξη Τσίπρα, πριν βρεθεί στη δύσκολη θέση ν’ αναγκασθεί να του ζητήσει ανοικτά πλέον, μεταξύ άλλων, επικυρωμένο ιστορικό Παιδιάτρου, μαζί φυσικά με το σχετικό Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων.

sotosblog