Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Στο άρθρο δεν θα εξετάσουμε το εάν ορθά ή λαθαιμένα μίλησε ο αρχιεπίσκοπος ούτε το εάν καλώς εδόθη η απάντηση που δόθηκε από την κυβέρνηση, αλλά θα δούμε το θέμα γενικότερα, διότι αναλωνόμενοι σε μικρές πολιτικές χάνουμε την ουσία που περιλαμβάνει το σύνολο πολλών διαχρονικών πρακτικών.
Το ότι έχει δικαίωμα να μιλάει ελεύθερα ο κάθε πολίτης, είναι ένα ζήτημα που δεν επιδέχεται συζήτησης. Το εάν όμως χρησιμοποιεί για την ομιλία του αυτή το βάθρο το οποίο του έχει παραχωρηθεί για άλλο σκοπό, τότε ναι, είναι θέμα προς συζήτηση.
Έχω αναφερθεί και τεκμηριώσει σε προηγούμενα άρθρα πως εκκλησία και πολιτική είναι δύο αδιαίρετα και αλληλοσυμπληρούμενα κομμάτια της καθημερινότητάς μας. Αυτή η σύμπραξη ισχύει από καταβολής θρησκειών (και άρα κόσμου) καθόσον οι δυνάμεις λυκοσυμμαχούσαν μεταξύ τους (μη μπορώντας η μία να αποτινάξει την άλλη από το σβέρκο της) αποκομίζοντας οφέλη από τον κοινό πελάτη. Τον λαό.
Χέρι που δεν μπορούσε να δαγκωθεί φιλιόταν (ένθεν κακείθεν). Το ίδιο γίνεται και σήμερα. Μπροστά στα φώτα φιλιούνται χαμογελαστοί και πίσω από αυτά δαγκώνονται αγρίως. Οι μεταξύ τους συγκρούσεις λοιπόν ποτέ δεν έπαψαν ούτε θα πάψουν (μοιράζονται όπως είπαμε το ίδιο κομμάτι κρέας), όσο τα συμφέροντα και των δύο για εξουσία στη ράχη του λαού διασταυρώνονται. (εδώ βεβαίως υπάρχει μια δικαιολογία και μια κατάκριση. Η δικαιολογία ανήκει σε εκείνους που νοιάζονται δηλωμένα για την πολιτική και έχουν την ευχέρεια να μην αγαπούν αν δεν το θέλουν και η κατάκριση για κείνους που δηλωμένα εργάζονται για την αγάπη αλλά πολεμώντας σε ξένο προς όσα διατείνονται πεδίο έρχονται αντιμέτωποι με τις θεωρίες τους). (Θα πρέπει να γίνω κουραστικός και να πω πως ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε όλους τους ιερωμένους.)
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Μπορεί ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός να μιλήσει (ως πολίτης που έχει το δικαίωμα) για οποιοδήποτε θέμα του αρέσει;
Ασφαλώς και μπορεί, είναι η απάντηση και εξακολουθώ να ρωτώ...
...μπορεί να αναφερθεί διαφωνώντας ανοιχτά με κάποιο δόγμα της ορθόδοξης πίστης ή με τη στάση ορισμένων ιεραρχών σε ένα ζήτημα μίας συνόδου; Μπορεί συνεχίζω – υποβιβάζοντας το θέμα- να τεθεί ανοιχτά υπέρ μιας ομάδας ποδοσφαίρου κατηγορώντας μια άλλη;
Ασφαλώς και μπορεί αλλά όχι χωρίς συνέπειες σε κάθε περίπτωση.
Ο οποιοσδήποτε εκλεγμένος λοιπόν, σε οποιαδήποτε αξίωμα, έχει το θεμιτό δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει εφ’ όσον πρώτα αποποιηθεί του αξιώματός του. Ο οποιοσδήποτε παραμένων στη θέση που εξελέγει οφείλει αν θέλει να παίξει τίμια, να σέβεται τα όρια της δικαιοδοσίας του και να υπηρετεί τους εκλέκτορές του μονάχα για τον λόγο για τον οποίο έγινε αποδεκτός.
Η εκκλησία λοιπόν οφείλει να ασχολείται με τις ψυχές των πιστών της. Οφείλει να διακηρύσσει τον λόγο του θεού τον οποίο υπηρετεί. Οφείλει και έχει τον πρώτο λόγο για τη σωτηρία του ποιμνίου που οικειοθελώς την εμπιστεύεται και ακολουθεί. Οφείλει να αγαπάει όλους τους ανθρώπους, όλης της οικουμένης –ομοίως και τους Σκοπιανούς- χωρίς να αναγνωρίζει σημαίες, σύνορα, πολιτικές και χρώματα ανθρώπων. Αφήνει τα μίση στους πλανεμένους -κατά την άποψή της- ανθρώπους, που στέκουν μακριά της. Αγαπάει ακόμα και τους διώκτες της στρέφοντας παρειά (λέμε τώρα). Η εκκλησία μας μοιράζει αγάπη και στα πλαίσια αυτής της αγάπης της αδιαφορεί για πολιτικές. Αδιαφορεί για κόμματα, για ονομασίες, για χρήματα, για δόξες, για τιμές, για πρωτοκαθεδρίες και για πολλά άλλα. (εξακολουθούμε να λέμε…)
Θα μου πείτε -οι πιστοί- και τι φταίει το δόγμα αν υπάρχουν κάποιοι σκάρτοι ανάμεσά του;
Προφανώς και δεν φταίει όμως όπως ο κάθε πρωθυπουργός είναι υπεύθυνος για τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν ομοίως και ο κάθε αρχιεπίσκοπος είναι υπεύθυνος για όλους εκείνους που επίσης τον περιβάλλουν, πόσο δε μάλλον για τον εαυτό του! Οι πολιτικοί έτσι είναι, φέρουν ευθύνες… Ή μήπως πιστεύετε πως η εκκλησία δεν ασκεί πολιτική;
Τα παραδείγματα για όσους διαφωνούν είναι εμπρός μας, αρκεί όπως και σε κάθε τι άλλο να θέλουμε να τα δούμε.
Όχι λοιπόν. Δεν έχει το δικαίωμα κάποιος εκλεγμένος υπό το σχήμα του (χρησιμοποιώντας το βαθμό και την επιρροή που απορρέει από αυτό και του παραχωρήθηκε για άλλο λόγο) να τη χρησιμοποιεί αθέμιτα σε χωράφια άλλων. Έχει τεράστια διαφορά αν τον λόγο ή το επιχείρημα τον λέξει ο πρώτος τυχόν πολίτης από τον εκλεγμένο εκπρόσωπο ενός άλλου θεσμικού χώρου και συγκεκριμένα κάποιου που διαχρονικά και κατά παράδοση φλερτάρει με τη εξουσία και πασχίζει για ποσοστά επιρροών. (Ή μήπως όχι;)
Ο κάθε εκλεγμένος οφείλει να προσέχει διπλά και τι λέει και τι κάνει. Πληρώνει αν θέλετε το τίμημα της δημοσιότητάς του. Ο κάθε εκλεγμένος πολιτικός (αναφέρομαι και στους ιεράρχες διότι και αυτοί πολιτικές ασκούν και άρα πολιτικοί είναι) έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις πολλές περισσότερες από κάθε απλό πολίτη και το να ασκεί κάποιος μη απλός πολίτης πολιτική, τον φέρει αντιμέτωπο με λογικές συνέπειες. Με κρίσεις και κατακρίσεις (ασχέτως εάν κάποιες από τις γνώμες του θα μπορούσαν στο βάθος να είναι ορθές).
Ο κάθε ιερωμένος έχει το δικαίωμα να επιθυμεί, να υποστηρίζει, να ψηφίζει οποιοδήποτε κόμμα του αρέσει και μπορεί να μιλάει υπέρ των πολιτικών του πεποιθήσεων, υπέρ των απόψεών του -αν θέλετε- για όλα τα εθνικά θέματα στον κύκλο των ανθρώπων που συνεστιάζεται και όχι δημοσίως από το βήμα που του παραχωρήθηκε για άλλους λόγους.
Όχι από μικρόφωνα. Από αυτά περιμένουμε να ακούσουμε -από ιερείς- λόγια αγάπης και όχι προτροπές πολιτικών πρακτικών ή καθοδηγήσεις.
Ακολούθως από τον ποδοσφαιριστή θα ακούσουμε για συστήματα ποδοσφαίρου, από τον τραγουδιστή, στίχους και νότες, από τον φούρναρη γνώμη άξια, για το ψωμί που ξέρει να φτιάχνει και από τον παπά σίγουρα όχι πολιτική. Καταντά αστείο το γεγονός. (όποιος διαφωνεί –σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί- θα μπορούσε να ρωτήσει τη γνώμη του καλύτερου τραγουδιστή για τη σωτηρία της ψυχής του. Το ίδιο είναι.
Θα χρειαστεί ένα επόμενο άρθρο για τη μάστιγα των απανταχού διάσημων άσχετων που βαφτίζονται σχετικοί για θέματα που απέχουν του αντικειμένου τους)
Σε κάθε άλλη περίπτωση όποιος ιερωμένος επιθυμεί κι όπως έχει αναφαίρετο δικαίωμα ως Έλλην πολίτης μπορεί να κατέβει στον πολιτικό στίβο ως λύκος μεταξύ λύκων. Ως λύκος, διεκδικητής ψήφων, απενδεδυμένος πλέον προβιάς.
Συμβαίνει ξέρετε το εξής: Είναι η φύση της χριστιανικής θρησκείας τέτοια που βασίζεται (καλώς ή κακώς) στην εμπιστοσύνη του ιερέα με τον πιστό. Αυτή η εμπιστοσύνη πολλές φορές γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και βλέπουμε κάποιους ιερείς να καθοδηγούν τους πιστούς τους σαν πρόβατα –που για τον ακούν ασφαλώς και είναι- σε ζητήματα μακριά του πεδίου αρμοδιότητός του. Δεν χρειάζονται παραδείγματα, νομίζω πως γίνομαι αντιληπτός.
Σε αυτό το ατόπημα λοιπόν - της γνώσης των πάντων- πέφτουν όλοι εκείνοι –ασχέτως επαγγέλματος- που νομίζουν πως είναι κάτι περισσότερο από το ότι πραγματικά είναι.
Η ματαιοδοξία ουδέποτε θα εγκαταλείψει τον άνθρωπο, που εσαεί θα ελπίζει εαυτόν αετό, όντας απλό κοκόρι.
politisg
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.