Η μάχη της σακούλας

Φαίνεται πως είναι καταδικασμένη –δυστυχώς- στη συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών η όποια προσπάθεια-πρόταση γίνεται από μέρους του κράτους και αυτό όσο λυπηρό είναι, άλλο τόσο αναμενόμενο δείχνει.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Ο λόγος είναι απλός και ένας. Το κράτος κατάφερε να αντιμετωπίζεται πλέον ως ψεύτης εχθρός. Σε κάθε περίπτωση με λόγο χωρίς πίστη.

Δεν ήταν πάντοτε έτσι, αλλά κατάντησε με όλα αυτά που υποχρεώθηκε να κάνει και ως αποτέλεσμα αυτού συναντά την άρνηση ακόμα και στα σωστά. Εκείνα τα ορθά που τυχαίνει από καιρό σε καιρό να προτείνει.

Υπό την αποδοχή λοιπόν της παραπάνω θέσης είναι απολύτως φυσικό η όποια του πρόταση (όσο σωστή και αν είναι, όπως αυτή με τη χρέωση της πλαστικής σακούλας) να υφίσταται μια κατάκριση της οποίας δεν είναι άξιο.

Το θέμα για τη χρέωση της πλαστικής τσάντας λοιπόν...

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας φανούμε λογικοί. Ας απαντήσουμε στο ερώτημα αν πιστεύουμε πως καθημερινά τελείται ένα έγκλημα σε βάρος της φύσης σε πολλά περισσότερα του ενός επίπεδα.

Θεωρώ πως η απάντηση από όλους θα είναι καταφατική.

Σίγουρα δεν φταίω άμεσα εγώ ή εσύ. Έμμεσα όμως;

Το μεγάλο λάθος που γίνεται γενικώς είναι η διαστρέβλωση ή η ελλιπής, χαλαρή, αδιάφορη -πείτε την όπως θέλετε- πληροφόρηση.

Το ζήτημα λοιπόν επί του πρακτέου που αντιμετωπίζουμε ως πολίτες δεν είναι το τετράλεπτο του κόστους της σακούλας αλλά η εμπέδωση μέσου του κόστους να μην αγοράζεται το πλαστικό, ώστε να ελαφρύνει το βάρος της συμφοράς (περί τέτοιας πρόκειται) της φύσης. Αυτός ήταν και είναι ο κύριος στόχος.

(Έτσι άραγε συμβαίνει; Έτσι το εξέλαβε το σύνολο της κοινωνίας; Ασφαλώς και όχι, άλλως πολλοί περισσότεροι θα είχαν μια εναλλακτική πρόταση μεταφοράς των προϊόντων μας. Τσάντες πολλαπλών χρήσεων για παράδειγμα).

Όποιος λοιπόν κρατάει σακούλα πολλαπλής χρήσης δεν είναι υποχρεωτικά καρμίρης. Δεν είναι σώνει και ντε τσιγκούνης ή παραδόπιστος αλλά θα μπορούσε να είναι και κάποιος συνειδητοποιημένος πολίτης ο οποίος ξεχωρίζει τα σκουπίδια του στο σπίτι σε ανακυκλώσιμα και μη, κάτι που όλο και περισσότεροι (πιστέψτε με) το κάνουν και περπατούν δύο στενά μακρύτερα ώστε τα ρίξουν στον ανάλογο κάδο.

Υπάρχουν και οι αδιάφοροι από όλους εμάς, θα συμφωνήσω, όμως κι αυτοί σιγά-σιγά εάν βλέπουν όλο και περισσότερους να ευαισθητοποιούνται, το τέλος θα ενταχθούν στις τάξεις εκείνων που ενδιαφέρονται καταλαβαίνοντας πως δεν κάνουν κάτι που πάει στράφι. (Θυμάμαι παιδί την εποχή του ’70 δεν θεωρούσε κανείς -πλην ελαχίστων- κακό να πετάξει ένα τσαλακωμένο πακέτο τσιγάρων ή κάποιο άλλο σκουπίδι στο δρόμο, σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα ντρεπόταν να το κάνει! Παρατηρείστε πως σχεδόν όλοι ακόμα και το εισιτήριο του λεωφορείου το πετούν -όπως πρέπει άλλωστε- στο ανάλογο καλαθάκι. Αυτό είναι πρόοδος).

Επίσης δεν πρέπει να θεωρείται ντροπή να χρησιμοποιείται η ίδια (πληρωμένη πλέον) πλαστική σακούλα για δεύτερη φορά. Ακόμα κι αν γίνεται από οικονομία ή από αντίδραση στο κόστος που έχει επιβάλλει η πολιτεία κι όχι από οικολογική συνείδηση, -ακόμα και τότε- καλό κάνει…

Βεβαίως στον αντίποδα…

…η λογική του: ‘Δεν τα τους τα δώσω’, θα έχει προσωρινό αποτέλεσμα. Θα χρειαστεί λίγος χρόνος προσπάθειας όμως στο τέλος θα γίνει αντιληπτό, πως το αν κάποιος πληρώνει 0.04 λεπτά Χ 3 σακούλες τη φορά για τρεις φορές το επταήμερο καταβάλλει συνολικά 0.36 λεπτά την εβδομάδα, κόστος επί του πρακτέου μηδαμινό. Εκτός αυτού αργά ή γρήγορα θα αναλογιστεί: και πώς θα πετάω τα σκουπίδια –φιόγκο- από το σπίτι; Θα χρειαστεί να αγοράσω άλλες σακούλες οπότε θα μου έρθει μία η άλλη, χώρια το τραυματισμένο μου image στο δρόμο, οπότε θα αρχίσει και πάλι να κάνει τον πλούσιο απαντώντας στο: «Σακούλα θέλετε» της ταμίου (σ.σ. όχι ταμία) «Ναι, φέρε να 'χω»

Η λύση είναι απλή: Ένα (1) ευρώ η σακούλα (ώστε να μην τίθεται θέμα αγοράς). Κι ας βλαστημάει όποιος επιμένει να τη θέλει. Στο τέλος όλοι όπως και στο εξωτερικό θα φροντίζουν να έχουν το δικό τους μέσο αποθήκευσης- μεταφοράς. (Ακούγεται τραγική η πρόταση. Σχεδόν σαν να απευθύνεται σε δυσπροσάρμοστους πολίτες. Σε ανθρώπους-παιδιά: «Αφού δεν καταλαβαίνετε με το καλό θα καταλάβετε με το άγριο…»)

Όλοι οι μενουμευρώπη λογικά θα πρέπει να συμφωνούν με το μέτρο εμπράκτως καθόσον και …πιο πολιτισμένοι είναι(;) (όπως εμμέσως διατείνονται) και γνωρίζουν πως η χρέωση της σακούλας είναι κοινοτική οδηγία και θα πρέπει ασχέτως αν έχουν την οικονομική ευχέρεια της άνετης καταβολής των 0.04 ευρώ, να ρίχνουν τα μούτρα τους και να βγάζουν την ανακυκλώσιμη λαϊκιά από το μέσα μέρος της τσέπης τους κάνοντας ένα μικρό καλό στον πλανήτη.

Με τον τρόπο αυτό (με τη γενική εφαρμογή δηλαδή της επαναχρησιμοποιούμενης τσάντας) σιγά-σιγά θα πάψει το ειρωνικό χαμόγελο της ταμίου (συνέβη το γεγονός) όταν για ένα πακετάκι φακές ο πελάτης έβγαλε τη δική του σακούλα και αναγκάστηκε να πει δύο φορές ‘όχι’ στην σακούλα που του προτάθη.

Εφ’ όσον η σακούλα πλέον πωλείται ως αγαθό(;), θα πρέπει να ζητείται από τον πελάτη, όχι να ερωτάται για αυτήν, άλλως θα ήταν απόλυτα φυσικό να μας ρωτάνε στα ταμεία την ώρα που πληρώνουμε, αν θέλουμε και γάλα, γιαούρτι, ή μακαρόνια. Όποιος λοιπόν θέλει σακούλα, θα λέει: «Δώσε μου μία σακούλα». Τόσο απλά!!!

Το ότι υπάρχουν και κυκλοφορούν σωρηδόν οι πλαστικές συσκευασίες στα ράφια των καταστημάτων δεν είναι κάτι που θα μας αποτρέψει από την προσπάθεια που κάνουμε για το περιβάλλον. Δεν μπορούν όλα να γίνουν μονομιάς. Κι αν κάποιοι χρεώνουν το μέτρο ως ευκαιρία εξτρά εσόδου από το κράτος ή τις αλυσίδες super market καλά κάνουν. Ας αντιδράσουν δυναμικά με τον τρόπο τους. Ας σκεφθούν τον ΕΝΦΙΑ που πληρώνουν κι ας μην δώσουν σεντ παραπάνω. Καλό θα κάνουν έστω κι αν δεν το συνειδητοποιούν.

Από την άλλη υπάρχουν και τα σαχλά επιχειρήματα των καταστηματαρχών: «Τι να κάνω μας υποχρεώνουν να σας χρεώνουμε»

Όχι λοιπόν. Πρώτα απ’ όλα μπορείτε να αποκτήσετε χάρτινες σακούλες που δεν θα σας υποχρεώσει κανείς να μας χρεώσετε (μιλώ για τις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων)  κι αν έχετε απόθεμα πλαστικών που πρέπει(;) να το διαθέσετε, τότε χρεώστε την στον λογαριασμό αλλά μην μας κρατήσετε το σοβαρότατο ποσόν του τετράλεπτου ή κι αν ακόμα προφασιστείτε δυσκολία κλεισίματος ταμείου τότε κάνετέ μας έκπτωση 0,04 € στο σύνολο των αγορών μας. Τόσο απλά.
Για όσα αφορούν τα μικρότερα καταστήματα (πόσοι πελάτες ψωνίζουν σε ένα εμπορικό κατάστημα μέτριας κίνησης; Είκοσι την ημέρα; Τριάντα; και πάρα πολλούς λέω (μακάρι να ήταν και παραπάνω). Ωραία λοιπόν: 30Χ 0.04= 1.20€. Μισός καφές. Τρομερό ποσόν (για είσπραξη -κατά μέσο όρο- 30 Χ 20€ = 600€) Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε πως τα χρήματα αυτά για τις σημερινές εποχές είναι πολλά, όμως σε κάθε περίπτωση μία τσάντα που το περιεχόμενο της κοστίζει από 20€ και πάνω το ποσό των 0.04€ αντέχεται. Για τα άλλα τα μεγάλα καταστήματα δεν υφίσταται θέμα αν πράγματι θέλουν να ξεπεράσουν το πρόβλημα (που δεν θέλουν γιατί έχουν τους πελάτες στο τσεπάκι τους) και λέω πως δεν υπάρχει πρόβλημα, διότι δουλεύουν με ποσοστά κέρδους που ξεπερνούν πολλές φορές το 300% ή το 400%, σε ακραίες δε περιπτώσεις επώνυμων ειδών και πολύ παραπάνω. Για να καταλάβουν δε οι απλοί αναγνώστες αναφέρω πως ένα είδος που αγοράζουν 10 € το πωλούν 40, 50€ ή και ακόμα παραπάνω! αν αφαιρέσουν λοιπόν 0.04€ για την τσάντα για να μην τους πούμε ξεφτίλες...)

Τώρα δικαίως θα μου πείτε: Η ευαισθησία σου αγαπητέ εξαντλήθηκε στα σούπερ μάρκετ; Θα σας απαντήσω λοιπόν πως προσπαθώ όσο μπορώ. Πουθενά δεν είπα πως είμαι τέλειος, ούτε ισχυρίστηκα πως μπορώ να γυρίζω στην Αθήνα έχοντας ένα παλτό και μία μπλούζα μέσα στην ανακυκλώσιμη σακούλα του σούπερ μάρκετ, η οποία μοιάζει με ζεμπίλι (οι παλαιότεροι θα το γνωρίζουν το 'ζεμπίλι', οι νεώτεροι ας το ψάξουν) όμως εκεί που μπορώ πράγματι προσπαθώ, μακάρι κάποιος άλλος να μπορεί περισσότερο να του σφίξω το χέρι και μακάρι και κάποιος επόμενος, αδιάφορος μέχρι σήμερα, να προσπαθήσει έστω και λιγότερο, να του πούμε μπράβο όλοι μαζί.

politisg