Σκόπια: Στον απόηχο της "περιγραφής" της Ιστορίας

Διαβάζω, πως οι νέοι Σκοπιανοί ηγέτες αναθεώρησαν την τακτική του σφετερισμού αλλότριων ιστορικών προσωπικότητων, που είχαν εγκαινιάσει οι προκάτοχοί τους. Είχαν προβεί  σ' αυτό το διάβημα οι τελευταίοι, μετά την αποχώρησή τους από την σερβική αγκαλιά, προκειμένου να αποκτήσουνε μιαν, ανεξάρτητη απ' τους Σέρβους,  ιστορική ταυτότητα μέσα στον κόσμο. Φέρεται να έχει ειπωθεί από τους Σκοπιανούς πως «Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, επειδή οι θέσεις μας έχουν καταστραφεί δραματικά με την αναζήτηση της απόκτησης μιας αρχαίας ταυτότητας (...) ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος, και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό»,


Ετούτος ο σφετερισμός, έμοιαζε με ξένο κόσμημα, όπως πολύ ωραία και διδακτικά έγραψε ο Γκυ ντε Μωπασσάν  στο διήγημά του, με τίτλο "Το περιδέραιο"(δείτε το εδώ).

Το γεγονός πως σήμερα, οι ηγέτες της γειτονικής χώρας,  αναγνωρίζουν ότι  οι διεθνείς σχέσεις και οι συμμαχίες, η ένταξη σε μια ομάδα κρατών με την οποία φιλοδοξούμε να έχουμε σχέσεις "οικογένειας", ειρήνης και συνεργασίας, προαπαιτούν, τουλάχιστον, ένα επίπεδο εντιμότητας, αλήθειας και Ιστορίας.


Η περιγραφή (παραποίηση) της Ιστορίας, δεν ενδείκνυται ως μέθοδος απόκτησης εθνικής ταυτότητας.  Γιατί αν η Ιστορία απεικονίζει το παρελθόν, οι κληρονόμοι αυτού του παρελθόντος είναι η εικόνα του στο μέλλον. Και είναι ο αψευδής μάρτυς της Ιστορίας. [Τούτο δεν σημαίνει πως κάθε κληρονόμος είναι άξιος του ιστορικού παρελθόντος του. Μπορεί να αξιωθεί στο μέλλον. Ή μπορεί να κρύβεται και να λυπάται για την αναξιότητά του].

Ο σφετεριστής της κληρονομιάς, μπορεί να την εκμεταλλευτεί, να την πουλήσει, να την εμπορευτεί. Αλλά δεν μπορεί να την αγαπήσει. Γι' αυτό και άπονα την κακοποιεί.

Η καταγωγή των ανθρώπων [και των λαών], δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούν αυτοί να υπερηφανεύονται. Γιατί δεν έκαναν  οι ίδιοι, τίποτε γι' αυτό. Ημπορούν όμως να  γίνονται καλύτεροι, με αφορμή από όσα έλαβαν κατά χάριν.

Η Ιστορία που δείχνει την πορεία των λαών, μέσα από τις εκάστοτε σχέσεις μεταξύ τους, άλλοτε ειρηνικές, άλλοτε ανταγωνιστικές, εχθρικές, πολεμικές-συγκρουσιακές, μας βοηθάει να αντιληφθούμε ποιός είναι ο εποικοδομητικός τρόπος συνεργασίας και συνύπαρξης. Γι' αυτό είπανε οι παλαιοί "όλβιος (μακάριος, δοξασμένος, ευτυχής) όστις της Ιστορίας έσχε μάθησιν". Γιατί αποφεύγει ολέθρια λάθη. Βλέπετε, η σωφροσύνη αποκτάται από την γνώση.

Αυτοί, οι Σκοπιανοί, μπορεί να βρήκανε τον δρόμο τους, και να ανακάλυψαν πως η Ιστορική αλήθεια, δεν πλαστογραφείται. Και μακάρι να κάνουν την δική τους πολιτική και ιστορική πορεία και να ζήσουμε όλοι ειρηνικά και με όρους καλής γειτονίας.

Εκείνο που μένει, είναι να βρούμε κι εμείς τον δρόμο μας, γιατί, πολύ καιρό τώρα, τον έχουμε αφήσει κι έχει γεμίσει  από τις "τσουκνίδες" και τα "αγριόχορτα" της αδιαφορίας, της αγνωσίας, της ανευθυνότηττας και της ασχετοσύνης. Αν αφήσουμε κι άλλο άπραγον τον χρόνο,  φόβος μέγας υπάρχει, να πρέπει να φτιάξουμε λαγούμι βαθύ, για να κρυφτούμε και να κλαίμε από ντροπή, για το πόσο ανάξιοι κληρονόμοι βρεθήκαμε σε τέτοιους προγόνους. Σε τούτο το κατάντημα, ούτε ο πρωθυπουργός μας δεν θα μπορεί να περηφανεύεται.

Θα μου πείτε: "Αυτός; Ίσως να μην του κοστίσει και τόσο, γιατί, σαν διεθνιστής, μπορεί και ν' αλλάξει προγόνους!"

Τότε, αλοίμονο και ντροπή  μόνο σ' εμάς!