Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Η αίσθηση της ευτυχίας ή της δυστυχίας υπό αυτή την αίρεση τίθενται στη κρίση ενός εκάστου. Επιστήμονα ή μη. Ετούτο πρέπει, εκείνο απαγορεύεται.
Αν αισθάνεστε έτσι, είσθε λάθος, είσθε άρρωστος, υγιής ή σωστός.
Για όλα υπάρχει μέθοδος, συνταγή ή γνωμάτευση. Ταμπέλα.
Κι όμως, έτσι είναι αν έτσι αισθάνομαι! Δεν υπάρχει ορθή ή λανθασμένη αίσθηση. Δεν μπορεί κανείς να μου πει πώς είναι ο κόσμος. Ο δικός μου κόσμος. Ο δικός σας μπορεί να είναι αλλιώς. Δικαίωμά σας, ο δικός μου όμως γιατί οφείλει υποταγή στον χρωματιστό δικό σας; Ξεχάσατε μήπως τα χρώματα που επιλέξατε να τον βάψετε; Κι έρχεστε ύστερα να μας πείτε για φύση... για φυσικότητες και για ασυμβίβαστες καταφάσεις.
Η αίσθηση είναι μία για τον καθέναν, ασχέτως αν είναι ευτυχής ή δυστυχής.
Βάσει ποίου κανόνα οι αισθήσεις μας οφείλουν να είναι ευτυχείς;
Ασφαλώς σύμφωνα με την ανάγκη μας να νοιώθουμε όμορφα.
Η δυστυχία δεν έχει ομορφιά λέτε. Συνήθεια μπορεί. Το καθρέφτισμα μιας αλλόκοτης ηδονής ίσως. Κατακάθισμα σε μια αίσθηση που προκαλεί εντύπωση και αυτοπεριορισμό. Σωστά τα λέτε όμως θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας ώστε να συνεννοηθούμε στην ίδια γλώσσα.
Ας μην ξεχνάμε πως ο πόνος ζητά να μάθει την προέλευσή του, η ευτυχία όχι.
Όλοι θεωρούμε την ευτυχία δεδομένη, σαν κάποιος να μας την χρωστάει. Η τύχη ή για κάποιους ο θεός.
Η ύπαρξη-παρουσία τής δυστυχίας στον οποιοδήποτε σημαίνει υποχρεωτικά έξοδο από τη λεωφόρο, βάδισμα σε ατραπό.
Να λοιπόν ο λόγος που όλοι συντρέχουν στη διάσωση του ατόμου από την απευκταία κατάσταση. Να που όλοι ειδήμονες ή μη, συνδράμουν.
Όλοι οφείλουν να είναι ευτυχείς ας δυστυχούν σε μεγάλο βαθμό από τις ευτυχίες των άλλων ή σε πολλές περιπτώσεις μέσα στην εικονική ευδαιμονία τους. Η ευτυχία είναι αποτέλεσμα σύγκρισης. Ασφαλώς δυστυχώς, αλλά όμως είναι σε πλείστες περιπτώσεις καθόσον μετράται σύμφωνα με τις δυστυχίες των άλλων.Υπό αυτή την προϋπόθεση οι δυστυχείς, μας είναι απαραίτητοι. Πόσο 'μικρή' ποταπή η διαπίστωση... Να ήμαστε ηθικιστές χωρίς να το γνωρίζουμε;
Κι όμως έτσι εξακολουθεί να είναι, αν έτσι νιώθω. Δεν είμαι εγώ στραβός που βλέπω τις καταστάσεις όπως τις βλέπω. Δεν είναι απαραίτητο να είναι λάθος η εκτίμησή μου για τον κόσμο αν αυτή εν κατακλείδι είναι. Ο κόσμος είναι αμέτοχος, η φύση το ίδιο οι αλληλεπιδράσεις μας διαφεντεύουν τις διαθέσεις μας. Οι προσμονές μας οι ιδέες των άλλων για εμάς όπου ως ανώριμοι και μικροί ενδίδουμε καταθέτοντας λύπες και δάκρυα. Καταναλώνοντας χάπια, ναρκωτικά νόμιμου χαρακτήρα.
Οι απόψεις υποχρεώνουν τους τιμητές τους, όχι το σύνολο. Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να μας αρέσει το πράσινο ή το κίτρινο. Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να υπογράψουμε στο κοινό αρεστό.
Μακριά από τις γνώμες των άλλων, διατηρούμε στο ακέραιο τις δικές μας κι αν μας πουν εγωιστές, θα προσυπογράψουμε. Εμείς δεν ζητήσαμε τίποτα, ομοίως και δεν παραχωρήσαμε παρακάλι για ζωή.
Η όποια υποχρέωση στην ευτυχία σημαίνει υποδούλωση. Η απέραντη καλοσύνη ομοίως σημαίνει, η λατρεία της διαρκούς ευδαίμονης κατάστασης δεν απέχει, αφ’ ης στιγμής λογίζεται ως ανάγκη.
Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος χωρίς σκοπούς, ιδεοληψίες και στόχους.
Ακούγεται παράξενο, ενάντιο με όλα όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα όμως αν το σκεφθούμε θα συμφωνήσουμε. Θα δούμε πως έτσι είναι. Μέσα στις κοινωνίες ο άνθρωπος υποτάχτηκε.
Αναγκάστηκε, γιατί πλάστηκε να ζει υπό όρους. Απώλεσε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης οικειοθελώς, με μόνο στόχο τη συντροφικότητα.
Μακριά από κοινωνίες ο άνθρωπος θα ήταν ζώο, θηρίο. Όπως υπήρξε κάποτε…θα μου πείτε. Κι εγώ δεν θα έχω αντίλογο, όμως θα διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για ένα κόσμο που κρίνω απόλυτα ελλιπή. Κακότεχνα φτιαγμένο. Φτιασιδωμένο να μοιάζει αλτρουιστής ενώ στο βάθος είναι ο απόλυτος εξολοθρευτής.
Κι η αγάπη μοιάζει στο βάθος της με δίχτυ πονηρό ιδιοκτησίας. Το ίδιο κι αυτή μην απατάσθε...
Ευτυχία και δυστυχία παίζουν τραμπάλα στις ζωές μας, εμείς όμως αποδεχόμαστε μονάχα εκείνο που μας τέρπει αγνοώντας πως το ένα συμπληρώνει το άλλο.
Κάποιος υγιής και χορτάτος δεν έχει λόγο να μην είναι ευτυχής, όμως δεν είναι… Για αν ευτυχήσει χρειάζεται πάντα και κάτι επόμενο.
Μια απόλυτη διαρκής ευτυχία θα καταντούσε κατάσταση δυστυχής, βαρετή, ανιαρή. Αυτή είναι μία απάντηση στο παραπάνω επιχείρημα.
Το κυνήγι της ευτυχίας είναι υποδούλωση στο σκοπό, δέσμευση.
Η μόνη ενδεδειγμένη κίνηση η αδιάφορη πορεία.
Όσα περισσότερα κατέχει κανείς τόσο δυσχεραίνει το δρόμο του προς την ξεκούραση, την απουσία αγωνιωδών προοπτικών, την ανάγκη προστάτευσης, διατήρησης όλων εκείνων που επετέλεσαν τον σκοπό τους αλλά δεν μας έκαναν ευκρινή ακόμα τη μη αναγκαιότητά τους στην υπόλοιπη πορεία του βίου μας.
Η κατοχή μειώνεται με τη χρήση, όπως είπε και ο Νίτσε.
Κι εννοούσε πολύ απλά πως ό,τι κατέχεται επί μακρόν τείνει να χάνει την αξία του, όχι επειδή κάτι συμβαίνει σ’ αυτό, αλλά επειδή κάτι συμβαίνει μ’ εμάς.
Σε όλα εμείς ήμαστε ο λόγος. Εμείς και οι συμβατότητες που έχουμε υπογράψει. Η φύση απλά αδιαφορεί. Διατηρεί την παγωμάρα του γαλάζιου.
Θαρρούμε πως είμαστε κατασκευασμένοι για αγώνα και πως η δυστυχία είναι εκείνη που κινεί τα νήματα ή ο φόβος της. Το ίδιο κάνει.
Φοβόμαστε να ‘δυστυχήσουμε’ και τραβούμε κουπί και ξανοιγόμαστε ψάχνοντας λόγους ευτυχίας, όμως κάθε κατάκτηση μειώνει όλο και περισσότερο τις επόμενες ευοίωνες προοπτικές μας.
Συνηθίζουμε στην ομορφιά, τόσο. που όταν την χειροπιάνουμε δεν αντιλαμβανόμαστε τον πλούτο της. Τι να πει στον χορτάτο ένα ακόμα πιάτο φαί;
Κακά τα ψέματα, το πολυτιμότερο αίσθημα είναι η δυστυχία. Ο φόβος της, εάν τρομάζετε με την αποδοχή της πρότασης. Το σκιάχτρο του πόνου, στέλνει κάποιους στον γιατρό, άλλους στον ιερέα.
Τι είναι λοιπόν η δυστυχία; Μια κατάσταση όχι-ευχάριστη. Όχι ευχάριστη με τη ζωή που θα θέλαμε να έχουμε κι ασφαλώς όχι με αυτή που έχουμε.
Μία κατάσταση όχι-ευχάριστη σύμφωνα με τον τρόπο που μας προτείνεται η επόμενη μέρα μας κι όχι σύμφωνα με τον τρόπο που θα θέλαμε να μας προτείνεται.
Εδώ είναι το καίριο σημείο.
Οι ψυχολόγοι δεν ενδιαφέρονται για τη διαφορά του:
αλλά με τη διαφορά του:
Όπως καταλάβατε το ποιος είμαι πραγματικά δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο!
Ο λόγος της διαφοράς αυτής μετρά τον βαθμό της ευχαρίστησής μας, δεν θα πω της ευτυχίας μας, γιατί ευτυχία όπως έχουμε πει συναντάται μόνο, δεν κατακτάται και ο λόγος είναι πως ποτέ δεν ήμαστε ίδιοι για αρκετό καιρό με την προηγούμενη μέρα που ευτυχούσαμε, ποτέ δεν θέλουμε την επόμενη της πλήρωσης του χρόνου εκείνα που θέλαμε χθες.
Μπορεί να μιλήσουμε για εξέλιξη και καλά θα κάνουμε, όμως ίδιοι δεν ήμαστε και γι’ αυτό δεν φταίει κανείς και τίποτα.
Κι αν η ζωή τα έχει κανονισμένα, τόσο ταιριαστά που να μοιάζουν φυσικά, εμείς διατηρούμε το δικαίωμα να της αρνηθούμε υπογραφή.
Όχι ο κόσμος μας όπως είναι, αλλά όπως θα θέλαμε να είναι. Όποιος δεν συμφωνεί με τις προτάσεις που δέχεται διατηρεί το δικαίωμα της άρνησης στο ακέραιο. Ας είμαστε λίγοι οι αρνητές καμαρώνουμε τη αρνητικότητά μας άλλωστε οι δυνατοί έμεναν στο τέλος πάντα μόνοι…
Εκείνο που κάποιοι ονομάζουν δυστυχία εμείς θα καταφέρουμε να το ονομάσουμε κάπως αλλιώς, άλλωστε αν το σκεφθεί κανείς οι λέξεις απέδιδαν μόνο τα νοήματα που το στόμα έλεγε, όχι την ουσία καθεαυτού που η ψυχή εννοούσε…
Κάποιοι πάντα θα μπορούν καλύτερα ανατρέποντας τα δεδομένα.
Η αίσθηση της ευτυχίας ή της δυστυχίας υπό αυτή την αίρεση τίθενται στη κρίση ενός εκάστου. Επιστήμονα ή μη. Ετούτο πρέπει, εκείνο απαγορεύεται.
Αν αισθάνεστε έτσι, είσθε λάθος, είσθε άρρωστος, υγιής ή σωστός.
Για όλα υπάρχει μέθοδος, συνταγή ή γνωμάτευση. Ταμπέλα.
Κι όμως, έτσι είναι αν έτσι αισθάνομαι! Δεν υπάρχει ορθή ή λανθασμένη αίσθηση. Δεν μπορεί κανείς να μου πει πώς είναι ο κόσμος. Ο δικός μου κόσμος. Ο δικός σας μπορεί να είναι αλλιώς. Δικαίωμά σας, ο δικός μου όμως γιατί οφείλει υποταγή στον χρωματιστό δικό σας; Ξεχάσατε μήπως τα χρώματα που επιλέξατε να τον βάψετε; Κι έρχεστε ύστερα να μας πείτε για φύση... για φυσικότητες και για ασυμβίβαστες καταφάσεις.
Η αίσθηση είναι μία για τον καθέναν, ασχέτως αν είναι ευτυχής ή δυστυχής.
Βάσει ποίου κανόνα οι αισθήσεις μας οφείλουν να είναι ευτυχείς;
Ασφαλώς σύμφωνα με την ανάγκη μας να νοιώθουμε όμορφα.
Η δυστυχία δεν έχει ομορφιά λέτε. Συνήθεια μπορεί. Το καθρέφτισμα μιας αλλόκοτης ηδονής ίσως. Κατακάθισμα σε μια αίσθηση που προκαλεί εντύπωση και αυτοπεριορισμό. Σωστά τα λέτε όμως θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας ώστε να συνεννοηθούμε στην ίδια γλώσσα.
Ας μην ξεχνάμε πως ο πόνος ζητά να μάθει την προέλευσή του, η ευτυχία όχι.
Όλοι θεωρούμε την ευτυχία δεδομένη, σαν κάποιος να μας την χρωστάει. Η τύχη ή για κάποιους ο θεός.
Η ύπαρξη-παρουσία τής δυστυχίας στον οποιοδήποτε σημαίνει υποχρεωτικά έξοδο από τη λεωφόρο, βάδισμα σε ατραπό.
Να λοιπόν ο λόγος που όλοι συντρέχουν στη διάσωση του ατόμου από την απευκταία κατάσταση. Να που όλοι ειδήμονες ή μη, συνδράμουν.
Όλοι οφείλουν να είναι ευτυχείς ας δυστυχούν σε μεγάλο βαθμό από τις ευτυχίες των άλλων ή σε πολλές περιπτώσεις μέσα στην εικονική ευδαιμονία τους. Η ευτυχία είναι αποτέλεσμα σύγκρισης. Ασφαλώς δυστυχώς, αλλά όμως είναι σε πλείστες περιπτώσεις καθόσον μετράται σύμφωνα με τις δυστυχίες των άλλων.Υπό αυτή την προϋπόθεση οι δυστυχείς, μας είναι απαραίτητοι. Πόσο 'μικρή' ποταπή η διαπίστωση... Να ήμαστε ηθικιστές χωρίς να το γνωρίζουμε;
Κι όμως έτσι εξακολουθεί να είναι, αν έτσι νιώθω. Δεν είμαι εγώ στραβός που βλέπω τις καταστάσεις όπως τις βλέπω. Δεν είναι απαραίτητο να είναι λάθος η εκτίμησή μου για τον κόσμο αν αυτή εν κατακλείδι είναι. Ο κόσμος είναι αμέτοχος, η φύση το ίδιο οι αλληλεπιδράσεις μας διαφεντεύουν τις διαθέσεις μας. Οι προσμονές μας οι ιδέες των άλλων για εμάς όπου ως ανώριμοι και μικροί ενδίδουμε καταθέτοντας λύπες και δάκρυα. Καταναλώνοντας χάπια, ναρκωτικά νόμιμου χαρακτήρα.
Οι απόψεις υποχρεώνουν τους τιμητές τους, όχι το σύνολο. Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να μας αρέσει το πράσινο ή το κίτρινο. Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να υπογράψουμε στο κοινό αρεστό.
Μακριά από τις γνώμες των άλλων, διατηρούμε στο ακέραιο τις δικές μας κι αν μας πουν εγωιστές, θα προσυπογράψουμε. Εμείς δεν ζητήσαμε τίποτα, ομοίως και δεν παραχωρήσαμε παρακάλι για ζωή.
Η όποια υποχρέωση στην ευτυχία σημαίνει υποδούλωση. Η απέραντη καλοσύνη ομοίως σημαίνει, η λατρεία της διαρκούς ευδαίμονης κατάστασης δεν απέχει, αφ’ ης στιγμής λογίζεται ως ανάγκη.
Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος χωρίς σκοπούς, ιδεοληψίες και στόχους.
Ακούγεται παράξενο, ενάντιο με όλα όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα όμως αν το σκεφθούμε θα συμφωνήσουμε. Θα δούμε πως έτσι είναι. Μέσα στις κοινωνίες ο άνθρωπος υποτάχτηκε.
Αναγκάστηκε, γιατί πλάστηκε να ζει υπό όρους. Απώλεσε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης οικειοθελώς, με μόνο στόχο τη συντροφικότητα.
Μακριά από κοινωνίες ο άνθρωπος θα ήταν ζώο, θηρίο. Όπως υπήρξε κάποτε…θα μου πείτε. Κι εγώ δεν θα έχω αντίλογο, όμως θα διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για ένα κόσμο που κρίνω απόλυτα ελλιπή. Κακότεχνα φτιαγμένο. Φτιασιδωμένο να μοιάζει αλτρουιστής ενώ στο βάθος είναι ο απόλυτος εξολοθρευτής.
Κι η αγάπη μοιάζει στο βάθος της με δίχτυ πονηρό ιδιοκτησίας. Το ίδιο κι αυτή μην απατάσθε...
Ευτυχία και δυστυχία παίζουν τραμπάλα στις ζωές μας, εμείς όμως αποδεχόμαστε μονάχα εκείνο που μας τέρπει αγνοώντας πως το ένα συμπληρώνει το άλλο.
Κάποιος υγιής και χορτάτος δεν έχει λόγο να μην είναι ευτυχής, όμως δεν είναι… Για αν ευτυχήσει χρειάζεται πάντα και κάτι επόμενο.
Μια απόλυτη διαρκής ευτυχία θα καταντούσε κατάσταση δυστυχής, βαρετή, ανιαρή. Αυτή είναι μία απάντηση στο παραπάνω επιχείρημα.
Το κυνήγι της ευτυχίας είναι υποδούλωση στο σκοπό, δέσμευση.
Η μόνη ενδεδειγμένη κίνηση η αδιάφορη πορεία.
Όσα περισσότερα κατέχει κανείς τόσο δυσχεραίνει το δρόμο του προς την ξεκούραση, την απουσία αγωνιωδών προοπτικών, την ανάγκη προστάτευσης, διατήρησης όλων εκείνων που επετέλεσαν τον σκοπό τους αλλά δεν μας έκαναν ευκρινή ακόμα τη μη αναγκαιότητά τους στην υπόλοιπη πορεία του βίου μας.
Η κατοχή μειώνεται με τη χρήση, όπως είπε και ο Νίτσε.
Κι εννοούσε πολύ απλά πως ό,τι κατέχεται επί μακρόν τείνει να χάνει την αξία του, όχι επειδή κάτι συμβαίνει σ’ αυτό, αλλά επειδή κάτι συμβαίνει μ’ εμάς.
Σε όλα εμείς ήμαστε ο λόγος. Εμείς και οι συμβατότητες που έχουμε υπογράψει. Η φύση απλά αδιαφορεί. Διατηρεί την παγωμάρα του γαλάζιου.
Θαρρούμε πως είμαστε κατασκευασμένοι για αγώνα και πως η δυστυχία είναι εκείνη που κινεί τα νήματα ή ο φόβος της. Το ίδιο κάνει.
Φοβόμαστε να ‘δυστυχήσουμε’ και τραβούμε κουπί και ξανοιγόμαστε ψάχνοντας λόγους ευτυχίας, όμως κάθε κατάκτηση μειώνει όλο και περισσότερο τις επόμενες ευοίωνες προοπτικές μας.
Συνηθίζουμε στην ομορφιά, τόσο. που όταν την χειροπιάνουμε δεν αντιλαμβανόμαστε τον πλούτο της. Τι να πει στον χορτάτο ένα ακόμα πιάτο φαί;
Κακά τα ψέματα, το πολυτιμότερο αίσθημα είναι η δυστυχία. Ο φόβος της, εάν τρομάζετε με την αποδοχή της πρότασης. Το σκιάχτρο του πόνου, στέλνει κάποιους στον γιατρό, άλλους στον ιερέα.
Τι είναι λοιπόν η δυστυχία; Μια κατάσταση όχι-ευχάριστη. Όχι ευχάριστη με τη ζωή που θα θέλαμε να έχουμε κι ασφαλώς όχι με αυτή που έχουμε.
Μία κατάσταση όχι-ευχάριστη σύμφωνα με τον τρόπο που μας προτείνεται η επόμενη μέρα μας κι όχι σύμφωνα με τον τρόπο που θα θέλαμε να μας προτείνεται.
Εδώ είναι το καίριο σημείο.
Οι ψυχολόγοι δεν ενδιαφέρονται για τη διαφορά του:
Ποιος είμαι-------------------ποιος θα ήθελα να είμαι
αλλά με τη διαφορά του:
Ποιος ΝΟΜΙΖΩ πως είμαι ---------- ποιος θα ήθελα να είμαι…
Όπως καταλάβατε το ποιος είμαι πραγματικά δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο!
Ο λόγος της διαφοράς αυτής μετρά τον βαθμό της ευχαρίστησής μας, δεν θα πω της ευτυχίας μας, γιατί ευτυχία όπως έχουμε πει συναντάται μόνο, δεν κατακτάται και ο λόγος είναι πως ποτέ δεν ήμαστε ίδιοι για αρκετό καιρό με την προηγούμενη μέρα που ευτυχούσαμε, ποτέ δεν θέλουμε την επόμενη της πλήρωσης του χρόνου εκείνα που θέλαμε χθες.
Μπορεί να μιλήσουμε για εξέλιξη και καλά θα κάνουμε, όμως ίδιοι δεν ήμαστε και γι’ αυτό δεν φταίει κανείς και τίποτα.
Κι αν η ζωή τα έχει κανονισμένα, τόσο ταιριαστά που να μοιάζουν φυσικά, εμείς διατηρούμε το δικαίωμα να της αρνηθούμε υπογραφή.
Όχι ο κόσμος μας όπως είναι, αλλά όπως θα θέλαμε να είναι. Όποιος δεν συμφωνεί με τις προτάσεις που δέχεται διατηρεί το δικαίωμα της άρνησης στο ακέραιο. Ας είμαστε λίγοι οι αρνητές καμαρώνουμε τη αρνητικότητά μας άλλωστε οι δυνατοί έμεναν στο τέλος πάντα μόνοι…
Εκείνο που κάποιοι ονομάζουν δυστυχία εμείς θα καταφέρουμε να το ονομάσουμε κάπως αλλιώς, άλλωστε αν το σκεφθεί κανείς οι λέξεις απέδιδαν μόνο τα νοήματα που το στόμα έλεγε, όχι την ουσία καθεαυτού που η ψυχή εννοούσε…
Κάποιοι πάντα θα μπορούν καλύτερα ανατρέποντας τα δεδομένα.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.