Σβηστός κι ερειπωμένος ο φάρος της δημοκρατίας και του ουμανισμού!

Διαβάζω εδώ «Η θυσία της πρωτομαγιάς του 1944 ήταν θυσία στο πλαίσιο τις εθνικής αντίστασης και μας κάνει όλους υπερήφανους, ανέφερε ο πρωθυπουργός τονίζοντας πως η θυσία αυτή ανήκει σε κάθε Έλληνα αγωνιστή. Εμείς πρέπει να δείξουμε σαν φάρος δημοκρατίας τον ανθρωπισμό απέναντι στους πρόσφυγες που έρχονται κατατρεγμένοι στη χώρας μας, ανέφερε επίσης ο κ. Τσίπρας». Κι είπε ακόμη ο πρωθυπουργός μας:
"Απέναντι σε αυτούς που είχαν το θάρρος να κοιτάξουν την ιστορία στα μάτια κάνουμε το καθήκον μας και συνεχίζουμε στα βήματά τους".

Κανόνι ήτανε αυτή η ομιλία του πρωθυπουργού στο Σκοπευτήριο, τις προάλλες. Όχι γιατί έλειπε ο τοπικός δήμαρχος, αυτόν ποιός τονε λογαριάζει! Μήπως ο πρωθυπουργός πήγε να μιλήσει εκεί γιατί είχε τίποτε να πει σχετικό με τα δημοτικά πράγματα; Πήγε για να κάνει τον αντιπερισπασμό μας από τα τεκταινόμενα της πολιτικής του σε βάρος μας.

Όσο για τις δηλώσεις, αυτές, ήτανε άλλη μια μεγάλη θεατρική παράσταση! Ο πρωθυπουργός μας, δήλωσε ότι η θυσία της πρωτομαγιάς του '44, μας κάνει περήφανους. Άλλο και τούτο! Νομίζω πως είναι λιγάκι... ψυχικά επικίνδυνο να είναι κανείς περήφανος για την εκτέλεση συμπατριωτών του!

Εγώ λοιπόν, θα διαφωνήσω μαζί του! Αυτό που εμένα με κάνει υπερήφανη, είναι το ότι οι εκτελεσθέντες εκεί, αντιστάθηκαν/πολέμησαν/αγωνίστηκαν μέχρι θανάτου. Κι όχι το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί εκτελέσθηκαν από τα κτήνη του ναζισμού. Όχι αυτό δεν με κάνει περήφανη. Με λυπεί έως θανάτου, η απώλεια των ηρώων μας, αλλά και η απανθρωπία των εισβολέων εγκληματιών.

Κι ακόμη, στην ίδια αυτή εκδήλωση, εκείνο που μας εδήλωσε ο πρωθυπουργός μας, ότι αυτή η θυσία ανήκει σε όλους τους Έλληνες αγωνιστές, με παραξενεύει ακόμα πιο πολύ! Γιατί, εδώ που βρισκόμαστε πρέπει να ορίσουμε όχι τον αγωνιστή, αλλά τον αγώνα! Το αντικείμενο του αγώνα, το ζητούμενο με τον αγώνα, και τον τρόπο του αγωνίζεσθαι, γιατί, δυστυχώς αυτά δεν είναι ακόμη καλά ξεκαθαρισμένα, ούτε συμφωνημένα θέματα. Είναι αγωνιστής, ας πούμε, ο κουκουλοφόρος που σκοτώνει, εκβιάζει ή απειλεί; Είναι αγωνιστής εκείνος που επιμένει -και υποστηρίζεται αγωνιστικά σε τούτο- να  καπνίζει σε χώρο αρρώστου, ακόμη κι αν ο άρρωστος πεθαίνει;

Κι εδώ που -πια καταντήσαμε να- βαδίζουμε, καλό είναι να ορίσουμε ποιός είναι ο Έλληνας αγωνιστής. Εκείνος που θέλει κι αγωνίζεται για τα πάτρια, ή άλλος που αγωνίζεται για τα μη πάτρια, αλλά για αλλοτρίων πάτρια, και μάλιστα εδώ στη πατρίδα μας; Και ποιές είναι οι θυσίες; Αυτές των αντεστραμμένων λόγων ή οι άλλες, οι έμπρακτες εκείνες θυσίες που υπερβαίνουν το συγκυριακό εγώ και υπηρετούν το ιστορικό εμείς.

Να τα προσδιορίσουμε και να τα συμφωνήσουμε, γιατί η χώρα μας, αυτός ο φάρος της δημοκρατίας και του ουμανισμού, είναι σήμερα κατασκότεινος κι ερειπωμένος. Είναι πεσούσα δρύς, που ο καθείς απ' αυτής ξυλεύεται!

Θυμάμαι, σαν ο πρωθυπουργός μας ανέλαβε την εξουσία, εκείνη την πρώτη φορά αριστερά -το θυμάμαι καλά, γιατί ένοιωσα εθνικά υπερήφανη- πως δήλωσε στους ξένους επισκέπτες του, πως «ήρθε για να κάνει εκείνο που εξήγγειλε» και δεν θα κάνει τίποτε άλλο. Δεν ήρθε για τις καρεκλες, είχε πεί.

Όμως άλλα βλέπουμε σήμερα. Βλέπουμε να επαναλαμβάνονται εκείνα που γίνονταν κι από τους άλλους, και μάλιστα τώρα με σκληρότερο το πρόσωπο της εξουσίας.

Είναι ευεξήγητη η σκληρότητα. Όταν κοπιάζεις για το αύριο, πρέπει να έχεις υπομονή, και η σκληρότητα αφορά εσένα τον ίδιο και το πείσμα σου για τα πράγματα που πρέπει να γίνουν, και πρέπει εσύ ο ίδιος να κάνεις. Όταν όμως, κοπιάζεις για τα άμεσα συμφέροντά σου, είσαι ήρεμος μεθοδικός κι ίσως κι αδίστακτος, έτσι για να μη φαίνεται η σκληρότητά σου, προς τους άλλους, που τους πιέζεις εκβιαστικά κι ανελέητα. Μα σαν παλεύεις για οφίτσια, για εύνοια, για ευκαιρίες, τότε είσαι σκληρός και φονικός, γεμάτος καλοπιάσματα, και προς εκείνους που σκοτώνεις με ψείτικες υποσχέσεις, και προς εκείνους, που προσδοκάς να σε επιβραβεύσουν. Και τούτο είναι ολοφάνερο. Γιατί ενεργείς κατά πώς ορμηνεύει η στιγμή κι η ευκαιρία. Χωρίς αρχές και αξίες.

Είπε ο πρωθυπουργός μας, εκεί στο Σκοπευτήριο, πως εμείς πρέπει να δείξουμε «σαν φάρος δημοκρατίας» τον ανθρωπισμό μας απέναντι στους πρόσφυγες που έρχονται κατατρεγμένοι στη χώρας μας.

Μα σήμερα, είναι κατασκότεινος κι ερειπωμένος αυτός «ο φάρος της δημοκρατίας» γιατί κανένα έργο του και κανένας λόγος του, δεν φωτίζει τον κόσμο. Τα λόγια του είναι κούφια και φούμαρα, είναι δηλώσεις χωρίς νόημα, κι αντίθετα στην πραγματικότητα, κενά, χωρίς ψυχή κι αλήθεια. Τίποτε δεν παρηγορεί τους πολίτες, ούτε υπάρχει η πολιτεία μας για να μας συντρέξει, να μας προστατέψει, να μας αγκαλιάσει. Ρουφιάνους, μας βάζει να γίνουμε, ο ένας του άλλου, αρκεί να της πηγαίνουμε κάθε μέρα λεφτά, για να πληρώνει τα δανεικά, που συνέχεια αυξάνονται, και ποτέ δεν λιγοστεύουν

Και σαν ερειπωμένος που είναι ο φάρος της δημοκρατίας μας, κανέναν πια δεν μπορεί να στεγάσει ή να προστατέψει, απ' των καιρών και των κακών τις διώξεις. Κι ετούτοι οι κατατρεγμένοι φτωχοί που συνωστίζουνται στα υπόστεγα, ή οι κακοποιοί που μαζί τους καταφτάσαν, φωτιά του βάζουν κάθε τόσο και τον καίνε τον φάρο μας, και σκοτώνουν τους ανθρώπους που τον φυλάνε ή ασελγούν στις γυναίκες στο δρόμο, ατιμώρητα, γιατί δικηγόροι μάλιστα, θα πούνε, πως ήταν ανήλικοι, οι ξένοι δράστες.

Μας είπε ακόμη, ανθρωπιστές να είμαστε στους απάνθρωπους! Τί σόϊ συμβουλή είναι αυτή που μας δίνεις πρωθυπουργέ μου; Μην νομίσεις πως μπορείς να μας διαπαιδαγωγήσεις εσύ, σήμερα. Εμείς θα είμαστε αυτό που ο καθένας μας παιδεύτηκε (έλαβε παιδεία) και έγινε. Εσύ θα εφαρμόζεις μια πολιτική, αυτή που μας υποσχέθηκες: Ότι θα μας προστατεύεις και θα μας ασφαλίζεις από κάθε επιβουλή, κι ότι θα αγωνίζεσαι για το καλό μας και για το συμφέρον και την δόξα της χώρας μας. Αν το κάνεις αυτό θα διαπαιδαγωγείς τους νέους και τους επόμενους στον όρθό πολιτικό δρόμο.

Εμείς ασφαλώς πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι, κι ελεήμονες κι επιεικείς, πρωθυπουργέ μου. Το ίδιο πρέπει να είσαι κι εσύ, συνεπής στο καθήκον σου να μας προστατεύεις, εμάς και όλη την χώρα. Δεν χρειάζεται να τρέχεις μετά, κυνηγώντας πεταλούδες ή λιοντάρια, Κάνε σε όλους γνωστό πως εδώ η προστασία και η συνδρομή τελεί υπό όρους. Τους όρους που σου επιβάλλουν τα καθήκοντά σου, πρωτίστως, προς όλους εμάς εδώ. Είσαι επικεφαλής της εδώ εξουσίας, για την Ελλάδα και για τους Έλληνες. Εμείς εδώ δεν περιφρονούμε και δεν απαξιώνουμε κανέναν, και για κανέναν λόγο. Ούτε για την φυλή του ούτε για την πίστη του. Το ίδιο να κάνει κι αυτός, κυρίως όταν βρίσκεται στην χώρα μας.

Όσο για το εδάφιο "Απέναντι σε αυτούς που είχαν το θάρρος να κοιτάξουν την ιστορία στα μάτια κάνουμε το καθήκον μας και συνεχίζουμε στα βήματά τους", που είπε ο πρωθυπουργός μας στην Καισαριανή, ομολογώ πως ανατρίχιασα.

Γιατί ετούτο το απόσπασμα ήτανε η πλαστογραφία της θυσίας των εκτελεσθέντων στο Σκοπευτήριο, και η προσκομιδή της στον Όλυμπο της δόξης της δεύτερης φορά αριστεράς, αφού παρόλα αυτά και με όλα αυτά που μέχρι σήμερα έχει αθετήσει η εξουσία, θεωρεί πως βαδίζει στα βήματά τους. Μάλλον όμως, όπως πάντα, έτσι και σήμερα, η εξουσία είναι αλλοίθωρη, γιατί δεν μπορεί να κοιτάξει την ιστορία στα μάτια, αφού με την «αντίστασή» της μας έφερε ένα επί πλέον μνημόνιο, κι ακόμη δεν φαίνεται κανένα φώς στο τούνελ της εθνικής μας ένδειας και της χρεωκοπίας.

Κρίμα, να υποτιμάται η νοημοσύνη ενός ολόκληρου λαού!

Αλλά, αφού η εξουσία δηλώνει προφανώς ανακόλουθα πράγματα, ψευδόμενη για το αύριο, και πλαστογραφώντας την ιστορία,  απλώς και μόνο για να εξυπηρετήσει το σήμερα, φαίνεται πως χαθήκανε τα πάντα.