O Ερντογάν, οι τρομοκράτες και το εύπλαστο κοινωνικό δίκαιο

Οι αντιφρονούντες πολιτικοί, στρατιωτικοί και όσοι άλλοι τιμητές της κατάλυσης της όποιας δημοκρατίας στην γείτονα, βαφτίζονται τρομοκράτες.

Γράφει ο  Γιώργος Σ. Πολίτης

Ασφαλώς και στα πλαίσια της όποιας δημοκρατίας είναι καταδικαστέοι αλλά είναι εντελώς αλλιώτικη η καταδίκη τους ως πραξικοπηματίες και εντελώς διαφορετική ως τρομοκράτες.

Ο Ερντογάν ο οποίος την παρούσα στιγμή δικτατορεύει -και θα εξακολουθήσει να το κάνει για το λιγότερο μερικούς μήνες ακόμα, ενδιαφερόμενος αποκλειστικά για την εδραίωση της προσωπικής του εξουσίας- ενδεδυμένος μανδύα δημοκράτη (καθώς κακά τα ψέματα έχει και τη στήριξη μιας μεγάλης μερίδας του τουρκικού λαού αλλά και πολλών άλλων κομμάτων στο κοινοβούλιο, μιας και όλα είναι ενάντια των στρατιωτικών για τους δικούς του λόγους το καθένα) είναι η αφορμή για το άρθρο καθώς μας δείχνει ανάγλυφα το ότι πολύ απλά μέσα στις κοινωνίες το δίκαιο είναι το πρώτο που καταστρατηγείται στο όνομα μάλιστα του δικαίου!

Αρκεί λοιπόν ο λόγος ενός ηγέτη, η άγνοια πολλών οπαδών και περνάει αβρόχοις ποσί η επιθυμία του ενός. Εν προκειμένω η θανατική ποινή. Το επιχείρημα ένα. Ποιος θέλει να ταΐζονται τρομοκράτες στις φυλακές την ίδια ώρα που πεινάνε παιδιά στην επικράτεια; (Απάντηση υπάρχει και μάλιστα αποστομωτική: Τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια πρώτα για τα παιδιά που πεινάνε και αμέσως μετά για να πάψουν να υπάρχουν παιδιά που πεινάνε;)

Είναι απολύτως σαφές πως οι μάζες άγονται. Δεν αναφέρομαι μόνο στους πολίτες της γείτονος, αλλά και σε όλους τους πολίτες όλου του κόσμου. 

Αρκεί να ρίξουμε μία ματιά στις μικρότερες ομάδες που απαρτίζουν τις κοινωνίες μας. Στις οργανώσεις οι οποίες μάχονται για τα ιδεώδη των καταστατικών τους. Ας αρχίσουμε από τις απλούστερες τις ποδοσφαιρικές και ας καταλήξουμε στις μεγαλύτερες. Τις θρησκευτικές και τις πολιτικές.

Οι τελευταίες δύο έχουν την δύναμη μια και αριθμούν την συντριπτικότατη πλειοψηφία όλων των λαών (αν κάποιος δεν έχει έστω ελάχιστη άποψη για τα πολιτικά θα έχει κάποια για τα θρησκευτικά) να περνούν γραμμές, βαφτίζοντας δίκαιες και άδικες πράξεις, σκέψεις, πρακτικές. Τα επιχειρήματα που μετέρχονται μας αφήνουν αδιάφορους, καθώς υποχρεώνουν μονάχα τους θιασώτες τους.

Είναι πράγματι εντυπωσιακό εάν αναλογιστούμε την ευκολία με τη οποία απορρίπτουμε θεωρίες άλλων λαών, ‘’πιστεύω’’ και φανατισμούς που κατά τη γνώμη μας δεν έχουν νόημα, την ίδια ώρα που στη χώρα μας μέσα, στην πόλη μας, στο σπίτι μας το ίδιο, εφαρμόζουμε τα ανάλογα όμοια!

Το ότι κοιτούμε την καμπούρα του άλλου και τη ματιά μας αυτή χαρακτηρίζουμε ανθρώπινη, δεν μας προσφέρει το άλλοθι που επιθυμούμε. 

Είναι πλέον αποδεκτό πως η αλήθεια δεν έχει μία όψη. Αρκεί να βαφτίσει ο οποιοσδήποτε ηγέτης το άσπρο όχι απόλυτα λευκό ή και κάπως γκρίζο και η πρότασή του γίνεται σύμβολο μονομιάς. ''Το άσπρο δεν δικαιούται τον τίτλο του λευκού''. Στην ποδιά της αράδας σφάζονται οπαδοί και μην ξεχνάτε πως οπαδοί είμαστε όλοι μας. Οπαδοί της μιας ή της άλλης θεωρίας. Δεξιοί ή αριστεροί, Θεϊστές, άθεοι ή χλιαροί (πολύ βολικότερο) και πάει λέγοντας.

Μέσα από αυτή την αιωνίως υπαρκτή πρακτική οι κοινωνίες συνετάχθησαν, προόδευσαν, μεγαλούργησαν ή καταστράφηκαν, πάντοτε βαλμένες στο κάδρο δικαίου που υπηρετούσαν οι ηγέτες τους (οι οποίες -πρακτικές κοινωνιών- σε πάμπολλες περιπτώσεις επηρεάζονταν από τη γεωγραφική θέση της χώρας στην οποία και ανήκαν). Άλλα δίκαια στη Ανατολή και άλλα στην Δύση. Ποιο ήταν ή είναι το σωστό;

Βαφτίσια πράξεων αγαθών, και καταδικαστέων ποτέ δεν έπαψαν να συμβαίνουν κι αν δεν γινόταν ακριβώς βαφτίσια σε κεφαλαιώδεις πανανθρώπινες αξίες, γινόταν και γίνονται καθημερινά -ιδίως στις μέρες μας- επί μέρους ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ αυτών των αξιών ή και κάποιων μικρότερων.

Η ερμηνεία λοιπόν είναι η ύπουλη λαβή που ξαπλώνει το δίκαιο (στις περισσότερες περιπτώσεις). Η ερμηνεία τοποθετεί την πράξη στον ανάλογο θώκο. (Το λέμε και σκαμνί. Αναλόγως με το συμφέρον μας φυσικά). Παρομοιάζει, κοροϊδεύει, παρακινεί και πετυχαίνει τα αποτελέσματα που χρειάζεται η όποια πολιτική είτε αυτή εξυπηρετεί την γενικότερη κοινωνική, είτε την εργασιακή, την ηθική, τη θρησκευτική, είτε κυρίως την κομματική.

Τρανό παράδειγμα η ταμπέλα ‘’τρομοκράτης’’ στους πραξικοπηματίες. Ο Ερντογάν ήθελε να τελειώνει, με αυτούς, να παραδειγματίσει εν προκειμένω. Να αποτρέψει τιμητές. Πολιτικούς εγκληματίες δεν μπορούσε να σκοτώσει, τους βάφτισε λοιπόν τρομοκράτες. Μια μεγάλη μερίδα κοινωνίας αποδέχθηκε…

Ο λαός συνήθως γίνεται ακόλουθος ιδεών. Το πλήθος συνήθως υποτάσσεται γιατί γυρεύει από τη φύση του ηγέτη. Θέλει να γίνει σαν τον σκύλο, πιστός. Να ανήκει κάπου, να μην είναι μονάχος. Να γίνει οπωσδήποτε υπερασπιστής επιχειρημάτων όχι δικών του -καθώς δεν έχει ή δεν τα θεωρεί σωστά- και εκεί είναι το πρόβλημα. Στην προσφορά του εαυτού του.

Το δίκαιο μοιάζει με τη αλήθεια. Έχει κι αυτό άπειρες όψεις. Εξαρτάται από το επιχείρημα που ασπάζεται ο καθένας και το όφελος που θέλει να αποκομίσει μετερχόμενος την πρακτική. Μπορεί δύο αντίδικοι να έχουν δίκιο κι οι δύο ο καθένας από την δική του προσωπική σκοπιά. Εμείς αποφασίζουμε με τα δικά μας προσωπικά κριτήρια ποιόν θα τιμήσουμε με την εμπιστοσύνη μας. Αντιλαμβάνεστε το ουτοπικό της εμμονής με το ένα και μόνο ορθό...

Δανείζομαι το εξαιρετικό παράδειγμα του Χόρχε Μπουκάϊ: Δύο ποντίκια σε ένα κλουβί μιλούν και λέει το εάν στο άλλο. ''Βλέπεις εκείνον εκεί με την άσπρη μπλούζα, τον έχω εκπαιδεύσει. Κάθε φορά που κατεβάζω αυτόν τον μοχλό μού βάζει τροφή''...

Το δίκαιο λοιπόν είναι σαν τη δημοκρατία ελαστικό. Μην ξεχνάτε πως στην Τουρκία επιμένουν ότι έχουν δημοκρατία και οι μισοί το πιστεύουν. Οι υπόλοιποι μισοί πιστεύουν κάτι άλλο, οτιδήποτε. Κάποιες από αυτές τις θεωρήσεις των γειτόνων βρίσκουν όλους εμάς αντίθετους και ίσως με χαμόγελο στο στόμα.

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε πως όλοι μας είμαστε υπηρέτες προσωπικών θεωρήσεων. Πιστοί πίστεων που μας έλκουν. Η πρώτη μας νίκη θα έχει συμβεί όταν καταφέρουμε να σταθούμε απέναντι σε κάθε σίγουρη λογική. Όταν καταφέρουμε να δούμε τον εαυτό μας από τη μεριά του ‘’εχθρού’’, τότε θα μπορούμε να πούμε πως ίσως κάποτε σταθούμε ικανοί να νοιώσουμε πραγματικά ελεύθεροι, μακριά από δίκαια που δεν μας αφορούν και επιβουλεύονται τις ελευθερίες του κάθε διπλανού μας

politisg