Το χαμαιτυπείο της πολιτικής κατευθύνεται προς το Χάρβαρντ!

Στην πρόσφατη επίσκεψή μου στις ΗΠΑ, πέρασα και από τους κήπους του Χάρβαρντ. Εντύπωση μου έκανε η ηρεμία, η ησυχία παντού, τα χαμογελαστά πρόσωπα, η καθαριότητα και μια νεότητα -από όλον τον κόσμο- που κατέκλυζε όλους τους χώρους. [Αναμφίβολα υπήρξαν και πολλά άλλα πράγματα που δεν τα είδα, αλλά δεν μας αφορούν επί του παρόντος].

Απόρησα κι εγώ, μ' εκείνα που είδα. Είπα, ψόφιο το μέρος! Εδώ δεν κυκλοφορούνε ιδέες, ούτε ξύπνια απείθαρχα μυαλά δίνουν το χρώμα στις ζυμώσεις του κόσμου. Πουθενά δεν είδα αφίσες και μπογιές, πουθενά συνθήματα στους τοίχους (γ..στε τους και άλλα παρόμοια), ούτε διανομή ενημερωτικών φυλλαδίων για τα κακά όλου του κόσμου[, όπως εδώ, όπου μιλάμε για όλα, εξαιρουμένων των τριών κακών της μοίρας μας]!

Εδώ, στην πατρίδα μας, άνοιξε προσφάτως η κουβέντα για την ψήφο των 17άρηδων! Και, φαντάζομαι πως, σε λίγες μέρες οι επαναστατημένοι βλαστοί μας, που είναι στρατολογημένοι στην επιθετική δυναμική των διαφόρων πολιτικών κομμάτων, θα ξεσαλώσουν, ο καθένας όμιλος για τους λόγους του:

• οι εξ ευωνύμων θα ξεσαλώσουν θετικά, εντεταλμένοι για να ισχυροποιήσουν το επιχείρημά τους, και στην ουσία για να διευρύνουν τις τάξεις των θερμοκέφαλων ανύποπτων κι ανεύθυνων κομματικών οπαδών.
• οι άλλοι για να μη δείξουν ότι υπολείπονται σε θερμοκέφαλους οπαδούς (κοινωνικό παλμό το λένε), θα συμπορευτούν, και για τον πρόσθετο λόγο μήπως βρούνε κανέναν νέο, που να μπορεί να ξεσηκώνει κόσμο πίσω του, αφού οι περισσότεροι από αυτούς είναι πολιτικά και ηθικά τόσο αδύναμοι ή φθαρμένοι, που πια η μπογιά τους δεν περνάει καθόλου, και το βλέπουνε με τρόμο!
• Άλλοι πάλι, που έχουνε πολιτικές πλάτες, και που δεν αγωνιούν για τη δική τους θέση, θα επιχειρηματολογήσουν εκ του ασφαλούς, και δεν θα φοβηθούν την επίθεση στα διπλώματά τους. Αλλά δεν θα υστερήσουν και σε αντίδραση, τάχα για να κρατηθεί το επίπεδο γνώσης, ικανότητας και ήθους. Στην ουσία έχουνε στο νού τους την ιεραρχία, την προτεραιότητα σε προώθηση στο προσκήνιο, τις σχέσεις αίματος ή κάλυψης και προσφοράς, κομματικής ή προσωπικής, κ.τ.τ. Αλλά δεν θα ντιδράσουν αρνητικά με έμφαση, γιατί... πού ξέρεις τί τέξεται η επιούσα; είναι ώρα να χάνεις πελάτες; (πάντα κυβερνούν οι πλεονέκτες, είτε βρίσκονται στην εξουσία, είτε στον προθάλαμό της περιμένοντας την σειρά τους...)

Όποιος κρατάει κατά καιρούς την εξουσία φροντίζει και για τους συσχετισμούς που θα του εξασφαλίσουνε την συνέχιση της άσκησής της. Λες κι είναι παντρεμένοι μαζί της. Ατυχούνε στους γάμους τους (ή τους καταστρέφουνε) και προσκολλώνται στην εξουσία. Αυτή μπορεί να τους ταπεινώνει, να τους εξευτελίζει, να τους απογυμνώνει από κάθε αξιοπιστία και συνέπεια, κι εκείνοι εξακολουθούν να της μένουνε πιστοί! Τί βίτσιο κι αυτό!

Κι ύστερα, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα: οι νοήμονες πολίτες, πώς να εμπιστευτούνε -για κυβερνήτες τους- άρρωστους ανθρώπους; Σαν δεν μπορούν να γιατρευτούν από τα πάθη τους αυτοί, πώς θα μπορέσουνε να γιατρέψουνε όλους εμάς από τις συμφορές που οι ίδιοι -αδιάφορο αν σε γνώση τους ή όχι- μας φορτώνουνε;

Αλλά, πώς αυτοί, που υποτίθεται πως αναλάβανε την ευθύνη μετά από όλους τους άλλους, τους ανεύθυνους και ψεύτες, κάνουνε τόσον καιρό τώρα, τα χειρότερα που θα μπορούσε να φανταστεί ο οποιοσδήποτε εκλογέας; Δεν νιώθουνε ντροπή; Δεν νιώθουνε φόβο για την άλλη μέρα; Η ισχυρογνωμοσύνη τους, το εμμονικό κόλλημα σε παρωχημένες ιδεοληψίες, η αναίδεια προς τα όσια και τα ιερά του Έλληνος κόσμου, το αλλοπρόσαλλο του τρόπου, το ανεδαφικό των μέτρων, η έλλειψη συναίσθησης του τόπου, του χρόνου και των συνθηκών υπό τις οποίες βρίσκονται και κυβερνούν, ούτε που τους περνάνε από το μυαλό!

Τα γνωστικά κενά, η αδεξιότητα στην έκφραση και την διατύπωση ολοκληρωμένων νοημάτων με συνάφεια του προηγούμενου προς το επόμενο, είναι τόσο κατακλυσμιαία, που ένα μόνο είναι εμφανές: Το αίσθημα της ηδονής αυτών, μεθυσκόντων δια του ακράτου οίνου της εξουσίας και ο πριαπισμός από την διαχείρισή της, αδιάφορο αν αποτελματώνεται σύμπασα η χώρα.

Όλα τούτα τα παιχνίδια, αν υπήρχε «μια μάνα» στο «σπίτι» που να παρακολουθεί τα παιδιά της (δηλαδή αν υπήρχε εχέφρων και υπεύθυνος λαός), θα 'πρεπε να τα βάλει να μαζέψουν όλα τα σπασμένα τους, μέσα σε μια μαύρη σακκούλα, να τα δώσουν στο απορριμματοφόρο, κι ύστερα να σκουπίσουνε καλά, και ν' αρχίσουν το «παιχνίδι» από την αρχή, με καθαρούς όρους: Να φέρουν αποτέλεσμα! Δηλαδή, να φτιάξουν εκείνο που υποσχέθηκαν, με τίμημα τον έπαινο της αγοράς, ή, αν αποτύχουν, να υποστούν -για την ώρα- την επονείδιστη αποπομπή τους από το στάδιο της πολιτικής αθλήσεως, μέχρις ότου επανέλθουν ικανώτεροι.

Γιατί η πολιτική πρέπει να είναι κονίστρα, κι όχι έτσι όπως οι πολιτικοί μας την κάνανε: άκαρπη και παρδαλή κουνήστρα! 




Σημείωση: Η φωτογραφία που παισιώνει το άρθρο έχει ληφθεί από εδώ.