Select Menu

Φανταστείτε μια κοινωνία ποντικών όπου διψούν για ζωή. Τοποθετείστε αυτή την κοινωνία τους τώρα σε ένα μέρος όπου η πυκνή βλάστηση δημιουργεί ένα και μόνο δρόμο, μακρύ με ευθείες και στροφές όπου δεν μπορεί να φανεί το φωτεινό τέλος του όπου ξανοίγεται η πολυπόθητη ελευθερία της ‘αγέλης’.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Το καλό είναι για την κοινωνία των ποντικιών πως έχει στη διάθεσή της αμαξάκια όπου μέσα τους θεωρητικά μπορούν να χωρέσουν ακόμα και όλα τα μέλη της, τα οποία όμως τσακώνονται κάθε τόσο για το ποιο αμαξάκι θα τους πήγαινε καλύτερα στον σκοπό τους.

Το γαλάζιο, το ροζ ή το πράσινο;

Κάθε φορά στη μέση της διαδρομής -η οποία έμοιαζε να μην έχει τέλος-, σταματούσαν, τσακωνόταν και επέλεγαν με δημοκρατικές διαδικασίες -κάθε φορά- ένα άλλο αμαξάκι με χρώμα διαφορετικό. Ελπίζοντας.

Κατέβαιναν λοιπόν από το πρώτο και επιβιβαζόταν στο δεύτερο ζητωκραυγάζοντας, ελπίζοντας, θεωρώντας επιτέλους πως έκαναν τη σωστότερη επιλογή (προφανώς λησμονώντας την προ ολίγου καιρού κακή εμπειρία τους με το συγκεκριμένο νεοεπιλεγέν όχημα)

Ο οδηγός του μόλις επιλεγέντος αμαξιδίου έταζε εκ νέου δώρα -προκειμένου να γίνει οδηγός-, γιορτές ένδοξες και αποτελέσματα απτά, προσπαθειών. Τα ποντίκια πάντοτε πίστευαν γιατί είχαν στο DNA τους την αισιοδοξία, την ελπίδα και την έφεση στη βρώση δολώματος... (Πάντοτε δε, μετά από μερικές ώρες διαδρομής απογοητευόταν, λες και δεν ήξεραν... )

Συγκεντρωνόταν λοιπόν μετά από κάποια χιλιόμετρα εκ νέου όλα μαζί -πλήρη αγανάκτησης- ώστε να αποφασίσουν συνετά αυτή τη φορά (κάθε φορά το ίδιο νόμιζαν πως έκαναν ως προς τη σύνεση δηλαδή) ποιο αμαξάκι να επιλέξουν προς επιβίβαση ώστε η μεταφορά τους να είναι ανετότερη, γιατί εκείνο -το τελευταίο- που είχαν μόλις πιστέψει, τελικά δεν είχε ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους διότι ούτε άνετο ήταν, αλλά ούτε και ικανό.

Αποφάσιζαν λοιπόν να αντί του ροζ να επιλέξουν και πάλι το γαλάζιο -για παράδειγμα- όπου από το τελευταίο ατυχές ταξίδι τους μαζί του, είχε αλλάξει οδηγό!

Το νέο μεταφέρθηκε με ενθουσιασμό στις τάξεις της κοινωνίας τους:
  • ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΑΛΛΑΞΕ ΟΔΗΓΟ!
Μερικά από αυτά -τα ποντικάκια- επέμεναν πως τελικά δεν έφταιγε ούτε ο οδηγός, αλλά και ούτε αυτά καθ’ εαυτά τα αμαξάκια, αλλά ο δρόμος!
  • "Ο δρόμος είναι αδέλφια που φταίει γιατί δεν βγάζει πουθενά και όχι τα μέσα που μας μεταφέρουν..." έλεγαν...
Μάταια. Κανένα από τα ποντίκια δεν τους άκουγε. Κατάφεραν μάλιστα μια και ήταν περισσότερα να βουλώσουν το στόμα σε όλα εκείνα που είχαν αλλιώτικη άποψη για την πορεία.

Μάταια φώναζαν τα λίγα πως οι οδηγοί φταίνε. "Τα αμαξάκια που δεν έχουν τιμόνι και οι οδηγοί".

''Αν πάψουμε να ακολουθούμε τον δρόμο μπορεί να χαθούμε…'' επέμεναν τα 'συνετότερα' αυτών...

Η κοινωνία πείστηκε και εξακολούθησε κάθε τόσο να αλλάζει αμαξάκια και οδηγούς. Η μνήμη των ποντικιών δεν αρκούσε ώστε να ερμηνεύσει την ιστορία…

***

Στο σήμερα λοιπόν βλέπουμε να πανηγυρίζουν οι φίλοι της Ν.Δ.. Τους κοιτούμε να χαίρονται που το μισητό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις (τις αδιάβλητες ή μη, άσχετο. Παντελώς πλέον αδιάφορο) πέρασε δεύτερο.


Όλες οι ενδείξεις καταδεικνύουν αλλαγή αμαξιδίου και γιατί το κάνουν; Μα ασφαλώς διότι το ροζ αμαξάκι με τον οδηγό του δεν τήρησε τις υποσχέσεις του. Μπορεί βεβαίως να μην μπορούσε να τις τηρήσει αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Θα μπορούσε κάλλιστα αν δεν μπορούσε να τις τηρήσει, να μην τις έδινε. Θα μπορούσε να μην παραπλανούσε τους επιβάτες του.

Πώς είπατε; Δεν το ήξερε; Άμα δεν το ήξερε να μην ζητούσε την εξουσία. Ο λαός των ποντικιών δεν ανέχεται αρχηγούς που δεν γνωρίζουν. Και καλά κάνει.

Ο λαός χει κάθε δικαίωμα να επιλέγει τον επόμενο που μοιάζει καλύτερος και πάλι πολύ καλά κάνει.

Η κοινωνία λοιπόν για ακόμα μία φορά θα αλλάξει όχημα, μόνο που τα οχήματα αυτά είναι κάπως περίεργα.

Ή δεν έχουν τιμόνι επιλογής πορείας ή έχουν και δεν δουλεύει επειδή κινούνται σε ράγες. Είναι καμωμένα να ακολουθούν την στάνταρ διαδρομή. Εκείνη που που κανένα από τα ποντίκια υπηκόους δεν γνωρίζει το τέλος της.

Όλα ακούνε να λόγια του οδηγού και του εργολάβου που επεξεργάστηκε τον ιδιοφυώς οφιοειδή δρόμο να κρύβει τέρμα του. Την απλωσιά, τον παράδεισο... την υπόσχεση...

Αναρωτιέμαι ψύχραιμα (καθόσον αδιάφορος πλέον) σε ποια διαφορά ελπίζουν οι φίλοι της Ν.Δ. Σε μία καλύτερη διαπραγμάτευση;

Θα γελάσουμε. Την είδαμε τη διαπραγμάτευσή τους πριν από τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ.

Προς θεού δεν αμφισβητώ τις προθέσεις του αρχηγού τους και μάλλον αργότερα και αρχηγού μας. Το πλαίσιο στο οποίο αφηνόμαστε να σχεδιάζουμε τις κινήσεις μας μάχομαι, διότι δεν υπάρχει πλαίσιο. Ένας μονόδρομος υπάρχει.

Ο μονόδρομος αυτός δεν είναι άραγε ορατός;

Μέσα σε αυτόν τον μονόδρομο όλοι εκείνοι ΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ που παράτησαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ θέλοντας ΟΧΙ μνημόνια, ΟΧΙ την παρούσα πολιτική, θα επιστρέψουν στο γαλάζιο αμαξάκι;

Το ερώτημα δεν αυτό όμως διότι όπως όλα δείχνουν θα το πράξουν. Το ερώτημα είναι άλλο. Θα επιστρέψουν και μάλιστα χαρούμενοι, ευελπιστώντας;

Η λέξη εθελοτυφλία αρμόζει στην περίπτωση ή η άλλη της κουταμάρας; Του φόβου μήπως; Αλλά και πάλι ο φόβος καταδεικνύει ανάγκη και όχι ελπίδα.

Το ροζ αμαξάκι, μας χάλασε. Ο οδηγός του δεν κατάφερε να μας οδηγήσει με ασφάλεια εκεί που ευελπιστούσε ότι θα κατάφερνε και εμείς όλα τα καλοπροαίρετα ποντικάκια αρχίσαμε τις φωνές.

Θέλουμε να κατέβουμε και δικαιολογημένα. Θέλουμε να πάρουμε το άλλο που ακολουθεί την ίδια διαδρομή με άλλο οδηγό και έχει ασφαλώς και άλλο χρώμα.

Να είμαστε χαζά ποντικάκια;

Υπάρχουν ελπίδες λένε κάποιοι. Άλλος αρχηγός άλλος άνθρωπος. Να, μερικοί λόγοι αισιοδοξίας και χαράς. Βέβαια ο δρόμος θα είναι ο ίδιος… αλλά αυτό πάντα διέφευγε από την κοινωνία των ποντικών ...δεν ήταν άνθρωποι βλέπετε!

Στην κοινωνία των συμπαθών τρωκτικών η οποία είναι συντηρητική και μάλλον φοβισμένη (λογικό ακούγεται) ακολουθείται μία σχεδόν όμοια πορεία. Θα επιλέξουν λοιπόν να συναλλάσσονται με τους ίδιους εργολάβους, να πληρώνουν και πάλι τους ίδιους ή περισσότερους φόρους αλλά θα χαίρονται δύο πράγματα. Την παραμονή τους στον δρόμο και την αλλαγή αρχηγού.

Το κακό είναι ότι πάντα υπάρχει ένας προηγούμενος και άρα πάντα και κάποιος επόμενος. Τον φέρνει η φύση και ίσως η ανάγκη. Το χειρότερο είναι πως πάντα ο κάθε επόμενος αποδεικνύεται όμοιος ή χειρότερος από τον προηγούμενο.

Μα τώρα που το σκέφτομαι η φύση μονάχα θέτει τους όρους, τις αποφάσεις – στο μέτρο που κατανοούμε τους ηθικούς κανόνες σύμφωνα με τον Καντ- τις παίρνουμε εμείς χρησιμοποιώντας τις ροπές μας ως συμβουλάτορες.

Εκείνος που έχει μάθει να φοβάται για παράδειγμα, λουφάζει, ο άλλος που θέλει τη σιγουριά του στο αμαξάκι επίσης λουφάζει, ο τρίτος που δεν βλέπει τίποτα το κακό στη δεδομένη πορεία διότι κάθεται πρώτη θέση, επιμένει πως με τα αμαξάκια θα φτάσουμε εκεί που ευελπιστούμε.

Κάποιοι άλλοι όμως –ιδίως εκείνοι που σπρώχνουν τα οχήματα και ιδρώνουν- επιμένουν να δείχνουν τον δρόμο μέσα από το δάσος προτείνοντας τα δόντια τους στον λύκο τον κακό…
  • Κανείς μεγάλος άντρας δεν ανακηρύχτηκε ηγέτης οδηγώντας αμαξάκι, όλοι το έκαναν πεζή ανακαλύπτοντας δρόμους και οάσεις μέσα από δύσβατα μονοπάτια. Όλοι οδηγούσαν καραβάνια και όχι βολεμένα σε γνωστές διαδρομές ποντικάκια.
Θα περιμένουμε την έλευση του ενός…

politisg
www.politisg.weebly.com

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top