Το Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα...

Πανεπιστήμιο: μια λέξη σταθμός στις ζωές όλων. Είτε άμεσα είτε έμμεσα διαδραμάτισε,διαδραματίζει και θα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Πολλοί ονειρεύονται την ηρωική τους είσοδο στο Πανεπιστήμιο. Άλλοι δεν τα κατάφεραν μένοντας στο όνειρο ,άλλοι το ζουν και όλοι το αγαπούν και το κατηγορούν ταυτοχρόνως. Μέσα σε αυτά καλλιεργούνται ιδέες ικανές πολλές φορές να βελτιώσουν ριζοσπαστικά την καθημερινότητά μας.

Διαβιούμε σε μια χώρα όπου συγκριτικά με τον πληθυσμό της διαθέτει ιδιαίτερα σημαντικό αριθμό επιστημόνων απλωμένων σε ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών κλάδων. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι ειδυλλιακή . Το αντίθετο μάλιστα. Καθαρά μυαλά και φωτεινές ιδέες συμβιώνουν μαζί με κάθε λογής έντομα και σκουπίδια. Η θέρμανση πολλές φορές μοιάζει με άγνωστη λέξη το ίδιο και τα έδρανα που όταν έρχονται όλοι οι φοιτητές του έτους αδυνατούν να τους χωρέσουν όλους με εναλλακτικό κάθισμα το πάτωμα και το σκαλοπάτι. Οι συνδρομές σε ξένα περιοδικά δεν ανανεώνονται εδώ και χρόνια εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας που πιστώνεται στη γενικότερη δυσμενή οικονομική κατάσταση της χώρας. Περιττός ο σχολιασμός της αδικαιολόγητης έλλειψης διευκολύνσεων σε φοιτητές με ιδιαιτερότητες.

Όταν οι φιλότιμοι καθηγητές σου, που προσπαθούν κάτω από αντίξοες συνθήκες να προάγουν την επιστήμη και την παιδεία, σου ζητούν να προμηθευτείς πριν την εξέταση του μαθήματος κόλλες αναφορές τότε καταλαβαίνεις την τραγική σπουδαιότητα της κατάστασης. Φυσικά και το ζήτημα δεν βρίσκεται στα μερικά κέρματα που κοστίζουν αλλά στο τι συμβολίζει η συγκεκριμένη συνθήκη. Όταν ένα Πανεπιστήμιο δεν είναι σε θέση να προμηθεύει τους εξεταζόμενους φοιτητές με δικές του κόλλες που να φέρουν τη σφραγίδα και το ιστορικό έμβλημα το Πανεπιστημίου, αυτό αποτελεί θλιβερό οιωνό περί ανικανότητας επίλυσης πιο ουσιαστικών προβλημάτων.

Μια ακόμη σημαντική πληγή στο χρυσό δέρμα του ελληνικού Πανεπιστημίου αποτελούν οι κομματικές παρατάξεις μια πολιτική φαρσοκωμωδία παράταιρη με τα όσα διδάσκονται στα ταλαιπωρημένα αμφιθέατρα.

Τα Πανεπιστήμιά μας μπορεί να υστερούν σε υλικοτεχνική υποδομή όμως η ψυχή και ο πραγματικός ενδείκτης επιτυχίας της λειτουργίας του Πανεπιστημίου είναι οι φοιτητές και το διδακτικό και διοικητικό προσωπικό. Για το προσωπικό δεν θα πω πολλά. Στη Σχολή μου ικανοποιημένος από την προθυμία και την κατάρτιση των καθηγητών. Αισθάνομαι όμως πως και οι ίδιοι είναι κάπως επιφυλακτικοί και δεν προσφέρουν τόσα όσα μπορούν και επιθυμούν και σε αυτό μεταξύ άλλων ευθυνόμαστε και εμείς οι φοιτητές. Σε μερίδα φοιτητών υπάρχουν χρησιμοθηρικές αντιλήψεις σχετικά με τα μαθήματα και το Πανεπιστήμιο ,ενώ το στερεότυπο περί ενός καθηγητή απρόσιτου-αυθεντία(κάτι που κατά την γνώμη μου δεν ισχύει) συνεχίζει να υφίσταται(βέβαια σε μικρότερο βαθμό) κυρίως από την πλευρά των φοιτητών. Αποτέλεσμα οι σχέσεις μεταξύ φοιτητών και καθηγητών να μην είναι τόσο ισχυρές(παρόλη την ύπαρξη σεβασμού και καλή διάθεσης),ώστε να φέρουν την πολυπόθητη αλλαγή που όλοι επιθυμούν αλλά λίγοι δρουν προς αυτήν .

Και σαν κερασάκι στην τούρτα η ύπαρξη και μη δράση των γραφικών ,άτοπων κομματικών παρατάξεων. Ανεξαρτήτως χρώματος ,τα μυαλά τους ασπρόμαυρα . Αδιαφορούν για τα προβλήματα και εστιάζουν σε στόχους μακρινούς και απίθανους, όπως ακριβώς η αλεπού που όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια! Ας φέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έστω πως στενοχωριέσαι για τα άπορα παιδιά και επιθυμείς να δράσεις. Αν σκεφτείς τα παιδιά του τρίτου κόσμου, τα παιδιά-πρόσφυγες και τα άμοιρα παιδάκια σε όλο τον κόσμο τότε θα σε πιάσει μαύρη απελπισία και μοιραία θα επέλθει η αδράνεια και η ευγενής πρόθεση θα αρκεστεί στη σκέψη. Αν όμως ξεκινήσεις από τα παιδιά της γειτονιάς σου τότε το έργο σου θα είναι πιο αποτελεσματικό και όταν τα καταφέρεις με την μικρή πληγή κοιτάζει τι μπορείς να κάνεις και για τις υπόλοιπες.

Αυτό φαίνεται πως αδυνατούν να κατανοήσουν οι κομματικές παρατάξεις στο Πανεπιστήμιο. Ανόητοι διαπληκτισμοί, χείμαρροι προσβολών και άλλες ανάρμοστες συμπεριφορές, Εισβολές στο μάθημα και επιδείξεις ασέβειας προς στους καθηγητές. Γενικές συνελεύσεις που περισσότερο ομοιάζουν με καφετέριες-καπνιστήρια, κλίμα καχυποψίας, μη ουσιαστική συνεργασία και επιφανειακή κινητοποίηση.

Βλέποντας τα ανωτέρω οι απογοητευμένοι φοιτητές επιλέγουν τη σιωπηρή διαμαρτυρία και την αφοσίωση στις σπουδές τους. Όμως το Πανεπιστήμιο δεν είναι απλώς μια γέφυρα προς τη χρυσαφένια ακτή της επιτυχίας, αλλά ένα δεύτερο σπίτι μας, ένας χώρος που πολλοί φοιτητές περνούν τον περισσότερο χρόνο της μέρας τους.

Κανείς θα αναρωτιέται γιατί τα γράφω όλα αυτά. Δεν αναφέρω κάτι καινούριο ούτε κάποιο πιασάρικο τραγικό περιστατικό για να ευαισθητοποιηθεί στιγμιαία ο ψηφιακός κόσμος. Αναφέρω κάποια γνωστά πράγματα και συνειδητά δεν προτείνω κάποια λύση ,διότι σκοπός μου είναι η κινητοποίηση με σκοπό την παύση της αδράνειας. Είμαι σίγουρος πως όλοι έχουν σκεφτεί κάποια λύση.

Το επίπεδο των καθηγητών και των φοιτητών είναι ιδιαίτερα υψηλό το ίδιο και η ποιότητα των μαθημάτων και της παρεχόμενης γνώσης. Υφίστανται όμως κάποιες εκκωφαντικές παραφωνίες που αν περιοριστούν ή σταματήσουν τότε το Πανεπιστήμιο θα πάρει διεθνώς τη θέση που του αρμόζει .

Ιχνηλάτης