Select Menu

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Θα πρέπει να πάρουμε τα πράγματα εν τάχει, πολύ πριν το σήμερα ώστε να βρούμε μια σταθερά όπου θα μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι και να την εξελίξουμε έως την οριστική διαφωνία μας (εάν υπάρξει). Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να έχουμε στον νου μας πως το κάθε επιχείρημα έχει και τον ανάλογο αντίλογο, μα εμείς που διατεινόμεθα ως αμερόληπτοι θα αποδεχθούμε την αλήθεια της καρδιάς μας και όχι εκείνη που το κοινωνικό μας προφίλ επιτάσσει.

Ο άνθρωπος λοιπόν γεννήθηκε ελεύθερος. Αργότερα έφτιαξε κοινωνίες και θέσπισε νόμους-απαγορεύσεις προκειμένου να υπάρξουν ομονοούσες.

Όπως ήταν απολύτως λογικό τους νόμους τότε, αλλά ακόμα και σήμερα τους θέτει το ισχυρό μέλος της σύμβασης (ως ισχυρό δεν θεωρείται πάντοτε η πλειοψηφία, ασχέτως εάν στα περί ηθικής ζητήματα εκείνη επέβαλλε -πολλές φορές αγράφως- στον αιώνα, τη γνώμη της), το υπόλοιπο, το ασθενές δηλαδή ή αποδέχεται ή αποχωρεί… Και εδώ θαρρώ πως συμφωνούμε.

Δημοκρατία λοιπόν. Το δίκαιο της πλειοψηφούσας γνώμης, η οποία αργότερα με τις μονοθεϊστικές θρησκείες (και όχι μόνο) άρχισε να χειραγωγείται αλλά και να εξελίσσεται (μία ικανή περίοδο) μονοδιάστατα. Ας πούμε πως θεωρήθηκε θεμιτή και πασίδηλη –κατά τι αργότερα- η επιθυμία της σωτηρίας της ψυχής για τους χριστιανούς και κάτι ανάλογο για τους πιστούς άλλων θρησκειών. (Σε κάθε περίπτωση που αναφερόμαστε σε οδηγίες Θεού, υπάρχει ανταμοιβή ώστε να υπάρξει και λόγος ακολούθησης… Λογικά και εδώ θα συμφωνήσουμε).

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε πως ο κάθε Θεός δεν απαιτεί πάντα την εφαρμογή του ίδιου νόμου. Π.χ. Στην Σαουδική Αραβία οι γυναίκες φοράνε μπούρκα και μαστιγώνονται εάν φανεί ο καρπός τους. Οι Σαουδάραβες θεωρούν απόλυτα ορθό το μέτρο ασχέτως της γνώμης των δυτικών. Συμφωνούμε και πάλι…

Άρα δεν υπάρχει μία άξια αλήθεια περί των ιδεών όπως π.χ. η καλοσύνη.

Θέλω να τονίσω με έμφαση εκ νέου πως η κάθε κοινωνία θεσπίζει τους δικούς της νόμους οι οποίοι σε κάποιο άλλο μέρος τη γης μπορεί να θεωρούνται απαράδεκτοι! Επομένως οι κάθε πολίτες απολαμβάνουν όχι της ορθής λογικής (η οποία θα έπρεπε να ήταν πανανθρώπινη και άρα μία) αλλά της επικρατούσας στον τόπο που γεννήθηκαν. Και εδώ θαρρώ πως συμφωνούμε. Πως δηλαδή σημασία δεν έχει το ένα και μοναδικό άριστο αλλά εκείνο που θεωρούμε εμείς ορθό. Το δικό μας.

Θεσπίζονται νόμοι λοιπόν οι οποίοι στο βάθος τους συνθέτουν ηθικές -από πολλές απόψεις αυθαίρετα-. διότι δεν λαμβάνονται την κάθε στιγμή οι γνώμες όλων ως οφείλεται και είναι το δίκαιο (ας πούμε λόγω πρακτικής αδυναμίας)

Εκτός από τους νόμους όμως, υπάρχουν και τα ήθη!

Σωστά, υπάρχουν και αυτά, μα δεν υποχρεώνουν εκείνους που δεν τα δέχονται ως άξια. Τα κοινωνικά ήθη δεν μιλούν τη γλώσσα της βαθύτερης προσωπικής επιθυμίας, αυτό είναι αντιληπτό και αναρωτιέμαι γιατί κάποιος που με τις πράξεις του δεν βλάπτει κανέναν να υποκύπτει στον τρόπο ζωής που του επιβάλλεται και κρίνει πως δεν του αρμόζει; Δεν είναι μια μορφή καταπίεσης και ανελευθερίας η πρακτική;

Αντιλαμβάνομαι τον αντίλογο…

Απαντώ λοιπόν, στην καταδίκη-επιχείρημα της ‘’άνομης’’ -και επί του προκειμένου ομόφυλης- επιθυμίας να ορίσουμε τις νόμιμες (επιθυμίες) οι υπόλοιποι, ώστε να μην κάνουμε άλλα λάθη...

Θα προτείνω λοιπόν, να μην επιτρέπεται γάμος ή ο έρωτας ως πράξη, ετερόφυλων και ομοφυλόφιλων με διαφορά ηλικίας άνω των 20 ετών. Υπάρχει πολύς κόσμος που κοροϊδεύει και κατακρίνει άντρες 60-70 χρονών που παντρεύονται κορίτσι-γυναίκα 20-30 ετών. Ποια η φυσιολογικότητα του φαινομένου;

Υποκύπτω. Η φύση έκανε τον έρωτα χρόνια να μην κοιτά. ...συμφωνώ επίσης στο επιχείρημα πως είναι ετερόφυλοι...

Οι φίλοι άντρες λοιπόν που έχουν κορίτσια ας σκεφθούν το ενδεχόμενο και ας δώσουν την ευχή τους. Δεν είναι το ίδιο; Τότε θα πρέπει εκ νέου να διαχωρίσουμε τις επιθυμίες και συνεχίζοντας διαχωρίζοντας θα φτάσουμε στην απόλυτη γνώμη του ενός!

Και μια και μιλάμε για φύση, θα πρέπει να ομολογήσουμε (πως δυστυχώς για πολλούς) η ομοφυλοφιλία στα ζώα είναι ευρέως διαδεδομένη. Ο άνθρωπος καθώς ζει, είναι και αυτός ζώον. Άρα δεν είναι κάτι το αφύσικο μια και συμβαίνει παντού γύρω μας. Μπορεί να μην αρεστό (σε πολλούς) θα συμφωνήσω, αλλά επ' ουδενί αφύσικο. Χρειάζεται άρα πλέον αυτού, να δώσουμε τον ορισμό του φυσικού και του παρά φύσιν;


Βεβαίως θα πρέπει να τονίσουμε μια ειδοποιό διαφορά μας από τους τετράποδους, φτερωτούς ή δίποδους φίλου μας. Ο άνθρωπος δεν αιμομικτεί (πλην εξαιρέσεων) και θάβει τους νεκρούς του, αλλά αυτό είναι πανανθρώπινη πρακτική και άρα σταθερή αξία εφ' όσον συνομολογούμε και την αναγορεύουμε ως ομοία.

Τι είναι ηθικό;

Μάλλον θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το τι είναι ηθικό και το τι όχι. Ή καλύτερα ποια πράξη θα ονομάσουμε ηθική και ποια όχι. Ο Νίτσε είχε αναρωτηθεί τι φταίει. Η ηθική μας για τον οικτρό πολιτισμό μας ή ο οικτρός πολιτισμός μας για την ηθική μας!

Στο σημείο αυτό αναρωτιέμαι οι γονείς τι θα έπρεπε να προτιμούσαν να έχουν. Δυστυχισμένο παιδί ή ευτυχισμένο ομοφυλόφιλο; (αγόρι ή κορίτσι) Ρητορικό το ερώτημα και πράγματι είναι δύσκολη η απάντηση, ενώ λογικά δεν θα έπρεπε να είναι. Σας ρωτώ θα έπρεπε;

Ασφαλώς και το καλύτερο (για εμάς) θα ήταν τα ευτυχισμένα ετερόφυλα παιδιά, όμως για αυτό μάλλον θα πρέπει να ρωτήσουμε τα ίδια τα παιδιά…

Ερώτηση: Μας ενοχλούν περισσότερο τους άντρες, οι άντρες ομοφυλόφιλοι ή όχι; Και εάν ναι, τότε πράγματι θα πρέπει να αναρωτηθούμε το λόγο. Υπάρχει κάποιος φόβος; Κάποια υφέρπουσα οργή για κάτι το απροσδιόριστο ίσως;

Ας βάλουμε (όχι βγάλουμε) τις μάσκες μας να συστηθούμε με ειλικρίνεια (και με ασφάλεια). Πόσοι εξ’ ημών δεν καλαμπουρίσαμε κοιτώντας πορνό με γυναίκες λεσβίες στην εφηβεία μας ή πόσοι δεν θα πληρώναμε τότε να βλέπαμε έτσι για πλάκα -άλλωστε όλα τα σοβαρά για πλάκα τα κάνει ο φοβισμένος-, μια φίλη μας με κάποια άλλη φίλη της; Ωραία φάση ε; αλλά πού τέτοια τύχη...

Καταλαβαίνω ότι ήδη έχω αγγίξει τα όρια της μη ευπρέπειας και ζητώ συγνώμη… (Δεν τα έχω ξεπεράσει. Θα το έκανα εάν ρωτούσα πόσοι εκ των οργισμένων ομοφοβικών φορούν κρυφά αυνανιζόμενοι τα εσώρουχα της γυναίκας τους, αλλά δεν το κάνω). Την ειλικρίνεια πολλοί επικαλέστηκαν, μα ελάχιστοι κατάφεραν να ζήσουν μαζί της.
Σας ζητώ και πάλι συγνώμη.

Η αλήθεια είναι ότι με ξενίζει το γεγονός να βλέπω δυο άντρες να φιλιούνται δημοσίως. Δεν μου αρέσει. Όμως δεν μπορώ να μην ανέχομαι και να μην θεωρώ ότι εάν επιδεικτικά δεν με προκαλούν έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να καν ενοχλούμαι. Η λογική αυτό λέει, αυτό επιτάσσει η δημοκρατία και η έννοια της ελευθερίας, όμως ακόμη ως λαός δεν είμαστε έτοιμοι (καλώς ή κακώς).

Η εκκλησία μπορεί να λέει εκείνα που θέλει, μπορεί να κτυπά πένθιμα τις καμπάνες της, ο ήχος τους όμως αφορά τα αυτιά των ανηκόντων με κάθε τρόπο σε αυτήν, τους υπόλοιπους η γνώμη της ποσώς υποχρεώνει. (Αποφεύγω να μιλήσω για τα του οίκου της διότι και πάλι αφορούν ανθρώπους που έχουν το δικαίωμα να πράττουν ακόμα και εάν –από υποχρέωση- περί των αντιθέτων ωρύονται. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Κατανοούμε...)

Σε κάθε περίπτωση οι οργίλες αντδράσεις καταδεικνύουν ανθρώπους ή με κοντή λογική ή πολίτες που δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν σύνδρομα και διδαχές παρωχημένων ετών. Μπορούν να εκφέρουν αντίθετη γνώμη (έχουν κάθε δικαίωμα και είναι σεβαστό) μα πρέπει να το κάνουν με τρόπο κόσμιο, με επιχειρήματα… Δεν μιλάω ούτε για φασίστες ούτε για ρατσιστές ούτε για τίποτα άλλο. Δεν είναι απαραίτητο ο κάθε ένας που αντιδρά να ανήκει σε κάποια ομάδα ασχέτως εάν κάποιοι (υπερβολικοί) ανήκουν. Στο παρόν άρθρο αδιαφορούμε για τις πολιτικές πεποιθήσεις του οποιοδήποτε γιατί είναι καθαρά θέμα ελευθερίας έκφρασης, πολιτισμού και όχι -ιδιαίτερα- πολιτικής.

Το ξέρω ότι πολλοί διαφωνείτε… Το δέχομαι, όμως εάν κοιτάξουμε βαθιά μας θα διαπιστώσουμε ότι είναι ένα καθαρό, πεντακάθαρο ταμπού και εμείς εξακολουθούμε να είμαστε κάπως βαρύτεροι για να κάνουμε τον ελιγμό που πρέπει. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε.

Το παρόν νομοσχέδιο ήταν ένα πόνημα φορολογικού χαρακτήρα. Δυο ομόφυλοι άνθρωποι (άντρες ή γυναίκες) που ήδη ζουν μαζί, το κράτος σκέφτεται ένα τρόπο να τους φορολογήσει και να συνδέσει τις περιουσίες τους.

Δεν είναι τόσο τρομερό. Βεβαίως αυτού υποθέτετε ότι έπονται και άλλα. Συμφωνώ… Δεν είναι όμως της παρούσης. Αργότερα σε μερικές πενταετίες μπορεί τίποτα να μην μας ενοχλεί… 
  • Διερωτώμαι εάν μας φοβίζει η εκδοχή του''να μην μας φοβίζει τίποτα''...
Πριν κλείσω θυμίζω στους παλαιότερους το θέμα της παρθενίας. Πόση θρησκευτική και κοινωνική καταδίκη περί αυτού… (Η θρησκευτική υπάρχει ακόμα) Θυμάμαι τη συχωρεμένη τη μάνα μου ‘’Και καλά δεν σε πειράζει να γλύφεις τα σάλια του αλλουνού;’’

Δεν την κατηγορώ. Τόσα γνώριζε, τόσα έλεγε, όπως πόσοι εξ’ ημών…

Σε κάθε περίπτωση θεωρώ πως ο εχθρός είναι αλλού.
politisg
www.politisg.weebly.com

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top