Το άλυτο βαθύ πρόβλημα.

Δεν υπάρχει λύση. Η μόνη διέξοδος η άκοπη πορεία μέσα σε αυτό, τη γνώσει αυτού.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

 Ως πρόβλημα ορίζεται το υποκειμενικό εκείνο που άγχει-δυσκολεύει- με τρόπο μοναδικό τον κάθε έναν από εμάς.

Αναφέρομαι όμως και πέραν των απλών καθημερινών θεμάτων, σε πρακτικές που διαμορφώνουν κάποιο τρόπο ζωής και ακολούθως τις αξίες που ορίζουν τον τρόπο αυτό. Τα αποτελέσματα που απορρέουν από τις προσπάθειες υπηρέτησης του επιλεγέντος τρόπου, πέραν της ματαιόδοξης διάστασης που απλώνεται σαν σεντόνι και δείχνει να κατατρώγει το όποιο φως. Ως νίκη θα θεωρήσουμε την πορεία.

Τίποτα δεν είναι εύκολο.

Ακόμα και οι μεγαλύτεροι διανοητές, δεν κατάφερναν να ξεφύγουν από τον χώρο όπου είχαν περιχαρακώσει τη σκέψη τους. Δεδομένης –πάντα- της άπειρης διάστασης που υπάρχει παντού γύρω μας, κρίνεται λογικό, ακόμα και ο πλέον ελεύθερος νους να αδυνατεί να καλύψει το εύρος της, από όποια απόσταση και εάν το δει. Πάντα το εύρος θα είναι μεγαλύτερο! Πάντα κάτι θα διαφεύγει της προσοχής μας τη δεδομένη στιγμή, άρα ποτέ δεν θα μπορούσαμε να έχουμε απόλυτη άποψη για το παν, καθώς τα πάντα αλληλοσυνδέονται.

Πίσω από ετούτη την παραδοχή όλοι -ως εμπλεκόμενοι της πεπερασμένης εν δυνάμει κάλυψης του εύρους του πεδίου- περιφερόμεθα –εκόντες άκοντες- εντός των προσωπικών μας συντεταγμένων.

Δεν είναι διόλου περίεργο που πολλοί εξ’ υμών επαναλαμβάνονται σε βαθμό υπέρθεσης. Ως λόγος-αιτία, τεκμηριώνεται η αδυναμία υπέρβασης των πεπερασμένων ορίων του νου που ορίζουν. 

Κανείς δεν κατηγορείται –για τούτο- καθώς ο καθένας πορεύεται σύμφωνα με τις δικές του δυνάμεις οι οποίες είναι αξιότατες ομοίως σε πάντες τους προσπαθώντες.

Το κάθε πρόβλημα που κάπου τοποθετείται στον χώρο, ακολουθεί –εμβαθύνοντας- μία δαιδαλώδη διαδρομή, όπου αναλύοντάς την, καταλήγουμε σε ένα κύκλο στην φαυλότητα του οποίου, υποχωρούμε. Παραδεχόμαστε.

Σχεδόν αναγκαζόμαστε, στη προσπάθεια αναζήτησης των σπουδαίων λόγων που αφ’ ενός το συνθέτουν και αφ’ εταίρου στους άλλους, εκείνους που αναζητούν τις αιτίες και τα οφέλη της ανάλυσης. Ποιο το αποτέλεσμα; Επιχειρηματολογούν-αναρωτιούνται πολλοί.

Με άλλα λόγια, η εμβάθυνση απλουστεύει ή περιπλέκει; Η προσπάθεια επέμπλεξης του μίτου προσφέρει ή επί ματαίω ταλαιπωρεί;

Προσφέρει πολλά θα επιμείνω. Πολύ περισσότερα από όσα νομίζουν οι πολλοί.

Δίχως αυτήν –εμβάθυνση- τα θέματα θα είχαν την απλή ογκώδη μορφή του ακατέργαστου, μετά από αυτήν –την ακολουθούσα ανάλυση-, τα χιλιάδες ερωτήματα της περιπλοκής. Τίποτα δεν παρέχεται δωρεάν. Η έρευνα, γεννά γνώση, η γνώση ερώτημα και το ερώτημα, έρευνα…

Εκ των έσω τώρα.

Εάν ως στόχος λογίζεται: Η ανάλυση για την ανάλυση, καλώς. Εάν απλώς για τη γνώση, επίσης καλώς. Εάν όμως πρόκειται για τη βελτίωση της ζωής οι απαιτήσεις αυξάνονται διότι απαιτούνται απτά αποτελέσματα. 

Πέραν όλων αυτών όμως, οι ρίζες των προβλημάτων παραμένουν ισχυρές, θέτοντας το τέλος -σε κάθε περίπτωση-, την έσχατη άκρη τους και πάλι στην αρχή. Αυτό δεν θα πρέπει να το λησμονούμε…

Γνωρίζοντας από βάση το πρόβλημα -απεμπλεγμένο δηλαδή από όλες τις πλάγιες επιρροές του-, κάνουμε ένα βήμα. Μας δίνεται η ευκαιρία τουλάχιστον της κατανόησης της φύση του. Της θέσης του στον εκτατό κόσμο και τον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται με εμάς σε επίπεδο αίσθησης.

Υπό το πλεονέκτημα αυτής της γνώσης, ευρισκόμενοι σε θέση ισχύος έναντι αυτού, δυνάμεθα να επιλέξουμε τρόπους αντιμετώπισης. Σε αυτό το σημείο πιστώνουμε κέρδος. Δεν είναι και λίγο.

Έως ποίου σημείου όμως;

Ο κάθε προβληματισμός προσεγγίζεται σχεδόν πάντοτε από τα αυτά άτομα, με όμοια πρακτική. Εδώ είναι το ζήτημα

Η αιτία ενός ερωτήματος υφίσταται ακόμα ισχυρή. Αναζητούμε τρόπους επίλυσης- προσέγγισης ερωτημάτων –για κατανόηση- χωρίς όμως να καταφέρνουμε να ξεφύγουμε από τον υποκειμενικό τρόπο σκέψης με αποτέλεσμα οι απαντήσεις αυτές να γίνονται προβλέψιμες υπό το πρίσμα της θεωρίας την οποία ασπαζόμαστε-υπηρετούμε. Απαντήσεις που κανέναν δεν υποχρεώνουν. Απαντήσεις που κριτικάρονται (όπως είναι φυσικό και δίκαιο), που τιμώνται ή απορρίπτονται από πάντες. Η ερώτηση για την ερώτηση δηλαδή, την ώρα όπου το ίδιο πρόβλημα παραμένει αλλιώτικο για τον κάθε επόμενο. Την ίδια ώρα όπου γεννάται εκ νέου, ωριμάζει και αλλάζει μορφές. Τροποποιείται. Εξακολουθώντας εμείς, αναλύοντας τα δεδομένα που ολοένα και πληθαίνουν (διότι ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι κατανοεί-αντιλαμβάνεται όλα εκείνα που υπόλοιποι κατανοούν ερμηνεύουν-αντιλαμβάνονται-γεννούν με τον δικό τους τρόπο σκέψης;- φτάνουμε και πάλι στην αρχή…

Αδυνατούμε να το εντάξουμε σε νόμους καθώς για κανέναν μας δεν είναι απολύτως όμοιο και άρα η κάθε λύση μοιάζει να ταιριάζει σε ένα άτομο κάθε φορά. Και αναφερόμαστε στο ίδιο ζήτημα ασφαλώς που, προεκτείνοντάς το ...παύει να παραμένει όμοιο και γίνεται κάθε φορά για κάθε έναν από εμάς, απόλυτα μοναδικό!

Το κάθε πρόβλημα λοιπόν, έχει διπλή ρίζα. Υλική και πνευματική. Η μία βολεύεται στην ψυχή μας και η άλλη σε οτιδήποτε έρχεται ακόμα και σε ελάχιστη σχέση με εμάς. Επομένως σε μία άριστη περίπτωση, ελέγχουμε απόλυτα τα του εαυτού μας προσπαθώντας στο μέτρου του δυνατού για τα υπόλοιπα, τα οποία υπόλοιπα, είναι για κάθε έναν από εμάς, όπως είπαμε διαφορετικά.

Οι αιτίες στην πράξη ουδέποτε πρόκειται να εκλείψουν. Το σχετικό καλό ή το όμοιο κακό θα υπάρχουν αιώνια καθώς το μυαλό μας κατ’ απόλυτη ανάγκη ζει με αυτά και τοποθετείται αναλόγως. Το ένστικτο έχει τιμωρηθεί –πώς θα γινόταν αλλιώς- οι κανόνες-νόμοι θέσπισαν άπειρους περιορισμούς, επομένως αυτόματα δημιούργησαν θεμιτά και αθέμιτα. Καλά ή κακά, ωραία ή άσχημα. Οι αίτιες λοιπόν ουδέποτε θα λείψουν -έστω και ως πλάνες ως μη γενικώς εν συνόλω υφιστάμενες-.

Με την παρουσία των αιτιών στη ζωή μας τα προβλήματα αριθμούν το πλήθος των αναπνοών μας και μόνη λύση τους μοιάζει –από μία άποψη- η αδιαφορία μας προς αυτά. Η σχεδόν ασυνείδητη αντιμετώπισή τους. Η υπερπήδησή τους. Η απλή καταγραφή ενδεχομένως ως τέτοια.

Για να επιτευχτεί όμως κάτι τέτοιο χρειάζεται η γνώση. Η γνώση που αφορά αυτά και κατ’ επέκτασιν η πλήρης του εαυτού μας –γνώση-. Η υποβάθμιση στο βαθμό του εφικτού, του θέματός τους, ως να καταφέρεται ημών ένα παιδί ή ο πρώτος τυχόν άνους.

Το πρόβλημα μπορεί να υφίσταται, μπορεί να μας περιβάλλει, όμως όταν δεν το συναισθανόμεθα ως τέτοιο, βαδίζουμε διαμέσου του αβρόχοις ποσί.

Η γνώση λοιπόν ημών, περί της πάγιας αλυτότητας των περισσοτέρων θεμάτων –λόγω των άπειρων επιλογών, της απεριόριστης έκτασης, του πλήθους των γνωμών- μας βοηθά να θέσουμε εαυτόν κατά τι ψηλότερα αυτού –του ενσκήπτοντος θέματος-. Παρατηρητές απλοί. Ισχυροί.

Πράγματι χρειάζεται δύναμη και γνώση ώστε αναλύοντες την ομορφιά της περιπλοκότητάς του να παραμένουμε γνώστες του πεπερασμένου της δύναμή μας για την δια παντός λύσης του.

politisg
www.politisg.weebly.com