Select Menu

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Νέος, τριάντα ετών πτυχιούχος οικονομικών, Μεταπτυχιακό στη Σουηδία βρήκε δουλειά! Μισθός 700 ευρώ ωράριο 9-5 σε πολυεθνική εταιρία. Δηλώνει ενθουσιασμένος και κερνάει τους φίλους του. Την προηγούμενη.

Την επόμενη παραιτείται.

Ο λόγος οι παράλογες απαιτήσεις. Ο πτυχιούχος θα έφευγε από γραφείο όποτε άδειαζε από επάνω του τα χαρτιά που θα λάμβανε προς διεκπεραίωση, τα οποία διαρκώς ερχόταν. Οι υπεύθυνοι του είπαν ότι συνήθως αυτό συμβαίνει -το τέλος δηλαδή των εκκρεμοτήτων- κατά τις 10:30 με 11:00. Το βράδυ. Μπορούσε όμως εάν ήθελε να φύγει νωρίτερα και να έρθει την επόμενη επίσης νωρίτερα. Στις 5 το πρωί (!) για παράδειγμα -η εταιρεία έδειχνε κατανόηση…- ώστε το γραφείο του τη νέα ημέρα στις 9, να ήταν καθαρό ώστε να υποδεχθεί ο εργαζόμενος τις νέες εκκρεμότητες.

Ο εξ αγχιστείας εξάδελφος μου –διότι περί αυτόν επρόκειτο-, απλά δεν πεινούσε και παραιτήθηκε (φεύγει στο εξωτερικό), πολλοί όμως έμειναν και το βέβαιο είναι ότι κάποιος σήμερα θα έχει αρπάξει(!) τη θέση του και ασφαλώς και θα μπορούσαν να αναφερθούν εκατοντάδες τέτοιων παραδειγμάτων, αν όχι χιλιάδες.

Αυτό το πακέτο του εργασιακού μεσαίωνα πλέον θα είναι η καθημερινή πρακτική. Θα είναι το περιβάλλον στο οποίο θα κληθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Αυτό και τα πεντάμηνα.

  • Είμαστε όμως στην Ευρώπη και έχουμε ευρώ στις τσέπες μας. Βρισκόμαστε στο περιβάλλον εκείνο όπου και επιθυμούμε. Το κάθε άλλο πέραν αυτής -αναπαυόμαστε- πως θα ήταν χειρότερο.

Οι περισσότεροι αναρωτιούνται για το πού πηγαίνει η χώρα. Λάθος! Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ο προβληματισμός αυτός (τουλάχιστον όχι τώρα, μετά τις εκλογές) διότι είμαστε εκεί όπου αγωνιστήκαμε να παραμείνουμε. Μπορούμε να φωνάξουμε κομπάζοντες ΝΙΚΗΤΕΣ! καθόσον κερδίσαμε τη σημερινή ζωή μας, το μέλλον το δικό μας, αλλά περισσότερο το μέλλον των παιδιών μας. Πρόσφατα επιλέξαμε πορεία όντας γνώστες! Κακώς λοιπόν υπάρχουν αμφιβολίες...

Ευχαριστημένοι λοιπόν…

Κάτι όμως δεν πάει καλά. Υπάρχει βεβαίως… σαφώς και υπάρχει αμέριστη η χαρά της παραμονής στο περιβάλλον του πολιτισμού και της αλληλεγγύης αλλά τα αποτελέσματα αυτής (βρε αδελφέ) τα θέλαμε κάπως καλύτερα ώστε να αποστομώσουμε όλους εκείνους που μιλάνε ηλιθίως για σχέδια:

Ακούστε και φρίξετε… Ήταν λένε σχέδιο που καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις που ελευθερώθηκε η εργασία, που χαμηλώσανε τους μισθούς… ώστε να βρίσκουν φθηνά εργατικά χέρια οι πολυεθνικές. Πού τα πουλάτε αυτά ρε! Το ότι γίναμε πιο ανταγωνιστικοί κανείς δεν το βλέπει;

Σύμφωνοι, δεν ήρθαν οι επενδύσεις που έπρεπε να έρθουν. Αλλά θα έρθουν! Λίγο ακόμα να ισορροπήσει η οικονομία να σταθεροποιηθεί το φορολογικό καθεστώς, να παταχθεί η φοροδιαφυγή, να αλλάξουμε νοοτροπία και όλα θα γίνουν… Άκου εκεί σχέδιο που θα καταντά -λέει- τον περήφανο Έλληνα εξαρτημένο του κάθε αφεντικού. Έλεος...

Και πράγματι έχουν δίκιο οι άνθρωποι. Κανείς δεν έχασε τίποτα που δεν θα μπορούσε (εάν όχι έπρεπε) να χάσει. Το ότι καταφέρνει και επιβιώνει είναι η τρανότατη απόδειξη.

Οι αυτοκτονίες υπήρχαν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, όσο …ερωτευόμαστε. Όσο προσδοκούμε παραπάνω από όσα ...δικαιούμεθα.

Στα σοβαρά πλέον. Ας αναρωτηθούμε τα κατά κόρον ειπωμένα:

1. Αυτό είναι το μέλλον που επιθυμούμε ή μήπως φανταζόμαστε-ελπίζουμε ότι θα πάρουμε όλα τα χαμένα μας πίσω;

2. Για αυτή την ζωή αγωνιστήκαμε να παραμείνουμε στο Ευρώ;

3. Για να έχουμε αυτές τις δουλειές, αυτές τις επιλογές, αυτές τις αποδοχές αυτές τις συντάξεις -αν και πότε-;

4. Ασχέτως με τι ψήφισε ο καθένας μας, πόσοι νομίζουμε ότι θα υπάρξει πραγματοποίηση των υποσχέσεων που έχουμε κάνει σημαία και μπούσουλα στις επιλογές μας;
  • Έξω από το ευρώ θα υπάρξει καταστροφή. Γνωστό το επιχείρημα. Γνωστότατο, αλλά η γνώση του δεν το κάνει και ασφαλές...
Έστω λοιπόν, ας το δεχθούμε. Θα πρέπει όμως να δεχθούμε και την άλλη άποψη ότι πριν τον θάνατο υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις. Επίσης θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι χώρες που επέλεξαν το δικό τους νόμισμα δεν απώλεσαν το σύνολο, το 100% του πληθυσμού τους, άρα κάποιοι επιβίωσαν και άρα η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δε εγγυάται θάνατο. Κάτι είναι και αυτό. Ας υπερβάλλουμε λίγο δεν πειράζει, διότι μέσω της υπερβολής θα καταλάβουμε άλλα που ήδη μας δυσκολεύουν.

Χονδροειδώς λοιπόν, σοβαρευόμενοι εκ νέου, θα πρέπει να θέσουμε τα όρια της Ευρωπαϊκής κατάπτωσης που θα πρέπει να αποδεχθούμε προκειμένου να παραμένουμε στην αγκάλη της, διότι για όλα υπάρχει ένα όριο. (Ευρώ πάση θυσία; Για να διαβάσετε πατήστε εδώ)

Για εκείνους -τους δανειστές- το όριο αυτό είναι η (αδιάφορη για αυτούς) απόλυτη εξαθλίωσή μας προς επίτευξη του σκοπού τους που δεν είναι άλλη από τα λεφτά που δολίως* μας δάνεισαν, η αλλοτρίωση -προς αυτόν- κάθε περιουσιακού στοιχείου όλων ημών και η απόλυτη εξάρτησή μας -από αυτούς-. Θεωρώ ότι αυτό το τελευταίο μάλλον το έχουν πετύχει. Δεν θα μας αφήσουν να πεθάνουμε. Όχι. Άλλως χάνουν και εκείνοι. Θα εξακολουθήσουν να ταΐζουν την αγελάδα στο διηνεκές χρειάζεται ώστε να κατεβάζει επ' άπειρον το γάλα που θέλουν.

Ας πάρουμε μια επιμήκυνση προς το παρόν, ας χαρούμε τη μεγαλοσύνη του δανειστή.. Ανάσα κύριοι. Βαίνομεν ορθώς!
  • Απομένει λοιπόν να βρούμε το δικό μας όριο. Να πούμε έως εκεί, εντάξει, αξίζει τον κόπο παρά πέρα όμως όχι.
Πότε θα πρέπει να πούμε εκείνο το ‘’φτάνει’’ διότι με την πορεία που έχουμε το πιθανότερο είναι να ξεπέσουμε του επιπέδου της δραχμής την ίδια ώρα όπου παραμένουμε εξαρτώμενοι. Αυτό είναι το χειρότερο όλων.

Αν πάψουμε να ακούμε την προπαγάνδα και δούμε αμερόληπτα το ζήτημα θα καταλάβουμε ότι εκείνο που μας κρατάει δέσμιους δεν είναι τίποτα άλλο από τον φόβο του άγνωστου και εξ’ αιτίας αυτού παραμένουμε δέσμιοι ενός καθεστώτος όπου δεδομένα μας επιστρέψει στις ...λάσπες.

Δύο κοπέλες εργαζόμενες σε εταιρεία έχουν ωράριο 9-5. Κάθε βράδυ επιστρέφουν σπίτι τους –κατ’ ευθείαν από τη δουλειά τους- στις 11 το βράδυ. Αφαιρέστε την ημίωρο της μετακίνησης. Η μία εκ των δύο ζήτησε μία ημέρα μετά από ένα χρόνο δουλειάς να φύγει λόγω ανάγκης στις 5, στο ωράριό της δηλαδή. Η απάντηση ήταν πως η εταιρία και οι πελάτες δεν σταματούσαν τις παραγγελίες λόγω της δικής της ανάγκης…

Σπουδές: Οικονομικά, μεταπτυχιακό στην Σουηδία. Μισθός: Περίπου 7οο ευρώ. Ηλικία: 29 ετών. Όνειρα: Γάμος, σπίτι, οικογένεια. Παιδιά.

Είχαμε καιρό να ευθυμήσουμε τόσο. Είχαμε καιρό να ελπίσουμε τόσο. Είχαμε καιρό να νοιώσουμε τόσο Ευρωπαίοι, τόσο νικητές, τόσο περήφανοι, τόσο αισιόδοξοι… Η κοπέλα αυτή είναι τυχερή γιατί έχει δουλειά, δικαιούται λοιπόν να κομπάζει για τη κατάκτηση της Ευρώπης. Δυστυχώς όμως υπάρχουν τα επόμενα παραδείγματα νέων ανθρώπων, με όμοια προσόντα ίδια ωράρια ίδιο ασφαλιστικό και μισθό σκάρτα 500.

Τι 500;

Τι 500; Ευρώ, βρε αδελφέ… Στην Ευρώπη είμαστε πού ζεις; Αγωνιστήκαμε για όλες αυτές τις κατακτήσεις…

Και μη χειρότερα δηλαδή...


* Ποιος δανείζει κάποιον που δανείζεται από τον ίδιον για του επιστρέψει τα χρωστούμενα; Εκείνος που θέλει το σπίτι του. Απλούστερα δεν λέγεται.

politisg

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top