Πάντα εκ του μηδενός. Η θεωρεία που μελετάται εξ’ αρχής και έχω τη τύχη να γνωρίζω σε προσωπικό επίπεδο τον ένα Έλληνα φυσικό όπου στελεχώνει με την παρουσία του τους υπόλοιπους τρείς ανά τον κόσμο.
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Στο άρθρο αυτό δεν ασχοληθούμε με το θέμα της γεννήσεως του σύμπαντος αναλύοντας την συγκεκριμένη θεωρία –νύξεις υπέρ αυτής έχουν αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα- αλλά με όλα όσα έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους.
Ξεκινώντας θα ήθελα να τονίσω ότι όλοι εμείς χωρίς εξαίρεση (παρακάμπτοντας τις θεωρίες του ντετερμινισμού οι οποίες σε κάποια ακραία τους μορφή φτάνουν μέχρι τους …πρωτόπλαστους) ξεκινάμε την ζωή μας με διάθεση η οποία ισούται με το μηδέν. Ούτε χαρά ούτε λύπη.
Αφ’ ης στιγμής εγκαταλείψουμε τη μήτρα το ρολόι ξεκινάει το μέτρημα και παύει με την τελευταία ανάσα μας.
Εάν υπήρχε η δυνατότητα να μετρηθεί σε κάποια κλίμακα το κάθε μας θετικό συναίσθημα, η κάθε μας σωματική όμορφη αίσθηση και να βαθμολογηθεί, ομοίως και το κάθε μας αρνητικό –σε κάθε επίπεδο- την ύστατη στιγμή κατόπιν του υπολογισμού, θα έδειχνε μηδέν.
Αποφεύγοντας την μακρηγορία, επιμένω ότι υπάρχει μία αντιστοίχηση της κάθε μας πράξης, του κάθε μας συναισθήματος, της κάθε μας δράσης, ομοίως και της όποιας αντίδρασης.
Θα μπορούσαμε αυθαίρετα να ορίσουμε με πρόσημο θετικό τα ευχάριστα και με αρνητικό τα αντίθετα αυτών τα δυσάρεστα. Ουδέτερα δεν υπάρχουν και εάν νομίζουμε ότι κάποια γεγονότα τα αντιμετωπίζουμε με παγερή κενότητα, απατόμεθα.
Πάντα υπάρχει αίσθηση και άρα ο νους κατατάσσει-ορίζει μία ψυχική κατάσταση που αντιπροσωπεύει την ανάλογη ελάχιστη αίσθηση με κάτι το ελάχιστο, θα συμφωνήσουμε. Το κάθε τι όμως δεν μπορεί παρά είναι από τη στιγμή ύπαρξής του, κάτι. Ναι ή Όχι. (+) ή (-).
Ο Πλάτωνας στην πολιτεία του έγραφε περί της αξίας της δικαιότητας ομοίως περί της ηθικής και πολλών άλλων. Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ομιλώντας περί μη τυχαιότητας λοιπόν, θα επιθυμούσα να θυμίσω φέρνοντας ένα απλοϊκό παράδειγμα τις απολαβές και τις χρεώσεις μίας πράξης.
Διαπράττοντας κάποιος μια μη ηθική συναλλαγή απολαμβάνει το παράνομο (μεγάλο ή μικρό) κέρδος που απορρέει από αυτήν. Π.χ. υπεξαίρεση χρημάτων.
Μεγάλη χαρά. Επιτυχία, άκοπος σφετερισμός αλλότριας ιδιοκτησίας. Όραμα, επιθυμία, διάθεση, όλα για το υποκείμενο θετικά. Βεβαίως και ήδη έχουμε εξαιρέσει κάθε συνειδησιακή χρέωση -επί του παρόντος καθώς η ευμάρεια των καινών συναισθημάτων υπερτερούν-. Με την πάροδο του χρόνου όμως (Ό,τι και εάν μετράει αυτή, ώρες, ημέρες, μήνες ή χρόνια) τα αρνητικά συναισθήματα τα οποία θα προκύψουν από μύριους λόγους θα είναι ανάλογα. (Κάθε παράπλευρο συναίσθημα έχει την αξία και άρα το πρόσημό του) Αναφέρω μερικά παραδείγματα: το κλαπέν χρήμα που λιγοστεύει, η έλλειψη ασφάλειας, η εν κρυπτώ ζωή, η σκέψη η οποία ουδέποτε θα εγκαταλείπει το γεγονός είτε εξαίροντας ως άθλο την πράξη και άρα μεμφόμενη υποσυνειδήτως τη νυν άπρακτη πορεία, είτε καταρώμενη την πράξη και άρα χρεώνοντας την επιλογή. Τις συνέπειες της αλλαγής τρόπου ζωής. (καμία ‘’καλύτερη’’ ζωή δεν είναι αριστότερη της φυσικής του ατόμου)
Σε κάθε περίπτωση (ασφαλώς και δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν όλα αυτά σε κάθε άτομο όπως επίσης θα μπορούσαν να ισχύουν (και ισχύουν!) χιλιάδες άλλες αιτίες ή λόγοι χρέωσης που εδώ παραλλείπονται) την ψυχική ευμάρεια, θα ακολουθήσει μία σωρεία ποικιλότροπης άρνησης που θα έχει ως στόχο την ηρεμία του συναισθήματος…
Πέραν όλων αυτών όμως, υπάρχει και η συνείδηση (όχι σε όλους ομοία συμφωνώ) η οποία δεδομένα θα χρεώνει μέχρι την δική της ηρεμία και αυτή η ηρεμία επέρχεται μόνον δια της εξιλεώσεως της ομολογίας. Σε αυτή την περίπτωση το αρνητικό πρόσημο της βαθμολόγησης της ζωής θα έγραφε μονάδες και θα παρέμενε εκεί εάν δεν ισορροπούσε από την ψυχική ανάταση της ομολογίας*.
Σύνολο και πάλι μηδέν!
Ο εν δικαίω βίος, απαλλάσσει. Απαλλάσσει από μύρια δεινά. Η κακή και μόνο σκέψη, ομοίως γράφει άρνηση, η επόμενη θετική, επίσης επιβραβεύει.
Όλοι εκείνοι οι οποίοι καταφέρνουν και μένουν ανέγγιχτοι -θα έλεγα- από τη καθημερινότητα μπορούν να ισχυρίζονται ότι οι διακυμάνσεις της ψυχικής τους ισορροπίας ελάχιστα κυμαίνεται. Λογικά θεωρείται κέρδος… Υπάρχει βεβαίως και αντίλογος όπως και επιλογή. Υψηλές συγκινήσεις ή ‘’άχρωμη’’ ζωή;
Βεβαίως όπως θα έχετε καταλάβει το ζήτημα είναι το πώς θα πάρουμε χωρίς να δώσουμε.. (Γνωστό σε όλους και άκρως επιθυμητό, με την καλή έννοια) Το πώς θα χαρούμε χωρίς το αντίτιμο…
Οι άνθρωποι που καταφέρνουν και είναι ευγνώμονες με το κάθε τι, πράγματι προσπαθούν με αξιώσεις να σπάσουν τον κανόνα. Εκείνος που ολημερίς δέχεται δώρα δεν θα μπορούσε ποτέ του να είναι δυστυχής καθώς χαίρει (θεωρεί) μιας πανανθρώπινης (σε φιλοσοφικό επίπεδο) αποδοχής. Για τους ανθρώπους αυτούς το κάθε ξημέρωμα είναι δώρο… (υπάρχουν φιλοσοφίες ιδίως στην Ανατολή που επιχειρηματολογούν υπέρ της άποψης) Αυτός λοιπόν είναι ένας τρόπος ο οποίος ταιριάζει με την δίκαιη ζωή, με τις άριστες ηθικές αξίες…
Δύσκολο μοιάζει. Εμείς τα θέλουμε μάλλον ευκολότερα… Το ένστικτο δύσκολα περιορίζεται καθώς ήδη γνωρίζουμε από προηγούμενα άρθρα το ‘’τι’’ μας χρεώνει- ευθύνεται ‘’γιατί’’ και για ‘’πού’’.
Ως ουσία επί του πρακτέου σε βάση καθημερινή, μπορούμε να κρατήσουμε τη δεδομένη δράση και αντίδραση της κάθε μας πράξης. Μπορούμε να νοιώσουμε στο πετσί μας π.χ. τη φθορά του φθόνου και την απάλυνση της αποδοχής, της αδιαφορίας (σε ακραίο παράδειγμα) κάθε γεγονότος. Η θετική ματιά στο οτιδήποτε προσφέρει στον καθένα μας δώρο, την μη ενόχληση.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ό,τι αντιλαμβανόμεθα, αυτόματα το χαρακτηρίζουμε είτε καλό, είτε κακό, είτε αδιάφορο. Το ίδιο σημαίνει και αν το κρίνουμε ωραίο-άσχημο ή αδιάφορο, επίσης μεγάλο-μικρό ή κανονικό. Πίσω λοιπόν από οποιονδήποτε χαρακτηρισμό ασυνείδητα λαμβάνουμε θέση. Πολλές φορές βεβαίως η θέση αυτή περνάει απαρατήρητη από τον νου μας αλλά καταγράφεται στον εγκέφαλο καθώς ήδη έχει χαρακτηρισθεί, αδιάφορο πώς. Άρα, συμβάλλει σε μία γενικότερη αξιολόγηση του χώρου για παράδειγμα, ή του ‘’χρώματος’’ μίας παρέας δημιουργώντας συναισθήματα (+) ή (-).
Η θετικότητα ή η άρνηση του συμπεράσματος θα επιταθεί ή όχι από την παραμονή μας στον χώρο και θα ισορροπήσει όταν η βούλησή μας επιβληθεί στην ‘’υποχρέωση’’. Τότε θα νιώσουμε όμορφα. Θα έχουμε ως πηλίκο συναισθημάτων μηδέν ή (+). Καθώς όμως τίποτα δεν παρέχεται δωρεάν όπως ξέρουμε, αργότερα το (+) το οποίο κερδίσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να γίνει και πάλι μηδέν. Κατόπιν π.χ. μιας άδηλης αγωνίας, η οποία θα μετέρχεται της προσπάθειας της διατήρησης του ευγενούς προσήμου! (Προσπάθεια π.χ. να να παραμείνουμε αρεστοί σε κάποιους ανθρώπους. Προσπάθεια η οποία θα εξέλειπε εάν είμαστε καθαρά ο εαυτός μας, μα εάν είμαστε καθαρά ο εαυτός μας ο άξιος, δεν υπήρχε η χαρά της αποδοχής καθότι θα ήταν αδιάφορη... ούτε βεβαίως όπως είπαμε και το άχθος της μόχλευσης. Πηλίκον δηλαδή μηδέν).
Μπορεί να περάσουν μερικές ώρες ή μερικές μέρες, μπορεί επίσης επάνω στο πρώτο θετικό συναίσθημα να καθίσει και κάποιο δεύτερο ή τρίτο, καμία αντίρρηση, (+2), στο τέλος όμως η ισορροπία θα επέλθει… Να είμαστε βέβαιοι ότι η φύση δεν ξεχνά…
Ως ‘’δια ταύτα’’ θα έλεγα ότι μια πορεία (στη ζωή) ταραχώδης, έχει υψηλά θετικά και αρνητικά, πολλές συγκινήσεις κατά πολλούς, έρχεται όμως -σε ορισμένους και αυτό είναι το υπέροχο- ως αποτέλεσμα η γνώση και πίσω από την πείρα καθιστά τα υποκείμενα περίοπτους θεατές ενός έργου ιδωμένου! Ασφαλείς –κατά το δυνατόν- παίχτες ενός εξαίσιου παιχνιδιού… Ομοίως σε κάποια άλλη περίπτωση η πορεία κάποιου ανθρώπου σε μία λιγότερο έντονη ζωή, τον καθιστά –πίσω από τη διάθεση γνώσης- ομοίως άξιο παίχτη. Κανείς δεν θλίβεται για εκείνα που ποτέ του δεν γνώρισε καθόσον δεν συγκινήθηκε από αυτά. Σε άλλη περίπτωση, σε εκείνη του αντιλόγου, θα έπρεπε πάντες να υποχρεωθούν εις πάντα υπό το αμείλικτο ερώτημα: «Πού ξέρεις ότι δεν σου αρέσει;»
Σαν αποτέλεσμα ευτυχές μπορεί να θεωρηθεί η αφ’ υψηλού θέαση των πάντων. Η απολαβή των ευχάριστων από το κάθε τι (διότι το κάθε γεγονός, η κάθε πράξη, η οποιαδήποτε ενέργεια έχει για κάποιον θετικό και για κάποιον αρνητικό αποτέλεσμα.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε κακό, κρύβεται και κάποιο καλό –ίσως για εμάς ίσως για κάποιον άλλον-, σκεφτείτε το. Εάν φαινόμαστε ‘’χαμένοι’’ από την έκβαση κάποιου γεγονότος στο οποίο δεν είχαμε άποψη, την επόμενη θα ευεργετηθούμε σε βάρος –ενδεχομένως- κάποιου άλλου, ομοίως αμέτοχοι όντες**)
Όλο ετούτο μοιάζει με ένα υπέροχο παιχνίδι, ίσως το συναρπαστικότερο όλων. Το μέγα ζήτημα είναι εάν ποτέ κανείς μπορεί να νικήσει. Κάποιοι πιθανώς να το θεωρήσουν, είναι όμως έτσι;
* Στους κατά συρροήν αμετανόητους εγκληματίες ο σωματικός πόνος-περιορισμός-κίνδυνος ισοφαρίζει την όποια ευχαρίστηση-επιτυχία και ακολούθως χαρά, την εκ του εγκλήματος προερχόμενη.
** Κρίνω οψίμως σκόπιμο να κάνω μια διευκρίνιση: Η επιτυχία (π.χ.) ενός εκάστου εξ' ημών προκαλεί μια αλυσιδωτή αντίδραση (η οποία τις περισσότερες φορές περνάει απαρατήρητη, συμβαίνει όμως) σε όλους όσους μας συναναστρέφονται καθώς ο κάθε ένας από αυτούς επανατοποθετεί τον εαυτό του πλάι μας επαναπροσδιορίζοντας τη θέση του σε σχέση με εμάς. Είναι απολύτως θεμιτό και ανθρώπινο να επιφυλάσσεται έναντι παντός κεκτημένου ''δικαιώματος'' έναντι ημών. Ομοίως επιρρεάζονται από τη στάση του και όλοι οι υπόλοιποι γύρω από αυτόν, χωρίς κανείς να γνωρίζει το πώς και γιατί ευεργετείται ή γίνεται δέκτης μίας αντίδρασης της οποίας δεν είναι άξιος. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Π.χ. εκείνος που φθονεί, μεταφέρει τη κακή του διάθεση και τον περίγυρό του, έστω και εν αγνοία του με χιλιάδες τρόπους... Ομοίως και εκείνος που χαίρεται για τον οποιαδήποτε λόγο.
politisg
Ξεκινώντας θα ήθελα να τονίσω ότι όλοι εμείς χωρίς εξαίρεση (παρακάμπτοντας τις θεωρίες του ντετερμινισμού οι οποίες σε κάποια ακραία τους μορφή φτάνουν μέχρι τους …πρωτόπλαστους) ξεκινάμε την ζωή μας με διάθεση η οποία ισούται με το μηδέν. Ούτε χαρά ούτε λύπη.
Αφ’ ης στιγμής εγκαταλείψουμε τη μήτρα το ρολόι ξεκινάει το μέτρημα και παύει με την τελευταία ανάσα μας.
Εάν υπήρχε η δυνατότητα να μετρηθεί σε κάποια κλίμακα το κάθε μας θετικό συναίσθημα, η κάθε μας σωματική όμορφη αίσθηση και να βαθμολογηθεί, ομοίως και το κάθε μας αρνητικό –σε κάθε επίπεδο- την ύστατη στιγμή κατόπιν του υπολογισμού, θα έδειχνε μηδέν.
Αποφεύγοντας την μακρηγορία, επιμένω ότι υπάρχει μία αντιστοίχηση της κάθε μας πράξης, του κάθε μας συναισθήματος, της κάθε μας δράσης, ομοίως και της όποιας αντίδρασης.
Θα μπορούσαμε αυθαίρετα να ορίσουμε με πρόσημο θετικό τα ευχάριστα και με αρνητικό τα αντίθετα αυτών τα δυσάρεστα. Ουδέτερα δεν υπάρχουν και εάν νομίζουμε ότι κάποια γεγονότα τα αντιμετωπίζουμε με παγερή κενότητα, απατόμεθα.
Πάντα υπάρχει αίσθηση και άρα ο νους κατατάσσει-ορίζει μία ψυχική κατάσταση που αντιπροσωπεύει την ανάλογη ελάχιστη αίσθηση με κάτι το ελάχιστο, θα συμφωνήσουμε. Το κάθε τι όμως δεν μπορεί παρά είναι από τη στιγμή ύπαρξής του, κάτι. Ναι ή Όχι. (+) ή (-).
Ο Πλάτωνας στην πολιτεία του έγραφε περί της αξίας της δικαιότητας ομοίως περί της ηθικής και πολλών άλλων. Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ομιλώντας περί μη τυχαιότητας λοιπόν, θα επιθυμούσα να θυμίσω φέρνοντας ένα απλοϊκό παράδειγμα τις απολαβές και τις χρεώσεις μίας πράξης.
Διαπράττοντας κάποιος μια μη ηθική συναλλαγή απολαμβάνει το παράνομο (μεγάλο ή μικρό) κέρδος που απορρέει από αυτήν. Π.χ. υπεξαίρεση χρημάτων.
Μεγάλη χαρά. Επιτυχία, άκοπος σφετερισμός αλλότριας ιδιοκτησίας. Όραμα, επιθυμία, διάθεση, όλα για το υποκείμενο θετικά. Βεβαίως και ήδη έχουμε εξαιρέσει κάθε συνειδησιακή χρέωση -επί του παρόντος καθώς η ευμάρεια των καινών συναισθημάτων υπερτερούν-. Με την πάροδο του χρόνου όμως (Ό,τι και εάν μετράει αυτή, ώρες, ημέρες, μήνες ή χρόνια) τα αρνητικά συναισθήματα τα οποία θα προκύψουν από μύριους λόγους θα είναι ανάλογα. (Κάθε παράπλευρο συναίσθημα έχει την αξία και άρα το πρόσημό του) Αναφέρω μερικά παραδείγματα: το κλαπέν χρήμα που λιγοστεύει, η έλλειψη ασφάλειας, η εν κρυπτώ ζωή, η σκέψη η οποία ουδέποτε θα εγκαταλείπει το γεγονός είτε εξαίροντας ως άθλο την πράξη και άρα μεμφόμενη υποσυνειδήτως τη νυν άπρακτη πορεία, είτε καταρώμενη την πράξη και άρα χρεώνοντας την επιλογή. Τις συνέπειες της αλλαγής τρόπου ζωής. (καμία ‘’καλύτερη’’ ζωή δεν είναι αριστότερη της φυσικής του ατόμου)
Σε κάθε περίπτωση (ασφαλώς και δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν όλα αυτά σε κάθε άτομο όπως επίσης θα μπορούσαν να ισχύουν (και ισχύουν!) χιλιάδες άλλες αιτίες ή λόγοι χρέωσης που εδώ παραλλείπονται) την ψυχική ευμάρεια, θα ακολουθήσει μία σωρεία ποικιλότροπης άρνησης που θα έχει ως στόχο την ηρεμία του συναισθήματος…
Πέραν όλων αυτών όμως, υπάρχει και η συνείδηση (όχι σε όλους ομοία συμφωνώ) η οποία δεδομένα θα χρεώνει μέχρι την δική της ηρεμία και αυτή η ηρεμία επέρχεται μόνον δια της εξιλεώσεως της ομολογίας. Σε αυτή την περίπτωση το αρνητικό πρόσημο της βαθμολόγησης της ζωής θα έγραφε μονάδες και θα παρέμενε εκεί εάν δεν ισορροπούσε από την ψυχική ανάταση της ομολογίας*.
Σύνολο και πάλι μηδέν!
Ο εν δικαίω βίος, απαλλάσσει. Απαλλάσσει από μύρια δεινά. Η κακή και μόνο σκέψη, ομοίως γράφει άρνηση, η επόμενη θετική, επίσης επιβραβεύει.
Όλοι εκείνοι οι οποίοι καταφέρνουν και μένουν ανέγγιχτοι -θα έλεγα- από τη καθημερινότητα μπορούν να ισχυρίζονται ότι οι διακυμάνσεις της ψυχικής τους ισορροπίας ελάχιστα κυμαίνεται. Λογικά θεωρείται κέρδος… Υπάρχει βεβαίως και αντίλογος όπως και επιλογή. Υψηλές συγκινήσεις ή ‘’άχρωμη’’ ζωή;
Βεβαίως όπως θα έχετε καταλάβει το ζήτημα είναι το πώς θα πάρουμε χωρίς να δώσουμε.. (Γνωστό σε όλους και άκρως επιθυμητό, με την καλή έννοια) Το πώς θα χαρούμε χωρίς το αντίτιμο…
Οι άνθρωποι που καταφέρνουν και είναι ευγνώμονες με το κάθε τι, πράγματι προσπαθούν με αξιώσεις να σπάσουν τον κανόνα. Εκείνος που ολημερίς δέχεται δώρα δεν θα μπορούσε ποτέ του να είναι δυστυχής καθώς χαίρει (θεωρεί) μιας πανανθρώπινης (σε φιλοσοφικό επίπεδο) αποδοχής. Για τους ανθρώπους αυτούς το κάθε ξημέρωμα είναι δώρο… (υπάρχουν φιλοσοφίες ιδίως στην Ανατολή που επιχειρηματολογούν υπέρ της άποψης) Αυτός λοιπόν είναι ένας τρόπος ο οποίος ταιριάζει με την δίκαιη ζωή, με τις άριστες ηθικές αξίες…
Δύσκολο μοιάζει. Εμείς τα θέλουμε μάλλον ευκολότερα… Το ένστικτο δύσκολα περιορίζεται καθώς ήδη γνωρίζουμε από προηγούμενα άρθρα το ‘’τι’’ μας χρεώνει- ευθύνεται ‘’γιατί’’ και για ‘’πού’’.
Ως ουσία επί του πρακτέου σε βάση καθημερινή, μπορούμε να κρατήσουμε τη δεδομένη δράση και αντίδραση της κάθε μας πράξης. Μπορούμε να νοιώσουμε στο πετσί μας π.χ. τη φθορά του φθόνου και την απάλυνση της αποδοχής, της αδιαφορίας (σε ακραίο παράδειγμα) κάθε γεγονότος. Η θετική ματιά στο οτιδήποτε προσφέρει στον καθένα μας δώρο, την μη ενόχληση.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ό,τι αντιλαμβανόμεθα, αυτόματα το χαρακτηρίζουμε είτε καλό, είτε κακό, είτε αδιάφορο. Το ίδιο σημαίνει και αν το κρίνουμε ωραίο-άσχημο ή αδιάφορο, επίσης μεγάλο-μικρό ή κανονικό. Πίσω λοιπόν από οποιονδήποτε χαρακτηρισμό ασυνείδητα λαμβάνουμε θέση. Πολλές φορές βεβαίως η θέση αυτή περνάει απαρατήρητη από τον νου μας αλλά καταγράφεται στον εγκέφαλο καθώς ήδη έχει χαρακτηρισθεί, αδιάφορο πώς. Άρα, συμβάλλει σε μία γενικότερη αξιολόγηση του χώρου για παράδειγμα, ή του ‘’χρώματος’’ μίας παρέας δημιουργώντας συναισθήματα (+) ή (-).
Η θετικότητα ή η άρνηση του συμπεράσματος θα επιταθεί ή όχι από την παραμονή μας στον χώρο και θα ισορροπήσει όταν η βούλησή μας επιβληθεί στην ‘’υποχρέωση’’. Τότε θα νιώσουμε όμορφα. Θα έχουμε ως πηλίκο συναισθημάτων μηδέν ή (+). Καθώς όμως τίποτα δεν παρέχεται δωρεάν όπως ξέρουμε, αργότερα το (+) το οποίο κερδίσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να γίνει και πάλι μηδέν. Κατόπιν π.χ. μιας άδηλης αγωνίας, η οποία θα μετέρχεται της προσπάθειας της διατήρησης του ευγενούς προσήμου! (Προσπάθεια π.χ. να να παραμείνουμε αρεστοί σε κάποιους ανθρώπους. Προσπάθεια η οποία θα εξέλειπε εάν είμαστε καθαρά ο εαυτός μας, μα εάν είμαστε καθαρά ο εαυτός μας ο άξιος, δεν υπήρχε η χαρά της αποδοχής καθότι θα ήταν αδιάφορη... ούτε βεβαίως όπως είπαμε και το άχθος της μόχλευσης. Πηλίκον δηλαδή μηδέν).
Μπορεί να περάσουν μερικές ώρες ή μερικές μέρες, μπορεί επίσης επάνω στο πρώτο θετικό συναίσθημα να καθίσει και κάποιο δεύτερο ή τρίτο, καμία αντίρρηση, (+2), στο τέλος όμως η ισορροπία θα επέλθει… Να είμαστε βέβαιοι ότι η φύση δεν ξεχνά…
Ως ‘’δια ταύτα’’ θα έλεγα ότι μια πορεία (στη ζωή) ταραχώδης, έχει υψηλά θετικά και αρνητικά, πολλές συγκινήσεις κατά πολλούς, έρχεται όμως -σε ορισμένους και αυτό είναι το υπέροχο- ως αποτέλεσμα η γνώση και πίσω από την πείρα καθιστά τα υποκείμενα περίοπτους θεατές ενός έργου ιδωμένου! Ασφαλείς –κατά το δυνατόν- παίχτες ενός εξαίσιου παιχνιδιού… Ομοίως σε κάποια άλλη περίπτωση η πορεία κάποιου ανθρώπου σε μία λιγότερο έντονη ζωή, τον καθιστά –πίσω από τη διάθεση γνώσης- ομοίως άξιο παίχτη. Κανείς δεν θλίβεται για εκείνα που ποτέ του δεν γνώρισε καθόσον δεν συγκινήθηκε από αυτά. Σε άλλη περίπτωση, σε εκείνη του αντιλόγου, θα έπρεπε πάντες να υποχρεωθούν εις πάντα υπό το αμείλικτο ερώτημα: «Πού ξέρεις ότι δεν σου αρέσει;»
Σαν αποτέλεσμα ευτυχές μπορεί να θεωρηθεί η αφ’ υψηλού θέαση των πάντων. Η απολαβή των ευχάριστων από το κάθε τι (διότι το κάθε γεγονός, η κάθε πράξη, η οποιαδήποτε ενέργεια έχει για κάποιον θετικό και για κάποιον αρνητικό αποτέλεσμα.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε κακό, κρύβεται και κάποιο καλό –ίσως για εμάς ίσως για κάποιον άλλον-, σκεφτείτε το. Εάν φαινόμαστε ‘’χαμένοι’’ από την έκβαση κάποιου γεγονότος στο οποίο δεν είχαμε άποψη, την επόμενη θα ευεργετηθούμε σε βάρος –ενδεχομένως- κάποιου άλλου, ομοίως αμέτοχοι όντες**)
Όλο ετούτο μοιάζει με ένα υπέροχο παιχνίδι, ίσως το συναρπαστικότερο όλων. Το μέγα ζήτημα είναι εάν ποτέ κανείς μπορεί να νικήσει. Κάποιοι πιθανώς να το θεωρήσουν, είναι όμως έτσι;
* Στους κατά συρροήν αμετανόητους εγκληματίες ο σωματικός πόνος-περιορισμός-κίνδυνος ισοφαρίζει την όποια ευχαρίστηση-επιτυχία και ακολούθως χαρά, την εκ του εγκλήματος προερχόμενη.
** Κρίνω οψίμως σκόπιμο να κάνω μια διευκρίνιση: Η επιτυχία (π.χ.) ενός εκάστου εξ' ημών προκαλεί μια αλυσιδωτή αντίδραση (η οποία τις περισσότερες φορές περνάει απαρατήρητη, συμβαίνει όμως) σε όλους όσους μας συναναστρέφονται καθώς ο κάθε ένας από αυτούς επανατοποθετεί τον εαυτό του πλάι μας επαναπροσδιορίζοντας τη θέση του σε σχέση με εμάς. Είναι απολύτως θεμιτό και ανθρώπινο να επιφυλάσσεται έναντι παντός κεκτημένου ''δικαιώματος'' έναντι ημών. Ομοίως επιρρεάζονται από τη στάση του και όλοι οι υπόλοιποι γύρω από αυτόν, χωρίς κανείς να γνωρίζει το πώς και γιατί ευεργετείται ή γίνεται δέκτης μίας αντίδρασης της οποίας δεν είναι άξιος. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Π.χ. εκείνος που φθονεί, μεταφέρει τη κακή του διάθεση και τον περίγυρό του, έστω και εν αγνοία του με χιλιάδες τρόπους... Ομοίως και εκείνος που χαίρεται για τον οποιαδήποτε λόγο.
politisg
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.