Μάγκες και ψευτόμαγκες. Ευρωπαϊκά Αήθη.

Διαβάζω εδώ ότι

• «Οι Έλληνες ψευτόμαγκες, Τσίπρας και Βαρουφάκης, βλέπουν τώρα ότι στο ευρωπαϊκό πεδίο δεν μετράνε μόνο η χαλαρή συμπεριφορά και οι επιφανειακές φλυαρίες, αλλά μόνο το ουσιαστικό περιεχόμενο…». [Δήλωση του -εκ των των Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών (CSU)- Αντρέα Σόιερ, κυβερνητικού εταίρου της Άνγκελα Μέρκελ].
• «Οι κανόνες της ΟΝΕ δεν επιτρέπεται να παραβιαστούν εκ νέου» [Δήλωση του προέδρου των Γερμανών Φιλελευθέρων(FDP) Κρίστιαν Λίντνερ, στην Γερμανική εφημ. Bild]
• «Οι άλλες χώρες του ευρώ θα το άντεχαν, για την Ελλάδα αντιθέτως, θα ήταν δραματικό. Πολλοί θα τα έχαναν όλα. Όχι σε υποχώρηση έναντι της νέας κυβέρνησης στην Αθήνα, αλλιώς θα ξεκινήσουν και άλλες χώρες να ξεφεύγουν από την πορεία σταθεροποίησης». [Δήλωση του υπουργού Οικονομικών της Βαυαρίας, Μάρκους Σέντερ, σε συνέντευξή του στην «Mittelbayerische Zeitung»].
• «Δεν μπορούμε να ζητάμε από τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους φορολογούμενους να πληρώνουν για να είναι η κατάσταση πιο εύκολη για την ελληνική κυβέρνηση». [Δήλωση του αντικαγκελάριου και υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, στη Bild].

Και τί δεν είπανε! Και μετά λένε, ότι οι παραπάνω δηλώσεις ξεσηκώσανε σάλο.  Μα πώς θα μπορούσε να μην ξεσηκώσουνε σάλο;

Κάποιος, επί τέλους, πρέπει να ειπεί μερικά πράγματα, σε κάθε κακομαθημένο, αναίσθητο και ανενδοίαστο, σε κάθε απρόκλητο πρόξενο κάθε είδους βλάβης και προσβολής σε άλλους, σε κάθε ακαλλιέργητο ανθρωπάκι, σε κάθε υποκριτή και ημιμαθή, που άκουσε κάποτε σε κάποια αίθουσα κάποιους φιλοσοφικούς λόγους περί ηθικών αξιών και περί τηρήσεως των συμβάσεων! 

Να τους ειπεί ότι η καλλιέργεια καθρεφτίζεται στο ήθος, που σμιλεύεται από το πέρασμά της, στην ψυχή του ανθρώπου. Και (να τους ειπεί ακόμη ότι) όταν συντρέχει έλλειψη ήθους, αυτό είναι φανερό, ολοφάνερο, και κραυγαλέο!

Περισσεύει στην απρέπεια του τρόπου, στην κομπορρημοσύνη του προσώπου, στην αλαζονεία του, στην εξουσιαστική του διάθεση, στο δεσποτισμό του, στην αγένεια και την σκληρότητα προς τους κατωτέρους κι ενδεείς, στην ανάγκη του για κυριαρχία, και σε τόσες άλλες αυτοδοξαστικές, αυτολατρευτικές και αυτοεπιδεικτικές εκδηλώσεις... Ο τέτοιος άνθρωπος, όντας ύπουλος, εκμεταλλευτής, εκβιαστής και ανάλγητος εξουσιαστής, εμπαθής και απάνθρωπος, καταντάει να γίνεται μισητός περίγελως, που όλοι στο τέλος τον αποφεύγουν, γιατί όλοι με τη σειρά τους περάσανε από τα νύχια του....

Η ανθρωπιά του ανθρώπου (η σχέση του με τον άλλο άνθρωπο και την ανθρώπινη ύπαρξη γενικά), δεν είναι τίτλος σπουδών, ούτε διαβατήριο για ταξίδια, ούτε άδεια εισόδου, ούτε αξιόγραφο, ούτε ποσοστό συμμετοχής. Είναι τρόπος ύπαρξης και συνύπαρξης. Είναι φως, αποδοχή, ειρήνη, αλήθεια, αμοιβαία εκτίμηση και αμοιβαίος σεβασμός. Είναι ταπεινότητα και αξιοπρέπεια. Είναι ελευθερία επιλογής κι όχι εκβιαστική απόσπαση υπόσχεσης υποδούλωσης.

Η καλλιέργεια ως μέθοδος παιδαγωγική, δεν εμπεριέχει διδαχή, κατάρτιση και εξάσκηση στην εξαπάτηση, ούτε στην εκμετάλλευση, ούτε στην κοροϊδία, ούτε στον εμπαιγμό, ούτε στην αιχμαλωσία, ούτε στην ειρωνεία, ούτε στον χλευασμό και στην εξύβριση. Όλα τούτα είναι ύβρις, και όχι αγωγή. Όλα τούτο μόνο η σάτιρα τα αναδεικνύει ως σπουδαία. Στην απαξία τους ασφαλώς! Γιατί δείχνουν πώς καταντάει ο άνθρωπος που δεν έχει διαπαιδαγωγηθεί να φέρεται και να ζεί (ή που δεν εργάζεται) στο μέτρο που επιτάσσει η αρετή και η ύπαρξη του άλλου άνθρώπου. Γιατί ο άλλος άνθρωπος, είναι που τίθεται ως όριο για τον καθένα μας.

Ο επαναστάτης που αρνείται το ζυγό της αιχμαλωσίας του, καλά κάνει και αποφασίζει να διαρρήξει τη «σύμβαση» διαιώνισης της δουλείας του. Και αυτό τον κάνει «μάγκα», γιατί δεν έχει πια τί άλλο να χάσει! Και ο μάγκας έχει ήδη πληρώσει το λογαριασμό, ηθικά, και  δεν γίνεται να τον πληρώσει και τοις μετρητοίς.

[Κι ο δάσκαλος που υπερασπίζεται  την ελευθερία, και διαπραγματεύεται με αξιοπρέπεια και εντιμότητα, παρέχει -με τον εαυτό του και το αντίτιμο που καταβάλει σε τούτο τον αγώνα του- διδαχή στους μαθητές του και στην κοινωνία ολόκληρη].

Εκείνος που τρέμει πως τον πήρανε είδηση, για το δόλιο συμβόλαιο να εισπράττει αισχρά κέρδη, καλά κάνει και τρέμει όταν δεν του βγαίνει ο εκβιασμός, το φονικό, η συνωμοσία, ο τσαμπουκάς. Γιατί μπορεί να χάσει, και τρέμει για τη χασούρα του ανέκοπου κι ανέξοδου κέρδους του. Αυτός είναι ψευτόμαγκας. Και κάνει σαματά για να το πιστέψει κι ο ίδιος πως έχει δίκιο. Αλλά δεν έχει.

Όταν από αδυναμία χαρακτήρα, υποκύπτεις σε μια μεγάλη πίεση ή σε μια δελεαστική πρόταση, δεν είναι δα και θέσφατο! Σε κάθε κοινωνία παρέχεται η δυνατότητα να επικαλεστείς τις συνθήκες υπό τις οποίες υποχώρησες, εκάμφθης. Μονάχα στον υπόκοσμο δεν χωρούν τέτοιοι λόγοι υπαναχώρησης. Εκεί, η ηθική αναστέλλεται. Μετράει ο λόγος που δόθηκε, ασχέτως των συνθηκών υπό τις οποίες δόθηκε.

Εξ άλλου, στον κόσμο αυτόν τον (σκοτεινό, κι όχι) ονειρεμένο, δεν μπορείς να αλλάζεις τις συμφωνίες, εύκολα! Μπορεί να μιμηθούν τον επαναστάτη, κι άλλοι ταπεινοί και πονεμένοι, ματωμένοι και μαχαιρωμένοι. Κι άλλοι ανέστιοι, που -φερέοικοι- πλανιώνται στους δρόμους και πλαγιάζουν κάτω από τις γέφυρες, γιατί κάποια τράπεζα τους πήρε τα σπίτια, ως επακόλουθο της τήρησης μιας δέσμευσης, που είχε παρασχεθεί υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Οι συνθήκες άλλαξαν, αλλά όχι οι δεσμεύσεις. Είπαμε, στον υπόκοσμο -αν είσαι ο αδύναμος- οι συμφωνίες είναι συμφωνίες! (Γιατί αν είσαι ο ισχυρός, ή αδίστακτος, εύκολα κι ελεύθερα τις παραβιάζεις!).

Όσο για τη διαρκή βοήθεια των αδυνάτων, αυτή πια καταντάει επικίνδυνη! Δεν μπορούμε να βοηθούμε όλους τους αδυνάτους! Όλους τους τεμπέληδες! Εμείς, οι οργανωμένες κοινωνίες της παραγωγής, της πειθαρχίας και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών! Οι τόκοι που (εξασφαλίσαμε να) εισπράττουμε από τα χρυσοπληρωμένα δάνεια που τους χορηγούμε, δεν φτάνουν για να τους ξαναδανείσουμε και νά 'χουμε κι άλλο διάφορο! Εξ άλλου, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να μη μπορεί να πληρώσει και να εξοφλήσει ο υπερχρεωμένος! Αυτός είναι ο αληθινός κίνδυνος που διατρέχουμε από τις «ευεργεσίες» και από την «αλληλεγγύη» μας, προς αυτούς!

Είναι προφανές, από τα παραπανω, ότι κατανοούμε τους προβληματισμούς και τις ενστάσεις των συνεταίρων μας.

Φαίνεται πως οι μεγάλοι εμπνευστές της Ενωμένης Ευρώπης που βλέπανε μπροστά τους όλες τις χώρες μαζί, την κάθε μια να πλαισιώνει τη μεγάλη αυτή ένωση με τα χαρίσματά της και την ιδιοπροσωπία της, έτσι που να πλουτίζει όλη η Ευρώπη με τούτα τα χαρίσματα, χάσανε την επίδρασή τους στους νεώτερους ευρωπαίους ηγέτες.

Ετούτοι, οι τελευταίοι, όπως όλοι οι κληρονόμοι μεγάλων κληρονομιών, αποδείχνονται πολύ διαφορετικοί, υπολείπονται σπουδαίως. Θά 'λεγε κανείς, μικρόνοες και μικρόψυχοι. Από κάθε παρέα, θέλουνε να βγάλουνε άμεσο διάφορο οι ίδιοι. Δεν θέλουνε το καλό των κοινωνιών τους και της Ευρώπης, όπως το είδαν οι παλιοί! Κι εκείνο που μας δείχνουν αυτοί τώρα πια, είναι, κυρίως, τ' ακονισμένα δόντια τους.

Δεν ξέρω αν είναι ψευτόμαγκες, ή αν είναι ο Τζακ ο αντεροβγάλτης!