Η Φόνισσα: Ήταν εντυπωσιακή... ακριβώς γιατί δεν ήταν εντυπωσιακή.

Ήταν εντυπωσιακή... ακριβώς γιατί δεν ήταν εντυπωσιακή.

Ήταν μελαγχολική... χωρίς να σε βαραίνει.

Ήταν σοκαριστική... γιατί μιλούσε για πνιγμένο αίμα.
Ήταν λυρική... ολόψυχα!

Είχε μοιρολόγια... που με έκαναν να ντρέπομαι για το ότι πίστευα πως είναι οπισθοδρομικό το να θέλει η γιαγιά μου να μοιρολογήσει τη θεία μου που "έφυγε" πρόωρα.

Στο τέλος ήρθε η κάθαρση.
Ένιωθες την λύτρωση, το νόημα, το ποια ήταν τελικά η "Φόνισσα". Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα στη θέση της... που δεν είχε επιλέξει τη ζωή της η ίδια για την ίδια.

Και μετά το χειροκρότημα. Δυνατό και ανυπόμονο, σαν το κοινό να περίμενε όλη αυτή την ώρα για να χειροκροτήσει. Όταν, δε, βγήκε η "Φόνισσα"... Το χειροκρότημα έγινε καταιγίδα. Σαν την καταιγίδα που δυναμώνει και ακούγεται ολόγυρα στο σπίτι. Τέτοιος ήταν ο ήχος!

Ήταν πραγματική παγκόσμια πρώτη για μια όπερα που όμοιά της δεν έχει ξανανέβει. Ήρεμη και δυνατή μαζί, σιγανή αλλά και με εντάσεις που να σε διαπερνάνε! Χωρίς φωνητικούς πρωταθλητισμούς, μόνο με ολόψυχες "επιδόσεις". Η φωνητική αρτιότητα εξέφραζε το βάθος της ψυχής. Δεν ήταν μόνο για να εντυπωσιάσει.  

Εγώ ως "Φόνισσα/Φραγκογιαννού" είδα την Τζούλια Σουγλάκου στις 26/11. Με συγκλόνισε! Και όχι φυσικά μόνο εκείνη, όλη η παράσταση. Στο σύνολό της και στις ερμηνείες. Τέτοιες στιγμές να ζούμε και έτσι να δημιουργούμε στη βασανισμένη αλλά και ευλογημένη μας χώρα. Γιατί το βάσανο αλλά και η ευλογία είναι που βγάζουν την Τέχνη, που σε αυτήν ενσωματώνουμε ότι καλύτερο έχουμε! Τέτοιο επίπεδο έχουμε και τέτοιο αξίζουμε! Ας αρχίσουμε να το συνηθίζουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι. Είναι δύσκολο όταν έχεις μάθει να είσαι το "αποπαίδι", ο κατώτερος απόγονος, να νιώσεις ότι είσαι το ίδιο άξιος και ισότιμος. Είμαστε όμως. Όσο κι αν "ξένο" μας φαίνεται.

Καθώς πήγαινα στο Μέγαρο Μουσικής, με ρώτησε ο ταξιτζής: «Παίζουν τίποτα μεγάλα ονόματα απόψε;» Αν δεν είναι μεγάλο όνομα, και κυρίως μεγάλη καλλιτέχνης, η "Φόνισσα" που είδα εκείνο το βράδυ... Τότε ποια είναι;

Φωτογραφίες - Κείμενο: Χρύσα Κουτρουμάνου