Με το δάχτυλο στο μέλι....

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ότι όποιος πάρει την καρέκλα και του δίνεται η δυνατότητα να απλώσει το δάχτυλο στο μέλι, ποιός είναι αυτός που δεν θα το κάνει; Στην Μεταπολίτευση έχουμε δεί από το σύνολο των κυβερνήσεων αυτής της χώρας, όχι μόνο δάχτυλα, αλλά φάγανε το μέλι, ξεπούλησαν το βαζάκι και υποθήκευσαν την περιουσία του μελισσουργού για τα καλά. Το βάζο με το μέλι είχε τους φόρους του λαού, όπου με κόπο έδωσε από το υστέρημα του. Το δάχτυλο της Μεταπολίτευσης όμως έμπαινε όλο και πιο βαθιά στο βάζο. Τι ήτανε αυτό που άφησε όσο πουθενά αλλού αυτή την ασύδοτη συμπεριφορά των εκάστοτε εξουσιαστών-αρχόντων;

Πώς σε άλλες χώρες αυτό έχει ελεγχθεί; Πώς δεν παρατηρείται σε τέτοια έκταση η σήψη και η διαφθορά όσο στο βασίλειο της Μεταπολίτευσης; Τι έχουν οι άλλοι και το δάχτυλο είναι πιο μαζεμένο σε σχέση με εμάς; Τι μας έκανε για το 2014 στον Παγκόσμιο Χάρτη της ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ να έχουμε την πρωτιά στην Ευρώπη και να είμαστε παγκόσμια στην ίδια θέση με την Κολομβία; Όλοι οι λαοί δημοκρατία δεν έχουν; Δεν είμαστε στον λεγόμενο Δυτικό κόσμο εμείς; Τι κάνει ο Γάλλος, ο Ιταλός, ο Αμερικάνος και έχει περιορίσει την διαφθορά σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα με εμάς; Εκεί γιατί οι λεγόμενες Δημοκρατίες έχουν καλύτερα αποτελέσματα; Τι φταίει;

Για να μην μπαίνει το δάχτυλο στα λεφτά μας, είτε στα ταμεία μας, είτε στα τέλη μας, είτε στους φόρους (όπου υποτίθεται ότι είναι ανταποδοτικοί, αλλά ο Έλληνας ακριβοπλήρωνε χοντρά το κράτος και έπαιρνε ένα μικρό κομμάτι πίσω σαν υπηρεσία). Αυτό που λείπει από εμάς και το 'χουνε βρεί οι κουτόφραγκοι είναι οι θεσμοί, αυτοί θωρακίζουν τον πολίτη στις ορέξεις και στους σκοπούς που έχει ο κάθε εξουσιαστής. Εδώ εκτός από κακούς διαχειριστές έχουμε και ισχυρά παράκεντρα εξουσίας, όπως είναι η οικονομική ελίτ (που έχει αποστασιοπηθεί από την υπόλοιπη κοινωνία, έχοντας την αντίληψη του φεουδάρχη), οι ισχυρές πρεσβείες (που δίνουν κατευθύνσεις και διαταγές), οι εκλεκτοί των πολιτικών μας όπου λειτουργούν ως αυλικοί (διορίζονται σε ΔΕΚΟ, διοικητές δημόσιων υπηρεσιών, σε τράπεζες) και τα παπαγαλάκια που είναι υπάκουα στους μιντιάρχες.

Οι θεσμοί είναι αυτοί που θα ελέγξουν το δάχτυλο να μην μπαίνει βαθιά ή τουλάχιστον να το περιορίσει στην πορεία του προς το βάζο. Είναι άμεση ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθεί η δικαιοσύνη (από τον Υπουργό Δικαιοσύνης), να υπάρξει ένα Συνταγματικό Δικαστήριο (ώστε να μην υπάρχει το ΣΤΕ και να λέει ναι μεν ο νόμος είναι αντισυνταγματικός, αλλά ένεκαι η ανάγκη θα περάσει), να φτιαχτεί ένα πλαίσιο αδειοδότησης και κάθαρσης για τα Μίντια και θεσμούς όπου ο πολίτης θα ελέγχει τον κάθε άρχοντα του, όπως η ανάκληση, όπως δημοψηφίσματα με λαϊκή πρωτοβουλία (όχι του άρχοντα), νομοθετήματα με ένα πλαφόν υπογραφών των πολιτών, με δικαιοσύνη όπου θα είναι στα δεδομένα του δικαστηρίου της Ηλιαίας.

Όπως έλεγε ο Αβραάμ Λίκολν : Οι περισσότεροι άνθρωποι τα βγάζουν πέρα με τις αντιξοότητες, αλλά αν θέλεις να δοκιμάσεις το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσε του εξουσία. Επειδή δεν έχουμε το χάρισμα σαν ανθρωπότητα να βρούμε ένα άγιο άνθρωπο για την ανώτατη εξουσία, εκεί πρέπει να μπούνε φραγμοί, άλλοι λαοί τα κατάφεραν πρέπει και εμείς να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο του πολιτικού με τον πολίτη, γιατί ο πολίτης που θα κόψει τον τον λώρο θα μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να ανεξαρτητοποιηθεί, χωρίς να είναι έρμαιο στον κάθε "πατερούλη" πολιτικό που θέλει να είναι εξαρτώμενος του ο πολίτης, ώστε να έχει εξασφαλισμένα τα οφέλη του ο εξουσιαστής και τον πολίτη να τον ξεγελάει με χάντρες. Πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό σύστημα, όπου ο πολίτης δεν θα είναι μέρος των αποφάσεων, αλλά θα έχει και λόγο και δύναμη στις αποφάσεις, άλλωστε αυτό το σύνολο το μεγάλο είναι που αδικείται και απευθύνονται οι αποφάσεις της εξουσίας στον λαό. Πρέπει ο πολίτης να ωριμάσει και να απογαλακτιστεί από τον πολιτικό.

Nick Bagiartakis