Υπάρχουν λύσεις που σήμερα εφαρμόζονται απαρατήρητες απο το ανίκανο πολιτικό σύστημα;

Η Ελλάδα σύντομα θα κληθεί ν' αλλάξει πορεία μετά από εκλογές.

Η συγκυβέρνηση φοβάται τις εκλογές και τους πολίτες και προσπαθεί με κάθε τέχνασμα να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία.

Η επίσημη πρόθεση της είναι να ολοκληρώσει την τετραετία της, δηλαδή έχει κατσικωθεί να κυβερνήσει τις ζωές μας ως τις 12 Ιουνίου του 2016.

Πρακτικά όμως κινδυνεύει να οδηγηθεί σε εκλογές το αργότερο τον Μάρτιο του 2015, εξαιτίας της αδυναμίας της να εκλεξει Πρόεδρο Δημοκρατίας με 180 βουλευτές.

Ακούσαμε από τον κο Σαμαρά το όραμα του για την ανάπτυξη της Ελλάδας με βάση το πρόγραμμα του.

Η Ελλάδα συνεχίζοντας την πορεία που διατηρεί σήμερα με βάση τις δικές του προβλέψεις για τα επόμενα χρόνια θα έχει ανεργία πάνω από 20% και το πολύ μονοψήφια ανάπτυξη.

Αυτό όμως δεν είναι όραμα , αλλά εφιάλτης και ομολογία οικτρής αποτυχίας του προγράμματος.

Η Ελλάδα είναι σήμερα Ευρωπαικός πρωταθλητής της ανεργίας.

Σύμφωνα με την τελευταία τριμηνιαία έκθεση της Ευρωπαικής Επιτροπής, η μακροχρόνια ανεργία στη χώρα μας έφτασε στο ποσοστό του 19,6% και διατηρεί αυξητική τάση 1,9% τον τελευταίο χρόνο.

Τον Ιούλιο του 2014 η ανεργία στην Ελλάδα ήταν 26,4%.

Το 2013 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας έφτασε το 175,5 % του ΑΕΠ και το ποσό των 321 δισ ευρώ, σύμφωνα με το γραφείο του προυπολογισμού του κράτους, σελίδα 6.

Κάνοντας τον αντίστροφο υπολογισμό βρίσκουμε ότι το ΑΕΠ της χώρας το 2013 ήταν 182,9 δισ ευρώ.

Αφού η μακροχρόνια ανεργία διαμορφώθηκε σε 19,6%, μπορούμε να υπολογίσουμε ότι , αν η μακροχρόνια ανεργία έπεφτε σύντομα σε ένα ποσοστό 10%, το ετήσιο ΑΕΠ θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε 204,7 δισ ευρώ, δηλαδή να είχαμε μία ετήσια αύξηση του ΑΕΠ κατά 21,8 δισ ευρώ ή κατά 19% ετήσια μείωση του χρέους προς το ΑΕΠ (!).

Το συμπέρασμα είναι τρομακτικό και δείχνει την λάθος συνταγή , που χρησιμοποιείται ως σήμερα από την Τρόικα με την συναίνεση της συγκυβέρνησης.

Για 9,6% μείωση της μακροχρόνιας ανεργίας επιτυγχάνουμε 11,95% αύξηση του ΑΕΠ και 19% μείωση του χρέους ως προς το ΑΕΠ.

Στο σημείο αυτό ίσως υπάρξει αντίλογος και κάποιος ίσως να σκεφθεί ότι δεν είναι δυνατό να πέσει η μοκροχρόνια ανεργία κατά 9,6% σε ένα έτος.

Θα αντιστρέψω το συλλογισμό και θα παρατηρήσω ότι η ανεργία το 2008 δεν ήταν 26,4%.

'Ο τι ανεβαίνει μπορεί και με αντίστροφο τρόπο να πέσει και αυτό είναι κανόνας.

'Ισως κάποιοι να νομίσουν ότι θέλω να μιλήσω για κευνσιανές πολιτικές με μοχλό ανάπτυξης τα δανεικά.

Δανεικά , όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι μάλλον δύσκολο να υπάρξουν στο μέλλον, καθώς η τρόικα φέρεται να μας δάνεισε 240 δισ ευρώ από το 2009.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα 240 δισ ευρώ δεν ήταν νέα δανεικά, αλλά μάλλον μία ατυχής ανακύκλωση υφιστάμενου κρατικού χρέους.

Και διευκρινίζω το ατυχής για να μην παρεξηγηθώ.

Το χρέος απλά άλλαξε ιδιοκτήτη και από τις αγορές φορτώθηκε με λογιστικό τρόπο στους Ευρωπαίους φορολογουμένους.

Το πρόγραμμα αυτό ήταν στην ουσία του ένα καλυμμένο πρόγραμμα QE με μοναδικό ωφελημένο τις Τράπεζες (αύξηση ρευστότητας των Τραπεζών, μείωση του ρίσκου των υφιστάμενων δανείων τους προς την Ελλάδα).

Το δανειακό μνημονιακό πρόγραμμα της Ελλάδας είναι στην ουσία του κευνσιανό πρόγραμμα, απευθυνόμενο προς τις Ευρωπαικές τράπεζες (!).

'Ενα παραδοσιακό και τυπικό κευνσιανό πρόγραμμα πρεσβεύει ότι για να αντιμετωπίσεις την ύφεση πρέπει να διαθέσεις κεφάλαια στην οικονομία για να γίνουν κάποια έργα.

Στη συνέχεια αυτά τα κεφάλαια κυκλοφορούν στην οικονομία και μειώνουν την ανεργία , αυξάνοντας την κατανάλωση και το εισόδημα σχεδόν ισόποσα.

'Οταν η οικονομία είναι αναπτυγμένη και δεν χρειάζεται νέες επενδύσεις το παραγόμενο έργο μπορεί να μην έχει λογικό νόημα: Bάζεις πχ ανέργους επί πληρωμή να ανοίξουν λάκκους και στην συνέχεια τους ξαναπληρώνεις για να τους κλείσουν.

Το παραγόμενο έργο θα είναι μηδενικό, αλλά το εισόδημα και η κατανάλωση θα αυξηθεί και η ανεργία θα μειωθεί.

Σε μία άλλη παραλλαγή του συστήματος μπορεί να επιλεχθεί η πραγματοποίηση δημοσίων επενδύσεων για έργα μακρόπνοα, που ο ιδιωτικός τομέας δεν θα αναλάμβανε ποτέ να κατασκευάσει λόγω αναγκαστικής μακρόχρονης απόσβεσης τους πχ αυτοκινητόδρομοι στην Γερμανία του 1930 ή υδροηλεκτρικά φράγματα, που παράγουν ρεύμα πολλαπλάσιο από τις τρέχουσες ανάγκες των υφιστάμενων πόλεων (Hoover Dam).

H Eλλάδα ευτυχώς δεν είναι βιομηχανικά αναπτυγμένη και δεν χρειάζεται να κατασκευάσει έργα μηδενικής ωφέλειας.

Στο σημείο αυτό προκύπτει άλλη απορία.

Ας υποθέσουμε ότι παράγουμε κάτι επιπλέον, ποιός θα το καταναλώσει για να ξαναπάρουμε πίσω τους πόρους που διαθέσαμε για την παραγωγή του?

H λανθασμένη απάντηση της συγκυβέρνησης είναι ότι πρέπει να αυξήσουμε τις εξαγωγές προιόντων.

Εννοείται ότι η λύση αυτή σκοντάφτει στο γεγονός της μειωμένης ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας και για τον λόγο αυτό η προσπάθεια δεν καρποφόρησε ικανοποιητικά.

Επιπλέον ,όταν η βιομηχανική παραγωγή είναι υποανάπτυκτη , με μία παρόμοια λύση μπορούμε να κινδυνεύσουμε να αυξήσουμε τις εισαγωγές πρώτων υλών και να περιοριστούμε στην αμοιβή μας με μισθούς κάτω από το κοινωνικό κόστος.

Η ορθή λύση είναι διαφορετική.

Θα πρέπει να αυξήσουμε συνολικά την παραγωγή μας σε όλα τα αγαθά που μπορούμε να παράγουμε και τα αγαθά αυτά να διατεθούν για να "ταίσουμε" τους ανέργους και να ανεβάσουμε το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πολιτών.

Το ποσοστό των υφιστάμενων ανέργων είναι αρκετό για να εξασφαλίσει κυβερνητική σταθερότητα σε όποια πολιτική παράταξη επιλέξει αυτή την λύση στο προεκλογικό πρόγραμμά της.

Το να παρέχουμε επίδομα ανεργίας ,χωρίς την παραγωγή κοινοφελούς έργου από τους ανέργους , ισοδυναμεί με κατανάλωση κεφαλαίων που δεν έχουμε και κανένας δεν είναι πρόθυμος να μας δανείσει.

Το να αυξήσουμε την εγχώρια παραγωγή θα μας επιτρέψει να μειώσουμε και τις εισαγωγές μας από τις άλλες χώρες.

Στις σημερινές συνθήκες κάθε εισαγωγή θα πρέπει να αντιστοιχεί σε μία τουλάχιστον ισόποσης αξίας εξαγωγή.

Αν κάποιος θέλει να εισάγει οτιδήποτε μπορεί να το κάνει με δικά του κεφάλαια, αλλά θα πρέπει να πληρώσει όλο τον ΦΠΑ εδώ κατά την εισαγωγή του είδους και όχι κατά την μεταπώληση του.

Με τον τρόπο αυτό ο υψηλός Ελληνικός ΦΠΑ θα εμποδίζει τις εισαγωγές από άλλες χώρες και οι Ευρωπαίοι θα έχουν κίνητρο να μας πιέζουν για την μείωση του στα φυσιολογικά επίπεδα της υπόλοιπης Ευρώπης .

Αν το ζητήσουν επίμονα θα ικανοποιήσουμε το αίτημα τους και με τον τρόπο αυτό θα πέσουν και οι τιμές των αγαθών στην Ελλάδα σε φυσιολογικά επίπεδα.

Στο σημείο αυτό μπορεί κάποιος να ρωτήσει που θα βρούμε τα χρήματα να κάνουμε αυτό το τιτάνιο έργο.

Η Ελλάδα δεν έχει την δυνατότητα να τυπώσει όσα ευρώ χρειάζεται.

Δεν την εμποδίζει όμως κανείς να δώσει στους πολίτες , που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας , κουπόνια για την αγορά ειδών πρώτης ανάγκης πχ τρόφιμα, ρούχα, ενοίκια.

Τα κουπόνια αυτά θα αποκτήσουν αξία ,γιατί θα ενσωματώνουν αξία απαλλαγής από ισόποση φορολογία σε αυτούς που τα προσκομίζουν στα δημόσια ταμεία.

Με τον τρόπο αυτό θα είναι αποδεκτά από τους πωλητές αγαθών και υπηρεσιών, γιατί θα μειώνουν ισόποσα την υψηλή άμεση και έμμεση φορολογία τους.

Αυτό δεν είναι χρήμα ή μήπως είναι?

Για την απάντηση δεν είναι πάντως απαραίτητο να ρωτήσουμε ούτε την ΕΚΤ, ούτε την τρόικα.

Αν πάτε σε οποιαδήποτε Ελληνικό super market θα δείτε στα ταμεία την χρήσης πληθώρας τέτοιων εκπτωτικών κουπονιών, που εκδίδουν και Πολυεθνικές εταιρείες.

Η μόνη διαφορά τους είναι ότι εκπίπτουν φορολογικά με πιο σύνθετο τρόπο...

Πότε λοιπόν θα ξυπνήσουν οι κοιμισμένοι πολιτικοί μας ηγέτες για να σώσουν πραγματικά την Ελλάδα?

Mόνο όταν διαδώσετε εσείς τις παραπάνω ιδέες πριν γίνουν εκλογές και ανακατωθεί η σημερινή κακόγουστη πολιτική σούπα...

Son Ofeon