Διαβάζω εδώ, ότι «Ο Ελληνας πολύ πριν από την κρίση έπαψε να προσδίδει νόημα σε αξίες όπως η φιλοπονία, η σεμνότητα, η αυτογνωσία, η εγκαρτέρηση, η μετριοπάθεια, η υπακοή στους νόμους, η τιμιότητα, η φιλαλήθεια (…)
Η οικογένεια, με την αρρωστημένη της μορφή, βρίσκεται πριν και πάνω από όλα. Ο Ελληνας δεν διστάζει να διορίσει το ανάξιο συνήθως παιδί του εις βάρος του άξιου παιδιού του γείτονα που δεν έχει τις ίδιες γνωριμίες, ακολουθώντας έτσι τους άγραφους νόμους της μαφίας (…)
Πέρασαν ολόκληρες δεκαετίες διαμαρτυριών και απεργιών, ποτέ όμως στην ελλαδική κοινωνία δεν ακούστηκε συλλογικό αίτημα διεκδίκησης της αξιοκρατίας, του ελέγχου της ποιότητας, της καταξίωσης της αριστείας και των αξιολογικών κρίσεων, διότι έτσι θα αναιρούνταν η κομματική πελατεία και οι ψηφοφόροι θα είχαν κρίση και λογική. Η πολιτική αυτή βαρβαρότητα μπορούσε να συντηρηθεί μόνο μέσω αδιάκριτων παροχών σε πουλημένες συνειδήσεις...».
Για το άρθρο αυτό, μου μίλησε ο γιός μου.
Ένας άνθρωπος της νέας γενιάς μιλάει, ένας άλλος άνθρωπος -της νέας γενιάς κι αυτός- το θεωρεί σημαντικό και αξιοπρόσεκτο. Κι ένας άλλος άνθρωπος, που αποτελεί «αξία» για τούτο τον τόπο -για την ευστοχία των παρατηρήσεων και την αντικειμενικότητά του- το αναδεικνύει περαιτέρω.
Κι εγώ, ανήμπορη και λίγη, συμφωνώντας με όλους αυτούς, με χαρά κι ελπίδα, το σημειώνω, για όλους τους ενδιαφερόμενους σχετικά. Μήπως και γίνουμε περισσότερες οι ομάδες που προβληματιζόμαστε, κι αντιστεκόμαστε στην κατάντια και το αδιέξοδο της χώρας μας.
Δείτε τον σχετικό προβληματισμό, στο σύνολό του, εδώ.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.