Άλλος για καταγγελίες;

Νέα προεκλογική μόδα χτύπησε το πολιτικό μας σύστημα λίγους μήνες πριν στηθούν οι κάλπες: Ποιός χρηματίζει ποιόν για να ψηφιστεί πρόεδρος της δημοκρατίας μπας και σωθεί η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου για ενάμιση ακόμη χρόνο.

Ο Πάνος Σκουρλέτης έκανε αυτό που συνήθως κάνει με πολύ μεγάλη επιτυχία για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Άνοιξε το στόμα του.

Πριν λίγο καιρό έγραφα για μια δημοσκόπηση που έφερνε τον ΣΥΡΙΖΑ 10 μονάδες μπροστά από την ΝΔ: «Παρότι οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν και πολλά πράγματα, η συγκεκριμένη αποδεικνύει το αναμενόμενο: ότι η καλύτερη κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να ρίξει την κυβέρνηση, είναι να μην κάνει τίποτα». Συνεχίζω να επιμένω στην άποψη αυτή, κι αν κρίνω από τα σχόλια που έλαβα για το συγκεκριμένο κείμενο, υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω που πιστεύουν το ίδιο.

Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ τού «γνωρίζω τι συμβαίνει και είμαι έτοιμος να το αποκαλύψω» και τού «πετάω κάτι για ένα πράγμα που έχω ακούσει και περιμένω αντιδράσεις». Η συγκεκριμένη περίπτωση –η οποία παρεμπιπτόντως δεν ξεκίνησε από τον Σκουρλέτη αλλά από τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον Γιάννη Πανούση- ανήκει στο δεύτερο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει συγκεκριμένες αναγγελίες για τη μελλοντική του κυβέρνηση. Και για το πρόγραμμά της αλλά και για τη στάση που θα κρατήσει απέναντι σε όσους οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Καλές ή κακές, οι αναγγελίες αυτές δεν θα προλάβουν να κριθούν καν από το αποτέλεσμα. Θα οριστικοποιηθούν από τα πρώτα νομοσχέδια που θα φέρει στη βουλή όταν θα έχει την πλειοψηφία.

Παρόλα αυτά, είναι γεγονός ότι τα περισσότερα από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα ή μιλούν από το βήμα της βουλής, δεν γνωρίζουν ούτε τις λεπτομέρειες της πολιτικής του κόμματος, ούτε έχουν την ικανότητα να αντικρούσουν συγκεκριμένα επιχειρήματα των αντιπάλων τους. Βασίζουν τη ρητορική τους στην κατάσταση η οποία επικρατεί εκεί έξω, και στα τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν στα όρια της φτώχειας ή κάτω από αυτά. Δεν απαντούν καν στην κατηγορία ότι δεν ψήφισαν κάποιο νομοσχέδιο «για το κοινό καλό», όταν μέσα σε αυτό κρύβονταν τροπολογίες οι οποίες και άσχετες με το περιεχόμενο του νομοσχεδίου ήταν, και ευνόησαν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Σε μια πολιτεία η οποία αποτελείται από σκεπτόμενους ανθρώπους, η άποψη ότι η κρίση που έχει χτυπήσει αλύπητα το μισό πληθυσμό της χώρας φτάνει και περισσεύει για άμεση αλλαγή πολιτικής, προσώπων και συμμαχιών, θα έφτανε και θα περίσσευε.

Όμως είμαστε στην Ελλάδα. Στη χώρα όπου 400.000 άνθρωποι ψηφίζουν νεοναζί, 2 εκατομμύρια ξαναδίνουν την ψήφο τους στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, και καμιά πεντακοσαριά χιλιάδες πιστεύουν ότι η μεγαλύτερη ελπίδα του τόπου είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Μέρος της συζήτησης για την ψήφο εμπιστοσύνης έκανε κύκλους γύρω από το θέμα της φοροασυλίας και των σβησμένων προστίμων πετρελαϊκών εταιρειών από τροπολογίες της κυβέρνησης που κρύβονταν μέσα σε άσχετα νομοσχέδια. Αυτά δεν είναι καταγγελίες κάποιου παλαβού. Έχουν δημοσιευτεί πολλάκις στον Τύπο κι έχουν ακουστεί στα ραδιόφωνα. Είναι ένα μέρος της απάντησης που θα έπρεπε να δίνει κάθε ΣΥΡΙΖΑίος πανελίστας όταν τον ρωτούν «πού θα βρείτε τα λεφτά;».

Και γι’ αυτό είχα γράψει μερικές σκέψεις, σχολιάζοντας παράλληλα ένα αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται εδώ και δύο χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν κάνει και πολλούς στο κόμμα να αισθάνονται άνετα.

Μιλώντας με όρους πολιτικής και ιδεολογίας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να μιλήσει τώρα για φυλακές, ειδικά δικαστήρια, Γουδιά, βουλευτές που τα παίρνουν, και διάφορες άλλες τέτοιου είδους καταγγελίες οι οποίες φαίνεται πως μετά τη στάση του Δραγασάκη στη συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης και του Σκουρλέτη στο Μέγκα, δεν είναι τυχαίες, αλλά προκύπτουν έπειτα από κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό.

Για να τελειώσει, λοιπόν, μια για πάντα όλη αυτή η ιστορία, πρέπει να θυμηθούν ορισμένοι άνθρωποι το εξής: Η αριστερά δεν ζητά την ψήφο κανενός με σκοπό την εκδίκηση. Ψήφο εκδίκησης ζητάνε οι χρυσαυγίτες και οι Καμμένοι, όχι ένα πραγματικά ριζοσπαστικό κόμμα.

Βέβαια, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο η ψήφος εκδίκησης να κερδίσει πόντους. Κάτι το οποίο στην Ελλάδα συμβαίνει ήδη. Στην περίπτωση αυτή το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που έχει δίκιο. Δεν μπορείς να αλλάζεις προσωπεία κάθε τρεις και λίγο, μόνο και μόνο για να γίνεις αρεστός σε κάποιον που αμφιταλαντεύεται μεταξύ χρυσής αυγής και αριστεράς. Όσο κι αν η άποψη αυτή είναι εκλογικά λανθασμένη, θα πρέπει να αποτελεί μονόδρομο: άνθρωπος ο οποίος είναι έτοιμος να ρίξει ψήφο στους ναζί δεν έχει καμία δουλειά σε ένα αριστερό κόμμα.

Είναι σχεδόν βέβαιο πως μέχρι να φτάσουμε στις εκλογές θα ζήσουμε πολλά ακόμη επεισόδια τύπου Σκουρλέτη/Κωνσταντόπουλου/Δραγασάκη/εισαγγελέων, κι ακόμη περισσότερες αλλήθωρες παρεμβάσεις της δικαιοσύνης για καταγγελίες που έπρεπε να είχαν εξεταστεί όταν δημοσιεύτηκαν (Αλήθεια, όλα αυτά που λέει ο Πάγκαλος για ΣΥΡΙΖΑίους που έκαψαν την Μαρφίν και σκότωσαν τρεις ανθρώπους, δεν είναι λόγος για να παρέμβει εισαγγελέας;).

Η δικαιοσύνη -δηλαδή οι άνθρωποί της- κουβαλά την τεράστια ρετσινιά της υπόθεσης Μπαλτάκου-Κασιδιάρη. Αυτή η σκιά δεν έχει φύγει από πάνω της, κι ούτε πρόκειται να φύγει αν δεν αποχωρήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι κι αν δεν πραγματοποιηθεί πραγματικά ανεξάρτητη έρευνα για τις καταγεγραμμένες καταγγελίες. Κάτι το οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει ούτε από αυτήν την κυβέρνηση, αλλά ούτε κι από μια υποθετική επόμενη, η οποία θα κινηθεί στο δόγμα «τούς έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη». Με τη μόνη διαφορά, ότι αν έχεις πραγματικά τη διάθεση να προχωρήσεις σε τέτοιες τομές, αυτό το κάνεις όταν έρθει η ώρα σου. Δεν το διαφημίζεις από τα τηλεοπτικά παράθυρα για να κερδίσεις ψήφους.

(Ό,τι κι αν είχαν προσάψει στον Κώστα Σημίτη την περίοδο που κυβερνούσε, η απάντησή του ήταν “αν έχετε στοιχεία να πάτε στον εισαγγελέα”. Η γραφικότητα είναι κληρονομική, ακόμη και στα πιο αριστερά έδρανα της βουλής. Καλή λοιπόν η πολιτική, καλή και η ιδεολογία, όμως ακόμη καλύτερο είναι να ξέρεις να συνδυάζεις αυτά τα δύο χωρίς να αλλοιώνεις τον χαρακτήρα σου. Εφόσον, λοιπόν, αποφάσισες να μπεις στο παιχνίδι, προετοιμάσου από τώρα για την περίοδο που θα σε ελέγξουν για το πόσο καθαρός βγαίνεις από αυτό.)

πολύφημος