Η διάσωση των τραπεζών του 2008, απο την οποία έλαβαν 700 δισεκατομμύρια δολάρια σε δάνεια έκτακτης ανάγκης για να τους κρατήσει στη ζωή, άγγιξε ένα μεγάλο μέρος του αμερικανικού λαού.
Ποτέ όσο εργαζόμουν για τον Δρ. Ron Paul δεν είχα ξανά δεί τέτοια σφοδρή αντίσταση σε ένα νομοσχέδιο.
Ανεξάρτητα από το αν οι τράπεζες διασωθούν (bailed out or bailed in,) απο κρατικά δάνεια η από τους καταθέτες, οι τραπεζίτες πάντα θα είναι κερδισμένοι, ενώ οι καταθέτες/πολίτες θα υποφέρουν.
Εκείνη την εποχή, το σύστημα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου εξακολουθούσε να λειτουργεί με την εκτύπωση κειμένων πριν την απάντηση τους, και η στοίβα των κειμένων που αντιτίθονταν στη διάσωση των τραπεζών ήταν πιθανότατα τρία ή τέσσερα πόδια ύψος.
Στην πραγματικότητα, η λαϊκή αντίθεση προς την διάσωση των τραπεζών ήταν ένας από τους κύριους λόγους αντιδράσεων που οδήγησαν στην αρχική ανάπτυξη του κινήματος Tea Party στις αρχές του 2009.
Η οργή για τις διασώσεις τραπεζων ήταν τέτοια που ευχόμαστε να μην την ξαναζήσουμε ποτέ!
Η οργή για τις διασώσεις τραπεζων ήταν τέτοια που ευχόμαστε να μην την ξαναζήσουμε ποτέ!
Αλλά αντί των διασώσεων, μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά σε μια ακόμη πιο ύπουλη πρακτική που λέγεται - bail-ins.
Σε ομιλία του Αντιπροέδρου της Federal Reserve, Stanley Fischer στα μέσα Αυγούστου και όπου ανέφερε την bail-inable έκδοση ομολόγων από τις τράπεζες ο κόσμος αντιλήφθηκε για το τι ακριβώς σχεδίαζε η Fed όσον αφορά τα μελλοντικά bail-ins.
Bail-ins είναι μια μέθοδος για την αναδιάρθρωση των υποχρεώσεων της αφερέγγυου τράπεζας όπου αναγκάζει τους πιστωτές και τους μετόχους να αναλάβουν τις απώλειες και όχι χρησιμοποιώντας χρήματα φορολογουμένων για τη διάσωση του ιδρύματος. Το πιο γνωστό παράδειγμα των τραπεζικών bail-ins ήταν η περίπτωση της τραπεζικής κρίσης στην Κύπρο το 2013.
Το πρόβλημα με τα τραπεζικά bail-ins, όμως, είναιπως όταν καταθέτετε χρήματα στον τραπεζικό λογαριασμό σας, θα αντιμετωπίζεστε ως ένας ακάλυπτος πιστωτής. Ουσιαστικά δανείζετε τα χρήματά αυτά στην τράπεζα χωρίς καμίαν δέσμευση και η τράπεζα με την σειρά της τα χρησιμοποιεί για να χρηματοδοτήσει τα δάνεια των επιχειρήσεων. Αν όμως τα δάνεια αυτά δεν αποπληρωθούν και η τράπεζα οδηγηθεί προς την πτώχευση, εσείς ως καταθέτης δεν θα είστε απο τους πρώτους για να πάρετε τα χρήματά σας πίσω.
Το πρόβλημα με τα τραπεζικά bail-ins, όμως, είναιπως όταν καταθέτετε χρήματα στον τραπεζικό λογαριασμό σας, θα αντιμετωπίζεστε ως ένας ακάλυπτος πιστωτής. Ουσιαστικά δανείζετε τα χρήματά αυτά στην τράπεζα χωρίς καμίαν δέσμευση και η τράπεζα με την σειρά της τα χρησιμοποιεί για να χρηματοδοτήσει τα δάνεια των επιχειρήσεων. Αν όμως τα δάνεια αυτά δεν αποπληρωθούν και η τράπεζα οδηγηθεί προς την πτώχευση, εσείς ως καταθέτης δεν θα είστε απο τους πρώτους για να πάρετε τα χρήματά σας πίσω.
Η σειρά προτεραιότητας στην πτώχευση μιας τράπεζας, είναι οι ασφαλισμένοι πιστωτές, οι μη εξασφαλισμένοι πιστωτές και οι μέτοχοι. Αυτό σημαίνει ότι οι ομολογιούχοι της τράπεζας κανονικά θα πληρώθουν πρώτοι, μετά οι καταθέτες, και τέλος οι μέτοχοι. Σε μια πραγματική κρίση, ωστόσο, όλα αυτά ανατρέπονται.
Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση με το κυπριακό bail-in, όπου οι καταθέτες των ανασφάλιστων καταθέσεων πάνω από ένα ορισμένο ποσό, ήταν ακάλυπτο και χάσανε τα χρήματα τους. Τα δεσμευμένα λεφτά μετατράπηκαν σε μετοχές της τράπεζας..
Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση με το κυπριακό bail-in, όπου οι καταθέτες των ανασφάλιστων καταθέσεων πάνω από ένα ορισμένο ποσό, ήταν ακάλυπτο και χάσανε τα χρήματα τους. Τα δεσμευμένα λεφτά μετατράπηκαν σε μετοχές της τράπεζας..
Μην εκπλαγείτε αν δείτε να ξανασυμβαίνει κάτι αντίστοιχο στο μέλλον ή κάτι ακόμη χειρότερο.
Ο κίνδυνος ελοχεύει σε οποιαδήποτε μελλοντική οικονομική κρίση, καθώς οι ρυθμιστικές αρχές στην προσπάθεια τους να διασώσουν τις τράπεζες, θα χρησιμοποιήσουν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο για να πετύχουν αυτό τον σκοπό ακόμα και αν αυτό σημαίνει, οι καταθέτες να σηκώσουν το κύριο βάρος των απωλειών, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Και ποιος είναι ο κερδισμένος απο μια τέτοια κατάσταση; Ως συνήθως, οι τραπεζίτες. Ακριβώς όπως το σχέδιο διάσωσης του 2008 που εξασφάλισε στις τράπεζες την συνέχεια της λειτουργίας τους, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα! Σίγουρα, οι ομολογιούχοι των τραπεζών μπορεί να υποστούν κάποιες απώλειες, οι καταθέτες όμως είναι σίγουρο πως θα χάσουν ενα μέρος η και όλα τα χρήματά τους, ώστε οι τράπεζες να αξακολουθούν να λειτουργούν απρόσκοπτα!
Και ποιος είναι ο κερδισμένος απο μια τέτοια κατάσταση; Ως συνήθως, οι τραπεζίτες. Ακριβώς όπως το σχέδιο διάσωσης του 2008 που εξασφάλισε στις τράπεζες την συνέχεια της λειτουργίας τους, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα! Σίγουρα, οι ομολογιούχοι των τραπεζών μπορεί να υποστούν κάποιες απώλειες, οι καταθέτες όμως είναι σίγουρο πως θα χάσουν ενα μέρος η και όλα τα χρήματά τους, ώστε οι τράπεζες να αξακολουθούν να λειτουργούν απρόσκοπτα!
Ανεξάρτητα από το αν οι τράπεζες διασωθούν (bailed out or bailed in,) απο κρατικά δάνεια η από τους καταθέτες, οι τραπεζίτες πάντα θα είναι κερδισμένοι, ενώ οι καταθέτες/πολίτες θα υποφέρουν.
Κορώνα, οι τράπεζες κερδίζουν, γράμματα, εμείς χάνουμε...
Η κατάθεση χρημάτων σε μια τράπεζα πλέον είναι τζόγος, όπως σε μια χαρτοπαικτική λέσχη - η λέσχη κερδίζει πάντα.
Τα παραπάνω αναμφίβολα, καθιστούν ακόμη πιο σημαντικό την ανάγκη για ολική μεταρρύθμιση του τραπεζικού συστήματος, έτσι ώστε ούτε οι κρατικές διασώσεις ούτε τα bail-ins να είναι αναγκαία.
Οι τραπεζίτες θα πρέπει να θεωρούνται επιτέλους υπεύθυνοι για τις επιχειρηματικές τους δράσεις και όποια ευνοιοκρατία υπήρχε μέχρι σήμερα προς τους τραπεζίτες πρέπει επιτέλους να τελειώσει!
Πηγή: www.voicesofliberty.com
Πηγή: www.voicesofliberty.com
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.