Ανισότητες και πολιτική διαφθορά – Analyst.gr

Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι Έλληνες κατηγορούμε την εγχώρια πολιτική μας διοίκηση για ανοησία και διαφθορά. Δεν έχουμε όμως κατανοήσει πως για να επέλθει η αλλαγή στο εσωτερικό της χώρας μας, θα πρέπει πρώτα να κόψουμε τα νήματα με τη διεφθαρμένη πολιτική ζωή που έχει πλήξη την Ευρώπη.

Όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, το κυριότερο «μακροοικονομικό» πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι το ίδιο με αυτό που παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες σε παγκόσμια κλίμακα: η μη ισορροπημένη «κατανομή» των ελλειμμάτων και των πλεονασμάτων, μεταξύ των διαφόρων χωρών που την συναποτελούν.

Από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης το 1999, οι αρκετά «ανομοιογενείς» χώρες που συμμετείχαν, ακολούθησαν εντελώς διαφορετικές, μη «κεντρικά» κατευθυνόμενες οικονομικές πορείες.

Έτσι, ενώ η Γερμανία, η Ολλανδία και κάποιες ακόμη αύξαναν τα πλεονάσματα τους στο εξωτερικό εμπόριο, η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα γίνονταν όλο και περισσότερο ελλειμματικές. Η πρώτη ομάδα λοιπόν κέρδιζε συνεχώς σε ανταγωνιστικότητα, εξάγοντας όλο και μεγαλύτερες ποσότητες εμπορευμάτων και υπηρεσιών, ενώ η δεύτερη ομάδα έχανε ραγδαία σε ανταγωνιστικότητα – επομένως και σε εξαγωγές.

Για παράδειγμα, η Ελλάδα αύξησε πολύ ελαφρά τις εξαγωγές της, όταν η Ολλανδία τις υπερδιπλασίασε, μεταξύ των ετών 2000 και 2008 (γράφημα) – με αποτέλεσμα φυσικά να ενταθούν οι διαφορές μεταξύ των δύο χωρών.

Τα εξωτερικά ελλείμματα όπως τα σημερινά, ήταν εντελώς άγνωστα μεγέθη στο παρελθόν. Έγιναν δυστυχώς εφικτά μόλις τη δεκαετία του 1990, κυρίως μετά το άνοιγμα των αγορών και μετά την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Πριν από την περίοδο αυτή, όταν μία ευρωπαϊκή Οικονομία έχανε σε ανταγωνιστικότητα και παρουσίαζε μεγάλα ελλείμματα, υποτιμούσε το νόμισμα της, «εξισορροπώντας» έτσι τις απώλειες της. Σήμερα όμως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, αφού υπάρχει το κοινό νόμισμα για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.

Οι εμπορικές ανισότητες εντός της Ευρωζώνης, ειδικά μετά την υιοθέτηση του ευρώ, φαίνονται στο γράφημα που ακολουθεί (αποτέλεσμα των ισοζυγίων τρεχουσών συναλλαγών ως ποσοστό επί του ΑΕΠ – Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία και Νότια Ευρώπη).

Ελλάδα

Το συμπέρασμα μας τεκμηριώνεται από την περίπτωση της Ελλάδας όπου, παρά τα τερατώδη μέτρα που επιβλήθηκαν, το ΔΝΤ προβλέπει για το 2015 ένα χρηματοδοτικό κενό (πηγή) της τάξης των 12,6 δις € - ποσόν που είναι φυσικά αδύνατον να εξασφαλίσει η χώρα από μόνη της, μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια ψυχρής λεηλασίας των Ελλήνων, παράλληλα με την καταστροφή του παραγωγικού και επιχειρηματικού ιστού της Ελλάδας, την εκτόξευση της ανεργίας, καθώς επίσης την εξαθλίωση του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της.

Το κατωτέρω γράφημα, το οποίο αναφέρεται στις πρώτες δέκα χώρες παγκοσμίως με το μεγαλύτερο ρίσκο χρεοκοπίας, με την Ελλάδα στην πέμπτη θέση, αποδεικνύει πως η χώρα μας δεν έχει ξεφύγει καθόλου από την παγίδα, στην οποία οδηγήθηκε σκόπιμα – ενώ δεν έχουν μειωθεί σημαντικά οι πιθανότητες εξόδου της από την Ευρωζώνη.

Δείκτης ρίσκου χρεοκοπίας κράτους (CPD) – το επίπεδο ρίσκου της κάθε χώρας (5 year CPD %) και η εξέλιξη στην κατάταξη ρίσκου της κάθε χώρας (Previous Ranking)

Η ευρωπαϊκή διοίκηση

Οι εξοργιστικές αμοιβές και τα απίστευτα προνόμια των ευρωβουλευτών, καθώς επίσης των υπαλλήλων του παραδείσου των Βρυξελλών, του Ευρωκοινοβουλίου, τεκμηριώνουν την ανοησία των πολιτών της Ευρωζώνης

Ο βασικός μισθός των ευρωβουλευτών είναι 7.956,87 € μηνιαία, στον οποίο προστίθεται το αφορολόγητο ποσόν των 4.299 € για διάφορα έξοδα – συνολικά λοιπόν 12.255,87 €. Εκτός αυτού, οι «προστάτες» της Δημοκρατίας έχουν στη διάθεση τους 21.209 € κάθε μήνα, για τις αμοιβές συνεργατών τους στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο ή στις χώρες τους – όπου συνήθως προσλαμβάνουν συγγενείς τους, με πολύ μικρότερα ποσά, παρακρατώντας αυτά που περισσεύουν, κρυφά φυσικά, για τον εαυτό τους.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο κάθε ευρωβουλευτής δικαιούται το ποσόν των 304 € για κάθε ημέρα, όπου καταχωρείται στον κατάλογο των συμμετεχόντων στις συνεδριάσεις των Βρυξελλών ή του Στρασβούργου. Επί πλέον, λαμβάνει επίδομα κατοικίας ύψους 15% επί του βασικού του μισθού – δηλαδή, 1.193,53 € μηνιαία, για το χώρο διαμονής του. Τέλος, 607 € μηνιαία για αποζημίωση δαπανών (ο αντιπρόεδρος 911 €, ο πρόεδρος 1.418 €), καθώς επίσης επίδομα τέκνων ύψους 300 € για κάθε παιδί.

Η ετήσια άδεια των ευρωβουλευτών είναι μεγαλύτερη των δέκα εβδομάδων – ενώ το αίτημα ενός κόμματος τον Ιούνιο του 2013, το οποίο πρότεινε τη μείωση της άδειας, απορρίφθηκε με 508 ψήφους κατά. Υπάρχει λοιπόν πράγματι ο επίγειος παράδεισος σε μία «αυτοδημιούργητη φορολογική όαση», στην οποία κανένας δεν έχει την παραμικρή ευθύνη. Όπως είπε δε ο Έλληνας πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου κ Σκουρής “Η θέση αυτή στο ευρωπαϊκό δικαστήριο είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε ποτέ να μου συμβεί” (Die Welt, 18.12.12).

Συνοψίζοντας η Κομισιόν, μία από τις μεγαλύτερες «πολυεθνικές επιχειρήσεις» παγκοσμίως, πιστός υπηρέτης φυσικά του χρηματοπιστωτικού κτήνους, αμείβει τα στελέχη της, τα οποία ουσιαστικά δεν είναι εκλεγμένα, αλλά διορισμένα (από τα εθνικά πολιτικά κόμματα, μέσω των λιστών τους).

Εκτός των διαφόρων αμοιβών τους, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι ευρωβουλευτές, οι οποίοι ευρίσκονται στο μισθολόγιο κάποιων επιχειρηματικών «λόμπι», με στόχο να προωθούν τα εκάστοτε συμφέροντα τους – όπου φυσικά λαμβάνουν αρκετά υψηλές και αφορολόγητες «αποζημιώσεις», γεγονός που έχει συμβεί πολλές φορές (περί τα 100.000 € ετησίως, όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση του αυστριακού Strasser).

Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως το συνολικό κόστος των 28 επιτρόπων της Κομισιόν υπολογίζεται, μαζί φυσικά με το περιβάλλον τους (προσωπικό, αυτοκίνητο, οδηγό κλπ..) στα 50 εκ. € ετησίως, σύμφωνα με το σύλλογο φορολογουμένων της Γερμανίας - σχεδόν 1,8 εκ. € δηλαδή ανά άτομο το έτος ή 150.000 € το μήνα. Επομένως, δεν πρέπει να απορούμε για το «κυνήγι» της θέσης που συνήθως παρατηρείται.

Στα πλαίσια αυτά, δίκαια διακωμωδούν οι Πολωνοί το διορισμό του πρωθυπουργού τους, ο οποίος μιλάει ελάχιστα αγγλικά, ενώ θεωρείται αποτυχημένος, στην Κομισιόν, στη θέση του Rompuy, ο οποίος δεν ήταν επίσης επιτυχημένος - αφού θα εισπράττει 120.000 Ζλότι μηνιαία, αντί 18.000 σήμερα (φυσικά, συν πολλά άλλα «ειδικά επιδόματα»). Φυσικά ο διορισμός του Πολωνού εξυπηρετεί σκοπιμότητες - ειδικά όσον αφορά τη Ρωσία.

Η μοναδική λύση

Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι Έλληνες κατηγορούμε την εγχώρια πολιτική μας διοίκηση για ανοησία και διαφθορά. Δεν έχουμε όμως κατανοήσει πως για να επέλθει η αλλαγή στο εσωτερικό μας, θα πρέπει πρώτα να κόψουμε τα νήματα με τη διεφθαρμένη πολιτική ζωή που έχει πλήξη την Ευρώπη.

Στα πλαίσια αυτά, οι πιθανές επιλογές δράσης είναι δύο:

(α) η έξοδος από την Eυρωζώνη και η κήρυξη (υποχρεωτικά πλέον) πτώχευσης – μια κατάσταση εξαιρετικά επώδυνη και επικίνδυνη,

(β) η εκλογή άξιων ευρωβουλευτών, μη διαπλεγμένων με τα κυρίαρχα κόμματα της Ελλάδας, που θα είναι σε θέση να προωθήσουν τα συμφέροντα της χώρας μας και να κόψουν τα νήματα της διαφθοράς – ανοίγοντας το δρόμο για πολιτική «εκκαθάριση» και στο εσωτερικό.

Μολονότι η δεύτερη επιλογή φαίνεται ως η πιο επιθυμητή και βιώσιμη, τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρώ-εκλογών, επιβεβαίωσαν πως οι Έλληνες δεν έχουμε ακόμη κατανοήσεις τη σημασία της Ευρωβουλής, αλλά και της εκλογής των αντιπροσώπων μας, ψηφίζοντας πρόσωπα τα οποία μονάχα σκοπιμότητες μπορούν να εξυπηρετούν και τίποτα περισσότερο.

www.analyst.gr

© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.