Στον επόμενο τόνο

Όταν όλα καταρρέουν, καταρρέει μαζί και το σαθρό, το ξεφτυλισμένο, το ανέντιμο... Και όλα αυτά συμπαρασύρουν το αναξιοπρεπές, το ανειλικρινές, το άπληστο και το χυδαίο.



Ύστερα έρχεται η σειρά του μυωπικού, του αδρανούς, του απαθούς.

Και ούτω καθεξής...

Συνεπώς, μήπως χωρίς να το θέλουν οι Τροικανοί και οι συνεργάτες τους μας κάνουν χάρη; Μήπως όλοι εμείς οι ρομαντικοί και οι ιδεαλιστές, οι θαυμαστές του Αληθούς, του Αγαθού και του Ωραίου είχαμε ανάγκη μια κρίση σαν κι αυτή που μας βρήκε για να ξυπνήσουμε; Για να βγούμε από την παράνοια του Matrix, να ατενίσουμε την πραγματικότητα και να την δείξουμε και στους υπόλοιπους; Αυτήν με τις άπειρες κβαντικές διακυμάνσεις και μεταλλάξεις; Την πραγματικότητα που συνδημιουργούμε με την κάθε μας σκέψη, συναίσθημα και πράξη;

Γι αυτό και στην ερώτηση που τίθεται συχνά στις μέρες μας, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να οικοδομήσουμε το Καινούργιο, το Ενάρετο και το Όμορφο, μου αρέσει να απαντάω Σιβυλλικά αλλά και συνάμα Αληθινά: τόσος χρόνος όσος εμείς αποφασίσουμε.

Προσωπικά, καλύπτομαι από τον επόμενο τόνο.