Περί ιδέας και λόγου, ο λόγος...

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Περί αυτού λοιπόν και περί της ισχυράς οξυμώρου αντιλήψεως της ευθύτητας και ειλικρινείας ...ο λόγος φυσικά.

Όταν επί τη υποθέσει ένα κόμμα νομίμως εκλεγμένο υφίσταται ήττα και μάλιστα οικτράν, αναλογίζεται πρωτίστως το εκπεφρασμένο του λάθος, το οποίον δεν έγκειται τόσο στη τυχαία διάφορο γνώμη των πολιτών αλλά σε αυτή καθ’ αυτή την ιδέα του.

Ο κάθε πολιτικός συνασπισμός –κόμμα- οφείλει συνέπεια στις αρχές, τις εκ των προτέρων δεδηλωμένων του, καθώς και πιστή τήρηση αυτών (εάν θέλει να να το διακρίνει η διαφανής ακεραιότης και συνεκδοχικά η ειλικρινεια)

Οφείλει κατά δεύτερο λόγο, να θεωρεί την αποδοκιμασία αυτού με οποιονδήποτε τρόπο, αποδοκιμασία των ιδεών του και ουχί κάποιων άτυχων ενεργειών του ηγέτου, ή μέρους των στελεχών του και ως αύτη θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Αλλαγή της πορείας, ανασύνταξη ιδεών σημαίνει εμφανώς μπουρδούκλωμα. Πονηριά, αναδίπλωση και όχι προς όφελος του λαού αλλά καθαρά, πεντακάθαρα προς όφελος τούτου. (ποίος ώριμος άνδρας, ανασυντάσσει τα πιστεύω του στο γέρμα της ηλικίας του; Εκείνος ο οποίος επιθυμεί την πλεύση με το ρεύμα και η ανασύνταξη επ’ ουδενί σημαίνει ‘’πιστεύω’’, σημαίνει απλά δήλωση! –και μάλιστα προς ίδια οφέλη-.)

Το κάθε κόμμα υπηρετεί τον λαό. Ετούτο θεωρείται εκ των ουκ άνευ.

Η ιδέα του λόγου του, η ιδεολογία του είναι και ο μπούσουλας, η πυξίδα τού πολίτη, του ψηφοφόρου δηλαδή ή άλλως του ακόλουθου της πρότασης.

Οι πολίτες δικαιούνται και την αλλαγή της γνώμης και της όποιας αναδιπλώσεως καθόσον τυγχάνουν ελεύθεροι να ασπασθούν την κάθε ιδέα. –το εάν ορθώς πράττουν είναι μια άλλη ιστορία-.

Ομοίως είναι ελεύθεροι την αμέσως επόμενη να επιδείξουν απιστία δια τους προσωπικούς και μόνον λόγους. 

Τα κόμματα όμως όχι. Οι ιδέες δεν είναι ελαστικές, οι ορθές. Οι άλλες εκείνες του συμφέροντος γίνονται και εσώβρακα και φανέλα. Και σίελος αλλά και βροχή – με εννοείτε-.

Όταν φταίει κάτι σε μία ιδέα, σε ένα κόμμα εν προκειμένω, δεν δικαιολογούνται ζυμώσεις, διότι απροκάλυπτα δηλώνουν αλλαγή πλεύσης για ένα και μόνο σκοπό: Εκείνο της διατήρησης του θώκου, μέσω των ψήφων. ""Πράττομεν το αρεστόν εις τους πολλούς ασχέτως εκείνων που διατεινόμεθα… που πιστεύομε… που θεωρούμε ορθά.""

Κάθε ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνσιν καταδεικνύει αφόρητο εμπαιγμό.

Οι κύριες ηθικές αρχές –σε αυτή την περίπτωση- που οφείλουν οι διαχειριζόμενοι τα κοινά, σχετίζονται άμεσα με τις δόλιες αναπροσαρμοσμένες (προς την εξυπηρέτησιν του σκοπού) ιδέες τους, με τις στρεβλές πεποιθήσεις τους και τις υπέροχες ξεβράκωτες υπέργειες αναπηδήσεις τους. Με τις κωλοτούμπες τους κατά το κοινόν.

Και όλα αυτά εν μέσω γελώτων, ασπασμών, και άτοπων κομπασμών περί επιφοιτήσεως του αγίου πνεύματος. 

Μπούρδες. Για το χρήμα η προσκύνησις. Δια τον θώκον η –πονηρά- αλλαγή της πορείας.

Επανερχόμεθα. Εάν το ύφος μίας ιδέας καταστεί παρωχημένο για μύριους λόγους (καλώς ή κακώς) δύο τινά συμβαίνουν. Ή ο ηγέτης παραμένει ορθός επιμένων, πιστός ακόλουθος του ‘’πιστεύω’’ του, εντός ή εκτός βουλής ή αποσύρεται της πολιτικής ως κύριος διαφυλάττων στο ακέραιο τις θεωρίες του.

Η προσκόλλησίς του, ο μετά σιέλων αισχρών ασπασμός μιας άλλης ιδέας (ορθής ή παραλόγου) συνιστά όνειδος (Τι να λέμε! Ποιος έχασε την τιμή) και ιταμή αποδοχή της πεποιθήσεως του κοινού (των πολιτών) ότι ο ‘’τύπος’’ δεν ήτο ηγέτης, αρχηγός, αλλά επαγγελματίας του είδους…

Λεπτές γραφές! Ψιλά γράμματα…

Πίσω από κάθε ανατροπή κάθε ιδέας η οποία κατετέθη ως αληθής, κρύβεται το ευτελές δοχείο της βαρείας νυκτός, όπου ο κάθε προδότης του εαυτού του νίπτεται και αμέσως μετά χαιρετά χαμογελαστός τα πλήθη! 

Έκανα λάθος, Τώρα είμαι σωστός… Είδον το φως το αληθινόν. Θαύμα, θαύμα…

Εις την καλλιτέραν των περιπτώσεων, διότι σε όλες τις άλλες το μόνο που απαιτείται είναι η αδιάντροπη παράσταση της υπογραφής…

Μην απατάσθε ερωτώμενοι λοιπόν, κρατούντες, περί του ήθους του λαού. Ανατρέξατε πρώτα εις το δικό σας –ήθος- ενθυμούμενοι ότι το μόνο δώρο που αδυνατεί να δοθεί εις χείρας σας είναι εκείνο της λήθης…

politisg.blogspot.gr