Η έλλειψη δημοκρατίας και η πολιτική ανισότητα είναι που δημιουργεί την οικονομική ανισότητα!

Η συγκέντρωση πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια εμφανίζεται πολύ πολύ νωρίτερα στην ιστορία του ανθρώπου, από οτι η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια. Και αυτό έχει τεράστια σημασία.

Η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια κάνει την εμφάνισή της, πολύ αργότερα, μαζί με την εμφάνιση της κτηνοτροφίας και της γεωργίας. Δηλαδή περίπου στην μέση βαθμίδα της βαρβαρότητας. Που σημαίνει πως η συγκέντρωση πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια, χωρίς αντίστοιχη συγκέντρωση οικονομική, προηγείται αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, από την συσσώρευση πλούτου.

Η επί χιλιετηρίδες συγκεντρωμένη πολιτική εξουσία σε λίγα χέρια λοιπόν, ήταν το ΠΡΩΤΟ “ΚΕΦΑΛΑΙΟ” που οδήγησε στην συσσώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια, οταν αργότερα οι άνθρωποι έγιναν κτηνοτρόφοι και γεωργοί.

Και είναι πάλι η συγκεντρωμένη πολιτική εξουσία σε λίγα χέρια που διατηρεί και τον συσσωρευμένο αυτό πλούτο σε λίγα χέρια επίσης, στο διάβα αιώνων και αιώνων, μέχρι να έρθουν οι κατάλληλες συνθήκες για να έχουμε βιομηχανική επανάσταση και μισθωτή εργασία, ώστε να έχουμε την ΠΡΩΤΗ-ΠΡΩΤΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ του συσσωρευμένου ανά τους αιώνες κεφαλαίου. Και την πρώτη υπεραξία από την καπιταλιστική πια εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας.

Αν δεχθούμε το παραπάνω, τότε είναι σαν να δεχόμαστε πως είναι η πολιτική ανισότητα που οδηγεί στην οικονομική ανισότητα και οχι το αντίθετο.

Είναι βέβαια δύσκολο να συμφωνήσει ο “ορθόδοξος μαρξισμός” με την παραπάνω διαπίστωση. Διότι αν το κάνει τότε θα πρέπει αμέσως και ταυτόχρονα να μας απαντήσει γιατί αμέλησε ΤΟΣΟ ΕΞΩΦΘΑΛΜΑ να ασχοληθεί με το κορυφαίο ζήτημα της ίσης κατανομής της πολιτικής εξουσίας. Και γιατί περιστράφηκε σχεδόν αποκλειστικά σε ζητήματα οικονομικής ανισότητας, τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο πως η γενεσιουργός αιτία της οικονομικής ανισότητας είναι η πολύ αρχαιότερη πολιτική ανισότητα.

Ο εφαρμοσμένος μαρξισμός μάλιστα προχωράει μακρύτερα από αυτό, οταν ουσιαστικά νομιμοποιεί την πολιτική ανισότητα, δικαιολογώντας την χειραγώγηση των λαϊκών κινημάτων, τις “μάζες” όπως περιφρονητικά τις ονομάζει, από “συνειδητές πρωτοπορίες” και “εμπροσθοφυλακές”. Οι οποίες τελικά οδηγούν στην απολυταρχία μιας κεντρικής επιτροπής και τελικά στην δεσποτεία του ισόβιου γενικού γραμματέα, που σε περιπτώσεις έγινε και κληρονομικός.

Το πρόβλημα της πολιτικής ολιγαρχίας, παρότι είναι παρόν στον εφαρμοσμένο μαρξισμό, κρατήθηκε και για δεκαετίες εκτός συζήτησης. Διότι αν έπαιρνε το δημοκρατικό ζήτημα προτεραιότητα εναντι των οικονομικών θα έπρεπε να απαντηθεί κιόλας. Και μέχρι σήμερα, αν εξαιρέσουμε κάτι Καστοριάδηδες, ακόμα κανείς στην αριστερά δεν το άγγιξε.

Δείτε τα κόμματα της αριστεράς και τα συνδικάτα της στην χώρα μας. Αντιπροσώπευση και των πατέρων. Ολιγαρχία δηλαδή.

Αμα πεις πως προηγείται η εμφάνιση της συσσώρευσης της πολιτικής εξουσίας, από την οικονομική ανισότητα, τότε θα πρέπει και να το συζητήσεις και να το λύσεις. Να το απαντήσεις. Αμα καμώνεσαι πως όλα ξεκινάνε από την οικονομική ανισότητα κι εσύ έχεις και το φάρμακο του κόμματος και της ιδεολογίας, δεν έχεις λόγο να κάνεις την ολιγαρχική σου λειτουργία θέμα συζήτησης. Και ούτε και κάποιος άλλος θα τολμήσει να το κάνει, αν έχεις και την ολιγαρχική εξουσία με την οποία μπορείς να εμποδίσεις μια τέτοια συζήτηση.

Αν η αριστερά, αλλά και όποια άλλη πολιτική παράταξη, θέλει να γίνει η “πρωτοπορία” και η “εμπροσθοφυλακή” της κοινωνίας, τότε οφείλει να θέσει ως πρώτο και κορυφαίο ζήτημα, την πραγματική, την γνήσια δημοκρατία. Και μετά όλα τα άλλα. Και μάλιστα χωρίς καμμιά υποψία καπελώματος ή διάθεση χειραγώγησης.

Πρέπει επιτέλους να μας γίνει συνείδηση πως η έλλειψη δημοκρατίας και η πολιτική ανισότητα είναι που δημιουργεί την οικονομική ανισότητα, την εκμετάλλευση και εν τέλει την εξαθλίωση. Και όχι το ανάποδο.

Θραξ Αναρμόδιος