Φταίνε οι νέοι μετά;;;

Γράφει ο Αχιλλέας Τζορμακλιώτης

Θα πρέπει να’ ναι κάποιος κουφός για να μην έχει ακούσει να συζητούν (σε καφετέριες, παγκάκια, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα) για τους νέους που την έχουν "κάνει" για το εξωτερικό. Μάλιστα, πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, έδειξε ότι το δρόμο για τα ξένα έχουν πάρει περίπου 120.000 νέοι. Επιστήμονες και μη. Περίπου, δηλαδή, το 10% των δυνατοτήτων της χώρας, όπως επεσήμανε και ο διευθυντής της έρευνας.

Στο μεταξύ, εντός της χώρας, αναπτύσσονται συζητήσεις κατά πόσο κάτι τέτοιο είναι αποδεκτό και κατά πόσο αποτελεί πράξη φυγής ή πράξη ευθύνης. Πάντως, το μόνο για το οποίο δε γίνεται κουβέντα, είτε από τους πολίτες είτε από τους πολιτικούς, είναι για το αν αυτό είναι λογικό. Διότι, πολύ απλά, είναι λογικότατο! Όταν η ανεργία είναι κοντά στο 30% (με αυτή των νέων να φτάνει ως και το 50%), όταν οι υποδομές για να χτίσει ένας νέος το (όποιο) μέλλον του έχουν καταρρεύσει και όταν οι μισθοί είναι αστείοι, αν μη τι άλλο, η «φυγή» είναι πολύ λογική κίνηση. Τώρα, το αν και πόσο μπορεί κάποιος να ανταπεξέλθει εκτός, αν «βγαίνει» με τα έξοδα κτλ είναι ένα άλλο θέμα, στη διακριτική ευχέρεια του καθενός.

Όσον αφορά τα άλλα, σίγουρα η περίοδος αυτή λειτουργεί (και) ως υπόστεγο των αδυναμιών πολλών να κάνουν κάτι, ρίχνοντας τα όλα στη ριμάδα την εποχή. Υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις. Στο σύνολό, όμως, δε μπορείς να χαρακτηρίσεις ανεύθυνο ή φυγόπονο κάποιον που επιλέγει να συνεχίσει τη ζωή του σε μια χώρα μακριά από την Ελλάδα. Η λέξη «νέος» είναι συνώνυμη με τη λέξη «όνειρο». Κάθε νέος που σέβεται τον εαυτό του έχει όνειρα. Μικρά ή μεγάλα, πραγματοποιήσιμα ή μη, δεν έχει σημασία. Αν, λοιπόν, αυτά τα όνειρα αφορούν τον επαγγελματικό τομέα, σίγουρα, είναι ευκολότερο να γίνουν πράξη στο εξωτερικό. Όπως και να το κάνεις, περισσότερο σε εφιάλτη φέρνει η κατάσταση στην πατρίδα, παρά σε όνειρο.

Προσωπικά, πιστεύω ότι κανείς δε μπορεί να υποδείξει στον άλλον πως θα κυνηγήσει το όνειρο του. Ακόμα και αν εκείνος μοιάζει να έχει πάρει το πιο ανώμαλο μονοπάτι. Άρα, ακουμπημένος σε αυτή τη λογική, το να φύγει κάποιος δύσκολα χαρακτηρίζεται ως «πράξη φυγής». Κάτι που έρχεται σε πλήρη συνάρτηση με το κατά πόσο ευθυνόφοβο ή όχι είναι κάτι τέτοιο.

Δηλαδή, αποτελεί ευθύνη του νέου να καθίσει να παλέψει για το μέλλον της χώρας του ή χρειάζεται να απολογηθεί για το αν τον φοβίζει και μόνο η σκέψη αυτού; Για να νιώσει κάποιος ότι έχει ευθύνη προς το κράτος του, θα πρέπει και το σύστημα του κράτους να τού αποδείξει ότι και «εκείνος» αποτελεί ευθύνη δικιά του. Όταν, όμως, το σύστημα σε στύβει και σε πετάει, όταν λειτουργεί σα να μη σε υπολογίζει και όταν σε κατακεραυνώνει και από πάνω, πως ΕΣΥ να το σεβαστείς;

Ας μη το κουράζουμε άλλο, όταν αποδείξει η πολιτεία πόσο χρειάζεται τους νέους ανθρώπους κοντά της, όταν προσπαθήσει (με ουσιώδη τρόπο) να τους εξασφαλίσει ένα μέλλον και αν ποτέ δείξει ότι βαδίζει σωστά, τότε, ναι, οι νέοι θα πρέπει να λειτουργήσουν σαν το μεδούλι αυτής της κοινωνίας. Όσο, όμως, τα πρότυπά της συνεχίζουν να είναι σαν τα σημερινά, προσπαθώντας με δηθενιές να προβάλλει τη νεολαία ως ύψιστο παράγοντα της… adios Grecia!