«Χρυσώνουμε» την διαφορετικότητα

Γράφει ο Αχιλλέας Τζορμακλιώτης

Προ δύο ημερών, ο πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, Τόμας Χιτζλσπέργκερ, παραδέχτηκε δημοσίως πως είναι ομοφυλόφιλος στη γερμανική εφημερίδα Die Zeit και η συζήτηση περί του θέματος ξεκίνησε εκ νέου. Ήδη, πολλά γερμανικά, αγγλικά, ιταλικά και ισπανικά έντυπα, έδωσαν έκταση στο θέμα με ενδελεχή ρεπορτάζ.
Αξίζει να αναφερθεί, πως τα λόγια του Γερμανού προς το τέλος της δήλωσής του ότι «Στην Αγγλία, στην Ιταλία, στην Γερμανία, αν είσαι ομοφυλόφιλος δεν είναι τόσο μεγάλο πράγμα. Δεν έχω ντραπεί ποτέ για το γεγονός πως είμαι, ότι είμαι» καταδεικνύουν και την ελευθερία που έχει κατακτήσει η συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων στις παραπάνω χώρες.

Σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω, ασυναίσθητα, μπήκα στη διαδικασία να φανταστώ πως αντιδρούμε σε μια παρόμοια περίπτωση στην Ελλάδα. Εκείνο στο οποίο κατέληξα, συνυπολογίζοντας και τη πρόσφατη παρόμοια δήλωση του Έλληνα δημοσιογράφου Θοδωρή Συγγελάκη, είναι ότι και εδώ δεν υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις. Μια απλή αναζήτηση να κάνει κάποιος στους ιστότοπους του διαδικτύου, θα παρατηρήσει ότι – στην συντριπτική πλειοψηφία – τα σχόλια για την απόφαση τόσο του Χιτζλσπέργκερ όσο και του Συγγελάκη, είναι θετικά. Οι περισσότεροι εξάρουν παρόμοιες αποφάσεις, δίνοντας δείγματα «ανοιχτόμυαλων» ανθρώπων, χωρίς να διακατέχονται από προκαταλήψεις.

Γενικώς, παρά το ότι θέλουν να μας παρουσιάζουν (οι γνωστοί – άγνωστοι) σαν λαό παραδοσιακά «κολλημένο», οπισθοδρομικό και γεμάτο με κόμπλεξ διαφόρων ειδών, δεν διαφέρουμε τρομερά, ως προς τη νοοτροπία, με αντίστοιχους ευρωπαϊκούς. Το ότι βιώνουμε εποχές δύσκολες, οικονομικά και κατ’ επέκταση ψυχολογικά, δε σημαίνει ότι το μυαλό μας υπολειτουργεί. Δε μας περιγράφω ως μια ιδανική κοινωνία σε θέματα ταμπού, προς Θεού, δεν είμαστε όμως και πολύ διαφορετικοί σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Σίγουρα, η θέαση σε δημόσιο χώρο δύο ατόμων του ίδιου φύλλου να ερωτοτροπούν, είναι κάτι που ακόμη δε το έχουμε ξεπεράσει. Μπορεί μέσα μας να το αποδεχόμαστε, όταν όμως μας σερβίρεται κατάματα νιώθουμε έναν κόμπο στο στομάχι. Δε θα έλεγα ότι ο κόμπος προέρχεται από απέχθεια, αλλά από ανετοιμότητα. Τουλάχιστον, το ότι το έχουμε δεχθεί εσωτερικά, είναι ένα βήμα. Το λάθος θα είναι να αποδεχόμαστε κάτι τέτοιο αντιμετωπίζοντας αυτούς που το αποκαλύπτουν με συμπόνια. Ποια συμπόνια; Δεν είναι άρρωστοι οι άνθρωποι, διαφορετικοί είναι. Ενδέχεται μια τέτοια αντιμετώπιση, να τους λυπεί και να τους απομονώνει ακόμα περισσότερο.

Αποφεύγω να «αγγίξω» ζητήματα όπως αυτά της νομιμοποίησης του ομοφυλοφιλικού γάμου, λόγω της λεπτότητάς τους. Ωστόσο, όταν αναδύουν θετικά στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας μας, καλό είναι να αναδεικνύονται.  Άλλωστε, τα προβλήματα κοινωνικών ομάδων σαν αυτή των ομοφυλοφίλων, δε νομίζω να διαφέρουν τρομερά από τις αντίστοιχες των αναπήρων, των αστέγων, των μεταναστών κ.ο.κ. Όλες στο ίδιο καζάνι της περιθωριοποίησης βράζουν. Η καθεμιά με τα προβλήματά της. Ελπίζω, μόνο, τα βήματα μας να συνεχίσουν να είναι προς τα μπρος, γιατί όταν αποδέχεσαι την κοινωνία, τής είσαι αυτομάτως και πολύ περισσότερο χρήσιμος.