Eμπόριο ζωής και θανάτου

Ο άνθρωπος ποτέ δεν μπόρεσε να συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου. Είτε στην εποχή των σπηλαίων και μετά, είτε στη σημερινή εποχή με τα τόσα επιτεύγματα της επιστήμης.

Για το λόγο αυτό κατέφευγε στα Ασκληπιεία, τα ιατρεία της εποχής και καλοπλήρωνε μάλιστα τους θεραπευτές για τη θεραπεία των ασθενειών του, καθώς και στα μαντεία για την εξευμένιση των θεών απέναντί τους, που όμως κατέθεταν πλούσια αναθήματα τα οποία φυσικά καρπώνονταν οι ιερείς.

Δυο συστήματα που πλούτιζαν, το ένα με την παράταση της ζωής και το άλλο για μετά το τέλος της, για τη σωτηρία της ψυχής σε μια άλλη διάσταση που όλοι μόνο εικάζουν πως υπάρχει.

Χιλιάδες χρόνια πέρασαν και οι τακτικές αυτές δεν εγκατέλειψαν την ανθρώπινη φύση που επιδιώκει την αποφυγή του πόνου, την παράταση της ζωής, αλλά και την εξασφάλιση μιας προνομιακής θέσης στην άλλη διάσταση.

Πάντα σε όλες τις εποχές υπήρχαν άνθρωποι που καραδοκούσαν σαν τις αλεπούδες για θύματα, αλλά και πάντα υπήρχαν οι αφελείς που προσφερόντουσαν για εκμετάλλευση.

Όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως ανάμεσα σ' αυτές τις αλεπούδες που παριστάνουν τους ανθρώπους, υπάρχουν και ιδεολόγοι που δεν παρασύρονται από την απληστία του χρήματος και ό,τι κάνουν το κάνουν για να τα έχουνε καλά με τον εαυτό τους, τη συνείδησή τους.

Σήμερα στην Ελλάδα η εκμετάλλευση των ασθενών εκ μέρους ολοκλήρου του κυκλώματος που αφορά την υγεία έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις που είναι πάρα πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατον να ξεριζωθεί.

Φαρμακοβιομηχανίες, γιατροί και φαρμακοποιοί είναι τα τρία κακά της μοίρας μας στη σημερινή εποχή και όχι πυρ γυνή και θάλασσα που ξέραμε μέχρι τώρα.

Τα ανωτέρω τρία κακά της μοίρας μας είναι αχόρταγα και αδίστακτα μπροστά στον πόνο του συνανθρώπου τους.

Δεν υπάρχει άνθρωπος στην ελληνική επικράτεια που να μην έχει ταλαιπωρηθεί και καταξοδευτεί από αυτό το κύκλωμα που λέγεται γενικώς υγεία.

Αυτές τις μέρες τα ΜΜΕ μας έχουν πρήξει με την κόντρα του υπουργείου υγείας με τους γιατρούς για το αν τα γεννόσημα φάρμακα είναι εξ ίσου αποτελεσματικά με τα αυθεντικά.

Γίνεται ένας τεράστιος και αδυσώπητος πόλεμος συμφερόντων, που εμείς παρακολουθούμε ανίκανοι λόγω γνώσεων να πάρουμε μια απόφαση, για το ποιά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε.

Αυτό το ξέρει το κύκλωμα και η εκμετάλλευση πέφτει σύννεφο.

Τελικά δεν ξέρω, να πάρω το μη αποτελεσματικό όπως λένε γεννόσημο και να πάω μια ώρα αρχύτερα καλιά μου, ή να πάρω το αυθεντικό και να πάω από ασιτία γιατί δεν θα μείνει υπόλοιπο από την χιλιοκομένη πενιχρή μου σύνταξη;

Αλλά απ' ότι και να πάω θα με περιλάβει η άλλη πλευρά του συστήματος για τη συνέχιση της εκμετάλλευσης.

Ο Πεθαμενατζής και ο φερετροποιός, οι τέσσερις που θα με κουβαλάνε που τελευταία βλέπω πως γίνανε έξι, ο Δήμαρχος για τον τάφο, ο μαρμαράς, ο λουλουδάς με τα πανάκριβα στεφάνια, ο παππάς να κουνάει μπρός πίσω το λιβανιστήρι χωρίς λιβάνι και εγώ πίσω οριζοντιωμένος ανήμπορος να αντιδράσω. Μετά την εξόδιο ακολουθία ο καφετζής θα προσφέρει στους πενθούντες νεροζούμι μαζί με κα να μπαγιάτικο κουλουράκι και ένα κονιάκ που δεν πίνεται για το συχώριο.

Τελικά η σύνταξή μου δε φτάνει ούτε να ζήσω, αλλά ούτε να πεθάνω. Πλήρες αδιέξοδο !

Όταν έρθει η ώρα της αναχώρησης, απαλλαγμένος πλέον από τους γιατρούς, δε θέλω ούτε παππά να με ψάλλει για να με στείλει εις τας βρωμεράς από την απλυσιά λόγω ερήμου αγκάλας του Αβραάμ .

Θέλω να φύγω απ' τη ζωή ήρεμος και να πάω στην αιώνια ησυχία για ανάπαυση.

Αμήν...

Θεόφιλος Αιγινήτης

 Ζωγράφος-Συγγραφέας