Τα κόμματα γίνονται κομματάκια

Πόσο καιρό μπορούν να κρατηθούν κόμματα αποτελούμενα από πρόσωπα που επί σειρά ετών -ορισμένοι και επί δεκαετίες- έφεραν τον τόπο σ’ αυτήν την κατάσταση;

Οι ανακυκλώσεις των πολιτικών, εδώ και μία τριετία, ήταν φυσικό να έχουν την αναμενόμενη κατάληξη. Ανανέωση της πολιτικής ζωής ζήτησε το εκλογικό σώμα, αναπαλαίωση προέκυψε. Πόσο καιρό μπορούν να κρατηθούν κόμματααποτελούμενα από πρόσωπα που επί σειρά ετών -ορισμένοι και επί δεκαετίες- έφεραν τον τόπο σ’ αυτήν την κατάσταση;

Η μεταπολεμική πολιτική ζωή απέδειξε, πως στην Ελλάδα -πλην του ΚΚΕ- όλα τα αστικά κόμματα, με τις ψευδεπίγραφες επωνυμίες (λαϊκά, ριζοσπαστικά, ανανεωτικά, προοδευτικά, ανεξάρτητα κ.ά.) μόνον δύο στοιχεία διέθεταν για να παραμείνουν ενωμένα: Πρώτον τα υπάρχοντα και δεύτερον τα αναμενόμενα οφέλη από την κατάληψη της εξουσίας. Όλα αυτά, με το περίβλημα κάποιας ιδεολογίας, που διαθέτει τόση ελαστικότητα ώστε να χωρούν οι πάντες, ανάλογα με το συμφέρον του κόμματος.

Η ανάγκη λήψης επώδυνων μέτρων στην οικονομία, η αδυναμία συνεννόησης των πολιτικών για να υπηρετηθεί το κοινό συμφέρον, και η απουσία εξουσίας από τον ανώτατο άρχοντα να επέμβει, είναι προφανές πως δεν μπορούν να αποτελέσουν εφόδια για διόρθωση της κατάστασης. Και οι πολιτικοί, στην απελπισία τους να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους βρίσκονται ανάμεσα στις απαιτήσεις του λαού και στις αποφάσεις των κομμάτων.

Θα έλεγα, πως είναι δυστύχημα που σ’ αυτήν την κρίσιμη ώρα, δεν υπάρχουν πολιτικοί που να χαράξουν πορεία και να ακολουθήσει ο λαός. Δεν το λέγω, επειδή στην πραγματικότητα εξωθεσμικά κέντρα -εσωτερικού και εξωτερικού- χαράσσουν την πορεία και οι πολιτικοί ακολουθούν. Είναι σα πηγαίνει μπροστά το κάρο και από πίσω είναι το άλογο.

Αυτές οι μετακινήσεις βουλευτών, όταν έχουν ιδεολογικό υπόβαθρο, τις δικαιολογώ απολύτως. Όταν δηλαδή, η πολιτική του κόμματος διαφοροποιείται από τις προγραμματικές του θέσεις και τις διακηρύξεις, τότε τίθεται θέμα ηθικής τάξεως λόγω εμπαιγμού των ψηφοφόρων. Όταν όμως βουλευτές, που έχουν ψηφίσει από το 2010 τα Μνημόνια και όλες τις εξ αυτού πράξεις, θυμούνται αιφνιδίως ότι είναι αντι-μνημονιακοί, τότε μάλλον τα κίνητρα δεν είναι ανιδιοτελή.

Αλλά, και όταν οι για προσωπικούς τους λόγους αποχωρήσαντες βουλευτές ιδρύουν άλλο κόμμα, ποιος είναι άραγε ο συνδετικός ιστός του; Γράφει ο χθεσινός Τύπος: «Ο Πάνος Καμμένος βρίσκεται ανάμεσα στον Τέρενς Κουίκ που προειδοποιεί ανοικτά με αποχώρηση από τους ΑΝΕΛ εάν υπάρξει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, και στον Νότη Μαριά που απηύθυνε πρόσκληση στην Κουμουνδούρου για συνεργασία στις δημοτικές εκλογές».

Όταν ιδρύθηκε το κόμμα των ΑΝΕΛ, δεν ήταν γνωστό ότι κάποια στιγμή οι κ.κ. Κουΐκ και Μαριάς, δεν μπορούν να συνυπάρξουν επί πολύ; Όσο καιρό τα πράγματα πήγαιναν καλά, οι διαφορές καλύπτονταν. Αλλά, όταν στην πρόσφατη δημοσκόπηση το κόμμα καταγράφει 4,5% στην πρόθεση ψήφου, και το μέλλον δεν προδιαγράφεται ευοίωνο (η όξυνση που θα δημιουργηθεί κατά την προσεχή προεκλογική μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, θα συνθλίψει τα προσκαίρως δημιουργηθέντα κόμματα που βρίσκονται ενδιάμεσα – εδώ το ΚΚΕ δεν άντεξε), η επίπλαστη ενότητα πόσο θα διατηρηθεί; Τα ίδια και για την ΔΗΜΑΡ.

Είναι φανερό, πως δεν υπάρχει διάθεση να υπηρετηθεί ένας κοινός σκοπός. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης, οι πολιτικοί κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, επί τρία χρόνια και κάτι μήνες συζητούν ακόμη για το δημόσιο, την ώρα που ενάμιση εκατομμύριο ιδιωτικοί υπάλληλοι βγήκαν στην ανεργία.

Δυστυχώς, με παλαιωμένα υλικά, δεν κτίζονται καινούργιες οικοδομές.

Ο Μακεδών