ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΗΣ

Γράφει ο Κούρκουλος

Κάποτε, με είχε ρωτήσει ένας πολύ θρήσκος φίλος τι θα έπρεπε να γίνει για να πιστέψω. Είχα απαντήσει πως αν γίνονταν τίποτε εντυπωσιακά θαύματα - όχι μόνο μπροστά μου (γιατί αυτό μπορεί να σήμαινε μεταξύ άλλων πως τα έπαιξα), αλλά ας πούμε θεϊκές παρεμβάσεις που να συγκλόνιζαν την ανθρωπότητα - ε τι να κάνω, θα πίστευα πως κάτι υπάρχει. Θα πίστευα λοιπόν - αλλά με μια διαφορετική έννοια απ'ότι ο πιστός θρήσκος, θα πίστευα χωρίς να "λατρεύω" - θα πίστευα πως κάτι υπάρχει με το οποίο μάλιστα μπορεί και να διαφωνώ ή να μην εγκρίνω (ή ακόμη και να πολεμάω)..... 
Όμως το πραγματικά ενδιαφέρον ήταν η απάντηση που πήρα όταν αντέστρεψα το ερώτημα: Τι θα έπρεπε να γίνει για να πάψει να πιστεύει ο φίλτατος θρήσκος? Αν ας πούμε συνέβαινε κάτι φοβερά ακραίο και απίθανο - πχ να ερχόμασταν σε επαφή με έναν εξαιρετικά ανεπτυγμένο εξωγήινο πολιτισμό που μας έδειχνε πως αυτοί έσπειραν τη ζωή στη Γη - καθώς και επίσης μας έδειχναν βιντεάκια (!) του Ιησού και άλλων αγίων/θεών που ήταν απεσταλμένοι τους - ε, τότε δε θα έπαυες να πιστεύεις?? 

Η απάντηση ήταν όχι. Κατηγορηματικά. Και το γιατί δείχνει τι βασική διαφορά ενός άθεου με έναν θρήσκο: Μου είπε πως ο Σατανάς προσπαθεί συνεχώς να μας κάνει να χάσουμε την πίστη μας, επομένως κάθε τι θα μπορούσε να είναι σκηνοθετημένο από αυτόν. Ο δρόμος του εμπειρικού ελέγχου είναι εντελώς κλειστός για έναν πραγματικά πιστό. Πιστεύει γιατί πιστεύει. Τελεία. Ένας κλειστός ατέρμονος βρόχος ανατροφοδότησης με φοβερές άμυνες σε αυτό που ονομάζουμε "κοινή λογική". Γιαυτό και δεν γίνεται απλώς με επιχειρήματα να "πείσεις" έναν πραγματικά πιστό κάποιας θρησκείας...