1. Κάθε κράτος, στην Ιστορία, μόλις ιδρύεται καθιερώνει δύο θεσμούς πάνω στους οποίους έχει αποκλειστικό δικαίωμα: Σημαία και νόμισμα.
2. Για τη εκχώρηση της εξουσίας του πάνω σε κάποιο δικαίωμά του, ένα κράτος επιβάλλεται να κερδίζει περισσότερα από την εκχώρηση αυτή από όσα εκχωρεί - όχι σε όρους αριθμητικούς αλλά σε όρους ευημερίας των πολιτών. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για την εκχώρηση της νομισματικής και δημοσιονομικής αυτεξουσίας την οποία κάποια ευρωπαϊκά κράτη εκχώρησαν σε ευρωπαϊκά κεντρικά όργανα αποφάσεων μέσω αντιστοίχως της καθιερώσεως του Ευρώ και της συνθήκης του Μάαστριχτ.
3. Η ύπαρξη και ομαλή λειτουργία κοινού νομίσματος προαπαιτεί, σύμφωνα με την τρέχουσα οικονομική γνώση (επ'αυτού δεν υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των διαφόρων οικονομικών σχολών), αφ' ενός μεν ένα κέντρο αποφάσεων, που θα διαχειρίζεται ομοσπονδιακά την οικονομική πολιτική, αφ' ετέρου δε αυτά που τεχνικά χρειάζονται για μία Περιοχή Ιδεώδους Νομίσματος (Optimal Currency Area).
4. Η ίδια η Ευρωζώνη, όπως είναι δομημένη, δεν επιτρέπει ουσιαστικά (αν και επιτρέπει θεσμικά) τις περισσότερες από τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για την ομαλή λειτουργία μίας τέτοιας Περιοχής. Πχ αν και επιτρέπεται, είναι αδιανόητο να φανταστούμε να μετακομίζουν τρία εκατομμύρια έλληνες στην Γερμανία σε αναζήτηση καλύτερων ευκαιριών. Κι όμως, πχ στις ΗΠΑ, δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα το να "μεταναστεύσουν" εκατομμύρια κατοίκων από τις κεντρικές πολιτείες στην ακτή με τον ίδιο στόχο. Με λίγα λόγια, ακόμη και με όλες τις καλοπροαίρετες προθέσεις, η Ευρωζώνη είναι στημένη με τρόπο που δεν συνάδει με αυτά που ίδια υποτίθεται ότι είναι!
5. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ περιορίζει τις δημοσιονομικές πολιτικές των κρατών-μελών: ετήσιο έλλειμμα κατ'ανώτερον 3% τού ΑΕΠ, συνολικό δημ.χρέος κατ'ανώτερον 60% τού ΑΕΠ. Οι αριθμοί αυτοί δεν στηρίζονται σε καμμία επιστημονική ανάλυση. Αποτελούν προϊόν διαπραγματεύσεων.
6. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ αποτελεί πανηγυρική έκφραση της άποψης που εκφράζεται από τις μονεταριστικές σχολές του Σικάγου, της λεγόμενης Αυστριακής παράδοσης, κ.ά. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι βλέπουν τα κρατικά οικονομικά όπως βλέπομε εμείς τα οικονομικά του σπιτιού μας ή της επιχείρησης μας, μικρής ή μεγάλης: Δεν ξοδεύομε περισσότερα απ'όσα έχομε, δεν δανειζόμαστε υπερβολικά, εισπράττομε πρώτα και μετά δαπανάμε, κτλ. Αυτού του είδους όμως η Μακρο-Οικονομία έχει προ πολλού ξεπεραστεί, ήδη από την εποχή του Κέϋνς, ο οποίος κατέδειξε τον εξ ορισμού κεντρικό ρόλο του Κράτους στα εθνικά οικονομικά. Μετά την κατάργηση το 1971 της ανταλλαξιμότητος των νομισμάτων σε Χρυσό, όλες οι εθνικές οικονομίες πέρασαν οριστικά σε νέα εποχή.
7. Σύμφωνα με την Κεϋνσιανή ανάλυση, η μονεταριστική και δημοσιονομική πολιτική τού κράτους αποτελούν εργαλεία για την επίτευξη κάποιων σκοπών (τους οποίους θέτει η εκάστοτε κυβέρνηση, υποτίθεται δημοκρατικά εκλεγμένη) - και δεν αποτελούν αυτοσκοπό! Δεν έχει δηλ. νόημα να λέμε ότι ένα έλλειμμα 5% του ΑΕΠ είναι "μικρό" ή "μεγάλο" διότι δεν εξετάζομε ποτέ τα μεγέθη αυτά εν κενώ. Έχει νόημα αντιθέτως να ερωτάμε σε τι ύψος βρίσκεται η Ανεργία, εάν είναι καλυμμένοι από πλευράς Υγείας όλοι οι πολίτες, εάν οι τιμές ανεβαίνουν και με ποιό ρυθμό, κτλ. Και εν συνεχεία να ρωτάμε πώς χρησιμοποιήσαμε τα εργαλεία μας, δηλ. εάν έπρεπε πχ το έλλειμμα να είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο.
8. Η οικονομική πολιτική, επειδή βασίζεται σε αρχές που έχουν τεθεί μέσα από σειρά αναγκαστικά απλουστευτικών προϋποθέσεων και επειδή διαχειρίζεται τον εξαιρετικά πολυσύνθετο κόσμο μας, πρέπει να θεωρείται περισσότερο Τεχνική παρά Επιστήμη. Είναι περισσότερο Μαγειρική ή Ιατρική παρά Μηχανολογία. Όπως στη Μαγειρική, δοκιμάζεις προσεκτικά, διαπιστώνεις αντικειμενικά και προσαρμόζεσαι συνεχώς - κι όπως στην Ιατρική "ὠφελέειν, ἢ μὴ βλάπτειν" ("Πρώτα απ΄όλα κοιτάς να μην κάνεις κακό!").
9. Ο πρωταρχικός στόχος που έχει τεθεί από την εποχή του Κέϋνς για τα Οικονομικά (αλλά φυσικά και πιο πρίν...) είναι η σε γενικές γραμμές κοινωνική ευημερία. Όσο ευρύτερη και βαθύτερη, τόσο πιο επιτυχημένη πρέπει αν θεωρείται η εν λόγω κοινωνία. Οι επί μέρους στόχοι οι οποίοι τίθενται, εν συνεχεία, για την επίτευξη του πρωταρχικού αυτού στόχου, είναι η Απασχόληση, η Υγεία, κτλ.
10. Τα εργαλεία στη διάθεση της εκάστοτε κυβέρνησης για την επίτευξη αυτών των επί μέρους στόχων είναι η νομισματική και δημοσιονομική πολιτική της. Είναι, ξαναλέμε, εργαλεία και όχι αυτοσκοπός! Η Συνθήκη του Μάαστριχτ λοιπόν είναι μία ανόητη και κοντόφθαλμή συνθήκη που αυθαίρετα και αντι-επιστημονικά περιορίζει τα εργαλεία που κάθε κράτος έχει στη διάθεση του, διότι θεωρεί ότι τα ίδια αυτά είναι κάποιος "στόχος".
11. Η εμπειρία από την λειτουργία της Ευρωζώνης σε συνδυασμό με την αφροσύνη του Μάαστριχτ έχει ήδη καταδείξει, και μάλιστα σχετικά ταχύτατα (μέσα σε μόλις 6-7 χρόνια), ότι το Ευρώ είναι επικίνδυνο - για την οικονομική ευμάρεια των πολιτών της Ευρώπης, αλλά και για την ίδια την υγεία τους (σχετ. μελέτες περί σύνδεσης ψυχοσωματικής κατάστασης υγείας με ατομική οικονομική κατάσταση - και ιδίως μεταβολή αυτής). Συχνά και για τη ζωή τους.
12. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αντιμετωπίζεται μέχρι σήμερα σχεδόν συνολικά (με ελάχιστες εξαιρέσεις) από την πανεπιστημιακή κοινότητα, τις πολιτικές ηγεσίες, όλα τα κόμματα, και τα ΜΜΕ, ως κάτι σαν την Αποκάλυψη του Ιωάννου ή την επιστροφή της Ελλάδος στην προπολεμική κατάσταση της. Η Δραχμή εξορκίζεται ως δαίμονας από την Κόλαση.
13. Πολλοί εξ αυτών μιλάνε για Κατοχική Δραχμή, αγνοώντας την ειρωνεία τού όρου αφού σήμερα το Ευρώ έχει όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά ενός κατοχικού νομίσματος. Το μόνο που λείπει είναι η αναγκαστική απαλλοτρίωση φυσικών πόρων για χρήση από τον κατακτητή. (Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου!)
14. Όσοι έχουν τολμήσει να αμφισβητήσουν τα επιχειρήματα υπέρ του Ευρώ έχουν χαρακτηριστεί κατά καιρούς ως : Πράκτορες του Σόρος. Δραχμολάγνοι. Νοσταλγοί της Ελλάδας της Φτώχειας. Αντι-Ευρωπαίοι. Χαρακτηριστικός είναι ο όρος Συμμορία της Δραχμής, που παραπέμπει σε μία μικρή αριθμητικά ομάδα ατόμων με κακές προθέσεις. (Βλ. Συμμορία των Τεσσάρων.)
15. Η υποτίθεται "σοβαρή" επιχειρηματολογία υπέρ του Ευρώ εξαντλείται σε προσωπικές κατηγορίες κατά των "δραχμολάγνων" ("έχουν ίδια συμφέροντα" κτλ) και σε προειδοποιήσεις για το τι θα γίνει εάν έρθει η Δραχμή. Δηλαδή απουσιάζει πλήρως από αυτή την επιχειρηματολογία οποιαδήποτε αναφορά στα πλεονεκτήματα που υποτίθεται έχει αυτό το ρημάδι το Ευρώ που υπερασπίζονται!
16. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη κι οι πιο φανατικοί υπερασπιστές του Ευρώ θεωρούν ότι "πρέπει να αλλάξει" το σύστημα. Υπερασπίζονται δηλαδή κάτι που οι ίδιοι αναγνωρίζουν ως τουλάχιστον ατελές, με επιχείρημα ότι οτιδήποτε άλλο θα είναι χειρότερο.
17. Τα επιχειρήματα όμως υπέρ της Δραχμής τίθενται πλέον από ειδικούς και μή όλων των πολιτικών πεποιθήσεων διότι είναι στέρεα και προφανή από καθαρά επιστημονικής πλευράς.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.