Ἐμεῖς σκοτώνουμε τὸν πλανήτη!

Ξέρετε; Μπορεῖτε νά διανοηθεῖτε;
Ἔχετε ὑπ’ ὄψιν σας πώς ἐμεῖς τό σκοτώσαμε μέ τήν ἀδιαφορία μας καί τήν ἀνεξέλεγκτη «ἀνάπτυξίν» μας;
Ὄχι βέβαια…
Σιγὰ μὴν τάϊσα ἐγὼ τὰ Ἄλμπατρος καὶ τὰ λοιπὰ θαλασσοπούλια!
Σιγὰ μὴν σκέφθηκα πὼς ὁ ἀναπτήρας ποὺ μοῦ ἔπεσε θὰ κατέληγε στὸ στομάχι τους!
Σιγὰ μὴν μὲ ἀπησχόλησε πὼς τὸ καπάκι τοῦ ἀναψυκτικοῦ ποὺ μόλις πέταξα, θὰ ἔφθανε νὰ σκοτώσῃ ἕνα θρασύτατο παλιόπουλο!



Σιγὰ μὴν μὲ νοιάζῃ, σὲ τελικὴν ἀνάλυσιν, τὸ τὶ τρῶνε αὐτὰ τὰ σκατόπουλα ποὺ βρίσκονται στὴν ἐσχατιὰ τῆς Γῆς… Χά! Ἐγὼ ἐδῶ ἔχω τὰ δικά μου ζόρια.
Μοῦ ἔκοψαν τὸν μισθό…
Δὲν μπορῶ νὰ πληρώσω τὴν γκαρσονιέρα γιὰ νὰ στεγάζω τὶς γκόμενες…
Ἡ κόρη μου θέλει νὰ κάνῃ τὸ πάρτυ γενεθλίων της στὸ ΜΠΑΡ ΚΟΛΑΣΙΣ καὶ ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ τῆς παράσχω οὔτε τὴν  ταράτσα μας…
Πῶς λοιπόν θά μέ νοιάξῃ  γιά τό κάθε σκατόπουλο; Δὲν πάει κι αὐτὸ νὰ ψοφήσῃ, νὰ ἀλαφρώσῃ κι ὁ πλανήτης, διότι πολλοί γίναμε…

Ἔτσι δέν σκεφτόμαστε; Αὐτοί δέν εἴμαστε;
Πρὸ χθὲς περπατοῦσε ἐμπρός μου ἕνας κύριος γύρω στὰ 50. Περπατοῦσε καὶ κάθε τρεῖς καὶ λίγο κάτι πετοῦσε. Τὴν μία τὸ χαρτάκι τῆς τσίχλα του… Τὴν ἄλλην τὴν ζελατίνα ἀπὸ τὰ τσιγάρα του.. Τὴν παρ’ ἄλλην τὸ τσιγάρο του… Λίγο παρὰ πέρα τὸ χαρτάκι ἀπὸ τὴν τυρόπιτά του… Μετὰ κάτι ἄλλο… Καὶ κάτι ἄλλο… Καὶ κάτι ἄλλο…
Συνήθως τοὺς σταματῶ καὶ τοὺς ὑποδεικνύω τὴν ἀνοησία τους…
Ἀλλὰ πρὸ χθὲς ἀπλῶς τὸν παρατηροῦσα… Ὥρα τὸν ἀκολουθοῦσα καὶ τὸν παρατηροῦσα… Ἔτσι, γιὰ νὰ ξέρω μὲ βεβαιότητα πὼς αὐτὸ ποὺ κάνει τὸ κάνει συνειδητῶς!!!!
Δὲν τὸν ἐνδιέφερε διόλου ἐὰν τὸν ἔβλεπαν… Καί γιατί νά τόν ἐνδιαφέρῃ;
Ἄλλοι θὰ καθαρίσουν, κι ἐὰν δὲν καθαρίσουν θὰ τοὺς βρίζῃ γιὰ βρωμιάρηδες…
Ξέρει αὐτός….

Ἄλλην φορά, δὲν ἔχει περάσει πολὺς καιρός, μία μητέρα κρατοῦσε τὸ παιδάκι της, τὸ ὁποῖον  ἔτρωγε μίαν τυρόπιττα.
Τελειώνει τὸ παιδάκι μὲ τὴν τυρόπιττα καὶ τῆς δίδει τὸ περιτύλιγμα. Τὸ πιάνει κι αὐτὴ καὶ τὸ πετᾶ στὸν δρόμο!
Σταμάτησα, τῆς μίλησα. Τῆς ἐξήγησα πὼς αὐτὴ εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ αὐτὸ τὸ παιδὶ καὶ γιὰ αὐτὸ τὸ περιτύλιγμα.
Μόνον ποὺ δὲν μὲ ἔδειρε ἡ μανούλα!

Στὴν παραλία κάθε χρόνο περνάω τὰ χίλια μύρια…
Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα σκουπίδια ποὺ μαζεύω καθημερινῶς, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς χιλιάδες γόπες, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν προσπάθειά μας νὰ δείξουμε μὲ τὸ παράδειγμά μας τὸ πῶς πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε στὴν Φύσιν μας, σχεδὸν καθημερινῶς ἔρχομαι ἀντιμέτωπη μὲ τύπους ποὺ θεωροῦν δικαίωμά τους νὰ μολύνουν, νὰ βρωμίζουν καὶ νὰ καταστρέφουν!
Ἡ παρατήρησις, τὶς περισσότερες φορές, εἶναι ἀφορμὴ γιὰ ἐπίθεσιν, ἀκόμη καὶ σωματική, ἐὰν πιστέψουν πὼς δὲν τοὺς βλέπουν ἤ πὼς θὰ τὰ βγάλουν πέρα εὔκολα….
Κι ἀπὸ τὴν μία μεριὰ ἔχω κουραστεῖ νὰ κυνηγῶ τοὺς κάφρους, ποὺ δυστυχῶς εἶναι ἀτελείωτοι, κι ἀπὸ τὴν ἄλλην ἔχω μίαν ὀργὴ ποὺ διαρκῶς φουντώνει, φουσκώνει, γίνεται θάλασσα, ἱκανὴ  νὰ καταστρέψῃ τοὺς πᾶντες καὶ τὰ πάντα ποὺ παραμένουν εἶτε ἀδιάφοροι, εἶτε συνεργοί….

Αὐτοὶ εἴμαστε!
Τὸ γνωρίζουμε!
Δὲν ἔχουμε διόλου ἀντιληφθεῖ πὼς αὐτὸς ὁ πλανήτης εἶναι σπίτι μας!
Τοῦ συμπεριφερόμαστε σὰν νὰ εἶναι ἔνα τεράστιον ξενοδοχεῖον, τὸ ὁποῖον ἄλλος θὰ καθαρίσῃ, ἄλλος θὰ φροντίσῃ κι ἄλλος θὰ τακτοποιήσῃ!
Ἐ λοιπὸν ὄχι! Δὲν εἶναι ἔτσι!
Αὐτὸς ὁ πλανήτης δὲν εἶναι ξενοδοχεῖον! Εἷναι τὸ δικό μας σπίτι!
Τὸ γεμίσαμε σκουπίδια, ἀπορρίματα, τόνους βρωμιά!
Φούσκωσε ἡ ἀηδία καὶ τώρα ἑτοιμάζεται νὰ μᾶς πετάξῃ ἔξω!
Καὶ πάρα πολὺ καλὰ θὰ μᾶς κάνῃ!
Ἐμεῖς φταίξαμε κι ἐμεῖς θὰ πληρώσουμε!
Καὶ δὲν λυπᾶμαι διόλου γιὰ αὐτό!

Φιλονόη.

Περισσότερες φωτογραφίες καὶ πληροφορίες στὴν σελίδα τοῦ Chris Jordan ἐδῶ