Μωραίνει Κύριος (λαόν;) ον βούλεται απωλέσαι…

Μετά τα χτεσινά αποτελέσματα και τις αναμενόμενες μετασεισμικές δονήσεις, επιτρέψτε μου μερικές σκέψεις.

Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση «επιλεκτικής» χρεωκοπίας. Η χρηματοδότηση των δανεικών αναγκών καλύπτεται από τη χρηματοδότηση των «εταίρων» μας, υπό την ασφυκτική αγχόνη των μέτρων που συνοδεύουν τη δανειακή σύμβαση.

Η σκληρή λιτότητα έχει γονατίσει την ελληνική κοινωνία.

Η ανεργία έχει εκτοξευθεί στα ύψη.

Η ασφάλεια έχει μετατραπεί σε ανασφάλεια.

Η λαθρομετανάστευση έχει καταστεί ανεξέλεγκτη μάστιγα.

Η μετανάστευση νέων επιστημόνων στο εξωτερικό έχει αυξηθεί κατά πολύ.

Οι τομείς της υγείας, της παιδείας και της λειτουργούν οριακά.

Οι αυτοκτονίες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη

Τα εργασιακά δικαιώματα έχουν πάει περίπατο.

Οι συνταξιούχοι στερούνται φάρμακα και περίθαλψη

Οι μισθοί, όταν πληρώνονται, είναι πετσοκομμένοι.

Το αποτέλεσμα αυτού του σκηνικού αποτυπώθηκε στις κάλπες. Δεν είναι σκοπός του παρόντος να αναλύσει τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Ο λαός στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας επέλεξε ό,τι επέλεξε.

Ελάχιστοι από τα κόμματα παραδοσιακής διακυβέρνσης αντιλήφθηκαν το τσουνάμι που ερχόταν κατά πάνω τους. Κι όμως. Όσοι είχαμε επαφή με την κοινωνία το βλέπαμε. Συντρίμμια έγινε το πολιτικό σύστημα από το μέγα κύμα του κοινωνικού αναβρασμού. Ως αποτέλεσμα, τα κόμματα που πόνταραν σε αυτό βγήκαν κερδισμένα. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αποτελούν ουσιαστικό παρελθόν. Τα ονόματά τους είναι γραμμένα στον τάφο της μεταπολίτευσης. Και δεν έχει νόημα να επιμένουμε στην επιβίωσή τους. Να τελειώνουμε.

Και τώρα; Πως θα κυβερνηθεί η χώρα; Ποια πρέπει να είναι η στρατηγική εθνικής επιβίωσης;

Αμέσως μετά τις εκλογές βλέπουμε να εμφανίζονται με τραγικά προβλέψιμο τρόπο όλες οι αβελτηρίες του πολιτικού συστήματος. Τακτικές κινήσεις, ελιγμοί για το ποιος θα χρεωθεί και ποιος θα επωφεληθεί, λεβέντικα γιουρούσια και εγερτήρια. Και ο Α. Σαμαράς, φωνή πολιτική ρεαλισμού, εγκλωβισμένος στο συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα για το οποίο έχει σοβαρές ευθύνες ως ηγέτης, είναι με τα χέρια δεμένα.

Οι γελωτοποιοί της ελληνικής πολιτικής, πνευματικής και δημοσιογραφικής ζωής θα μας διασκέδαζαν αφάνταστα ίσως αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά. Δυστυχώς, οι νικητές και οι ηττημένοι των εκλογών δεν αντιλαμβάνονται την τραγική κατάσταση της χώρας. Οι πιο θερμόαιμοι που υπόσχονται να κατατροπώσουν τους κατακτητές, αγνοούν το συσχετισμό δυνάμεων και το γεγονός ότι η επιβίωση μιας μικρής χώρας απαιτεί συμμαχίες. Άλλοι υποστηρίζουν την πλήρη απεμπλοκή από το ευρωπαϊκό άρμα με επιστροφή σε εθνικό νόμισμα αγνοώντας ότι ένα τέτοιο εγχείρημα με δεδομένη τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης και χωρίς προετοιμασία θα οδηγούσε αυτή τη στιγμή σε εξίσου ολέθρια αποτελέσματα. Για να μην αναφερθώ στα εθνικά θέματα. Την καυτή πατάτα φαίνεται ότι δεν τη θέλει κανείς.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι μια ενδεχόμενη αναγέννηση της κεντροδεξιάς με συστράτευση των πόλων της είναι η λύση ώστε να καταστεί πάλι η παράταξη πολιτικός φορέας αυτοδύναμης εξουσίας. Διαφωνώ – παρότι δεξιός (τι να σημαίνει δεξιός άραγε στις μέρες μας;). Η δεξιά παράταξη λειτούργησε πολυσυλλεκτικά σε άλλες εποχές με διαφορετικούς στόχους ως ένας πόλος ενός δικομματικού συστήματος που εξασφάλιζε πολιτική σταθερότητα στον ψυχροπολεμικό κόσμο. Όμως στο DNA της παράταξης πάντα υπήρχε η τιμοκρατία και τα καπετανάτα. Οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις ήταν ,συνήθως, ο μανδύας πολιτικών φιλοδοξιών. Η τωρινή πολυδιάσπαση δεν οφείλεται σε ιδεολογικούς λόγους αλλά σε προσωπικές διαφορές και φιλοδοξίες των εκάστοτε στελεχών. Συνεπώς, ένα προσκλητήριο για το καλό της παράταξης δεν νομίζω ότι έχει νόημα στις παρούσες συνθήκες. Μια τέτοιου είδους συγκόλληση θα είναι βραχύβια, δυσλειτουργική και θνησιγενής. Άλλωστε, το εθνικό συμφέρον προέχει του κομματικού πατριωτισμού.

Αλλά πέρα από αυτό, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό.Το δίπολο κεντροδεξιά-κεντροαριστερά νομίζω πως τελειώνει, αν δεν έχει τελειώσει ιστορικά. Ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλισμός όπως τους γνωρίσαμε τον περασμένο αιώνα, έχουν εξαντλήσει τα αποθέματά τους στην παγκόσμια ιστορία. Ο νέος παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων και η αναδιάταξη του διεθνούς σκηνικού με την είσοδο νέων παικτών με γεωπολιτική και δημογραφική ισχύ αλλάζει τις σταθερές που ίσχυαν τον 20ου αιώνα. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πως θα εξελιχθεί το παγκόσμιο παίγνιο μακροπρόθεσμα. Ο πρόσφατος οικονομικός πόλεμος με πεδίο μάχης το παρασιτικό ελληνικό κράτος υπήρξε μάλλον ένα επεισόδιο αυτής της αναδιάταξης.

Φυσικά το ελληνικό πολιτικό προσωπικό αλλά και η υποτονική ελληνική διανόηση ελάχιστα αντιλαμβάνονται τα τεκταινόμενα στη διεθνή σκακιέρα και συνεχίζουν να ομιλούν και να πράττουν με σταθερές που δεν υφίστανται πια. Όσε φωνές μιλούν γι΄αυτά δεν έχουν θέση στα ΜΜΕ.

Και ακολουθούν βασανιστικά ερωτήματα;

Πως θα πορευτούμε βραχυπρόθεσμα για να επιβιώσουμε με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες, διατηρώντας όσο μπορούμε την κοινωνική συνοχή;

Πως θα προασπίσουμε την εθνική μας ακεραιότητα;

Ποιο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης θα ακολουθήσουμε;

Ποια εθνική στρατηγική θα χαράξουμε η οποία θα λαμβάνει υπόψη το τωρινό αλλά και το μελλοντικό γεωπολιτικό, γεωοικονομικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον;

Με ποια εργαλεία θα την επιτύχουμε;

Ποιες συμμαχίες πρέπει να δομήσουμε;

Με τι διοίκηση θα επιτευχθούν όλα τα παραπάνω;

Και τελικά, πως θα διαμορφωθεί μια νέα κοινωνική πλειοψηφία η οποία θα θέσει ως πρόταγμα την επιβίωση και την άνθηση του ελληνισμού στο νέο αιώνα;

Ιδού το διακύβευμα της επιβίωσης μας ως εθνο-κράτους. Βλέπετε κανέναν να συζήτησε ή να συζητάει τα παραπάνω; Εγώ δε βλέπω. Το μόνο που βλέπω είναι μια κακόγουστη οπερέτα πάνω στα ερείπεια.

 Πηγή