Γράφει ο Simon Nixon
Δεδομένης της οικονομικής καταστάσεως της Ελλάδας, η οποία ολοένα και χειροτερεύει, το εύλογο θα ήταν απλώς να χρεοκοπήσει.
Η επιμονή που επιδεικνύει η Ευρωζώνη στην προσπάθειά της να πετύχει το psi, χαρακτηρίζεται ευρέως ως ένα τέχνασμα σχεδιασμένο για να μην ενεργοποιηθούν τα CDS. Μία εξέλιξη, που θα επιτρέψει στους ομολογιούχους να αποσβέσουν τις απώλειες τους.
Όμως, μια “συντεταγμένη” χρεοκοπία όπως υποστηρίζουν αρκετοί, θα ήταν πιο αποτελεσματική και πιο έντιμη.
Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά.
Καταρχάς, αποδεικνύεται ότι η εθελοντική συμφωνία είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Από την άλλη υπάρχουν σοβαροί λόγοι που αιτιολογούν τις προσπάθειες που καταβάλουν τόσο οι ευρωπαίοι ηγέτες όσο και η ελληνική κυβέρνηση, για να αποφευχθεί μία ενδεχόμενη σκληρή ή άτακτη χρεοκοπία.
Είναι ευνόητο, ότι η Ευρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα (ΕΚΤ) αντιτίθεται στην ιδέα μίας χρεοκοπίας, καθώς θα υποστεί απώλειες λόγω της έκθεσής της σε ελληνικά ομόλογα αξίας 45 δις. ευρώ.
Από τη στιγμή που η ΕΚΤ κατέχει σήμερα ομόλογα αξίας 217 δις. ευρώ, τα οποία προέρχονται από άλλες οικονομικά αδύναμες χώρες της ευρωζώνης, μια ελληνική πτώχευση θα έπληττε την αξιοπιστία της και θα της καθιστούσε πολύ δύσκολο να συνεχίζει την αγορά κρατικών ομολόγων μέσω του προγράμματος αγοράς κινητών αξιών.
Πιο σημαντικό όμως, αποτελεί το γεγονός πως σε περίπτωση μίας ελληνικής πτώχευσης, οι εγχώριες τράπεζες δεν θα έχουν πρόσβαση στην ΕΚΤ. Βάσει του καταστατικού της, η ΕΚΤ μπορεί να διαπραγματευτεί μόνο με φερέγγυους οργανισμούς. Οι ελληνικές τράπεζες δεν θα υποστούν μόνο μεγάλες κεφαλαιακές ελλείψεις, αλλά θα υποστούν και πλήγμα όσον αφορά στην αξία των ομολόγων που διαθέτουν. Η αξία των ομολόγων που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους, τα οποία εγγυάται το κράτος και χρησιμοποιούν για να αντλούν ρευστότητα από την ΕΚΤ θα είναι άχριστα χαρτιά και δεν θα μπορούν πλέον να γίνονται αποδεκτά ως εγγυήσεις.
Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης θα πρέπει να επανακεφαιλαιοποιήσουν της Ελληνικές τράπεζες και να τους παράσχουν νέες εγγυήσεις. Η όποια αποτυχία, θα σημαίνει τον εξαναγκασμό της Ελλάδας να εγκαταλείψει το ευρώ. Διακινδυνεύοντας έτσι, ένα ντόμινο, που θα μπορούσε να καταστρέψει το κοινό νόμισμα.
Παράλληλα, το κόστος για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης ώστε να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ, θα είναι τεράστιο.
Επίσης, ελλοχεύει ο κίνδυνος να επιλέξουν ανάλογο δρόμο και άλλες χρεωμένες χώρες, αντί να συνεχίσουν την πολιτική των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Και να χρεοκοπήσει όμως η Ελλάδα, πάλι δεν θα λυτρωθεί από τον εφιάλτη της, καθώς η χώρα έχει ένα μεγάλο πρωτογενές έλλειμμα. Ακόμα και μετά από την χρεοκοπία, η χώρα θα χρειάζεται να δανείζεται. Η εναλλακτική λύση είναι ακόμα πιο σκληρές κυβερνητικές περικοπές από αυτές που έχουν απαιτήσει οι διεθνείς δανειστές της.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν αρεστές λύσεις. Η σκληρή χρεοκοπία όμως αποτελεί την λιγότερο αρεστή λύση για την Ελλάδα, την Ευρωζώνη και τους περισσότερους κατόχους ομολόγων.
Φυσικά, η χρεοκοπία ενδέχεται να καταστεί αναπόφευκτη , είτε επειδή η ΕΕ δεν είναι σε θέση να βρει μια κοινά αποδεκτή πολιτική λύση, είτε επειδή η Αθήνα αποδεικνύεται ανίκανη να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που έχει δεσμευθεί, κινδυνεύοντας να βρεθεί εκτός ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση, καμία από τις δύο πλευρές δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες ως προς το τι διακυβεύεται.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.