Του Γιάννη Τριάντη
Ας υποθέσουμε ότι οι ταξιτζήδες βρίσκουν ειρηνικούς και ευφάνταστους τρόπους διαμαρτυρίας. Μαζεύονται στις άκρες των δρόμων, μοιράζουν φυλλάδια στους τουρίστες, δίνουν συνεντεύξεις Τύπου, συνομιλούν με βουλευτές και παράγοντες του Τουρισμού, διαμαρτύρονται, καταγγέλλουν και συνεχίζουν την απεργία τους χωρίς να κλείνουν λιμάνια και αεροδρόμια.
Το πιο πιθανό είναι ότι θα συνεχίσουν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Διότι η πίεση που....
ασκεί η απεργία σ' αυτή την περίπτωση αφορά μόνο το δικό τους μεροκάματο. Επομένως, η κυβέρνηση δεν θα 'χει κανένα λόγο να ανησυχεί για επιπτώσεις στην κοινωνία και την οικονομία, ούτε θα αισθάνεται ιδιαίτερη πίεση για να συζητήσει μαζί τους το ζέον θέμα της απελευθέρωσης... Αυτός είναι ένας κλασικός τρόπος αντιμετώπισης των απεργών και των κοινωνικών ομάδων που αμύνονται και διεκδικούν: τους αφήνουν να βράζουν στο ζουμί τους και να φωνάζουν μέχρι να φτάσουν στο όριό τους, αφ' ης στιγμής δεν υπάρχουν επιπτώσεις για την κυβέρνηση...
Ο άλλος τρόπος, επίσης κλασικός, είναι να οδηγείται στα άκρα μια κοινωνική ομάδα, εξαιτίας της στάσης των κυβερνώντων, ούτως ώστε -ακόμη και αν προβάλει δίκαια αιτήματα- να έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνία. Αυτός είναι ο «κοινωνικός αυτοματισμός». Προσφιλής μέθοδος κυνικών κυβερνήσεων, που ποντάρουν στο προφανές των οδυνηρών επιπτώσεων για το κοινωνικό σύνολο, έχοντας συνυπολογίσει τη θρυμματισμένη συλλογικότητα, την εντεινόμενη αδιαφορία κοινωνικών στρωμάτων για την τύχη των υπολοίπων κ.τ.λ.
Οι εκάστοτε κυβερνώντες γνωρίζουν καλά το παιχνίδι: η αρχική κατανόηση και ανοχή της κοινωνίας απέναντι στα αιτήματα μιας συντεχνίας σύντομα εξατμίζονται όταν οι αντιδράσεις και η αναπόφευκτη συμπεριφορά μιας κοινωνικής ομάδας ή συντεχνίας καταλήγουν -μέσα στην απελπισία της- σ' αυτό που μόνο θα μπορούσε να είναι: οριακές. Εκεί οδηγούνται επειδή δεν έχουν καμμία άλλη δυνατότητα αποτελεσματικής πίεσης.
Εύκολα, όμως, αποφαίνεται η πλειονότης ότι «έτσι χάνουν το δίκιο τους». Αλλά αν ρωτήσεις οιονδήποτε από αυτούς που εξανίστανται, για το τι θα έκανε ο ίδιος αν βρισκόταν στη θέση π.χ. των ταξιτζήδων, δύσκολα θα πάρεις πειστική απάντηση. Απλούστατα, επειδή δεν υπάρχει...
Επιλεγμένη, λοιπόν, η σύγκρουση χρονικώς (ευαίσθητη τουριστική περίοδος), ώστε να εκτεθούν οι ταξιτζήδες, βαδίζοντας στον μοιραίο και απελπιστικό μονόδρομό τους... Και γελασμένοι (από την άθλια αναίρεση συμπεφωνημένων) και εκτεθειμένοι... Εργα και ημέρες μιας πονηρής εξουσίας που ξεχνάει ότι όλα εδώ πληρώνονται...
Ας υποθέσουμε ότι οι ταξιτζήδες βρίσκουν ειρηνικούς και ευφάνταστους τρόπους διαμαρτυρίας. Μαζεύονται στις άκρες των δρόμων, μοιράζουν φυλλάδια στους τουρίστες, δίνουν συνεντεύξεις Τύπου, συνομιλούν με βουλευτές και παράγοντες του Τουρισμού, διαμαρτύρονται, καταγγέλλουν και συνεχίζουν την απεργία τους χωρίς να κλείνουν λιμάνια και αεροδρόμια.
Το πιο πιθανό είναι ότι θα συνεχίσουν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Διότι η πίεση που....
ασκεί η απεργία σ' αυτή την περίπτωση αφορά μόνο το δικό τους μεροκάματο. Επομένως, η κυβέρνηση δεν θα 'χει κανένα λόγο να ανησυχεί για επιπτώσεις στην κοινωνία και την οικονομία, ούτε θα αισθάνεται ιδιαίτερη πίεση για να συζητήσει μαζί τους το ζέον θέμα της απελευθέρωσης... Αυτός είναι ένας κλασικός τρόπος αντιμετώπισης των απεργών και των κοινωνικών ομάδων που αμύνονται και διεκδικούν: τους αφήνουν να βράζουν στο ζουμί τους και να φωνάζουν μέχρι να φτάσουν στο όριό τους, αφ' ης στιγμής δεν υπάρχουν επιπτώσεις για την κυβέρνηση...
Ο άλλος τρόπος, επίσης κλασικός, είναι να οδηγείται στα άκρα μια κοινωνική ομάδα, εξαιτίας της στάσης των κυβερνώντων, ούτως ώστε -ακόμη και αν προβάλει δίκαια αιτήματα- να έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνία. Αυτός είναι ο «κοινωνικός αυτοματισμός». Προσφιλής μέθοδος κυνικών κυβερνήσεων, που ποντάρουν στο προφανές των οδυνηρών επιπτώσεων για το κοινωνικό σύνολο, έχοντας συνυπολογίσει τη θρυμματισμένη συλλογικότητα, την εντεινόμενη αδιαφορία κοινωνικών στρωμάτων για την τύχη των υπολοίπων κ.τ.λ.
Οι εκάστοτε κυβερνώντες γνωρίζουν καλά το παιχνίδι: η αρχική κατανόηση και ανοχή της κοινωνίας απέναντι στα αιτήματα μιας συντεχνίας σύντομα εξατμίζονται όταν οι αντιδράσεις και η αναπόφευκτη συμπεριφορά μιας κοινωνικής ομάδας ή συντεχνίας καταλήγουν -μέσα στην απελπισία της- σ' αυτό που μόνο θα μπορούσε να είναι: οριακές. Εκεί οδηγούνται επειδή δεν έχουν καμμία άλλη δυνατότητα αποτελεσματικής πίεσης.
Εύκολα, όμως, αποφαίνεται η πλειονότης ότι «έτσι χάνουν το δίκιο τους». Αλλά αν ρωτήσεις οιονδήποτε από αυτούς που εξανίστανται, για το τι θα έκανε ο ίδιος αν βρισκόταν στη θέση π.χ. των ταξιτζήδων, δύσκολα θα πάρεις πειστική απάντηση. Απλούστατα, επειδή δεν υπάρχει...
Επιλεγμένη, λοιπόν, η σύγκρουση χρονικώς (ευαίσθητη τουριστική περίοδος), ώστε να εκτεθούν οι ταξιτζήδες, βαδίζοντας στον μοιραίο και απελπιστικό μονόδρομό τους... Και γελασμένοι (από την άθλια αναίρεση συμπεφωνημένων) και εκτεθειμένοι... Εργα και ημέρες μιας πονηρής εξουσίας που ξεχνάει ότι όλα εδώ πληρώνονται...
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.