Η κοροϊδία του «πόθεν έσχες»

Στα μέσα Σεπτεμβρίου δόθηκαν στη δημοσιότητα από τον πρόεδρο της Βουλής τα περιουσιακά στοιχεία των βουλευτών, όχι του προηγουμένου έτους (2009), αλλά του 2008, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι οι πολίτες πληροφορούνται τα περιουσιακά στοιχεία ανθρώπων που δεν είναι σήμερα βουλευταί, γνωστού όντος ότι μεσολάβησαν οι εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, και όχι εκείνων που εξελέγησαν στις εκλογές αυτές για πρώτη φορά.

Αν όμως αυτό είναι ένα εντελώς τυπικό θέμα με δευτερεύουσα σημασία, το σημαντικότερο, εν προκειμένω, είναι ότι οι δηλώσεις των πολιτικών είναι χειρόγραφες και τόσο κακοσυντεταγμένες, ώστε να μην μπορεί να ελεγχθούν και να μην μπορεί να εντοπισθούν παραλείψεις ή διασταυρώσεις για την επαλήθευση των γραφομένων.

Το να βλέπει το φως της δημοσιότητος κάθε χρόνο, ότι πλουσιότεροι των πολιτικών αρχηγών είναι οι κ. Καρατζαφέρης και Αλαβάνος και φτωχότερη η κ. Παπαρήγα ή ότι οι τάδε βουλευταί και υπουργοί είχαν τόσα ακίνητα και οι δείνα τόσα εκατομμύρια ευρώ καταθέσεις, δεν λέει τίποτα.

Θα έλεγε όμως, αν στο «πόθεν έσχες» γραφόταν ότι ο κύριος τάδε έχει λιγότερα ακίνητα ή μικρότερες καταθέσεις σήμερα από τον χρόνο που εισήλθε στη Βουλή. ΄Η, εν πάση περιπτώσει, η αύξηση της περιουσίας του έγινε με διαφανή τρόπο και όχι από μίζες ή από αθέμιτο πλουτισμό από το Χρηματιστήριο. Διότι τα 58 ακίνητα ή τα 3,5 εκατομμύρια καταθέσεις που δήλωσαν ορισμένοι παλιοί βουλευτές, δεν αποκτώνται με μόνη τη βουλευτική αποζημίωση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διαφάνεια στα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών έχει γίνει σουρωτήρι. Και η διαπίστωση δεν αποτελεί πλέον εσωτερικό θέμα.

Μας πήραν είδηση και παραέξω. Ηδη με ανακοίνωσή της η οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια» τονίζει ότι η Βουλή δίδει με καθυστέρηση ενός έτους τα στοιχεία, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα παρακολούθησης και καταγραφής της ιστορικής διαδρομής της περιουσιακής κατάστασης των πολιτικών. Ζητούμε –γράφει η «Διεθνής Διαφάνεια– την άμεση ανάρτηση του «πόθεν έσχες» σε ειδική ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο όλων των «πόθεν έσχες», εκάστου πολιτικού, αρχής γενομένης από το πρώτο που κατατέθηκε στο ξεκίνημα της πολιτικής του διαδρομής.

Φυσικά δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι ο ελληνικός λαός θα πληροφορηθεί κάποτε όσους καταλήστευσαν τον πλούτο του και τον κατάντησαν διακονιάρη του ΔΝΤ. Και το αγωνιώδες ερώτημα των πενόμενων πολιτών της δύσμοιρης αυτής χώρας, είναι το εξής. Δεν θα βρεθεί κάποιος πατριώτης πρωθυπουργός να θέσει τέρμα σ’ αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο, που αποτελεί όνειδος για τη χώρα μας;