Δεν διανοείται να απαλλάξει το κράτος από τη σωρεία των αυθαίρετα, για κομματικό ρουσφέτι, διορισμένων. Να απολύσει, έστω για τα μάτια, τις εκατοντάδες που διορίστηκαν στη Βουλή λίγες μόλις μέρες ή ώρες πριν από τις τελευταίες εκλογές προκλητικά και αδιάντροπα. Του είναι αδιανόητο να πολεμήσει την κρατική σπατάλη με θεσμούς και όχι με προσωρινά, γενικά και άδικα μέτρα: Να συγκροτήσει θεσμούς αδιάβλητης αξιολόγησης της δημοσιοϋπαλληλίας, να αμείψει τους ικανούς και εργατικούς, να απολύσει τις μάζες των κηφήνων και ανίκανων.
Προτιμάει (το θεωρεί αυτονόητο) να περικόψει τους μισθούς όλων και όλες τις συντάξεις, προκειμένου να συντηρήσει το εξωφρενικά υπερτροφικό και αντιπαραγωγικό κράτος: καίριο πελατειακό υποστύλωμα της κομματοκρατίας.
Γενικές και αδιάκριτες περικοπές αποδοχών, εξοντωτική της φτωχολογιάς έμμεση φορολογία, σπασμωδικά και επιδερμικά πυροσβεστικά μέτρα – δεν διανοείται ο πρωθυπουργός να θίξει τη θεσμική υποδομή και στοιχείωση της κρατικής σπατάλης.
Δεν καταλαβαίνει ότι χωρίς θεσμούς ελέγχου και αξιοκρατικής διαβάθμισης των δημοσίων υπαλλήλων αποκλείεται το κράτος να καταστεί λειτουργικό, να γίνει παραγωγικός ο ρυθμός ζωής της χώρας.
Και αν ο πρωθυπουργός δεν επαρκεί ή δεν θέλει να το καταλάβει, οι «άτεγκτοι» εγγυητές του δανεισμού μας δεν αντιλαμβάνονται ότι το πελατειακό κράτος της ελλαδικής κομματοκρατίας είναι «πίθος των Δαναΐδων»; Οτι κανένας ποτέ δανεισμός δεν θα μπορέσει να κορέσει την τυφλή απαίτηση του κομματικοποιημένου Νεοέλληνα να τον πληρώνει το κράτος για να κάθεται;
Δεν ενδιαφέρεται ο κληρονομικώ χρίσματι πρωθυπουργός να αξιοποιήσει το σοκ της οικονομικής καταστροφής και την απώλεια αυτεξουσιότητας της χώρας για να ασφαλίσει τα λαϊκά συμφέροντα, να απαλλάξει τις αδύναμες κοινωνικές τάξεις από τον αντικοινωνικό σαδισμό των συνδικαλισμένων συμφερόντων. Να πατάξει τις «πορείες» που νεκρώνουν την αγορά και ρίχνουν στην ανεργία την υπαλληλία μικροεπιχειρήσεων και καταστημάτων. Να εφαρμόσει με συνέπεια τις διατάξεις του Συντάγματος για τον δημοσιοϋπαλληλικό συνδικαλισμό, να κολάσει αμείλικτα τον γκανγκστερικό εκβιασμό των απεργιών «κοινωνικού κόστους». Να προστατεύσει το λαϊκό σώμα από τους οργανωμένους υπονομευτές του λαϊκού συμφέροντος που επιδιώκουν μεθοδικά επίταση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, μήπως και πετύχουν, οι ψυχανώμαλοι, να φτάσουν στην εξουσία με «επανάσταση του προλεταριάτου»!
Ο ολίγιστος πρωθυπουργός μας και οι νεήλυδες επιτελείς του ασκούν την πολιτική (δηλαδή διαχειρίζονται τη ζωή μας και τα όνειρα των παιδιών μας) ωσάν να παίζουν πόκερ ή μπριτζ. Η λογική τους είναι, φανερά, λογική του παίκτη που θέλει να κερδίσει την παρτίδα, όχι ανθρώπων που πονάνε και μάχονται για κοινωνική αλλαγή, για τίμια επανίδρυση του διαλυμένου και διεφθαρμένου κράτους, για κοινωνική δικαιοσύνη και ποιότητα ζωής.
Δεν μπορούν να σκεφθούν με τέτοιες προτεραιότητες. Αν μπορούσαν, θα είχαν πάψει να λένε ψέματα ή θα είχαν ζητήσει αυθόρμητα συγγνώμη για την πλησμονή της ψευδολογίας ότι «υπάρχουν χρήματα», ότι κομίζουν «πράσινη ανάπτυξη» και τα όμοια της παπανδρεϊκής ασύστολης κιβδηλίας.
Η οικονομική χρεοκοπία δεν είναι τεχνικό, διαχειριστικό πρόβλημα, είναι οργανικό σύμπτωμα κοινωνικής παρακμής, απώλειας «νοήματος» της συνύπαρξης, της μετοχής σε κοινωνία σχέσεων, στη χαρά του ανήκειν. Μια συλλογικότητα παρακμάζει όταν ο άσχετος, α-νόητος βίος εξαναγκάζει σε πληθωρισμό ιδιοτέλειας, σε παραίτηση από τη δημιουργία, σε χρησιμοθηρική αποκλειστικά εκδοχή της παραγωγικότητας.
Το πραγματικό αίτιο της οικονομικής χρεοκοπίας είναι η υποβάθμιση των απαιτήσεων για ποιότητα ζωής, η υποκατάσταση της δημιουργικότητας του ανθρώπου από την ηδονιστική χρησιμοθηρία και την καταναλωτική βουλιμία, η έκλειψη της άμιλλας.
Ο ανθρωπολογικός τύπος του «πασόκου» ή του «νεοδημοκράτη» ή του «προοδευτικού αριστερού» δεν ενδιαφέρεται για το τι θα δημιουργήσει στη ζωή του, αλλά για το πώς θα βγάλει λεφτά, θα κερδίσει εύκολο χρήμα. Αυτή τη νοο-τροπία εκφράζει τυπικά ο τάχα και πολιτικός λόγος όλων των συντεχνιών του κομματικού παλκοσένικου, με αυτή τη «φιλοσοφία» οργανώνουν την παιδεία των Ελλήνων, τριάντα χρόνια τώρα, οι συμπλεγματικοί «εκσυγχρονιστές» των κομμάτων εξουσίας, αυτούς τους στόχους της εγωκεντρικής καταναλωτικής λαγνείας και του ακοινώνητου απαιτητή «δικαιωμάτων» καλλιεργούν οι έμποροι της τηλεοπτικής αποχαύνωσης.
Οι συντεχνίες όλες του κομματικού φάσματος είναι μέρος του προβλήματος, οι βασικοί συντελεστές του προβλήματος που βιώνει ο τόπος, γι’ αυτό και μοιάζει λογικά και πραγματικά αδύνατο να οδηγήσουν σε λύση, σε πραγματικό ξεπέρασμα της χρεοκοπίας. Θα συνεχίσουν να παζαρεύουν δάνεια, να υποδουλώνουν τη χώρα στους εγγυητές των δανείων, εξ ορισμού ανίκανοι να εμπνεύσουν στον λαό κίνητρα και στόχους παραγωγικότητας, ζωτικά αναπληρώματα των καταναλωτικών υστερήσεων.
Με άλλα λόγια: Είναι παράλογο και αντιφατικό να περιμένουμε από τα κόμματα την ανάκαμψη της οικονομίας, την επανίδρυση του κράτους, την ανασύνταξη της ελληνικής κοινωνίας.
Εχουμε αναρίθμητα τεκμήρια, αναμφίβολες αποδείξεις, ότι δεν μπορούν να το κάνουν.
Τα υπάρχοντα κόμματα έχουν ιστορικά τελειώσει, το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι οριστικά φθαρμένο, ντροπιαστικά εκφαυλισμένο, γελοιωδώς ανίκανο, εγκληματικά ένοχο.
Η χώρα χρειάζεται μεταπολίτευση, εκλογές για Συντακτική Συνέλευση, καινούργιο εξ υπαρχής Σύνταγμα.
Η καταστροφή που μόλις αρχίζουμε να βιώνουμε, νομοτελειακά επερχόμενη, είναι και η μεγάλη μας, μάλλον τελευταία, ιστορική ευκαιρία.
Στον κοινής αποδοχής (πλην κρετινοειδών «Λακεδαιμονίων») Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια επιφύλαξε η Ιστορία το προνόμιο και την ευθύνη να σαρκώσει σε πράξη την ευκαιρία: Με σοβαρή προεργασία ανιδιοτελών συνταγματολόγων να συγκροτήσει κυβέρνηση επιστρατευμένων προσωπικοτήτων που θα αντιμετωπίσει με κοινωνικά κριτήρια την οικονομική χρεοκοπία, θα συγκαλέσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση, θα δώσει στη χώρα καινούργιο Σύνταγμα.
Ενας καταστατικός χάρτης καταγωγικά ανυπότακτος στην κομματικά διεφθαρμένη μερίδα της ελλαδικής κοινωνίας μπορεί να γίνει καταλύτης για ελπιδοφόρο κοινωνικό μετασχηματισμό.
Με Πολιτική παρέμβαση,ο Μίκης Θεοδωράκης επιβεβαιώνει την ανάγκη για την ανάδειξη συντακτικής εθνοσυνέλευσης.
Αναλυτικότερα σε εκδήλωση του τμήματος Παιδείας και Πολιτισμού του Συνασπισμού ο Μίκης Θεοδωράκης πρότεινε να αποχωρήσει η Ελλάδα από το μηχανισμό στήριξης Ευρωπαϊκής Ένωσης - ΔΝΤ και από το ΝΑΤΟ προειδοποιώντας ότι "εάν το σκάφος Ελλάς δεν αλλάξει άμεσα και ριζικά πορεία τότε θα οδηγηθούμε στο τέλος μας ως έθνος, λαός, ιστορία και πολιτισμός " προσθέτοντας ότι αυτή είναι η επιθυμία "των άσπονδων φίλων μας που μας περιφρονούν, μας χλευάζουν και μας ντροπιάζουν καθημερινά".
Στην παρέμβασή του ο Μίκης Θεοδωράκης μεταξύ άλλων πρότεινε την οριστική και τελειωτική απαλλαγή της χώρας από το δημόσιο χρέος και την εξόφληση του δημόσιου χρέους με εκποίηση μέρους της κρατικής περιουσίας, με εξαίρεση των, στρατηγικής σημασίας, ΔΕΚΟ, με εκποίηση μέρους της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, υποχρέωση με ειδικούς φόρους στους έχοντες και κατέχοντες, με τη δημιουργία δημόσιου εθνικού τραπεζικού πυλώνα και τη διεκδίκηση διαγραφής μέρους του χρέους σε συνεργασία με τις ελλειμματικές χώρες του ευρωπαϊκού νότου.
Ακόμα πρότεινε μετά την αποχώρηση της Ελλάδας από το μηχανισμό στήριξης και από το ΝΑΤΟ να στραφεί για στήριξη σε άλλες φιλικές χώρες, όπως τη Ρωσία, την Κίνα και τις αραβικές χώρες και ειδικά για την εθνική άμυνα να προμηθευτεί υπερσύγχρονο στρατιωτικό αμυντικό υλικό από τη Ρωσία και την Κίνα.
Επισήμανε ότι με κεντρικό σύνθημα " για τη σωτηρία της πατρίδας" όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει να μπουν επικεφαλής σ' αυτή την αναγεννητική και σωτήρια κινητοποίηση προτείνοντας να γίνει δημοψήφισμα. Σε περίπτωση δε θετικής ψήφου από τον ελληνικό λαό ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να διαλύσει τη Βουλή και να αναθέσει την εξουσία σε ομάδα ακέραιων και ικανών πολιτών και παράλληλα να προκηρύξει εκλογές για την ανάδειξη συντακτικής εθνοσυνέλευσης.
Τί είναι η Συντακτική Εθνοσυνέλευση;
Συντακτική Βουλή.
Συντακτική Βουλή (ή συντακτική εθνοσυνέλευση) ονομάζεται η Βουλή (ή εθνοσυνέλευση) που καλείται να δημιουργήσει και να ψηφίσει νέο Σύνταγμα ενός κράτους εγκαθιστώντας έτσι ένα νέο πολίτευμα. Η Συντακτική βουλή διακρίνεται από την αναθεωρητική βουλή, η οποία καλείται να αναθεωρήσει απλώς διατάξεις του ήδη ισχύοντος Συντάγµατος με βάση τους κανόνες που προβλέπει το ίδιο το εν ισχύ Σύνταγμα για την τροποποίησή του. Η διαφορά έγκειται στο ότι η Συντακτική βουλή ψηφίζει από το μηδέν νέο σύνταγμα, ενώ η αναθεωρητική απλώς μεταβάλλει το υπάρχον.
Η Συντακτική βουλή συγκροτείται συνήθως σε περίπτωση εμφάνισης συνταγματικού κενού, όταν δηλαδή κάποιο απότομο πολιτικό γεγονός οδηγεί στην κατάλυση του προηγούμενου συνταγματικού και πολιτειακού καθεστώτος. Το σύνταγμα και οι πολιτειακοί θεσμοί που ίσχυαν μέχρι τότε παύουν να υφίστανται, και καλείται η συνταγματική βολή να αναπληρώσει το κενό αυτό θεσπίζοντας ένα νέο σύνταγμα. Τέτοιο συνταγματικό κενό δημιουργείται κυρίως μετά από μια επανάσταση ή ένα πραξικόπημα. Π.χ. στη Γαλλία, πολλά συντάγματα έχουν θεσπιστεί ανάμεσα στο 1791 και το 1804, λόγω βίαιας διαδοχής των πολιτευμάτων λόγω της Γαλλικής επανάστασης.
Αυτό το συνταγματικό κενό μπορεί επίσης να δημιουργηθεί κατά την εμφάνιση ενός νέου Κράτους, οπότε η Βουλή για πρώτη φορά θα κληθεί να ασκήσει τη συντακτική εξουσία και να δημιουργήσει Σύνταγμα. Παράδειγμα, το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας του 1822, το "Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος", που προήλθε από την Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου η οποία και απαρτιζόταν από εκπροσώπους της Πελοποννήσου, της Ανατολικής και Δυτικής Στερεάς Ελλάδας και ορισμένων νήσων. Τέλος, συνταγματικό κενό μπορεί να εμφανιστεί και λόγω πολέμου. Π.χ. το ισχύον Σύνταγμα του Ιράκ, ή το Σύνταγμα της Δυτικής Γερμανίας του 1945.
Συντακτικές εθνοσυνελεύσεις στην Ελληνική ιστορία
-Η Α' Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου
Το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας προήλθε από την Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου η οποία ψήφισε, την 1η Ιανουαρίου 1822, το "Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος".
-Η Γ' Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις
Συντακτική ήταν και η εθνοσυνέλευση του 1843-1844, η "της Γ' Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνικής των Ελλήνων Συνελεύσεως", που ψήφισε το 'Σύνταγµα του 1844, µε το οποίο θεσπιζόταν το πολίτευµα της συνταγµατικής µοναρχίας.
-Η Β' Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων
Στη συνέχεια η Β' Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων (1863-1864) συνέταξε το Σύνταγμα του 1864 με το οποίο το πολίτευμα της Ελλάδος άλλαξε από τη συνταγματική μοναρχία στο πολίτευμα της βασιλευόμενης δημοκρατίας.
-Η Β΄Αναθεωρητική Βουλή του 1911
Η Β΄ Αναθεωρητική Βουλή του 1911, δεν αναθεώρησε απλώς το Σύνταγμα του 1864, αλλά θέσπισε το νέο Σύνταγμα του 1911, καθόσον λόγω του στρατιωτικού κινήματος στο Γουδί το 1909, το Σύνταγμα του 1911 εψηφίσθη κατά τρόπον συνταγματικώς ανώμαλον. Πρώτον, διότι δεν τηρήθηκε η διαδικασία του άρθρου 107 του Συντάγματος του 1864 περί της διαδικασίας αναθεώρησης, το οποίο προέβλεπε ότι έπρεπε μετά από δίμηνο να ψηφισθεί εκ νέου η πρότασις της αναθεωρήσεως, κάτι που δεν έγινε. Δεύτερον, διότι περιέλαβε, πέρα των διατάξεων που είχαν καθοριστεί να αναθεωρηθούν, όλες τις διατάξεις του Συντάγματος του 1864 εκτός των θεμελιωδών.
-Η Δ' Εθνική Συνέλευση
Στις 2 Ιανουαρίου 1924 συνήλθε η Δ' Εθνική Συνέλευση, και αποφάσισε την την κατάργηση του πολιτεύματος της βασιλευομένης δημοκρατίας. Η απόφαση αυτή επικυρώθηκε με το δημοψήφισμα της 13ης Απριλίου 1924. Η Δ΄ Συντακτική Συνέλευση δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τις εργασίες της για την κατάρτιση νέου Συντάγματος, λόγω του πραξικοπήματος του Στρατηγού Θ. Πάγκαλου που εξερράγη στις 30 Ιουνίου 1925.
-Η Βουλή της Α΄ Περιόδου (1926)
Μετά την πτώση της δικτατορίας Πάγκαλου εκλέχτηκε το 1926 η συντακτική "Βουλή της Α΄ Περιόδου" που ψήφισε το Σύνταγμα του 1927.
-Η E' Συντακτική Συνέλευσις (1935)
Μετά το κίνημα του Mαρτίου 1935 συνεκλήθη η E' Συντακτική Συνέλευσις, η οποία δεν μπόρεσε να θεσπίσει νέο Σύνταγμα, αλλά κατέληξε στο πραξικόπημα του Kονδύλη.
-Η Δ' Aναθεωρητική Bουλή (1946)
Η Δ' Aναθεωρητική Bουλή δεν κατέστη ικανή να δώσει Σύνταγμα και για το λόγο αυτόν διελύθη, χωρίς όμως να προκηρυχθούν εκλογάς για άλλη Aναθεωρητική βουλή και έτσι η χώρα βρέθηκε σε συνταγματικό αδιέξοδο. Η χώρα βγήκε από το αδιέξοδο, αφού οι αρχηγοί των κομμάτων δέχθηκαν ως Σύνταγμα την Έκθεσιν που είχε συντάξει η Δ' Aναθεωρητική Βουλή του 1946, και έτσι θεσπίστηκε το Σύνταγμα του 1952. Το Σύνταγμα αυτό ίσχυσε έως το 1967, οπότε και καταλύθηκε από τη χούντα των συνταγματαρχών, χωρίς να αναθεωρηθεί ενδιάμεσα.
-Η Ε' Αναθεωρητική Βουλή (1974)
Από τις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, τις πρώτες βουλευτικές εκλογές μετά την πτώση της χούντας προκύπτει η Ε' Αναθεωρητική Βουλή που επεξεργάζεται την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1952, και τον Ιούνιο του 1975 ψηφίζει το Σύνταγμα του 1975 που ορίζει ως πολίτευμα της χώρας την προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Μπορούμε άραγε να οδηγηθούμε υπό ομαλές κοινοβουλευτικές συνθήκες σε μια τέτοιου μεγέθους πολιτειακή αλλαγή;
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές πραγματική πολιτειακή αλλαγή υπό ομαλές κοινοβουλευτικές συνθήκες δεν είναι δυνατή.
Παλαιότερα όταν το πολιτικό σύστημα έφτανε σε αδιέξοδα επενέβαινε ο Βασιλιάς ως ρυθμιστής του Πολιτεύματος και έκανε τις απαιτούμενες διορθώσεις, άλλαζε κηπουρό δηλαδή πρωθυπουργό, ή προκήρυσσε πρόωρες εθνικές εκλογές και άλλα τέτοια τραγελαφικά.
Όταν και ο Βασιλιάς αδυνατούσε να δώσει λύσεις υπήρχε πάντα ο στρατός που άλλοτε επιτυχημένα (1909), άλλοτε αποτυχημένα (1967) έδινε ένα καινούριο συνταγματικό έναυσμα.
Σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι παντελώς ανίσχυρος συνταγματικά να επιχειρήσει παρέμβαση και ο στρατός έχει χάσει και το κύρος αλλά και την δυνατότητα λύσεων στο τωρινό διεθνές περιβάλλον. Οπότε ούτε και το σενάριο των μη ομαλών κοινοβουλευτικών συνθηκών είναι πιθανό να οδηγούσε σε μια Συντακτική Συνέλευση.
Πριν απογοητευτούμε και τα παρατήσουμε περιμένοντας μια λαϊκή επανάσταση του καναπέ (!;)
ή μια εθνική καταστροφή που θα μας σώσει (!;!;) πρέπει να εξετάσουμε μια ενδιάμεση λύση, ίσως την μόνη εφικτή.
Ένα Οικονομικό πραξικόπημα (εν είδει Φιλικής Εταιρίας) το οποίο στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού θα ενισχύσει οικονομικά ένα νέο κόμμα από πολιτικά έμπειρους αλλά άφθαρτους ανθρώπους (ναι υπάρχουν!) οι οποίοι θα είχαν αίσθηση των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων της ελληνικής κοινωνίας, δεν θα επιθυμούσαν τον κάθε μορφής ιδεολογικό βιασμό της και θα προωθούσαν την πραγματική επανίδρυση της Ελλήνων Πολιτείας.
Ο νέος υγιής φορέας θα μπορούσε έτσι να έχει την αναγκαία τηλεοπτική και δημοσκοπική προβολή που θα χρειαζόταν για να διεμβολίσει το πολιτικό σκηνικό το οποίο κατά γενική ομολογία έχει κλείσει προ πολλού τον κύκλο του.
Οι επιχειρηματίες έχουν αντικαταστήσει πλέον τους στρατιωτικούς σε κύρος και δύναμη και σε αυτούς πέφτει το βάρος της de facto παρέμβασης στο πολιτικό σύστημα.
Πηγή
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.