Από τον Αντρέα έως τον ΣΥΡΙΖΑ

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται αλλά οι πιο νέοι σίγουρα θα πρέπει να μάθουν ή έστω να διαβάσουν εν τάχει την ιστορία της καθημερινότητας των δεκαετιών που τους είναι σχεδόν άγνωστη.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Άγνωστη, ωστόσο εν μέσω πολλών κοινών στοιχείων της με το σήμερα.

Την εποχή που έπιασα δουλειά στην οδό Ερμού τον Σεπτέμβρη του ’77 ήταν εκείνη που μόλις είχε τελειώσει -στους μικρούς σε ηλικία υπαλλήλους- εργαζόμενους- η καρπαζιά. (αναφέρομαι ασφαλώς στον ιδιωτικό τομέα) Προσωπικά, παλαιότερος υπάλληλος με είχε κτυπήσει με το μέτρο γιατί είχα ξεχάσει το χέρι μου στη τσέπη. «Έξω το χέρι ρε από την τσέπη πού νομίζεις που βρίσκεσαι; Στο διάολο από κει πέρα…»

Η καρπαζιά, σωστά ακούσατε.

Άλλα αφεντικά σε κάποια επίσης μεγάλα και γνωστά μαγαζιά που υπήρχαν κοντά στην εκκλησία της Καπνικαρέας (ονόματα δεν λέμε) έβριζαν και ειρωνευόταν υπαλλήλους που βρισκόταν ακόμα και σε ηλικία σύνταξης. Κανένας σεβασμός. Η καλημέρα του συγκεκριμένου -δεν ήταν όλοι έτσι- αφεντικού ήταν: Δέκα εκατομμύρια πληθυσμό έχει η Ελλάδα 50 μαλάκες δουλεύουνε για μένα. Πλήρωνε όμως πέραν του μισθού και ποσοστά τίμια. Καβάλα στο μισθό και σχεδόν άλλον μισό ακόμα. Ποιος να κουνηθεί και πού να πάει. Όλοι είχαν οικογένειες... Όταν πωλητής έχανε τον πελάτη ερχόταν και του ψιθύριζε στο αυτί ''Δεν μου λες αγόρι μου η πελάτισσα τι ήρθε να κάνει στο μαγαζί; Ήρθε μήπως να σου ζητήσει αυτόγραφο; Τράβα στο υπόγειο δυό ώρες'' Στο υπόγειο υπήρχαν πολύ λιγότερες πιθανότητες να 'πιάσει' πελάτη και άρα έχανε ποσοστά...

Τότε οι υπάλληλοι δεν ήταν όπως τις χρυσές μετέπειτα δεκαετίες. Τότε υπήρχε ακόμα ας πούμε ένα κάποιο είδος τρομοκρατίας ακόμα και στους παλαιότερους καθόσον κανείς δεν ήθελε να βρεθεί στο δρόμο, ασχέτως εάν κάπου θα εύρισκε δουλειά. Μπορεί να υπήρχαν δουλειές αλλά και τότε δεν ήταν εύκολες (σε καμιά βεβαίως περίπτωση στον βαθμό που είναι σήμερα).

Τα λεφτά του μισθού στον δημόσιο τομέα ήταν κάπως καλύτερα από εκείνα του ιδιωτικού. Υπήρχε κι αντιπαλότητα μεταξύ ιδιωτικών και δημοσίων λόγω των προνομίων που απολάμβαναν οι δεύτεροι. Τους έλεγαν τεμπέληδες, τυχερούς και τους ζήλευαν.

Θυμάμαι πως ως πρώτο μισθό (σκάρτα 18 χρονών) πήρα περίπου 18.000 δρχ. Το ενοίκιο μιας μέτριας γκαρσονιέρας ήταν 10.000. Το σινεμά είχε 500 δρχ. Το πακέτο τα τσιγάρα 50 δρχ.

Την εποχή εκείνη πρωθυπουργός ήταν (ο θείος) Κ. Καραμανλής. Δημοκρατία είχαμε αλλά σε καμία περίπτωση όμοια με εκείνη που εδραίωσε ο μετά το ’81 Παπανδρέου. Θυμάμαι τον πατέρα μου, αλλά και τους μεγαλύτερους σε ηλικία υπαλλήλους, που κρύβανε τις δημοκρατικές εφημερίδες μέσα από τα σακάκια τους. Κατάλοιπο της περιόδου της χούντας. Όλοι μιλούσαν για φακελώματα.

Η εβδομάδα είχε 6 εργάσιμες μέρες Οι δημόσιες υπηρεσίες δούλευαν μέχρι τις 14:30 και τα Σάββατα… (αν θυμάμαι καλά το πενθήμερο εφαρμόστηκε στο δημόσιο το 1980).

Θυμάμαι νεαρούς συνδικαλιστές του ΚΚΕ -μαζί με φοιτητές- να ανηφορίζουν την Ερμού με πανό φωνάζοντας συνθήματα και από την οδό Βουλής να ξεπετάγονται αστυνομικοί εν στολή, με γκλομπ (τότε δεν υπήρχαν ΜΑΤ) και να βαράνε στο ψαχνό… Κυριολεκτικά χωρίς λόγο. 

Συμπλοκές, όχι αστεία, αλλά σίγουρα συμβατικές, χωρίς μολότοφ πετροπόλεμο και άλλα τέτοια. Χέρια με χέρια και κλομπ, πράξεις που γινόταν γνωστές μονάχα στους εμπλεκόμενους και στους περαστικούς. Αναφερόταν βεβαίως την επόμενη στον τύπο, ο οποίος ήταν μοιρασμένος στα ανάλογα στρατόπεδα, όμως διαφορετικά είναι η εικόνα που προβάλλεται στην οθόνη σήμερα και διαφορετικά η αράδα που διαβάζεται ως άποψη, άλλωστε ο καθένας διάβαζε και τότε (όπως σήμερα και όπως θα γίνεται πάντοτε) την αλήθεια που προτιμούσε και πάντα υπήρχε αντίλογος στον λόγο…

Η τηλεόραση είχε δύο κανάλια, αμφότερα κρατικά και άκρως μεροληπτικά. Εν εντεταλμένη κυβερνητική υπηρεσία. Γνωστό τοις πάσι. Όποιος διαφωνούσε την επόμενη πήγαινε σπίτι του. Την αμέσως επόμενη με συνοπτικές διαδικασίες.

Στην πρώτη απεργία που έλαβα μέρος ήταν νομίζω για αυξήσεις μισθών. Τότε το κράτος έδινε 10% κάθε χρόνο αλλά με πληθωρισμό πολύ υψηλότερο). Θυμάμαι πως ήταν το ’78. Στεκόμασταν στην οδό Λέκκα τρεις τέσσερις υπάλληλοι και κρυφοκοιτάζαμε σαν παιδιά που παίζουν κρυφτό, την είσοδο του μαγαζιού που εργαζόμασταν (σαράντα περίπου άτομα) λίγο πριν το άνοιγμα. Μετρούσαμε ποιος μπαίνει και ποιος μένει απ’ έξω. Φοβόμασταν μη μείνουμε λίγοι οι απεργούντες και μας διώξουν... Την επόμενη της απεργίας, φώναξε το αφεντικό, με πήρε στο γραφείο του, με κάθισε κάτω και μου μίλησε σαν …πατέρας προς γιό:

«Να μην ακολουθείς την Σοφία Τάδε (δηλωμένη αριστερή, αλλά πολύ καλή στη δουλειά της) είναι δάκτυλος της Μόσχας!!!» Μπορεί σήμερα να ακούγεται αστείο, όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό.

«Η Σοφία που μένει με νοίκι στα Πετράλωνα;»

«Η Σοφία. Δεν ξέρεις, είσαι μικρός ακόμα. Πρόσεξε θέλω να τα έχουμε καλά. Από εδώ τρως και πίνεις, άμα θέλεις να σου βγάλουμε εισιτήριο για τη Ρωσία να σου βγάλουμε δωρεάν, αλλά μόνο για πήγαινε, όχι για έλα...»

Πριν το ’81, επί πρωθυπουργίας Ράλλη (ο Κ. Καραμανλής είχε αποσυρθεί) υπήρχε ένα τεράστιο ρεύμα στην κοινωνία για αλλαγή η οποία βίωνε την αδικία και αντίκριζε το κράτος των ημετέρων της δεξιάς ολόρθο σαν τοίχο εμπρός του. Αυτό ήταν άλλωστε και το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ. Αλλαγή, ισονομία, δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία. Μίλησε και για έξοδο από το ΝΑΤΟ και για φιλίες με τη Ρωσία, αλλά δεν έφτασε ως εκεί...

Εγώ τότε (πριν τις εκλογές του '81 ήμουν φαντάρος. Θυμάμαι πως η τηλεόραση έδειχνε ελάχιστα αποσπάσματα -αν όχι καθόλου- από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Ανδρέα και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Μεταξύ του κόσμου ήταν κοινό μυστικό πως η ίση μεταχείριση δεν χώλαινε, απλά δεν υπήρχε ως έννοια. Για παράδειγμα αναφέρω, πριν το 1980, οι τροχονόμοι προβληματιζόταν αν θα έπρεπε να δώσουν κλήση σε παράνομα παρκαρισμένα ακριβά αυτοκίνητα. Μερσεντές. BMW κ.τ.λ

Ποιανού θα μπορούσε να είναι; Να ήταν κανενός 'μεγάλου';

Άκουγα τους παλαιότερους που λέγανε πως φυλάνε τα ρούχα τους οι άνθρωποι μην τους έρθει καμιά πανταχούσα και τρέχουνε στα κατσάβραχα με δυσμενή… Μπορεί να ήταν υπερβολές, όμως τότε ήταν η εποχή του: «Ξέρεις ποιος είμαι γω;»

Το μέσον μεσουρανούσε. Ποιος να μάθει τι πραγματικά παιζόταν στις πλάτες του και από πού;

Τότε ο κοσμάκης είχε αυτοκίνητα …άριστα 15τίας ή 20ετίας… δεύτερο χέρι ή και τρίτο αναγκαστικά… Στα καινούρια υπήρχε σεβασμός. ''Καινούριο πήρε; Μπράβο του!''

Το αμάξι ήταν τρανταχτή απόδειξη πλούτου, προβολής, περηφάνιας και όνειρο για εμάς τους νεώτερους που πηγαίναμε στριμωξίδι για μπάνιο στη Βουλιαγμένη ή στην Βάρκιζα μιάμιση ώρα… και άλλη τόση γύρνα, συν έως και μία ώρα περίμενε στον ήλιο το λεωφορείο.

Τότε ζαχαρώναμε τα Fiat 128, 127, το mirafiori 1300cc δεν το φτάναμε... 700.000 δρχ. ! Πώς να μαζέψεις τα λεφτά;

Εξοικονομούσα θυμάμαι 10.000 τον μήνα –έχοντας πληρώσει στο σπίτι μου περίπου άλλα τόσα για τη διαμονή μου και το φαγητό μου. Τότε πολλοί γονείς εφάρμοζαν αυτή την τακτική καμαρώνοντας για τα δεινά που επέβαλλαν στα παιδιά τους. Τόσα ήξεραν τόσα έκαναν- μάζευα λοιπόν 10.000 δρχ τον μήνα και το αυτοκίνητο που ήθελα -το φθηνότερο, κάποιο zastava- είχε ακριβύνει 30.000 από τον προηγούμενο. Από 520.000 είχε φτάσει 550.000.

Ήταν καθημερινή πρακτική η στιχομυθία:
«Πόσο έχει;»
«Τόσο. ακρίβυνε»
Κανείς έπεφτε από τα σύννεφα.

Αυτό ίσχυε για το οτιδήποτε. Από αυτοκίνητα μέχρι και μακαρόνια. Τα λεφτά δεν έφταναν. Η εργασία δεν ήταν μέσον πλουτισμού αλλά απλής επιβίωσης. Κονομούσαν τότε οι ημέτεροι όπως είπαμε, οι διορισμένοι. Ήταν η εποχή της κομπίνας, της πονηριάς, της ατιμωρησίας αν ήσουν έξυπνος. Τ' άρπαγες κι έφευγες. Το 'λεγες στα μουλωχτά και καμάρωνες! Οι πάντες που μπορούσαν δωροδοκούσαν και δωροδοκούνταν. Όλοι έβγαιναν κερδισμένοι κι όποιος αντιδρούσε άκουγε το συνηθισμένο: Με τον σταυρό στο χέρι δεν πάει κανείς μπροστά! ή το άλλο: Εσύ θα σώσεις τον κόσμο;

Υπήρχε μια βιάση, μια ανακατωσούρα. Μια εγκυμονούσα κατάσταση.

Βέβαια θα πρέπει να επισημάνουμε πως όποιος ήθελε εκείνη την εποχή να κάνει δεύτερη δουλειά -μην έχοντας σπουδαίες απαιτήσεις για την ποιότητά της-, εύρισκε να κάνει. Στα σκουπίδια κανείς δεν έψαχνε. Να το λέμε κι αυτό.

Οι εκλογές έγιναν, οι φήμες για νοθεία δεν επαληθεύτηκαν και ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέβηκε στην εξουσία.

Τους επόμενους μήνες της διακυβέρνησής του εφάρμοσε την ΑΤΑ. (Αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή) Ο μισθός του κάθε υπαλλήλου ανέβαινε -εκτός από το παγιωμένο ετήσιο 10% κάθε Ιανουάριο- κάθε τέσσερις μήνες ολόκληρη τη διαφορά του πληθωρισμού. Ο δικός μου μισθός από 22.000 που είχε φτάσει ανέβηκε στον χρόνο επάνω στις 35.000 και μερικούς μήνες αργότερα ξεπέρασε τις 40.000!

Τότε αγόρασα για πρώτη φορά παπούτσια (5.000 δρχ) χωρίς να το συζητήσω με τους δικούς μου! Είχα επιτέλους λεφτά. Σε τρία χρόνια αγόρασα αμάξι με γραμμάτια. Το '84. Το καλό ήταν τότε πως μπορούσες να κάνεις το κουμάντο σου. Ήξερες πως περισσότερα μπορεί να πάρεις, λιγότερα όμως ποτέ!

Θεσπίστηκε ο κοινωνικός τουρισμός! Πήγαμε σε νησιά, μείναμε σε μέρη που δεν περνούσαν από μυαλό μας. Άκουσα την κόρη του αφεντικού να λέει σε μια φίλη της πως: 'Τι κακό κι αυτό, όπου πάμε βλέπουμε τους υπαλλήλους μας'. Πολλά λεφτά το αφεντικό, με ισχυρές διασυνδέσεις παλαιότερα στην πολιτική. Κύριος όμως. Μου μιλούσε στον πληθυντικό ας ήμουν σε ηλικία εγγόνι του.

Το αφεντικό ξεφυσούσε…

Οι υπάλληλοι συμφωνούσαμε εμπρός του πως πράγματι είναι καταστροφή αυτή η κυβέρνηση και πίσω του σκάγαμε στα γέλια… Απεργίες ακόμα όμως φοβόμαστε κάνουμε.

Η καλοκαιρινή άδεια στην προ Ανδρέα εποχή ήταν 8 εργάσιμες και ανέβαινε 2 ημέρες κάθε δεύτερο χρόνο εργασίας με ανώτατο όριο τις 20 ή τις 22 εργάσιμες. Με το που βγήκε ο Ανδρέας έδωσε σε όλους ανεξαιρέτως ένα μήνα άδεια από τον πρώτο χρόνο!

Το περίεργο δεν ήταν που λατρεύτηκε με τρόπο μοναδικό, αλλά θα ήταν το να μην λατρευόταν...

Το ΚΚΕ την επόμενη ζήτησε πέντε εβδομάδες άδεια για τις εγκύους! Προγραμμάτισε νέες απεργίες...

Οι δεκαετίες που ακολούθησαν ήταν οι πλέον πολωμένες πολιτικά.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ με τον Μητσοτάκη στα χαρακώματα. Τα επιχειρήματα που έπαιζαν μεταξύ των υπαλλήλων ήταν «Μα καλά δεν βλέπεις το συμφέρον σου; Ποιο είναι το κόμμα των πλουσίων; Δες τι ψηφίζει το αφεντικό και ψήφισε το ανάποδο...»

Το ρεύμα του ΠΑΣΟΚ εδραίωσε. Έβαλε θεμέλια και έγινε καθεστώς χάριν του Ανδρέα. Ο ‘πεινασμένος’ για δικαιοσύνη κόσμος εναπόθεσε τις ελπίδες του σε αυτή τη χαρισματική φυσιογνωμία. Δεν είναι τυχαίο το ότι αναγνωρίζεται παγκοσμίως ακόμα και από τους αντιπάλους του…

Θυμάμαι στην τηλεόραση τότε -1981- για πρώτη φορά ήρθαν οι ελεύθερες πολιτικές συζητήσεις. Η εκπομπή ‘’Στρογγυλό τραπέζι’’ με τον Μάκη Γιομπαζολιά μας καθήλωνε όλους. Αμάθητοι τότε από τέτοια δημοκρατία ακούγαμε και πορωνόμαστε. Κάναμε πηγαδάκι και τα συζητάγαμε όποτε βρίσκαμε ευκαιρία την επόμενη στις δουλειές μας.

«Είδες τι του είπε;»
«Ναι, αλλά πήρε απάντηση...»
Ομηρικοί καβγάδες...

Πού είχαμε ξαναδεί τέτοια ελευθερία… Η εφημερίδα δειλά-δειλά βρήκε από το σακάκι.

Το σύνολο όλων αυτών και σίγουρα πολλών άλλων παροχών –υλικών αλλά και ηθικών- δημιούργησε τις βάσεις του κινήματος που πάτησε κυρίως στην αίσθηση του δίκαιου, της παροχής στον αδύναμο. Στην αλλαγή της κατάστασης του αυταρχισμού.

Αργότερα βέβαια συνέβησαν όσα συνέβησαν. Πολύ δυστυχώς.

Το καλάμι καβαλήθηκε, οι ιδέες δεν εκσυγχρονίστηκαν, οι νέοι ημέτεροι γίνανε περισσότεροι από τους αντίπαλους και όλοι βολεύτηκαν. Όχι πως στην εποχή πριν το ’81 δεν γινόταν. Απεναντίας εάν δεν ήσουν του κόμματος δεν είχες καμία τύχη, αλλά να, θεωρήσανε οι αιθεροβάμονες πως στο ΠΑΣΟΚ αυτά δεν θα συνέβαιναν ποτέ. Φαντάστηκαν εαυτούς από άλλη πάστα. Το πίστεψε ειλικρινά και ο κόσμος.

Πολύ δυστυχώς και πάλι, αλλά η ιστορία ουδέποτε δίδαξε.

Σήμερα κρίνουμε το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική του εκ του αποτελέσματος. Στο σημείο αυτό θέλω επισημάνω πως κατά τη γνώμη μου το υγειές ΠΑΣΟΚ τελειώνει με την έλευση της Λιάνη στο πλευρό του Ανδρέα. Από εκεί αρχίζει η κάμψη. Βεβαίως τα πάντα όπως είπαμε εκ του αποτελέσματος κρίνονται και ως εκ τούτου δέχομαι πάσα συζήτηση.

Όπως το σκέφτομαι σήμερα και δείχνει -συν πολλών άλλων παραγόντων- αληθές, είναι πως το μέγα κακό της σημερινής υπερχρέωσης ξεκίνησε από την εποχή του Ανδρέα με τις πρώτες δανειοληψίες. Μπορεί να υπάρχει δίκιο στον ισχυρισμό. Μπορεί. Έχει όμως και η δεξιά τεράστια φταιξίματα, λόγω της αυταρχικής κυρίως προ Πασόκ, διοίκησης της. Ο λαός τότε ασφυκτιούσε για ελευθερία, για ισονομία, βρήκε τον Αντρέα και δεν άκουγε κουβέντα. Σφάλισε τα μάτια και μάλιστα σφιχτά. Όποιος ήταν δεξιός ήταν ή βλάκας ή βολεμένος.

Τον Ανδρέα τον διαδέχθηκαν οι υπόλοιποι και χρίστηκαν ενέξοδα άξιοι. Είπαμε όποιος ήταν Πασόκ είχε χωρίς συζήτηση δίκιο. Η γνώμη αυτή είχε εδραιωθεί σε όλη σχεδόν τη βάση του κινήματος.

Τα μάτια και τα αυτιά ερμητικά κλειστά. Τότε έκλεβαν μονάχα οι δεξιοί. Ποτέ οι δημοκράτες. Όποιος ήταν με το ΠΑΣΟΚ δικαιωνόταν, οι υπόλοιποι στην πυρά και όλο αυτό το παράλογο είπαμε ήταν αποτέλεσμα της πεποίθησης των μεροληπτικών διακυβερνήσεων της δεξιάς, διότι το παιχνίδι επί των ημερών της δεν παιζόταν στα ίσια. Παιζόταν με το γκλομπ στο χέρι με το ραβασάκι στο χέρι του υπουργού και οποιανού γούσταρε... Υπήρχε μια τύποις δημοκρατία. Μια δημοκρατία των απολύτως ημετέρων, του γνωστού, του πολιτευτή. Η αστυνομία δική τους. Η όποια ενημέρωση φερέφωνο της κυβέρνησης Καραμανλή και ήρθε ο λαός και αναθεμάτισε. Αγριεμένος έπεσε με τα μούτρα στον σωτήρα. Και ήταν τότε σωτήρας.

(Θα πρέπει να κρίνουμε σήμερα με τις τότε γνώσεις. Θα πρέπει να αναλογιστούμε όσο πιστότερα γίνεται την τότε κατάσταση, ώστε να είμαστε αμερόληπτοι για το αν ο κόσμος τότε είχε δίκιο ή άδικο. Πολλοί δεξιοί σήμερα, τότε θα ήταν πασόκ)

Και τώρα; Τι γίνεται τώρα; (μιλώ για την εποχή παραπομπής του Τσοχατζόπουλου) Τώρα που είδαμε πως και το ΠΑΣΟΚ έχει κλέφτες; Τώρα που καταλάβαμε πως ο άνθρωπος παραμένει όμοιος σε όποιο κόμμα κι αν υπηρετεί; Τώρα που είδαμε πως βλακωδώς πιστέψαμε στην αγιοσύνη των κληρονόμων ενός κινήματος που έπαψε να είναι κίνημα αλλά έγινε καθεστώς όμοιο αν όχι χειρότερο της δεξιάς;

Τώρα τα κεφάλια μέσα προς αναζήτηση λύσης.

Ο Τσίπας λοιπόν είχε το καλάθι της ελπίδας. Το καλάθι εκείνο που κρατούσε τότε ο Αντρέας.

Όλοι μαζί χέρι-χέρι, στο κόμμα του 4% που προσφέρει εκ νέου όραμα. Βαλαντωμένος για δεύτερη φορά ο λαός, μη έχοντας πού να αποτάξει τον οβολό της ψήφου του, χαμογελάει σε εκείνον που μιλά με τα λόγια και τον στόμφο του εμπνευσμένου ως φαίνεται ηγέτη. Χαρισματικός και αυτός το δίχως άλλο. (τελευταία μίλησε περί της χαρισματικότητάς του η Ντόρα). Τα επιχειρήματα στο βάθος τους ίδια. Δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία, καλύτερος τρόπος ζωής. Ο αντίπαλος τώρα ήταν ο εξωτερικός παράγοντας.

Κατάφερε λοιπόν και μάζεψε τις ελπίδες του απογοητευμένου κόσμου και έφτασε στην κυβέρνηση. Το συναισθανόμενο πασόκ έφυγε από τους φθαρμένους επιγόνους και δημιούργησε ένα νέο στέκι ελπίζοντας στον άφθαρτο που μιλούσε όμορφα. Του χάρισε μια νίκη με ποσοστό πλούσιο...

Ο κόσμος όμως είναι πια πολύ κουρασμένος. Απογοητευμένος και πολύ περισσότερος καχύποπτος γι' αυτό γίνεται ό,τι γίνεται με τις δημοσκοπήσεις. Οι μακριές περιπτώσεις χάριτος αποκλείονται. Το τραίνο έχει αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα.

Οι μεγαλύτεροι –οι της ηλικίας μου- που έχουν διδαχθεί κάπως, κρατούν μια στάση αναμονής. Στο ένα πόδι που λένε. Δεύτερο -εν εξελίξει- ΠΑΣΟΚ σε μία ζωή τους πέφτει πολύ, οι υπόλοιποι καταθέτουν και πάλι ψυχή και σώμα. Αυτοί είναι οι λάτρεις της ελπίδας.

Τα πάντα εξακολουθούν να παραμένουν ρευστά καθώς υπάρχουν εκατέρωθεν ισχυρά επιχειρήματα. Όσο όμως οι ανάγκες θα υφίστανται ισχυρές, ο κόσμος θα εξακολουθεί να υποτάσσεται σε ιδέες και οράματα. Τα αποτελέσματα και πάλι θα καταδείξουν στο μέλλον τα καλά και τα άσχημα της κάθε περίπτωσης και θα ακουστούν και πάλι φωνές που εκ του αποτελέσματος θα κρίνουν.

Σιγά το δύσκολο δηλαδή.

Οι μετά Χριστόν ήταν ανέκαθεν οι καλύτεροι προφήτες.

Τα έχει αυτά ο Έλληνας που εκτός από άριστος προπονητής, εξαιρετικός εραστής είναι και αδιαμφισβήτητος γνώστης των πάντων.

Εν αναμονή λοιπόν.
politisg