Select Menu

Πνιγμένοι ανάμεσα σε χιλιάδες επιθυμίες, απαγορεύσεις και πράξεις ακόμα αναζητούν εκείνο το ελιξίριο της άφεσης της ψυχής στην αρένα της υποχρεωτικής παράστασης.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Οι επιταγές χάσκουν οδυρόμενες πίσω από διδαχές και άλλες εκατοντάδες 'πρέπει' και κατοπινά από χιλιάδες χιλιάδων αμφιβολιών για το εάν επιτελέστηκε το έργο στη ζωή.

Ποια ζωή;

Οι μισοί τη λένε ολοκληρωτική αφοσίωση στο θεό, αναζήτηση της πνευματικότητας που είναι και σπουδαίο αν το δει κανείς από πολλές απόψεις μα είναι και δύσκολο γιατί είναι ωραίες κι οι ηδονές και τα παραστρατήματα κι υπόλοιπες βρομιές που κάνουν νόστιμες όσο να πεις τις μέρες που έχουν βαρεθεί τις ώρες τους.

Τις έχουν βαρεθεί όσο να πεις… κι έχει μείνει το 'εγώ' απροστάτευτο διότι ήταν ταμένο για μεγάλα πράγματα. Ποια; Ακόμα παραμένει απροσδιόριστο γιατί τα ταλέντα δεν βρήκαν χώρο ή ευκαιρίες να αναδειχθούν.

Ναι, η ακολασία θα ήταν κάποια λύση η φιληδονία μια ακόμα πινελιά ζωηρόχρωμη στο μουντό της ζωής μα και η επανάσταση θα μπορούσε να δώσει κάποιο νόημα.

Η επανάσταση ε;

Μα βέβαια η επανάσταση! Πώς μπορεί να ξεχνάει ένας βολεμένος αστός την επανάσταση στην οποία πολλά μπορούν να συμβούν, ένας έρωτας ας πούμε σπουδαίος την ώρα που το υποκείμενο απεχθάνεται το απόλυτο, που συνομολογεί πως οι σαρκικές ακολασίες μπορούν να περιμένουν την σειρά τους καθώς τώρα είναι η ώρα της ανάδειξης του περιτυλίγματος, η στιγμή του φιόγκου.

Η θέση του αστού (και αυτού και του μικρότερου του μικροαστού που λέγεται, μα ακόμα και του μπουρζουά) στην ουσία βρίσκεται ενδιαμέσως των δύο άκρων.

Σε εκείνη την περίοπτη πράσινη γραμμή όπου μπορεί ο καθείς να κομπάζει πως καλύπτεται από τις βίαιες καταιγίδες του χειμώνα αλλά και τις φρικτές θέρμες του καλοκαιριού, γιατί μην φανταστείτε πως οι θέρμες δεν πονάνε όσο κι οι καταιγίδες.

Μπουρζουάδες και μικροαστοί με τους πρώτους αναπαυμένους στην εύκρατη ζώνη του χρήματος της κενότητας και την έλλειψη λόγω δυνατότητας ισχυρής, περιορισμών και τους δεύτερους στην ανάγκη ανάδειξης του εαυτού σε κάτι καλύτερο, καθόσον το εγώ τους ταλαιπωρείται από ιδέες ανολοκλήρωτες που όμως έχουν δώσει παρόν στο νου τους και μ' εκείνο το παρόν, δεν υπάρχει ευκρινής εφησυχασμός. Σάμπως κάτι να μην πάει καλά, σάμπως και κάτι θα έπρεπε πλέον του τίποτα να έπρεπε να γίνει. Μια επανάσταση ίσως.. Ναι, αλλά σε τι;

Και εξακολουθούν να προτιμούν αμφότεροι το βόλεμα από την ελευθερία.

Φοβισμένοι κραυγάζουν φωνές πελώριες από την γωνία.

Με αδύναμες παρορμήσεις με ισχνή διάθεση ρόλου στη κοινωνία αφήνονται σε ράθυμες ηδονοπαραστάσεις, πρόβατα εν μέσω αγέλης που άγεται σε μία ράθυμη παρέλαση ξοδέματος ημερών.

Δεν υπάρχει γιατρειά, ο αδύναμος παλμός δεν ενισχύεται με καμιά ντόπα και αν ακόμα ανασαίνουν και περιφέρονται το χρωστούν κι αυτοί κι όλοι εμείς ίσως σε κείνους τους ξεχασμένους μοναχικούς επαναστάτες-αγωνιστές, σ’ εκείνους τους ατομιστές που απόσχουν ‘έννομων’ ιδεών -με την έννοια των καταξιωμένων- κι επωμίζονται τα βάρη όλων.

Το κάθε κακό οφείλεται σε μια βάση συναισθημάτων που φορτώθηκαν από τη παιδική ηλικία. Φορτώθηκαν και κατόπιν ράφτηκαν στη φόδρα του σακακιού του καθενός αστού, μικροαστού, η μπουρζουά, με τέτοια τέχνη που μοιάζει φυσική.

Και το συναίσθημα θεωρείται έμφυτο.

Οι θέσεις έναντι της κοινωνίας δεδομένες ορθές ή λαθεμένες. Αδιαπραγμάτευτες όμως σε κάθε περίπτωση.

Δεν υπάρχει συμβιβασμός στην καταχνιά του καταλογισμού και αυτή είναι η πρώτη και καίρια ήττα.

Όσο δύσκολη ακούγεται η πορεία προς την αγιοσύνη και τη θέωση άλλο τόσο δύσκολη είναι και η πορεία προς την αντίπερα όχθη την ακολασία, όχι τόσο προς την πλευρά του κακόφημου δρόμου μα από την άλλη του καταλογισμού σε αστό με συναίσθηση.

Τα δύο άκρα αντίθετα θα μπορούσαν να συνυπάρξουν; Οι άτρομοι επαναστάτες με τους φοβισμένους αστούς;

Ίσως ο μόνος συνδετικός τους κρίκος να ήταν η διάθεση αστεϊσμού και των δυο τους σε μία κατ' ιδίαν συνάντηση.

Χρειάζεται σίγουρα ένας μικρός καθρέφτης σε κάθε αστό, μικροαστό, μπουρζουά μπας και μπορέσει και ανακαλύψει τον λουφαγμένο επαναστάτη που κρύβει μέσα του και τον έχει ντυμένο είτε άγιο, είτε ακόλαστο, είτε ακόμα χειρότερα, αδιάφορο. Χρειάζεται εκείνο το βίαιο ξέσπασμα της αναγνώρισης της λάθος πορείας. Δεν θα μιλήσω για υποκρισία θα ήταν τόσο κοινό, τόσο γνωστό και τόσο αποδεκτό που έχει χρωματιστεί νόμιμο, μα θα πω για ανάγκη απόταξης των υποχρεωτικών συναισθηματικών επιταγών που δένει ανήδονα τον άγιο και ηδονικά τον ακόλαστο ή σκλάβο τον λεύτερο και λεύτερο τον σκλάβο…

Η ανάγκη μιας κλεφτής ματιάς στον καθρέφτη είναι και θα είναι πάντα πικρή.

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top