Ήττα...

Ποτέ μην πείτε κάποιον δούλο, δούλο. Τον απελπίζετε. Ποτέ μην πείτε σε έναν Έλληνα πολιτικό τη λέξη δραχμή. Τον τρομάζετε.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Τον 17ο αιώνα η εκκλησία κατάφερε να κλείσει το στόμα του Γαλιλαίου. Ο λόγος απλός. Εξηγώντας τα ανεξήγητα της τότε εποχής έκλεβε χωράφια, μέρη, εδάφη επιρροής.

Αναφέροντας κάποιος το ενδεχόμενο της δραχμής, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος εξανίσταται κρεμώντας στα μανταλάκια τον άπιστο, τον μειοδότη, τον ηλίθιο, τον ανθέλληνα που τόλμησε να φαντασιωθεί… (όχι να φανταστεί υπάρχει διαφορά καθόσον η φαντασίωση εμπεριέχει την υπόθεση της περιπτώσεως φαντασίας)

Αναρωτιέμαι στο μέλλον πού εναποθέτουν τις ελπίδες τους οι πειθήνιοι ευρωπαϊστές, διότι όλοι είμαστε με την Ευρώπη της ευημερίας και των αξιών αλλά όχι με αυτήν του Σόιμπλε, όχι με αυτή που μας παρουσιάζεται σήμερα.

Αναρωτιέμαι το πόσο χειρότερα θα ήταν με εθνικό νόμισμα.

«Πολύ χειρότερα» θα βιαστούν πάμπολλοι.

Ναι, (ακόμα και αν το δεχθούμε πράγμα καθόλου σίγουρο) όσο πάει όμως γίνεται και λιγότερο χειρότερα. Σε αυτό φαντάζομαι θα συμφωνήσουν και οι ενθερμότεροι οπαδοί του ευρωπαϊκού νομίσματος. Η ενδεχόμενη δυστυχία της δραχμής πλησιάζει την επερχόμενη δυστυχία εν μέσω των ελπίδων του ευρώ.

Έχει καλώς.

Υπάρχει βεβαίως και η άλλη όψη του νομίσματος και είναι εκείνη η οποία ρωτά: ναι μεν με εθνικό νόμισμα, αλλά με ποιόν ηγέτη;

Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα. Πέραν της ισχυρής πλειοψηφίας η οποία χρειάζεται ώστε να στηριχτεί το εγχείρημα χρειάζεται επιπλέον και κάποιος ηγέτης. Ένας άντρας ή μία γυναίκα που θα φοράει ‘παντελόνια’. Ακούγεται βαρύ, ας το αλλάξουμε. Κάποιος ή κάποια λοιπόν που θα μπορεί να αντέξει, να πείσει και ακολούθως να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εποχές. Το εγχείρημα θα χρειαστεί στήριξη και υπομονή, διότι αν πελεκίζεται (όπως χωρίς αμφιβολία θα συμβεί διότι πάντα όταν κάποιος κερδίζει κάποιος άλλος χάνει και όταν κερδίζει ο λαός, χάνουν οι ολιγοκράτες και όταν χάνουν θυμώνουν...) ούτε και αυτό θα αποδώσει με κύριο ηττημένο και πάλι τον λαό. Τον κοσμάκη που θα έχει εντελώς χαμένο τον μπούσουλα…

Εν πάση περιπτώσει…

Υπάρχουν προτάσεις για έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη αλλά οι προτάσεις αυτές παραμένουν σιγασμένες, διάσπαρτες λόγοι του Γαλιλαίου ενάντιοι σε μια εκκλησία που χάνει εδάφη… (Σήμερα πλέον του 30% των ερωτηθέντων επιθυμεί επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Η επιστροφή είναι δεδομένη πως θα γίνει, το λέγαμε εδώ και μερικά χρόνια, έπρεπε όμως πρώτα να ξεπουλήσουμε ολόκληρο το βιός μας… Ο νοών νοείτω…)

Και το ερώτημα παραμένει εδώ και είναι τεράστιο, διότι δεν μπορεί να μην έχει γίνει αντιληπτή η καταστροφική πορεία της χώρας με τις ίδιες δοκιμασμένες ευρωπαϊκές συνταγές.

Το αδίκημα έχει καταντήσει ιδιώνυμο, και πάρα πολύ ύποπτο.

Υπάρχει ακόμα μία άλλη πλευρά της υπόθεσης που επίσης είναι σημαντική.

Πώς είναι δυνατόν να προχωρήσει εμπρός μία χώρα όπου έχει εχθρούς του πολίτες της;

Ή μήπως δεν τους έχει;

Θεωρώ πως τους έχει μυστικά ορκισμένους φανατικά ενάντιους (στο μεγαλύτερο ποσοστό, απόλυτο δεν είναι τίποτα) και αυτό διότι εφαρμόζει πολιτικές που τους κρεουργούν. Διότι υποκύπτει σε διαταγές ξεβρακωμάτων, σε διακορεύσεις ιδεών και τιμωρίες ηττημένων επιθυμώντας να ποτίζει την έρημο μπας και καρπίσει. Και κάθε προσπάθεια (ανάληψη δόσης με επιβολή νέων μέτρων) την υιοθετεί με χαρά με κομπασμό περί επιτυχίας εθνικής την ώρα που το πλοίο έχει δεχθεί τορπίλη στα ύφαλα και γέρνει. Και Ν.Δ και ΣΥΡΙΖΑ ενέχονται στα ανωτέρω, όλα να τα λέμε μιας κι εφαρμόζουν όμοιες πολιτικές ή πρόκειται να εφαρμόσουν.

Με ποιους πολίτες προσπαθούν –οι κυβερνήσεις- να αναδιατάξουν την οικονομία; Με εκείνους που πληρώνουν επειδή δεν μπορούν να κλέψουν; Σήμερα η κλοπή από το κράτος έχει καταντήσει αντίσταση κι όχι αδίκημα.

Είναι οι λιγότεροι όλοι αυτοί που μπορούν να πληρώνουν, δεν φτάνουν.

Οι κυβερνήσεις το ξέρουν αλλά δεν ενδιαφέρονται εντολές εκτελούν.

Και φταίνε οι Έλληνες πολίτες που αρνούνται να γίνουν υπήκοοι;

Φταίει η πάστα τους, η νοοτροπία τους; Η έλλειψη αξιών τους;

Θα έλεγα πως όσοι από εμάς φεύγουν να βρουν την τύχη τους εκτός συνόρων λίγο έως πολύ τα καταφέρνουν και εντάσσονται στους νόμους της χώρας που τους φιλοξενεί. Αυτό συμβαίνει γα έναν απλό λόγο.

Εκεί αισθάνονται τη δικαιοσύνη να υπερτερεί των λόγων. Στη πλειοψηφία τους οι 'κουτόφραγκοι' πληρώνουν όλοι λογικά αντίτιμα στο κράτος ή έστω λογικότερα ημών, των έσω των συνόρων.

Ποιος να πληρώσει εδώ και γιατί;

Γιατί να πληρώσει κάποιος; Γιατί δεν μπορεί να μην το κάνει, αν θα μπορούσε δεν θα πλήρωνε, όπως δεν πλήρωνε και τόσα χρόνια…

Πληρώνοντας ο οποιοσδήποτε, ξέρει πως το τεράστιο μέρος των χρημάτων του θα πάει ή σε μισθούς υπερβολικούς ημετέρων ή σε δόσεις στο άπατο βαρέλι των δανειστών. Ποιο το νόημα της πληρωμής αφού το κανόνι θα σκάσει με τέτοια δύναμη που κουφάνει όλους; Τι σήμερα τι αύριο...

Από την άλλη -κι αυτό έχει να κάνει με εμάς-, αν σήμερα μας χαρίζανε ολόκληρο το χρέος, αύριο θα το δημιουργούσαμε εκ νέου με περισσή περηφάνια.

Λάθος κάνω; (για αυτό σίγουρα δεν μας φταίνε οι ξένοι) Είμαστε το κράτος των ημέτερων. Όταν οι Γάλλοι διαφωτίζονταν με Ρουσσώ Βολταίρο και Ντιντερό εδώ μαθαίναμε την αλήθεια από τα λόγια του παπά (που είχε όλη την καλή διάθεση αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει από τα πιστεύω του που δίδασκαν υποταγή και αγάπη. Λογικό) Κοιτούσαμε πλέον αυτών να κοροϊδέψουμε τον έφορο του σουλτάνου. Καταντήσαμε ικανοί σε παράπλευρες δεξιότητες, αυτό είναι από τα σοβαρά μειονεκτήματα μας.

Στο επικείμενο επέρχεται η πτώση με πρόοδο γεωμετρίας.

Η λογική το λέει. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος…

Δείτε τη πορεία της οικονομίας ακούστε και την αντιπολίτευση ακούστε και την κυβέρνηση συγκρίνετε και τα σημερινά με τα παλαιότερα λεχθέντα τους. Θα στεναχωρηθείτε.

Ας φωνάξουμε τώρα για την υπέρ της όποιας αλλαγής κυβέρνησης εν μέσω Ευρώπης. Όχι εν μέσω μνημονίων αυτά πλέον είναι η φόδρα του σακακιού που φοράμε, μόλις τελειώσει αυτό θα έρθει άλλο και μετά το άλλο το επόμενο με περισσότερους φόρους και το μεθεπόμενο με ακόμα περισσότερους και όσο θα τρέμει ο δούλος τη λέξη Ανεξαρτησία, τόσο θα παραμένει στη κάμαρα με τα λιοντάρια ελεύθερος να πάει σε όποια γωνιά θέλει να φαγωθεί.

Δούλος σύμφωνοι αλλά λεύτερος δούλος!