Το πραγματικό πολιτικό δίλημμα...

Δεν θα ασχοληθώ με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, διότι, πέρα από το επικοινωνιακό προπαγανδιστικό της μέρος δεν έχει να προσφέρει την παραμικρή διαφορά στη πολιτική πραγματικότητα της για την χώρα και τον λαό. Ο ανασχηματισμός θα 'χε νόημα και πραγματική ουσία εάν γινόταν από το ίδιο το Κουαρτέτο ή από το Βερολίνο, εάν άλλαζαν εκεί τα πρόσωπα και τα κόμματα, ενδεχομένως να προκαλούσε εξελίξεις και σε εμάς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο...

Μέχρι τότε και άμα γίνουν αλλαγές από τα έξω κέντρα εξουσίας που κινούν τα νήματα των ντόπιων μαριονετών, εδώ θα ακούμε τα περίφημα "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ" με ένα τόνο δραματικότητας πια, αφού η σημερινή κυβέρνηση κατά τα ίδια της τα λεγόμενα είναι εξαναγκασμένη και η αντιπολίτευση την εγκαλεί διότι είναι εκτός της φιλοσοφίας του Μνημονίου, διότι, δεν πιστεύει το πρόγραμμα και γι' αυτό δεν μπορεί να το υπηρετήσει με επιτυχία, όπως θα 'κανε η ίδια.

Τα μικρά κόμματα της Βουλής απλά επιδίδονται σε φτηνή επαναστατική γυμναστική και αντί να ασχολούνται με την παράδοση της χώρας κυριαρχικά στους δανειστές άνευ όρων και αμετάκλητα. Με την κατάσχεση της δημόσιας περιουσίας και την έμμεση κατάσχεση της ιδιωτικής περιουσίας των υπηκόων ιθαγενών από τα χαράτσια, αντίθετα ασχολούνται με παρωχημένη ρητορική περί της δεξιάς και της αριστεράς, δημιουργώντας έριδες στους πολίτες και αποπροσανατολίζοντας από την πραγματικότητα.

Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει ο μισθός από το δημόσιο ταμείο θα συνεχίσει για την κυβέρνηση, την αξιωματική αντιπολίτευση και για την υπόλοιπη αντιπολίτευση. Είναι όλοι τους ίδιοι και απαράλλαχτοι, η μόνη τους έγνοια δεν είναι άλλη από τα οφίτσια τους και πώς θα λάβουν περισσότερα. Σε μία χώρα που είναι παραδομένη κυριαρχικά και τελεί σε συνεχόμενη πτώση, τέτοια που απειλεί την ίδια της την ύπαρξη της στο άμεσο ή στο επόμενο χρονικό ορίζοντα (η μόνη άγνωστη μεταβλητή της νομοτέλειας της εξίσωσης αυτής, είναι ο χρόνος της ολικής εξαφάνισης της χώρας και ενός λαού). Θα 'μαστε, άραγε, αυτή η μόνη γενιά των Ελλήνων που δεν αντιστάθηκε σε κατακτητή και παρέδωσε αμαχητί "γη και ύδωρ"; Το πιθανότερο είναι αυτό.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς ένα έθνος που δημιουργήθηκε από την πολιτική ανυπακοή του Προμηθέα δεσμώτη, της Αντιγόνης του Σοφοκλή, από τα ολοκαυτώματα στο Μεσολόγγι, στο Αρκάδι κ.α., από το Αλβανικό μέτωπο. Σήμερα να παραμένει παραδομένο σ' αυτή την αθλιότητα οδηγημένο προς το σφαγείο. Μοιάζει πραγματικά με σχήμα παράδοξο το ότι η Βουλή ήταν η κληρονομιά μας επί των Βαυαρών και σήμερα το ίδιο κτίριο είναι το κέντρο υποταγής του μέχρι κάποτε ένδοξου αυτού έθνους. Είναι επίσης, παράδοξο που ότι από την Βαυαρική βασιλεία που 'ταν "ελέω Θεού, μοναρχία" σήμερα μεταπηδήσαμε στην "ελέω κοινοβουλίου, πρωθυπουργία".

Το σημερινό πολιτικό σύστημα βασίζει την ύπαρξη του από το δίπολο της αντιπαράθεσης που μας πρόσφερε τον τελευταίο εμφύλιο στην χώρα μας, οδηγώντας μας σε αδελφικό αίμα. Είναι περίεργο ότι τότε είχε στήριξη από τις Μεγάλες Δυνάμεις αυτός ο οικογενειακός πόλεμος και σήμερα 'χουμε τον νυν πρέσβη των Η.Π.Α. στην χώρα μας τον κύριο Pyatt (1) να είναι αυτός που έφερε τον εκεί εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία με το Μαιντάν. Είχε πραγματική επιτυχία στην προηγούμενη του αποστολή στην Ουκρανία, ως πρέσβης των Η.Π.Α., τότε και αμέσως μετά ήλθε στη χώρα μας για να ξεκουραστεί ή για να προσφέρει εκ νέου τις υπηρεσίες του; Τι άραγε; Πάντως, εάν θέλει να οδηγήσει την χώρα μας εκ νέου σε εμφύλιο, τότε θα του πω ένα μυστικό ότι μπορεί να το κάνει με σκηνοθετημένα επεισόδια μεταξύ αριστερών και δεξιών οπαδών Ελλήνων και από εκεί θα 'χει μπει το τρένο στις ράγες του για έναν νέο ελληνικό εμφύλιο. Το κόλπο αυτό θα 'ναι σαν να κλέβει από παδαίδκι, τόσο εύκολο. Εξάλλου, αυτά τα εσωκυνοβολευτικά κόμματα ρητορεύουν όχι πάνω στην εθνική αντίσταση αλλά στο κατά πόσο είναι καλύτερη η αριστερά απέναντι στη δεξιά και τούμπαλιν.

Στη πραγματικότητα εάν θέλουμε να πολώσουμε σε ρητορική ανάπτυξη του λόγου, ως βουλευτές, τότε θα σταθούμε στο δίπολο γνώριμο σχήμα της "αριστεράς και της δεξιάς". Τώρα, εάν, θέλουμε να ξεφύγουμε από την πλάνη αυτή και να δούμε την αλήθεια κατάματα, τότε θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι το πραγματικό και μόνο δίλημμα δεν είναι "αριστερά ή δεξιά" αλλά "δημοκρατία ή ολιγαρχία". Διότι, σήμερα σε αυτό το πολιτικό σύστημα δεν έχουμε δημοκρατία αλλά το κοινοβουλευτικό σύστημα του Γουεστμίνστερ, ούτε κάποιο κοινωνικό συμβόλαιο είναι το Σύνταγμα (όποιος έχει διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο του Ρουσσώ δεν θα φέρει καμία αντίρρηση επ' αυτού) και πώς θα μπορούσε να είναι ένα συμβόλαιο κοινωνικό όταν είναι μονομερώς γραμμένο από την πολιτική και οικονομική τάξη της χώρας τους (διότι, δική τους είναι και όχι δική μας, αφού αυτοί λαμβάνουν τις αποφάσεις στο τιμόνι του πλοίου για όλους εμάς).

Βέβαια η δημοκρατία θέλει πολίτες έτοιμοι να αναλάβουν την όποια ευθύνη και όχι καταναλωτές ιδιώτες που λειτουργούν υπό την χειραγώγηση μέσω μεθόδων της κατασκευής του λόγου και της σκέψης, δηλαδή είναι μη "πολιτικά ορθοί" σαν άλλοι Προμηθείς και Αντιγόνες. Δεν βασίζουν την ύπαρξη τους στον Σωτήρα ή μεσάζοντα του πολιτικού συστήματος. Όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, η δημοκρατία είναι το πολίτευμα της ελευθερίας και η γνώμη των πολλών είναι καλύτερη από την γνώμη του ειδικού.

Εκ του δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου.