Select Menu

Είναι δεδομένο πως σε κάθε είδους σχέση χρειάζεται ειλικρίνεια, πόσο μάλλον όταν πρόκειται- απαιτείται να εμπιστευθούν μεταξύ τους πολλοί που δεν τους ενώνει τίποτα παρά μόνον ένας στόχος. Η ευημερία ή το καλό ενός τόπου.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Οι συνισταμένες των χαρακτήρων που περνούν σε πολλές επόμενες φάσεις, τόσες που καταντούν αδιάφορες απαιτούν μία και μόνη προϋπόθεση. Την αλήθεια των λόγων τα οποία εκφέρονται από τίμιες πίστεις, μπορεί διαφορετικές πλην όμως τίμιες. Ειλικρινείς, χωρίς δεύτερες ή τρίτες βλέψεις που αποσκοπούν σε οφέλη…

Η δημοκρατία καλώς ή κακώς είναι ένα πάρα πολύ ευαίσθητο πολίτευμα. Ο Πλάτων ήθελε το δικαίωμα διαχείρισης των κοινών να ανήκει στους άριστους, σε εκείνους που άξιζαν να μετέχουν στα κοινά και η αλήθεια είναι ότι όλοι δεν μπορούν να μετέχουν γιατί όλοι δεν είναι άριστοι-αγαθοί. Κατ’ άλλους δεν έχουν όλοι σωστή κρίση.

Η δημοκρατία όμως τους θέλει όλους, άλλως δεν θα ήταν δημοκρατία αλλά ολιγαρχία ή οτιδήποτε άλλο, άρα εκείνοι που βαφτίζουν εαυτούς άριστους, θα πρέπει να ανεχθούν και όλους τους υπόλοιπους.

Το μέγα ζήτημα που ενσκήπτει είναι το ποιος θα ορισθεί ως άξιος κριτής. Ποιος θα μπορέσει να ορίσει το ειλικρινές των λόγων του οποιοδήποτε πολιτικού και υπό ποίον κανόνα.

Επίσης καλώς ή κακώς η αλήθεια έχει πάμπολλες όψεις. Ο κάθε ένας από εμάς έχει τη δυνατότητα να εκφράζει την απόλυτη δική του η οποία να είναι εκ διαμέτρου αντίθετη των υπολοίπων και όμως να παραμένει ειλικρινής ασχέτως της ορθότητάς της.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σταθούμε γιατί είναι ουσιώδες.

Τυπικά ένα μονάχα πράγμα, μία μονάχα οδός, μία και μόνη λύση μπορεί να είναι η ορθή ή περισσότερο ορθή για κάθε πρόβλημα. Βεβαίως είναι δυνατόν ένα πρόβλημα να έχει δύο ή και περισσότερες λύσεις όμως ως ορθότερη κρίνεται η συντομότερη και άρα είναι μία.

Ποιος είναι εκείνος ο οποίος θα μπορέσει να πρό-μιλήσει για το ορθό προσανατολισμό πριν ακολουθηθεί η πορεία; Ποιος θα πείσει όποιον και με ποιόν (άριστο, όχι δόλιο) τρόπο αφ' ής στιγμής η ειλικρίνεια έχει τεθεί προ πολλού εν αμφιβόλω;

Ποιος είναι εκείνος ο οποίος θα μπορέσει να προσάψει δόλο στον αντίπαλο για την πορεία που προτείνει κατηγορώντας τον εκ των προτέρων για ηθελημένη παράκαμψη προς ίδιον όφελος και όχι για πράξη ευφυούς τακτικής προς όφελος εθνικό;

Θεωρητικά κανείς και πρακτικώς όλοι οι πολιτικοί και οι πολίτες αυτής της χώρας. 

Θεωρητικά λέω κανείς, γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι στο μυαλό του οποιοδήποτε ανθρώπου. Μπορεί κάλλιστα ο οποιοσδήποτε πολιτικός να είναι βλάξ έχοντας κρίση πολύ κάτω του μετρίου και να παραμένει ειλικρινέστερος όλων!

Ποιος μπορεί να καταδικάσει κάποιον για δόλια έλλειψη διορατικότητας; Θεωρητικά και πάλι κανείς, πρακτικά όμως όλοι…

Και ερχόμαστε στο μεγάλο ζητούμενο που δεν είναι άλλο από το συμφέρον, τη διπλή ουρά του διαβόλου, το χρήμα και τη δόξα στην μάχη της με τα οποία η ματαιότητα ηττάται.

Η κάθε πολιτική που χαράσσεται υποχρεωτικά θα περάσει από κάποιους δρόμους και κάπου θα κάνει στάσεις να πάρει ανάσες και να εφοδιαστεί. Τα μέρη λοιπόν εκείνα όπου και θα επιλέξει να ξαποστάσει αξίζουν πολλά. Κάποια από αυτά θα ονομαστούν συμφέροντα άλλα τροφοδότες χειροκροτητές (βλ κανάλια) άλλα εμψυχωτές…

Μοιάζει λοιπόν όλη πορεία με ένα μεγάλο πανηγύρι όπου διερχόμενη μέσα από αυτό η δημοκρατία βγαίνει η μεγάλη χαμένη διότι καλείται να εξυπηρετήσει αντί να εξυπηρετηθεί και ο λόγος είναι ο σκοπός για τον σκοπό. Όλοι ενδεδυμένοι την τήβεννο της αγαθοσύνης παρανομούν (εάν όχι πρακτικά, σίγουρα θεωρητικά).

Και το πρόβλημα έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Ποιος θα μπορέσει να αποδείξει εθελοδουλία στο συμφέρον, υποταγή στο κέρδος, στον ανίερο σκοπό; Η απάντηση είναι πως κανείς και όλοι.

Κανείς με αποδείξεις και όλοι κατά την προσωπική τους (διαφορετική) άποψη που κανέναν δεν υποχρεώνει.

Εκεί η δημοκρατία πάσχει. Στην ειλικρίνεια.

Χρειάζεται λοιπόν να αφαιρεθούν πάνω από τον μανδύα της δύο κεντίδια. Το ένα είναι το όφελος, το οποίο αφαιρούμενο στερεί μισθούς και όποιες άλλες απολαβές, το δεύτερο είναι η δόξα το οποίο όμως είναι υφασμένο τόσο στην κάπα της εξουσίας όσο και το DNA το ανθρώπινο, οπότε υποχωρούμε και επαφιέμεθα στον χαρακτήρα του εκλεκτού.

Ο Αλέξανδρος Κόντος στο βιβλίο του Αριστοτέλης Αθηναίων πολιτεία (Εκδόσεις ΗΡΟΔΟΤΟΣ) αναφέρει πως με την κλήρωση και όχι με την εκλογή των αξιωματούχων η δημοκρατία κονιορτοποιούσε την εξουσία η οποία και θεωρείτο σχολείο για κάθε πολίτη και κάθε πολιτίδα. Άλλες εποχές...

Βηματισμοί γειτόνων στα σύννεφα…

Και ακριβώς επειδή περί τέτοιων βημάτων πρόκεινται, βρισκόμαστε σήμερα να δίνουμε το χέρι σε κάποιον πολιτικό και να μετράμε τα δάκτυλα του χεριού μας για σιγουριά μπας μας έχει κρατήσει παράνομα κανένα.

Επί του πρακτέου λοιπόν αναφέρω πως έχει χαθεί η πίστη. Πως κανείς δεν είναι πλέον εκ προοιμίου ειλικρινής καθώς όλοι οφείλουν να δώσουν τη μάχη σε ένα συγκεκριμένο στίβο με γνωστούς κανόνες.

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί κανείς –πλην κάποιων κουτών- να πιστεύουν ότι με σπανάκι θα φτιάξουν τυρόπιτα. Δεν είναι δυνατόν υπό το κράτος διαπλοκής να υμνείται η αγαθότητα τόσο των προθέσεων όσο και της αμερόληπτης εικασίας περί της όποιας πρέπουσας πορείας με σκοπό το ξέφωτο.

Η χώρα θα οδηγείται διαμέσου των οδών που οφείλει να ακολουθεί και να σταματά στα μέρη όπου ορίζει η διαπλοκή τους εκλεγμένους, το κέρδος, η διαταγή άλλων συμφερόντων να πράττουν. Άπασες οι αποφάσεις θα θεωρούνται ειλικρινείς σκέψεις ηγετών, όμως, ποιος ηγέτης θα καταφέρει να μας πείσει πως πράγματι είναι; Κανείς. Από τούδε και στο εξής θα πείθονται όσοι θέλουν να το κάνουν…

Η νύκτα καλά κρατάει… 


Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top