Σαν τους κλέφτες

«Ο Τσίπρας καθ’ όλο το διάστημα της διαπραγμάτευσης διαπραγματευόταν με εμάς και όχι με τους δανειστές, εξερευνώντας τα όρια ή τις αδυναμίες του καθενός, ρίχνοντας δολώματα ή συσκοτίζοντας την κατάσταση, και εκμεταλλευόμενος την εμπιστοσύνη μας και το αίσθημα καθήκοντος».

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, στην οποία ανήκουν τα παραπάνω, λέει μόνο τη μισή αλήθεια. Πράγματι, το πρώτο εφτάμηνο του 2015, οι Τσιπραίοι δε διαπραγματεύονταν με τους δανειστές, καθώς το δόγμα «πάση θυσία στο ευρώ» και η απόφασή τους να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού, τους είχαν οδηγήσει στη σταθερή απόφαση να κλείσουν τη νέα μνημονιακή συμφωνία. Δε διαπραγματεύονταν, όμως, ούτε με την Κωνσταντοπούλου, τον Λαφαζάνη και τους υπόλοιπους της σημερινής ΛΑΕ. Αυτούς τους θεωρούσαν δεδομένους. Με τον ελληνικό λαό διαπραγματεύονταν, προσπαθώντας να τον πείσουν πως η νέα μνημονιακή συμφωνία ήταν αναπόφευκτη.

Την ίδια τακτική ακολουθούν και τώρα με το Ασφαλιστικό. Παριστάνουν δήθεν ότι κάνουν σκληρή διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς, ενώ στην πραγματικότητα όλα είναι συμφωνημένα και μοναδικό τους μέλημα είναι να δημιουργήσουν τους όρους για να ψηφίσουν, με συνοπτικές διαδικασίες, το αντιασφαλιστικό έκτρωμα που περιμένει έτοιμο στο συρτάρι του Κατρούγκαλου.

Οσο ο κόσμος είναι στους δρόμους, όσο τα χιλιάδες τρακτέρ παραμένουν στα μπλόκα, η κυβέρνηση δεν τολμά να πάει το Ασφαλιστικό για ψήφιση. Δεν μπορεί να προβλέψει τις αντιδράσεις, ενώ φοβάται ότι η απόπειρα ψήφισης αυτού του εκτρώματος θα είναι η τελευταία πράξη της ως κυβέρνηση.

Ζήτησαν χρόνο από τους ιμπεριαλιστές δανειστές και αυτοί τους τον έδωσαν, γιατί κι αυτοί σκέφτονται πολιτικά. Και παραφυλάνε στη γωνία σαν τους κλέφτες, να φύγουν οι άνθρωποι από τους δρόμους, για να τους αρπάξουν ό,τι έχει απομείνει από την Κοινωνική Ασφάλιση. Για να επιταχύνουν δε την αποχώρηση από τους δρόμους, έχουν επιστρατεύσει σωρεία ψευδών και παριστάνουν τους σκληρά διαπραγματευόμενους με τους τροϊκανούς, ενώ παράλληλα κρύβουν επιμελώς κάποιες σοβαρές πτυχές του αντιασφαλιστικού εκτρώματος.

Η δημόσια συζήτηση, με συμπαιγνία κυβέρνησης, αστικής αντιπολίτευσης και ΜΜΕ, είναι καθαρά αποπροσανατολιστική. Η αστικοποιημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, πιστή στην τακτική «θα ρίξουμε μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων», έχει κάθε λόγο να συμμετάσχει σ’ αυτή την αποπροσανατολιστική συζήτηση, με αερολογίες που κρύβουν την ουσία της προωθούμενης αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης: το ότι μπαίνει ταφόπλακα στην ίδια την Κοινωνική Ασφάλιση. Ετσι, διευκολύνει με τον τρόπο της την καλλιέργεια κλίματος εφησυχασμού, κούρασης, παραίτησης τελικά.

Οταν ο κλέφτης παραφυλάει στη γωνία και τον βλέπεις, δεν φεύγεις αφήνοντάς του ελεύθερο το πεδίο. Αντίθετα, πας κατά πάνω του, προσπαθώντας να τον τρέψεις σε φυγή.

Η συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων έδειξε ότι φοβάται το λαό στους δρόμους. Η ισχνή κοινοβουλευτική της πλειοψηφία δεν της επιτρέπει επιδείξεις τσαμπουκά. Αν η εργαζόμενη κοινωνία «τρέξει κατά πάνω της», μπορεί να την αναγκάσει να το βάλει στα πόδια. ‘Η να επιλέξει την κατά μέτωπο σύγκρουση, κι όποιος νικήσει.

Εξέργεση