Σύριζα: Απολογισμός έτους

Αγαπητό μου παιδί, Αλέξη,

Χωρίς να το καταλάβουμε πέρασε κιόλας ένας χρόνος Αριστεράς Πολιτείας, στην πατρίδα μας.

Πολλοί που δεν πιστέψαμε στις προεκλογικές σου διακηρύξεις. Αλλά, δεν φεισθήκαμε λόγου και επαίνου σε κάθε στάση και επιμονή σου να προστατέψεις την πατρίδα.

Το ξεκίνημα, κι η διακήρυξή σου προς ενδιαφερόμενους τρίτους ότι εσύ σκοπεύεις να διαφοροποιηθείς από τους προηγούμενους πρωθυπουργούς, γιατί θέλεις να/και θα τηρήσεις τις προεκλογικές διακηρύξεις σου, μας έκανε να νιώσουμε εθνική περηφάνεια.

Όμως, από τότε κύλησε πολύ νερό στο μύλο της πολιτικής και της ιστορίας, για την πατρίδα μας και για την ευρωπαϊκή ένωση.

Κι η μεν πατρίδα μας, έχει πια χάσει το μπούσουλα, μόνο οι καθεστωτικοί σου φίλοι και οι βουλευτές σου αναθαρρούν και είναι σίγουροι, επίμονοι, διεκδικητές, τιμωροί, αυθάδεις, επιβλητικοί. Μόνο αυτοί είναι στρατευμένοι στο αναπόδεικτο, στο ατελέσφορο, στην ιδεοληψία, στην στρέβλωση της πραγματικότητας, στο αδιέξοδο της οικονομίας, και στο διορισμό των δικών σας παιδιών, στη δημιουργία διορισμένων «ταγμάτων εφόδου στη διοίκηση» ως απαραίτητων βοηθών και συμβούλων για τα σοφά -που νύχτα-μέρα μελετάτε- για να κάνετε στην Πολιτεία σας.

Κι η πολλή σκέψη, σας οδήγησε και σε νομοθετήματα για τη θεσμική αποδόμηση της κοινωνίας και κατεδάφιση της πατρίδας. Κανένα αποτελεσματικό μέτρο δεν έχετε λάβει, για την κρίση που μαστίζει τον τόπο, παρόλο που γι' αυτό εκλεγήκατε.

Είστε ένας ακόμη πολιτικός, μετά τον ΓΑΠ και τον Α.Σαμαρά, που εξελέγη με μία υπόσχεση και πολιτεύεται με μια άλλη. Και είναι η δεύτερή σας φορά, μέσα σε ένα μόλις χρόνο, που πήρατε την εκλογή εξαπατώντας τον λαό.

Όσο για την Ενωμένη Ευρώπη, αυτή ξέρει: κρατάει το βούρδουλα και τον κραδαίνει πάνω από τα κεφάλια των λιγόψυχων και πανικόβλητων εισοδηματιών, που δεν ξέρουν κανέναν τρόπο παραγωγής και δημιουργίας, που δεν έχουν ποτέ τους δημιουργήσει πλούτο και αποτέλεσμα με τον ιδρώτα τους. Τον κραδαίνει ως απειλή νέου δανεισμού. Μα γι' αυτούς είναι μεγάλη ευκαιρία ο κάθε νέος δανεισμός μας. Τίποτε δεν χάσανε αυτοί.

Αγαπητέ Αλέξη,

Τίποτε από όσα έλεγες δεν προοιώνιζε την πανωλεθρία που ακολούθησε.

Ξεκινώντας, ετίμησες τους νεκρούς του πολέμου, αλλά δεν ετίμησες τους νεκρούς της κρίσης. Ετίμησες τους κομματικούς σου φίλους και συνεργάτες, κι ερήμωσες τη χώρα. Ρήμαξες τα μικρά νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις και πρόδωσες τις απελπισμένες ψυχές που σε πιστέψανε. Μας έκανες όλους υπηρέτες των δυστυχισμένων που καταφτάνουνε στην πόρτα μας, υποβοηθώντας τις ΜΗΚΥΟ που -επί πλέον- πληρώνονται, και μας στερείς υπηρεσίες που εμείς οι ίδιοι πληρώνουμε.

Τόσο η αριστερά κυβέρνησή σου (που γρήγορα διασπάσθηκε), όσο και οι δεξιοί σου ευκαιριακοί συμπαραστάτες, που δεν λερώνουν τα χέρια τους με παρεξηγήσιμες συμφωνίες, (αλλά που -χάρη στη στήριξη των ευρώπληκτων και ευρω-λατρών- δεν διακινδυνεύει συνεταιρισμός σας), οδηγεί τη Χώρα σε ένα νέο αδιέξοδο.

Σειρά από κόκκινες γραμμές σας, γίνανε ρόζ, γίνανε άσπρες, γίνανε διάφανες, και τελικά διαγράφτηκαν. Γίνανε μάλιστα αφετηρίες για όλο και εντεινόμενη υποχώρηση και καταλήγετε, σεις, η για πρώτη φορά αριστερά, να πηγαίνει πιο δεξιά και από την καπιταλιστική δεξιά. Να χαλκεύεται πια η υποδούλωση και ο εξανδραποδισμός των ελλήνων με αριστερά δεσμά. Αυτοί δεν θα τολμούσαν ποτέ μια τέτοιας έκτασης υποδούλωση/καταπίεση και καταδίωξη του λαού.

Αγαπητέ Αλέξη,

Είναι φανερό, πως δεν πορεύεσαι αριστερά, αν αριστερά σημαίνει προστασία από τη φτωχοποίηση και την ένδεια. Δεν γίνεται πια στους καιρούς μας. Καλό είναι να αποφεύγουμε σιγά-σιγά και τις ιδεοληψίες Το κακό είναι πως δεν ξέρεις -από ότι φαίνεται- να πορευτείς ούτε δεξιά. Και τούτο δεν το ξέρεις, γιατί δεν έλαβες ποτέ μέχρι τώρα πείρα από το τίμημα της αποτυχίας, της αναρχίας και της απειθαρχίας και από την αμεσότητα της επιτακτικής ανάγκης. Σταθερή πολιτική σας επιδίωξη στάθηκε η μη αξιολόγηση, η μή πληρωμή τιμήματος, και η πλήρης και γενική απειθαρχία. Θαρρείς κι αυτό από μόνο του λογίζεται ελεύθερο φρόνημα. (Απαίδευτο, ασυνάρτητο, αυθαίρετο κι αυταρχικό είναι το πνεύμα που δεν έχει πειθαρχία, πιότερο και ειδικά σαν μιλάμε για αυτοπειθαρχία).

Και αφού σεις δεν υποταχτήκατε σε κανέναν κανόνα του παιχνιδιού, επιζητείτε τώρα να θέσετε κανόνες, και απαιτείτε να τους δεχτούμε. Μόνο που οι κανόνες είτε προϋπάρχουν, είτε συμφωνούνται. Όσοι παίζουνε με κανόνες, με δέσμευση, με τίμημα, αυτό το ξέρουν. Εσείς, δεν έτυχε.

Κανόνες άμεσα και απόλυτα εξαναγκαστοί ή συνιστούν απειλή, η απευθύνονται σε δούλους.

Αγαπητέ Αλέξη,

Δεν ξέρω αν έτυχε να το ξανακούσης, αλλά νιώθω υποχρεωμένη, σαν μητέρα που είμαι, να σου το ειπώ: πως ο άνθρωπος πρέπει να πιστεύει σε κάτι όταν δίνει κάποιον αγώνα. Να πιστεύει λ.χ. ότι ο αγώνας είναι δίκαιος, ή ότι δεν είναι ιδιοτελής, ότι είναι αποδεκτός από την κοινωνία, ότι προστατεύει και στηρίζει την κοινωνία, ότι θα συνεργαστεί ακόμη και με τους πολιτικούς του αντιπάλους για να πετύχει το καλό της κοινωνίας-όταν έχει ταχθεί προστάτης της- .

Αλλά εσύ κάθε τόσο χτίζεις κι έναν τοίχο διαχωρισμού που θυμίζει παλιές εποχές και ειδικώτερα παλιές εγκληματικές και ανθρωποκτόνες έχθρες. Δεν χρειάζεται μια διαρκής αντίδραση κι αντίσταση, και μάλιστα χωρίς εχθρό. Ή μήπως θεωρείτε εχθρό σας την ελληνική παραδοσιακή οικογένεια κι επιχείρηση, και την προοπτική τους;

Δεν λέω να συνεργαστείς και με τον διάβολο [όπως λένε μερικοί, γιατί αυτός στο μερίδιό του τα θέλει όλα]. Χαμένος κόπος μια τέτοια συνεργασία -εξ άλλου, δεν σου θυμίζει κάτι γνωστό;- αλλά πρέπει οπωσδήποτε, όλοι οι πολιτικοί και τα κόμματα, να συνεργαστείτε -χωρίς εξυπνάδες και εγωϊσμούς- για να βγεί η Χώρα από την κρίση. Αυτό είναι καθήκον όλων σας, γιατί όλοι μαζί, δημιουργήσατε αυτήν την κρίση. και τα χρέη, με τις αντεγκλήσεις σας, τις μη-προτάσεις σας, τα προωθούμενα έωλα αιτήματα και τις μεθοδεύσεις σας.

Αλλά συ, δεν συνεργάστηκες, ποτέ πιο πριν, με τους άλλους. Ούτε συνέβαλες να γίνει κάτι καλό σε τούτη την κοινωνία. Σαν να μην αγαπάς τον κόσμο της. Σαν να μη θέλεις την προοπτική και το μέλλον της. Σαν να μην αγαπάς τον τόπο, τις θαλασσες, τις πόλεις, τα μνημεία και τους νεκρούς της προγόνους.

Αμφισβητείς, εσύ και οι φίλοι σου, την πορεία, την πίστη, τα οράματα, την ιστορία, τις θυσίες και τους αγώνες, αλλά και τα ζητούμενα των ελλήνων. [Ιστορία ξέρεις, δεν είναι μόνο η ιστορία όσων πολέμησαν στο βουνό, έχουνε κι οι άλλοι ιστορία, που δεν αφορά την άποψή τους, ή τη στιγμιαία επιθυμία και τον εκνευρισμό τους, αλλά τη ζωή τους ολόκληρη].

Με τις προεκλογικές σου υποσχέσεις έκανες λίγους «φίλους» που περιμένουνε διορισμό, αμοιβή, και εξαργύρωση της κομματικής τους συμβολής. Όπως έκαναν και οι «παλαιών ημερών», εκείνοι που έλεγες πως δεν θα τους μοιάσεις. Και για τούτο έγινες ο εκλεχτός του λαού.

Εγκαθιδρύηκαν στην κοινωνία μας νέα ήθη, που εμπεριέχουν σοβαρές απειλές στη ζωή και στην πνευματική ανάπτυξη του κόσμου μας, αφού με νέες ρυθμίσεις η Πολιτεία αποσκοπεί στη φίμωση του λόγου, στη στρέβλωση της πραγματικότητας και στην εξαφάνιση της δυνατότητας για ενημέρωση και για διαφωνία, για ατομική επιλογή και διαφύλαξη της ατομικότητας καθώς και για προστασία της προσωπικότητας κάθε ατόμου στην πολιτεία σου.

Όλες αυτές “οι εξυπηρετήσεις” έχουνε χαρακτήρα έντονης αφέλειας και παιδικότητας, με έντονα εμπορικό -κυρίως- χαρακτήρα, χωρίς να υποτιμούμε τις πολιτικές διευκολύνσεις που γίνονται προς όλους εκείνους που αποσκοπούν στην χαλάρωση της κοινωνικής μας συνοχής, έτσι ώστε εύκολα να παρεισφρύουν δικά τους φθοροποιά στοιχεία που καταδολιεύουν και αλλοιώνουν τον ιστορικό και εθνικό μας χαρακτήρα, προκειμένου να ποριστούν οι ίδιοι κάποιο πολιτικό, οικονομικό ή άλλο όφελος.

Κανένας αγαπητικός δε φαίνεται δόλιος στην αρχή. Αλλά είναι γνωστό, πως ένας τέτοιος, όλη του την «καλωσύνη» την δείχνει για ένα μόνο λόγο: για να σε βαλει στο χέρι. Στο τέλος μπορεί και να σου μπήξει το μαχαίρι στα σωθικά, για να σου πάρει και τα ρέστα.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

εκτός από ευσεβείς πόθους ανευλαβών ανθρώπων, εκτός από καταστροφικές πολιτικές, κατ' απομίμημησι των παλαιοτέρων, κι από πολιτική ίσα-ίσα για να παραμένουνε κάποιοι στην πολιτική επικαιρότητα, θα κάνετε και κάτι για να επιβιώσουν οι άνθρωποι, θα κάνετε και κάτι για την προοπτική της χώρας να ξεπεράσει την κρίση;

Αρχίσαμε να μην πιστεύουμε τίποτε από ό,τι ακούμε, και να μην περιμένουμε την τήρηση και της παραμικρής κυβερνητικής υπόσχεσης.

Όπως καταλαβαίνετε, το τοπίο ξεκαθαρίζει, και οι φόβοι μας λιγοστεύουν, γιατί χάσαμε 2 χρόνια, και δεν μας έμειναν πολλά να χάσουμε ακόμη...