Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Αναφέρω μερικά περιστατικά από τις διασώσεις μεταναστών στο Αιγαίο σε συγκεκριμένα μέρη κάποια εκ των οποίων δεν αναφέρονται καθώς οι άντρες του λιμενικού που μου εμπιστεύτηκαν τις πληροφορίες, επιθυμούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους.
Θα μπορούσε το άρθρο να είναι λυρικό γεμάτο από γλαφυρές περιγραφές εκφράσεων τρόμου, όμως θα χανόταν η ουσία γιατί η πράξη απέχει του μυθιστορήματος. Για τον λόγο αυτό θα αναφερθούν τα περιστατικά ωμά. Η απλή αλήθεια ας προσδώσει την αξία που αρμόζει στο κάθε ένα γεγονός.
Περιστατικό πρώτο: Η βάρκα σκισμένη, βυθίζεται. Φωνές από παντού. Πλησιάζει το σκάφος του λιμενικού. Βράδυ με προβολείς. Τρόμος, αγωνία, φωνές ικεσίας. Οι λιμενικοί προσεγγίζουν, απλώνουν τα χέρια να πάρουν από την βάρκα που βυθίζεται τα μωρά πρώτα, κατόπιν τα παιδιά και κατόπιν τους ενήλικες. Οι Σύριοι άντρες, μέλη της οικογένειας (όπως αποδεικνύεται αργότερα στην καταγραφή) τραβάνε τα παιδιά τους πίσω, ώστε να σωθούν πρώτα οι ίδιοι!
Ασφαλώς δεν μιλάμε για προτεραιότητα των γυναικών.
Το συγκεκριμένο περιστατικό δεν η εξαίρεση. Καταγράφει την επικρατούσα νοοτροπία ενός λαού.
Περιστατικό δεύτερο. Το πλήθος των μεταναστών βρεγμένο περιμένει στην ύπαιθρο να καταγραφεί. Ο κόσμος χωρίζεται σε οικογένειες. Κρυώνουν. Πλησιάζει η πρώτη επόμενη οικογένεια. Ο άντρας μπαίνει εμπρός. Τα παιδιά του τρέμουν από το κρύο. Ο λιμενικός του λέει να περάσει πίσω ώστε να καταγράψει πρώτα το μικρότερο από τα παιδιά του, να περάσει μέσα να μην κρυώνει.
Ο Σύριος αρνείται και προτείνει επίμονα τον εαυτό του. Ο λιμενικός αντιδρά και του λέει φωνάζοντας να περάσει πίσω. Πρώτα τα παιδιά, η γυναίκα του και στο τέλος εκείνος, του λέει σε σπαστά αγγλικά.
Ο Σύριος επαναστατεί. Δείχνει να μην καταλαβαίνει. Η γυναίκα του παραμένει βουβή υπομένουσα με το βλέμμα χαμηλά. Με το παιδί στην αγκαλιά.
Ο λιμενικός της παίρνει το παιδί και το ρωτάει το όνομά του. Κανείς δεν μιλάει. Ο Σύριος πατέρας βγαίνει και πάλι εμπρός λέγοντας το δικό του όνομα…
Τελικά ο λιμενικός κατέγραψε πρώτα τα παιδιά, μετά την γυναίκα του -η οποία φοβόταν να πει το όνομα της πριν από εκείνο του αντρός της- και τελευταίο τον επίμονο Σύριο οποίος δεν σταμάτησε να διαμαρτύρεται.
Οι άντρες του λιμενικού προσπαθούν υπερβάλλοντας εαυτόν, εξαντλώντας και δεύτερες βάρδιες προκειμένου να διαχειριστούν το μεγάλο πρόβλημα. Επ’ ουδενί θα πρέπει οι όποιοι καλοθελητές να επικρίνουν τους άντρες αυτούς, για μεμονωμένα περιστατικά ενδεχόμενης ‘αδράνειας’ διότι με τον τρόπο αυτό στήνουν φακό μεγέθυνσης στο μίσχο του χόρτου, αγνοώντας τη ζούγκλα.
Ασφαλώς και δεν θα μιλήσουμε για ύψος μισθών και για συνθήκες εργασίας. Ασφαλώς και όχι διότι θα στεναχωρηθούμε νοιώθοντας υποτελείς ενός κράτους που και να θέλει, δεν το αφήνουν να μπορεί.
Ξεφύγαμε…
Η κουλτούρα της Ανατολής είναι βαθιά ριζωμένη στο πετσί των μεταναστών. Δεν θα μπορούσε δηλαδή και να είναι αλλιώς. Η αλήθεια είναι πως όλους εμάς τους δυτικούς μας ξενίζει ο τρόπος που σκέφτονται όμως θα πρέπει πριν τους κατακρίνουμε να ρίξουμε μία ματιά στις επιταγές της θρησκείας τους, καθώς και περισσότερο πιστοί από εμάς τους κατοίκους της δύσης είναι και αλλιώτικα μεγαλωμένοι.
Περιστατικό τρίτο. Στο Ποσειδώνιο της Σάμου μία ομάδα μεταναστών προχωράει προς το Βαθύ την πρωτεύουσα του νησιού απόσταση 14 χιλιόμετρα. Μεταξύ αυτών υπάρχει ένας άντρας σε αναπηρικό καροτσάκι που προσπαθεί καμπουριαστός να γυρίσει τις ρόδες με τα χέρια του. Στα πόδια του μία παλιά κουβέρτα. Πίσω του ένας –προφανώς- συγγενής, φίλος, τον βοηθάει σπρώχνοντας στην ανηφόρα. 14 χιλιόμετρα απόσταση! Οι άντρες του λιμενικού που βλέπουν την εικόνα, λυπούνται, μέχρι να φύγουν και να επιστρέψουν με ένα μεγαλύτερο αυτοκίνητο ώστε να εξυπηρετήσουν, βλέπουν τον ‘’ανάπηρο’’ που καθόταν στο καροτσάκι με βλέμμα γεμάτο ανάγκη, όρθιο να σπρώχνει εκείνον που τον έσπρωχνε, ο οποίος πλέον καθόταν με την παλιά κουβέρτα στα πόδια και το κουρασμένο ύφος απλωμένο μέχρι πέρα στο πρόσωπο…
Για γέλια και κλάματα…
Περιστατικό τέταρτο. Στο Αγαθονήσι τσιμπήθηκε μετανάστης από σκορπιό. Στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση. Μετά από αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα, έφυγε πλωτό από την Πάτμο ώστε να σωθεί ο άνθρωπος. Πράγματι ο άτυχος μετανάστης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στο Βαθύ της Σάμου όπου του χορηγήθηκε η πρέπουσα αγωγή και σώθηκε. Τις επόμενες ημέρες τα κρούσματα τσιμπημάτων από σκορπιούς αυξήθηκαν με γεωμετρική πρόοδο. Πλήθος οι μετανάστες συνωστιζόταν ζητώντας βοήθεια δηλώνοντας τσιμπημένοι. Το πλωτό μέσο μεταφοράς δέλεαρ…
Πίσω από όλες αυτές τις ελάχιστες περιπτώσεις ασφαλώς και κρύβονται τραγωδίες το μέγεθος των οποίων σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να σκιάζει τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι άντρες του λιμενικού που παλεύουν υπηρετώντας αξίες. Δεν υπάρχει μισθός που να καλύπτει αυτό τον κόπο. Το χρήμα ποτέ του δεν κατάφερε να σβήσει τις μνήμες των ανθρώπων που χάνονται εκλιπαρώντας βοήθεια εμπρός στα μάτια τους, γιατί μπορεί να κράτησα για το τέλος τα κάπως ‘εύθυμα’ περιστατικά, όμως τα τραγικά υπάρχουν από την επιφάνεια της θάλασσας που λούζει ο ήλιος, μέχρι το βάθος της όπου επικρατεί παγωνιά και σκοτάδι.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.