Select Menu


Η επιχειρηματικότητα αποτελεί έναν σύνθετο όρο ο οποίος έχει απασχολήσει κατά κόρον την επιστημονική-ερευνητική κοινότητα αλλά και διάφορους ανθρώπους ενασχολούμενους με τον επιχειρηματικό κλάδο σε όλον τον κόσμο.

Τι είναι όμως επιχειρηματικότητα ; Η επιχειρηματικότητα θα μπορούσε να οριστεί ως η αποτελεσματική και αποδοτική αξιοποίηση των παραγωγικών συντελεστών (γη, εργασία, κεφάλαιο) καθώς και των ευκαιριών που παρέχει το εξωτερικό περιβάλλον σε έναν επιχειρηματία έτσι ώστε να επιτευχθεί το μέγιστο κέρδος. Η επιχειρηματικότητα έχει διέλθει από διάφορα εξελικτικά στάδια από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Η θεώρηση των αρχαίων σχετικά με την επιχειρηματικότητα μπορεί να συνοψισθεί σε δύο βασικούς πυλώνες, την ανακάλυψη νέων ευκαιριών και τη σύλληψη νέων ιδεών για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων. Ο Ξενοφώντας είχε επισημάνει ότι η αύξηση της παραγωγής οφείλεται στην αποτελεσματική αξιοποίηση των παραγωγικών συντελεστών και όχι στη διαθέσιμη ποσότητά τους. Επίσης πρότεινε διάφορους τρόπους αντιμετώπισης των επιχειρηματικών κινδύνων και αύξησης των εσόδων των πόλεων οι οποίες θα πρέπει να φερθούν σαν «επιχειρηματίες» προκειμένου να το επιτύχουν αυτό. Ο Πλάτων στάθηκε πολέμιος της επιχειρηματικότητας όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. 

Υποστήριξε την ιδέα της ελεγχόμενης συσσώρευσης χρημάτων και μέχρι το βαθμό που καλύπτονται οι βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Ήταν υπέρ της κοινοκτημοσύνης και της ισότητας των πολιτών μεταξύ τους. Το κράτος, σύμφωνα με τον Πλάτωνα θα πρέπει να παρεμβαίνει ώστε να ελέγχει τις συναλλαγές και τον πλούτο. Σε αντίθεση με τον Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης στάθηκε υπέρμαχος του ατομικού συμφέροντος και της περιουσίας. Διαφώνησε με την κοινοκτημοσύνη και υποστήριξε ότι η ύπαρξη περιουσίας δημιουργεί ευχαρίστηση στον ιδιοκτήτη της. Σύμφωνα με αυτόν οι έξυπνες επιχειρηματικές ιδέες οδηγούν σε μεγαλύτερα κέρδη.

Οι Ρωμαίοι συγγραφείς υιοθετούν τις ιδέες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Με το ζήτημα της επιχειρηματικότητας ασχολήθηκαν επίσης οι Πατέρες της Εκκλησίας οι οποίοι ήταν κατά της συσσώρευσης πλούτου και υπέρ της διανομής του σε ανθρώπους που έχουν ανάγκες. Ο πλουτισμός δε συνάδει με τις επιταγές της χριστιανικής πίστης. Ο επιχειρηματίας παρουσιάζεται ως άπληστος και αμαρτωλός άνθρωπος ο οποίος επιδιώκει μόνο τη συσσώρευση υλικού κέρδους εις βάρος των συνανθρώπων του. Οι Πατέρες της Δυτικής Εκκλησίας βασίστηκαν τόσο στη χριστιανική πίστη όσο και στις θεωρίες των αρχαίων φιλοσόφων. Ο Θωμάς Ακινάτης υποστήριξε την ανάγκη του ανθρώπου να αποκτήσει τα προς το ζην μέσω της ανάπτυξης επιχειρηματικής δραστηριότητας καθώς και τη συσσώρευση χρήματος για τη διάθεσή του σε φιλανθρωπίες και κοινωφελή έργα. Στους επόμενους αιώνες γίνεται μία πιο σοβαρή προσέγγιση στη μελέτη του επιχειρηματία και της επιχειρηματικότητας. Πλέον ο επιχειρηματίας είναι το άτομο που ασχολείται με τη διακίνηση αγαθών με δικό του ρίσκο. Στα επόμενα χρόνια μέσα από τα έργα του Adam Smith και άλλων ο επιχειρηματίας παρουσιάζεται πλέον ως το πρόσωπο που είναι υπεύθυνο για την αποτελεσματική αξιοποίηση των συντελεστών παραγωγής και την επιδίωξη του μέγιστου κέρδους. Είναι υπεύθυνος για την επιχείρηση και καλείται να αξιοποιήσει ευκαιρίες και να αντιμετωπίσει κινδύνους.

Από το 19ο αιώνα και μετά διατυπώθηκαν επίσης διάφορες απόψεις. Οι ριζοσπάστες με επικεφαλής τον Karl Marx στράφηκαν κατά του επιχειρηματία με την αιτιολογία της εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού για τη μεγιστοποίηση του κέρδους του. Ο Alfred Marshall επισήμανε τις λειτουργίες του επιχειρηματία οι οποίες είναι η συγκέντρωση κεφαλαίων και εργατικού δυναμικού, η οργάνωση της λειτουργίας της επιχείρησης και η επίβλεψη των δραστηριοτήτων και της πορείας της. Επίσης διατυπώθηκε η άποψη ότι ο επιχειρηματίας είναι ο φορέας της καινοτομίας, των αλλαγών, του οράματος της επιχείρησης καθώς και της συνεχούς βελτίωσης των παρεχόμενων προϊόντων και υπηρεσιών.

Η σημερινή προσέγγιση της επιχειρηματικότητας διαφέρει αρκετά με τις προγενέστερες ιστορικά απόψεις. Η επιχειρηματικότητα σήμερα περιλαμβάνει πολλές λειτουργίες όπως την αποτελεσματική αξιοποίηση των παραγωγικών συντελεστών, την επίτευξη του μέγιστου κέρδους, τη διοίκηση, την εποπτεία, τον έλεγχο, τη διατύπωση οράματος, την ανάλυση και αντιμετώπιση κινδύνων του εσωτερικού και εξωτερικού περιβάλλοντος, την εκμετάλλευση ευκαιριών, τη διοίκηση ολικής ποιότητας (συνεχής βελτίωση των παρεχόμενων προϊόντων και υπηρεσιών και των λειτουργιών της ίδιας της επιχείρησης). 

Οι παλαιότεροι ερευνητές από την αρχαιότητα προσπαθούσαν να μελετήσουν την έννοια της επιχειρηματικότητας είτε από πλευράς της πνευματικής ωφέλειας του ανθρώπου, της σχέσης της με τα κοινά και τη σχέση της με τα ιδανικά και τις αξίες του ανθρώπου. Επίσης η επιχειρηματικότητα μελετήθηκε μέσα από τους περιορισμούς και τους ηθικούς φραγμούς της χριστιανικής θρησκείας. Έτσι οι τότε μελετητές δεν μπορούσαν να αναλύσουν και να δώσουν έναν ολοκληρωμένο ορισμό της επιχειρηματικής δράσης επιστημονικά τεκμηριωμένο και αποδεκτό από το σύνολο των τότε κοινωνιών. Μετά το 19ο αιώνα διαμορφώθηκε ο πραγματικός θεσμός της επιχειρηματικότητας και μελετήθηκε χωρίς εξάρτηση από ηθικούς και θρησκευτικούς παράγοντες.

Του Αστυφύλακα ε.ε. ΛΕΒΑΚΟΥ Βασιλείου
Ερευνητή – Προπτυχιακού Φοιτητή Τμήματος Οργάνωσης & Διαχείρισης Αθλητισμού Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top