Select Menu


Η σαπίλα της χώρας κάνει τα πάντα για να πείσει τους πολίτες ότι είναι αναγκαία.

Οι ολιγάρχες, αφού πέρασαν τα πάνδεινα -καθώς τους …διέλυε επί 7 μήνες ο Αλέξης-, προσπαθούν τώρα να ανακτήσουν την «αξιοπιστία» τους.

Θα ήθελα να ανοίξω μια μικρή παρένθεση και να περάσω μετά σε αυτό που θέλω να πω.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ανεξαρτήτως αν συμφωνείς μαζί της ή όχι -καλά εγώ την πάω με χίλια και δεν το κρύβω-, είναι μια από τις ικανότερες πολιτικούς που έχω δει στην Ελλάδα.

Καταφέρνει να παίζει στα δάχτυλα τους πάντες, ενώ καταφέρνει να τους αποσυντονίσει σε τέτοιο βαθμό που τους υποβαθμίζει σε πιθήκους· εκτός αν είναι ήδη βέβαια.

Μέχρι σήμερα, ο τρόπος που την αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί της αντίπαλοι -πολιτικοί, «δημοσιογράφοι» ή ψηφοφόροι- είναι ο αντίστοιχος με τον οποίο αντιμετωπιζόταν ο Άδωνις Γεωργιάδης από το σύνολο σχεδόν των πολιτών.

Δηλαδή όλοι όσοι δεν την γουστάρουν, την αντιμετωπίζουν ως ηλίθια.

Μόνο που η Κωνσταντοπούλου δεν είναι ηλίθια.

Και ενώ στην περίπτωση του Άδωνι αυτού του τύπου τα τσιτάτα δουλεύουν με απόλυτη επιτυχία, στην περίπτωση της Κωνσταντοπούλου καταφέρνουν να γελοιοποιούν τους… γελωτοποιούς.

Τελικά, αυτό είναι το μεγαλύτερο της ατού.

Καταφέρνει να απογυμνώνει όλους τους γελοίους και να τους τσακίζει με τα ίδια τους τα όπλα.

Μου αρέσει που ακόμα και όταν μιλάει πάνω από τους άλλους, τους καταφέρνει να της ζητούν συγγνώμη: είναι -κυριολεκτικά- παμπόνηρη.

Επίσης, είναι ένα από τα ελάχιστα πολιτικά πρόσωπα της Μεταπολίτευσης που κράτησαν μια διαφορετική στάση από τον όχλο, μέχρι σήμερα τουλάχιστον.

Μου αρέσει η στάση που κρατάει και, αν αυτό αλλάξει στο μέλλον, θα βρεθώ απέναντί της, ούτως ή άλλως δεν το γράφω από προσωπολατρεία, αλλά επειδή είχα βαρεθεί τόσο καιρό να ακούω τις παπάτζες του Βορίδη ή του Σαμαρά, και τελευταία του Τσίπρα.

Οπότε όταν ακούς κάτι διαφορετικό, συνήθως αναφωνείς «επιτέλους, εξιλέωση»· ΟΚ, λίγο υπερβολικό, αλλά νομίζω καταλάβατε.

Αρκετά όμως με την υπέροχη -για άλλη μια φορά- Κωνσταντοπούλου, που κατάφερε να κάνει τα σκυλάκια του Μπομπόλα να κάνουν ακριβώς αυτό, να συμπεριφέρονται σαν σκυλάκια.

Από την άλλη, αν περιμένουμε μια Κωνσταντοπούλου να κάνει όλες τις μάχες μόνη της, για να δικαιωθούμε, καλύτερα να το ρίξουμε στο Τζόκερ -πιο πολλές πιθανότητες θα έχουμε εκεί.

Σωτήρες, τέλος -πιο απλά δεν μπορώ να το γράψω.

Ο Καζαντζάκης έλεγε κάποτε: ο λαός δεν σώζεται, σώζει.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι χρήσιμοι ή αναγκαίοι, η Ζωή ίσως είναι και θα το βλέπουμε στα δύσκολα, όπως με όλους.

Ξέρω πάντως, πως η σαπίλα της χώρας δεν είναι χρήσιμη ή αναγκαία.

Με ή χωρίς ευρώ, πρέπει να τους τσακίσουμε.

Να πάρουμε τη σκυτάλη από τον Αλέξη, εντάξει κακώς τρολλάρω: να κάνουμε αυτό που δεν έκανε ο Αλέξης.

Αν δεν γίνεται μέσα στο ευρώ -προσωπικά δεν θέλω να τρέφω αυταπάτες, μέσα στο ευρώ ξεχάστε το-, τότε τα κουβαδάκια μας και σε άλλη παραλία.

Η Ελλάδα πρέπει να κάνει παρέα στα παραδείγματα της Ισλανδίας, και τα παλιότερα του Εκουαδόρ ή της Αργεντινής.
Ναι, φουκαράδες μου, να γίνουμε Αργεντινή.

Σας το έχω ξαναπεί, απ” όσα λένε όλοι οι ψευταράδες ισχύει το αντίθετο.

Αν ο Πορτοσαλτιμπάγκος λέει πως η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει Αργεντινή, τότε αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε: δηλαδή να γίνουμε Αργεντινή και να τα κάνουμε όλα πουτάνα.

Ξέρετε, πάλι ξέχασαν να σας πουν, πως η Αργεντινή -πριν τα κάνει όλα πουτάνα ο κόσμος- ακολουθούσε κατά γράμμα τις επιταγές των αγορών και του ΔΝΤ επί 10 χρόνια.

Προκειμένου να αποφύγει τη χρεοκοπία το 1991, η Αργεντινή εφάρμοσε μια σειρά από αντιλαϊκά μέτρα που οδήγησαν τελικά στη χρεοκοπία του 2001.

Χάθηκαν 10 ολόκληρα χρόνια σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο, και τελικά η Αργεντινή έφτασε εκεί που δεν ήθελε να φτάσει, φυσικά έχοντας πολύ λιγότερα αποθέματα ενέργειας από το 1991.

Η Ισλανδία, από την άλλη, έκατσε και σκέφτηκε πως 10 χρόνια είναι πολλά και τα έκανε όλα πουτάνα με το πού πήγε να σκάσει το ΔΝΤ στη χώρα.

Την απείλησαν μέχρι και με πόλεμο, αλλά τους έδειξε τα ψαράκια της και ησύχασε.

Ξυπνάτε: όλα αυτά που σας υπόσχονται ότι θα γίνουν αν δεν αποπληρώσουμε το χρέος, τελικά μας τα φορτώνουν με το χρέος.

Η συμβίωση της ελληνικής κοινωνίας με τη διαπλοκή, έχει τα ανάλογα οφέλη που έχει η συμβίωση με ένα σμήνος κουνουπιών.

Η διαπλοκή προσπαθεί να αποτρέψει την απονομή δικαιοσύνης πάση θυσία.

Προσπαθεί να φορτώσει στον ελληνικό λαό ένα ανύπαρκτο χρέος και να μας βάλει όλους να πληρώσουμε τα σπασμένα της.
Είναι θλιβερό που επί πέντε χρόνια η κυρίαρχη ερώτηση είναι «τι θα γίνει με το χρέος;».

Η σωστή ερώτηση είναι «ποιο χρέος και ποιανού;».

Για ποιο χρέος μιλάμε;

Για το χρέος που φόρτωσαν οι ελληνικές, γερμανικές και γαλλικές τράπεζες στις πλάτες μας;

Για το χρέος που φόρτωσαν τα παράνομα ιδιωτικά κανάλια και τα κόμματα με τα θαλασσοδάνεια τους;

Για το χρέος που φόρτωσαν οι γερμανικές εταιρείες, όπως η Siemens;

Για το προπολεμικό χρέος που νομιμοποίησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1964, ως υπουργός οικονομικών, επισφραγίζοντας τις προσπάθειες όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων (ΕΡΕ κτλ) προς αυτή την κατεύθυνση;

Για το χρέος που δημιούργησαν οι μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες κράτους στον κόσμο από τον Β” ΠΠ μέχρι σήμερα (αναλογικά με το ΑΕΠ);

Για το χρέος που άφησε ο διαπλεκόμενος, εξωτερικός δανεισμός των ΔΕΚΟ (πχ το 1 δις σε συντάξεις που έπαιξε κάποτε το ΙΚΑ στο χρηματιστήριο άνευ αιτίας);

Για το χρέος που φόρτωσαν τα ληστρικά επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας, τα οποία αποτελούν πλουτοπαραγωγική πηγή για ένα τσούρμο από άχρηστα και άεργα όρνεα;

Για το χρέος που διόγκωσε ένας βρυκόλακας, ένας λιμοκοντόρος και ένας μπουχέσας;

Για το χρέος που φόρτωσαν οι ολιγάρχες μιλάμε;

Επίσης, όπως αρνούνται οι Γερμανοί να πληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα, την οποία ισοπέδωσαν στον Β” ΠΠ, έτσι και εμείς θα έπρεπε ν” αρνούμαστε να πληρώσουμε το χρέος, ειδικά ένα διαπλεκόμενο χρέος.

Δηλαδή, είναι ηθικό που αρνούνται οι Γερμανοί να πληρώσουν για την καταστροφή που προξένησε ο επεκτατισμός τους επί ναζισμού, αλλά είναι ανήθικο που αρνούμαστε εμείς να πληρώσουμε ένα χρέος που δημιούργησε η απληστία των ευρωαγορών και της ολιγαρχίας που τάιζαν στην Ελλάδα με Ντελόρ, ΕΣΠΑ κτλ.

Αν μιλάμε γι” αυτό το χρέος, τότε η απάντηση είναι πολύ απλή: δεν είναι δικό μας, δεν πρόκειται να το πληρώσουμε και να πάνε στο διάολο αυτοί που υποθηκεύουν όλη την Ελλάδα για να αποπληρωθεί.

Και αν οι Γερμανοί, μιας και τους ανέφερα, που τρώνε καλά όλα τα χρόνια χάρη στην εγχώρια διαπλοκή, επιμένουν να μας θεωρούν μαλάκες, τότε willkommen και come to δώθε.

Τέλος, δεν νοείται να απογοητευόμαστε που ένας Τσίπρας μας πούλησε μετά το δημοψήφισμα.

Η αποτυχία ενός πολιτικού δεν συνεπάγεται την αποτυχία μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Στον Β” ΠΠ, μιας και τον ανέφερα, οι κυβερνήσεις Μεταξά (μην σας ξεγελάει το ΟΧΙ), Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη, ήταν φιλοναζιστικές η πρώτη και κατοχικές οι υπόλοιπες.

Παρ” όλα αυτά, η αντίσταση των πολιτών ήταν μνημειώδης.

Οι υποτακτικές κυβερνήσεις δεν μπορούν να κυβερνήσουν παρά μόνο τους υποτακτικούς.

Τέρμα τα δάκρυα για τις πολιτικές κωλοτούμπες, τα Ζάππεια ή τις Θεσσαλονίκες.

Όλα αυτά τα καθάρματα που ζητούν τη ψήφο μας, προσπαθούν να σώσουν τη γούνα τους και τα αφεντικά τους, όχι εμάς και δεν θέλει πολύ μυαλό.

Πρέπει να σταματήσει αυτή η φαρσοκωμωδία, να πουλάει σοφία ο Πρετεντέρης, ηθική ο Ποτάμης, δημοκρατία ο Παυλόπουλος, δικαιοσύνη ο Καραμανλής, πολιτισμό ο Μεϊμαράκης και αντίσταση ο Τσίπρας με τον Καμμένο.

Εγώ δεν έχω σκοπό να περιμένω άλλα πέντε χρόνια και φαντάζομαι πως το ίδιο αισθάνεστε αρκετοί από σας.

Κάποιοι -για να δικαιολογήσουν την κωλοτούμπα μετά το δημοψήφισμα- λένε πως δεν ήθελε όλο το 62% τη ρήξη.
Μάλλον έχουν ξεχάσει πως πρώτον, αρκετοί απ” όσους ψήφισαν ΝΑΙ απειλήθηκαν στις δουλειές τους ή τρόμαξαν από την προπαγάνδα των ημερών και πως δεύτερον, ήταν τέτοια η τρομοκρατία κατά του ΟΧΙ, που είχαν φτάσει Γερμανοί και Γάλλοι να λένε πως το ΟΧΙ ισοδυναμούσε με χρεοκοπία -μικρή λεπτομέρεια που αυτό έχει συμβεί από το 2010-, ενώ έκλεισαν οι τράπεζες για να καταστεί ακόμα πιο σαφές πως την επόμενη ενός ΟΧΙ, θα έπεφτε μετεωρίτης στην Ελλάδα.

Αυτό σημαίνει πως το ΟΧΙ ισοδυναμούσε με οριστική ρήξη με τους δανειστές.

Οι πολίτες το ήξεραν τότε και δεν το έχουν ξεχάσει, πως στις 5 Ιουλίου ψήφιζαν ΝΑΙ στην υποταγή ή ΟΧΙ και ρήξη.

Οι πολίτες φώναξαν ΟΧΙ και ο Αλέξης το πήρε και το πέταξε στα σκουπίδια: ήταν σαφής η δήλωση Βαρουφάκη περί της πένθιμης ατμόσφαιρας στο Μαξίμου την επομένη του δημοψηφίσματος.

“Ολα τ” άλλα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.

Είναι ξεκάθαρο πλέον -και αν δεν είναι θα γίνει- πως υπάρχουν μονάχα δυο δρόμοι από “δω και πέρα.

Ο δρόμος της ησυχίας και ο δρόμος της δικαιοσύνης.

“Η θα ησυχάσουμε ή θα τα κάνουμε όλα πουτάνα.

Φόρτωσαν στην πλάτη μας δυο μνημόνια και σύντομα τρίτο, για να διαφυλαχτούν τα προνόμια των ολιγαρχών και των διαπλεκόμενων τους.

Μας έχουν για εντελώς βλαμμένους και κάπου-κάπου μπορεί να έχουν δίκιο, ενώ οι ολιγάρχες έχουν συνηθίσει να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν.

Μόνο που μαζί με το μαστίγιο υπήρχε πάντοτε ένα καρότο.

Τώρα που πήραν και το καρότο, πιστεύουν πως θα κάτσουμε να τρώμε το μαστίγιο.

Λυπάμαι που σας το χαλάω, αλλά τόσο βλαμμένοι δεν είμαστε.

Και φάνηκε αυτό πριν λίγες βδομάδες, πού αλλού, στο δημοψήφισμα.

Και θα φαίνεται ακόμα περισσότερο κάθε μέρα που θα περνάει μετά τις 20 Σεπτεμβρίου.

Επιμένω της άποψης μου, πως το δημοψήφισμα αναποδογύρισε τους πάντες και τα πάντα, και μας τραβολογάει σε ένα ανεπανάληπτο, τυφλό ραντεβού με την Ιστορία.

Σε κάθε περίπτωση, αναρωτηθείτε το εξής.

Αφού οι ολιγάρχες μπορούν να κάνουν ότι θέλουν άρα δεν μας έχουν ανάγκη, τότε γιατί μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα εδώ και πέντε χρόνια για το χρέος τους;

Γιατί δαπανούν τόση προσπάθεια για να μας πείσουν πως θέλουμε σώσιμο;

Μήπως, τελικά, αυτοί έχουν ανάγκη από σωτήρες;

Αναρωτιέμαι, αν τελικά είναι πιο βλαμμένος ο βλαμμένος ή αυτός που τον έχει ανάγκη.

Γιατί είναι ξεκάθαρο, πως οι ολιγάρχες μας χρειάζονται, γι” αυτό και δεν μας αφήνουν στην ησυχία μας.

Κάποιος πρέπει να πληρώνει τους φόρους αντί για αυτούς, κάποιος πρέπει να δουλεύει αντί για αυτούς, και κάποιος πρέπει να θυσιάζεται αντί για αυτούς.

Αυτοί χωρίς εμάς είναι ένα τίποτα και εμείς χωρίς αυτούς τα πάντα («Μητσάρας»).

Για άλλη μια φορά, οι ολιγάρχες μας ζητούν να μας σώσουν, αλλά στην ουσία ζητούν να τους σώσουμε.

Όμως, ο λαός πρώτα θα κοιτάξει να σώσει το τομάρι του και μετά θα «σώσει».

Είναι τόσο απλό που θα πέσει απίστευτο γέλιο.

Με εκτίμηση

Άρης

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top